ตอนที่127
“ตอนแรกฉันคิดว่าเราจะฝ่าดันเจี้ยนนี้ไปด้วยกัน แต่คุณอยู่ข้างหน้าฉันมากเกินไป ฉันค่อนข้างอ่อนแอเมื่อเทียบกับคุณนี้ คุณรู้ไหม” คําพูดของเขาทําให้ผมรู้สึกเหมือนถูกโจมตีทางร่างกาย
“ฉันกําลังคิดว่าฉันจะสามารถล่าบอสตัวนี้คนเดียวได้หรือไม่ แต่…ฉันคิดว่าคําตอบที่เป็นไปได้คือฉันจะตาย แต่คุณจะทําได้ไหม”
“…”
“ตอนนี้มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ฉันมั่นใจว่าฉันสามารถช่วยเหลือคุณในการต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ”
“ผมไม่สงสัยเรื่องนั้น”
“แต่วังดําเป็นดันเจี้ยนยาว มอนสเตอร์จะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และความแตกต่างระหว่างเราจะขยายออกไปเท่านั้น ในอัตรานี้ ในที่สุดมันก็จะถึงจุดที่กว้างเกินกว่าที่ฉันจะตามทัน”
เป็นความจริงที่ความแตกต่างระหว่างเรานั้นเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนเท่านั้น ไม่ใช่เพียงเพราะอัตราการเติบโตของผมเร็ว ประสบการณ์ที่ผมได้รับจากมอนสเตอร์ในสนามรบของมือใหม่ทําให้ผมมีแรงผลักดันอย่างมาก จนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้รั้งผมไว้ แต่สําหรับผมแล้ว ในอัตรานี้มันอาจเกิดขึ้นในอนาคต ว่าเขาจะกลายเป็นความรับผิดชอบมากกว่าเพื่อนร่วมทีมของผม ผมยังเคยคิดว่าจะทําอะไรได้บ้างเพื่อหยุดสิ่งนั้น ผู้สังเกตในขณะที่เขาเป็น ชานยูสังเกตเห็นว่าผมกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ในตอนแรก ฉันทํางานอย่างหนักเพื่อติดตามคุณ แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่าฉันจะขัดขวางการเติบโตของคุณ” เขาไม่ผิด ถ้าผมผลักดันตัวเองอย่างหนัก เขาจะรู้สึกท่วมท้น และถ้าผมลดความเร็วลงเพื่อให้เป็นไปตามจังหวะของเขา การเติบโตของผมจะช้าลง
“ไม่ใช่ว่าทุกอย่างเลวร้าย คุณช่วยให้ผมเติบโตอย่างแน่นอน ต้องขอบคุณคุณที่ทําให้ผมสามารถพัฒนาได้ ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ดังนั้น ผมคิดว่ามันคงดีที่สุดถ้าเราแยกทางกันตอนนี้”
“ต้องขอบคุณคุณเท่านั้นที่ทําให้ฉันสามารถพัฒนาได้เช่นกัน”
“ผมก้าวไปข้างหน้าได้เพราะคุณ และนั่นจะไม่เปลี่ยนแปลง ผมยังมีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่ข้างหน้าซึ่งผมสามารถวิ่งต่อไปได้” เขายื่นลูกบาศก์โปร่งแสงเล็กๆ ให้ผมขณะพูด
“ที่นี่ เป็นอุปกรณ์สื่อสารเพื่อให้คุณสามารถติดต่อกับฉันได้”
“คุณพบสิ่งนี้ที่ไหน”
“ในสนามรบใต้ดินที่คุณสามารถเข้าสู่ระดับ 100” เขาหัวเราะออกมา และผมต้องระงับความประหลาดใจไว้บ้าง เช่นเดียวกับที่ผมสามารถเข้าสู่สนามรบของมือใหม่ เขาได้มีโอกาสฝึกฝนความแข็งแกร่งของเขาในที่อื่นที่ไม่ใช่ดันเจี้ยนนี้ เขาต้องซ่อนมันจากผมเพื่อรอช่วงเวลานี้
“ไปข้างหน้าเถอะบอส ฉันจะอยู่ข้างหลังสักพักจนกว่าฉันจะแข็งแกร่งพอที่จะรับมือบอสตัวนี้ได้ด้วยตัวเอง ใช้อุปกรณ์นั้นติดต่อฉันเมื่อถึงเวลาออกจากดันเจี้ยนนี้”
“สนามรบใต้ดินนี้อันตรายไหม?”
