ตอนที่132
“ช่วยตรวจสอบให้หน่อยได้ไหมเรน?”
“ทีม ไข่โชคลาภ ผมเคยเห็นสิ่งนี้เพียงครั้งเดียวมาก่อน มันเป็นของที่ผมไม่ได้ขายที่นี่ด้วย” คงจะหายากมากในตอนนั้น เรนไม่ใช่เอลฟ์ และผมเดาได้แค่อายุขัยของเขาเท่านั้น ผมรู้ว่ามันไม่ได้สั้น แต่ถึงกระนั้น เขาเพิ่งเห็นอะไรแบบนี้สองครั้งเท่านั้น “ที่ดีไปกว่านั้น มันไม่ใช่สินค้าที่เขาสามารถขายได้ที่นี่จนถึงตอนนี้ ผมคิดว่าผมสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่นี่ตราบเท่าที่ผมมีเงิน
“คุณกลับมาแล้ว เฟท…โอ้ คุณโตขึ้นอีกครั้งใช่ไหม”
“ไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตประเภทใดที่จะฟักออกจากไข่นี้หรือทําอย่างไรจึงจะฟักออกมาได้ตั้งแต่แรก ผมรู้เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น: ว่ากันว่าโชคของผู้ถือครองนั้นมีอิทธิพลต่อมัน นั่นเป็นเหตุผลที่มันมีชื่อว่า ไขโชคลาภ”
“อา… โชค” นั่นคือความสามารถเดียวในสถานะของผมที่ยังคงเป็นปริศนาอยู่หรือเปล่า? ผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันเมื่อเร็ว ๆ นี้เพราะผมไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยตัวเองและผมไม่ต้องการที่จะถามใคร “แต่บางทีผมอาจได้รับไข่โชคลาภ เพราะผมโชคดี?”
“หืม…ผมบอกได้เลยว่ามันเริ่มชอบคุณแล้ว เฟท คุณรู้สึกไหม?”
“หือ…ถ้าพูดถึงแล้ว.0..” แสงสว่างในไข่เต้นเป็นจังหวะตามจังหวะการเต้นของหัวใจของผมเอง ยิ่งกว่านั้น มันรู้สึกเหมือนกําลังดึงสายตาของผมมาที่มัน ค่อยๆ ดูดกลืนผมเข้าไป
“โปรดอดทนรอ ไข่นี้จะได้รับผลกระทบจากคุณ เวทมนตร์ของคุณ จิตวิญญาณของคุณ เจตจํานงของคุณ ทั้งหมดนี้จะช่วยให้ไข่ฟักออกมาได้ ตอนนี้คุณมีส่วนร่วมกับสิ่งมีชีวิตนี้แล้ว” หน้าตาของเรนติดอยู่ที่ไข่ก่อนที่เขาจะคืนให้ผม ดูเหมือนไข่ของพ่อแม่
“ถ้าอนาคตของคุณไม่ชัดเจน มันจะส่งผลต่อไข่ใบนี้ อย่างไรก็ตาม เส้นทางที่คุณอยู่จะนําคุณไปสู่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการให้ผมบอกคุณก็ตาม” ผมรับไข่และนํามาไว้ที่อก รู้สึกถึงภาระและความมั่นใจที่เบ่งบานในตัวอย่างเท่าเทียมกัน
“อนาคตของผม…” เส้นทางที่ผมจะใช้ เส้นทางที่ไม่มีใครเดินได้ ผมใส่ไข่กลับเข้าไปในช่องเก็บของแล้วหันกลับมา มุ่งหน้ากลับเข้าไปในวังดํา
แล้วเวลาก็เดินต่อไป
ผมไม่สามารถนับได้ว่าเข็มนาฬิกาได้ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แม้ว่ามิเรนะจะบอกฉันว่าเวลาผ่านไปหนึ่งปีแล้วตั้งแต่ยุคฟิวชั่น เรนยังคงใจดีและอ่อนโยน ยังคงขัดแก้วและเทแอลกอฮอล์ ขณะที่ผมต้องกลับไปหาเขาเพื่อขอคําแนะนําน้อยลงเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกผมรู้สึกเหมือนเขาเป็นพี่ชายที่พึ่งพาได้ และผมเป็นน้องที่มีน้ำมูก แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกราวกับว่าเรากําลังดื่มเป็นเพื่อน
