บทที่ 101: จะอยู่หรือไป?
ถังเอินยืนอยู่ใน วิลฟอร์ด เลนซึ่งอยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้พร้อมกับเสียงร้องของจักจั่น ทางเหนือของเขาคือสนามซ้อมทีมเยาวชน
และทางใต้เป็นสนามซ้อมทีมสำหรับทีมใหญ่ สนามฝึกซ้อมทั้งสองแห่งเงียบสงบและว่างเปล่าในวันนี้
เขารู้ว่าทีมใหญ่จะเริ่มการฝึกอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้ และทีมเยาวชนก็ยังอยู่ในช่วงพักร้อน
นอกจากเจ้าหน้าที่แล้ว จะไม่มีใครอื่นในทั้งสองพื้นที่นี้ สำหรับพวกเขา การพักร้อนที่ยาวนานและสวยงามยังไม่สิ้นสุด
ถังเอินเดินเข้ามายังสนามฝึกทีมเยาวชน ในลานจอดรถไม่มีรถยนต์แม้แต่คันเดียว และประตูอาคารสำนักงานก็ปิดลง
เท้าทั้งสองข้างของเขารู้สึกร้อนขณะเดินบนถนนยางมะตอยพร้อมกับแสงแดดที่แผดเผาในยามบ่าย วันนี้อาจเป็นวันที่อากาศร้อนที่สุดของปี
เขาเดินไปรอบๆอาคาร และเดินไปยังสนามแรกมีแต่ความว่างเปล่า สนามที่ 1 และ 2 เชื่อมต่อและคั่นกลางด้วยรั้วตาข่ายลวดสูงถึง 7 เมตร
ถังเอินยืนอยู่บนสนามฝึก ถ้าเขาเลือกที่จะอยู่ต่อ สิ่งนี้จะกลายเป็นอาณาเขตของเขา และเคอร์สเลคก็จะกลายเป็นผู้ช่วยของเขาอีกครั้ง แต่มันจะดีได้ยังไงที่จะต้องกับมาเป็นผู้จัดการทีมเยาวชน? ถังเอินรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
ในสายตาของเขา ความรู้สึกของความสำเร็จที่เกิดจากชัยชนะในการแข่งขันของทีมเยาวชนนั้นไม่เกินหนึ่งในสามของทีมผู้ใหญ่
ในขณะที่เขาเคยชินกับการเป็นจุดสนใจ แม้ว่าเขาจะพาทีมเยาวชนคว้าแชมป์เอฟเอคัพเยาวชนไปได้แต่ก็ไม่มีความหมาย?
“เขามองไปที่สนามและตัดสินใจที่จะจากไป”
เขามาถึงทางแยกเมื่อเขาก้าวออกจากสนามแรก ถ้าเขาตรงไปข้างหน้า เขาจะกลับไปที่ประตูหลัก ถ้าเขาเลี้ยวขวา มันจะนำไปสู่ด้านเหนือสุดของสนามที่ 2
ถังเอินมีความรู้สึกแตกต่างไปจากคนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิงเกี่ยวกับสนามที่ 2 เขาเคยอยู่ในสนามที่ 2 เพียงครั้งเดียวหลังจากที่เขาเริ่มฝึกสอนทีมฟอเรสต์
ประสบการณ์นั้นได้ครอบครองสถานที่สำคัญในความทรงจำของเขา เขาได้พบกับเกวินผู้น่ารักที่นั่น และจอร์จ วู้ดก็มีแฟนบอลคนแรกด้วย
มันเป็นสถานที่แห่งความโศกเศร้าสำหรับถังเอินเหตุการณ์ทั้งสุขและเศร้าในครึ่งหลังของฤดูกาล 02-03 เริ่มเปลี่ยนไปจากที่นั่น
เมื่อยืนอยู่ที่ทางแยกบนถนนถังเอินรู้สึกว่าทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะสะท้อนถึงทางเลือกที่เขาต้องเผชิญในตอนนี้
ก้าวไปข้างหน้าและออกจากสนามฝึกหรือไปทางขวา ไปทางขวาหมายความว่าอย่างไร?
ถังเอินมองไปที่เส้นทางที่ยื่นออกไปด้านหน้าและลังเล เขาจึงเลือกไปสนามที่ 2
เมื่อเขาเข้าใกล้ เขาพบว่ามีชายคนหนึ่งอยู่บนสนาม กำลังวิ่งไปมาระหว่างเครื่องหมายรูปกรวยสองอัน
มันคือจอร์จ วู้ด!