“ก็ใช่ แต่ก็ไม่เลวเท่าบอสนี้”
“ก็ได้” ผมครุ่นคิดลูกบาศก์ในมือครู่หนึ่งก่อนจะเก็บมันไว้ในช่องเก็บของ แล้วพยักหน้าให้เขา
“อย่าตายนะ”
“แน่นอน”
“ถ้ามนุษย์ที่แข็งแกร่งบุกเข้าไปในดันเจี้ยนนี้ อย่าต่อสู้กับพวกเขาและติดต่อผม”
“โอเค”
“ดี งั้น…ผมไปก่อนนะ” ชานยนําหมาล่านรกสามตัวออกไป หลังของเขาตรงและไม่รู้สึกเสียใจ ในขณะที่เขาเดินไป ผมมองดูหลังเขาจนมองไม่เห็นเขาแล้ว หันหลังกลับเมื่อเขาพ้นสายตาแล้วหันหน้าไปทางประตูเหล็กสีดําตรงหน้าผม ถ้าคุณไล่ตามเขาตอนนี้ คุณจะอายตัวเอง ทั้งหมดที่ผมทําได้คือก้าวไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด” ผมใส่กุญแจเข้าไปในประตูแล้วหมุน ประตูเหล็กสีดําขนาดใหญ่ค่อยๆ เปิดออก
[อ่าฮะ]
ผมได้ยินเสียงผู้ชายจากข้างใน
[คุณอยู่ที่นี่? ฉันคิดว่าเสียงของฉันจะออกไปก่อน]
เสียงจริงจังที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดเข้ามาในหัวของผมโดยตรง แต่ผมหัวเราะเมื่อได้ยินตรงหน้าผมคือดูลาฮาน อัศวินอมตะที่ไม่มีหัว นี่คือบอสที่รอผมอยู่ที่ชั้น 4 ของวังดํา ในมือข้างหนึ่งของเขาถือขวานต่อสู้ขนาดใหญ่ที่ส่องประกายอย่างแหลมคม อีกข้างหนึ่งถือศีรษะ
[ฉันพร้อมเมื่อคุณพร้อม มาเต้นรํากับฉัน]
“ขอโทษที ผมไม่ค่อยเต้น” ผมยกเงาโลหิต; กุหลาบสีดําผลิดอกออกผลเป็นแสงสีซีด ผมกําลังยืนอยู่ในห้องที่ใหญ่เป็นพิเศษ บอสกําลังขี่ม้าที่ดูแข็งแกร่งที่ปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีดําต่อหน้าผม ในห้องบอสก่อนหน้านี้ มีมอนสเตอร์ที่อ่อนแอกว่าอยู่ด้วย แต่ผมไม่เห็นที่นี่
[ถ้าคุณไม่โจมตีก่อน ฉันจะทํา]
ดูลาฮานถูกปกคลุมไปด้วยเกราะโลหะหนักซึ่งดูเหมือนจะไม่ทําให้เขาช้าลงเลยในขณะที่เขาพุ่งไปข้างหน้า ขวานต่อสู้ขนาดยักษ์ยกขึ้นด้วยมือข้างเดียว ผมไม่ได้พยายามกระโดดให้พ้นทาง แต่กลับมองดูเขาขณะที่เขาเดินเข้ามา ทําให้ประสาทสัมผัสของผมเอื้อมออกไปและเตรียมที่จะกระโดดไปกับทักษะแพร่หลาย ด้วยทักษะศิลปะการต่อสู้และทักษะเซอร์ไพรส์ของผม ผมไม่จําเป็นต้องหยุดกับบอสคนนี้ในการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ ผมแค่ต้องรอและโจมตีเมื่อโอกาสมาถึง
มอนสเตอร์ตัวนั้นใกล้เข้ามาแล้ว ใกล้พอที่ผมจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของม้ามืดที่เขาขี่ แรงสั่นสะเทือนของมันพุ่งเข้ามาหาผม เขย่าพื้นดินเบื้องล่าง มานาที่มืดและหนืดไหลผ่านขวานขณะที่มันผ่ากลางอากาศ มุ่งตรงไปยังคอของผม ผมเลือกจุดหนึ่งข้างหน้า ก้าวไปด้วยทักษะแพร่หลายทันทีที่ขวานมาชนคอของผม ขวานตัดผ่านอัตตาที่ผมทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ ขณะที่พื้นใต้ม้าตัวนั้นทรุดลงกับดักของผมเริ่มทํางาน