คําพูดที่ตรงไปตรงมาของเอไม่เคยอ่อนลง แต่ผมตระหนักว่ามันเป็นวิธีของเขาในการดูแลความเป็นอยู่ของผมแม้ว่าเขาจะทําให้ผมขุ่นเคืองเป็นครั้งคราว เขาใช้ชีวิตมาหลายชั่วอายุคนมากกว่าผม แต่เขาทําตัวนุ่มง่ามเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คน ผมตั้งข้อสังเกตเพื่อเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเองโดยกลัวการตอบโต้ แอลก็เหมือนกันมาก ไม่ว่ารูปลักษณ์ของผมจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เธอก็ยังจําผมได้จากรูปลักษณ์ของจิตวิญญาณของผม การปรากฏตัวของเธออยู่ในใจของผมในขณะเดียวกันก็ทําให้ผมสดชื่น เธอกําลังทํางานเพื่อสร้างการตกแต่งภายในของผม และตอนนี้เธอกําลังจดจ่ออยู่กับการทํางานในด้านภายนอกของจิตวิญญาณมากขึ้น
ตอนนี้ผมอยู่ที่ชั้น 7 ของวังดํา
[บอส]
เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว ทําให้ผมสะดุ้ง ผมอยู่ในการต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับสูง แต่ทักษะเซอร์ไพรส์และทักษะแฟรี่เทลของผมก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้ผมปลอดภัย
[เกิดอะไรขึ้น]
เมื่อไปถึงระดับการตรวจจับสูงสุดที่ผมสามารถจัดการได้ ผมรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างในดันเจี้ยน
[สิ่งที่เรากังวลกําลังเกิดขึ้น]
[คืออะไร?]
ผมรู้สึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว แต่ผมต้องการเวลามากกว่านี้เพื่อเตรียมตัวก่อนที่โลกจะหันมาสนใจผม
[ กิลด์กําลังมา ด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าดันเจี้ยนเอลฟ์ ]
ผมถอนหายใจพร้อมกับเหวี่ยงดาบใหญ่ลง ปาดคอของกูลที่พยายามจะรั้งผมไว้อย่างดีที่สุด เลือดกระเซ็นบนดาบและเสื้อผ้าของผม ร่างของกูลไม่สามารถกระแทกพื้นได้ก่อนที่ควันสีดําจะกลืนกินมันอย่างไร้ร่องรอย
(คุณได้รับ 3,850,918 ค่าประสบการณ์)
(คุณได้รับ 12 เหรียญทองและ 38 เหรียญเงิน)
[ตอนนี้ผมกําลังไป]
ผมเริ่มวิ่งไปตามทางเดินของดันเจี้ยน ระหว่างทางไปทําสงครามกับมนุษย์เหล่านี้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราต่อสู้เพื่อกิลด์ เราทําลายหนึ่งที่เรียกว่า กิลด์ฟินิกส์ และชานยูเอาชนะการโจมตีจากกลุ่มที่เรียกว่า ผู้สร้างอนาคต ขณะที่ผมอยู่บนชั้นหก แต่สิ่งที่น่าตกใจคือวิธีที่พวกเขาโจมตีชานยูซึ่งปลอมตัวเป็นมนุษย์ในเวลานั้น พวกเขาพยายามฆ่าเขาโดยไม่ลังเล ไม่ใช่เพราะพวกเขามองทะลุเขา แต่เพราะพวกเขาต้องการเป็นคนแรกที่พิชิตดันเจี้ยน ผมรู้สึกแย่ที่คิดว่ามนุษย์และสังคมของพวกเขาล่มสลายไปมากแค่ไหน
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน ผมคิดว่าการต่อสู้กับพวกเขาตั้งแต่แรกเป็นเพียงตัวเร่งปฏิกิริยาที่จําเป็นสําหรับพวกเขาในการจัดหาทรัพยากรเพิ่มเติม กิลด์ฟินิกส์ถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว แต่กลุ่มผู้สร้างอนาคตเป็นผู้นําการโจมตีครั้งใหญ่อย่างต่อเนื่อง จากการนับของผม พวกเขาอาจนํานักรบอย่างน้อยสองร้อยคนเข้ามาในดันเจี้ยน ความจริงที่ว่าดันเจี้ยนนี้เข้าถึงยาก และพวกเขาได้พบกับศัตรูที่ไม่ใช่มอนสเตอร์ สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป ความจริงที่ว่าวังดําไม่ใช่ดันเจี้ยนธรรมดาจะต้องแพร่กระจายอย่างไฟป่าในโลก