ถังเอินไม่คิดว่าเขาจะได้เห็นวู้ดที่นี่ นาฬิกาย้อนเวลากลับไปหรือเปล่า? ไม่ใช่วันที่ 27 มิถุนายน แต่เป็นวันที่ 21 มีนาคมใช่ไหม
มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป เช่น วู้ดไม่มีโค้ชอยู่ และถังเอินไม่มีไมเคิลและกาวินลูกชายของเขาอยู่ข้างๆ
เขายืนอยู่นอกตาข่ายและเฝ้าดูวู้ดอย่างเงียบๆวู้ดไม่ได้ค้นพบการมีอยู่ของเขา เขายังคงจดจ่ออยู่กับการฝึกขั้นพื้นฐาน
ถังเอินยืนดูอยู่ประมาณ 15 นาที ก่อนที่วู้ดจะการฝึกของเขา เขาวางเครื่องหมายรูปกรวยทั้งสองอันเข้าด้วยกันโดยมีช่องว่างประมาณครึ่งเมตรตรงกลาง
จากนั้นเขาก็ยืนห่างออกไปห้าเมตรเพื่อเตะบอลไปทางกรวย ถังเอินไม่เข้าใจว่าเขาพยายามทำอะไร
นอกจากนี้เขายังไม่เคยเห็นการฝึกซ้อมแบบนี้ในการฝึกทีมเยาวชนของเคอร์สเลค หรือการฝึกทีมผู้ใหญ่ของวอล์คเกอร์
เขาตั้งใจจะเดินจากไปอย่างเงียบๆ แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะอยู่ เขาต้องการดูว่าเกิดอะไรขึ้น
วู้ดเตะบอล 10 ครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ฝึกยิงประตู เพราะเขาจงใจระงับความเร็วและพลังในการส่งของเขา และระมัดระวังอย่างมากเกี่ยวกับความแม่นยำของเขา
ถ้าลูกฟุตบอลพุ่งทะลุระหว่างกรวยหรือนอกกรวยทั้งสอง เขาจะส่ายหัว ถ้าลูกบอลกระทบกรวยเขาจะดีใจ
จากนั้นวู้ดก็เปลี่ยนมุมและวางตำแหน่งตัวเองทำมุม 45 องศากับเครื่องหมายรูปกรวยเพื่อเตะซ้ำอีก 10 ลูก เหมือนเมื่อก่อน ช็อตส่วนใหญ่จะผ่านด้านข้างของกรวย และมีเพียงไม่กี่ลูกเท่านั้นที่ยิงเข้าเป้า
ถังเอินมองไปที่ระยะห่างระหว่างเครื่องหมายทั้งสอง จากนั้นเขาก็มองลงไปที่ขาของเขาและแยกขาออกจากกัน ห่างกันประมาณครึ่งเมตร มันคือความยาวของช่องว่างระหว่างขาของเขาเมื่อเขายืนแยกขาของเขาออกจากกัน!
“เด็กคนนี้พยายามฝึกส่งบอลด้วยตัวเอง!
ปลายเดือนมิถุนายนเป็นช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของปีในน็อตติงแฮม ในสนามฝึกที่ว่างเปล่า มีเพียงจอร์จ วู้ดเท่านั้นที่ยังฝึกอยู่
เสื้อฝึกซ้อมของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ดังนั้นเขาจึงถอดเสื้อและแขวนไว้ที่คานประตูทุกครั้งที่เขาเริ่มฝึกซ้อมและฝึกซ้อมโดยไม่สวมเสื้อ ร่างกายที่แข็งแรงดูเหมือนจะมีแรงระเบิด
ทุกครั้งที่วู้ดปล่อยมันออกมาตัวเขาทั้งหมดจะเปล่งประกายด้วยแสงตะวันที่แผดเผา
จอร์จ… ถ้าคุณทำไม่สำเร็จ ก็ไม่มีใครในโลกนี้สำเร็จได้!
เพื่อไม่ให้รบกวนการฝึกของวู้ด เขาจึงออกจากสนามฝึกซ้อมไปอย่างเงียบๆ เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ถังเอินตัดสินใจไปที่สุดท้าย
น็อตติงแฮมเป็นเมืองที่สร้างขึ้นบนเนินเขา มีภูมิประเทศเป็นลูกคลื่น โบสถ์หน้าถังเอินสร้างขึ้นบนเนินเขาเล็กๆ โบสถ์ที่สร้างด้วยอิฐไม่ใหญ่โตและวิจิตรตระการตาเท่ากับโบสถ์เซนต์แมรีที่มีชื่อเสียงในใจกลางเมือง
เช่นเดียวกับอาคารที่อยู่รอบๆ หน้าอาคารสีเทาขี้เถ้านั้นไม่น่าประทับใจนัก แต่ภายใต้ท้องฟ้าสีครามสดใส โบสถ์ซึ่งตั้งอยู่บนหญ้าสีเขียว ทำให้เขารู้สึกสบายตัว เขารู้สึกสงบเพียงแค่มองไปที่ด้านหน้าของมัน
ถังเอินเดินไปรอบๆโบสถ์และเดินไปตามถนนลูกรัง เขามาที่สุสานที่ล้อมรอบด้วยป่า
เขาแปลกใจมากที่ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าหลุมศพของกาวิน เบอร์นาร์ด
“ไมเคิล!” เขาตะโกนทำลายบรรยากาศที่เงียบสงบของสุสาน
ชายคนนั้นหันกลับมาและค่อนข้างแปลกใจที่พบว่าชายที่เรียกเขาคือทเวน “โทนี่ คุณมาทำอะไรที่นี่”
ถังเอินก้าวไปข้างหน้าและวางช่อดอกไม้ไว้ข้างหน้าหลุมศพ เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้ว คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?”
ไมเคิลส่ายหัว เขายังคงอยู่ในความโศกเศร้า “โทนี่ลาก่อน?”
ถังเอินรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง “ทำไมคุณถึงบอกลาล่ะ คุณจะไปไหน”
“ลอสแองเจลิส”
“อเมริกา?!” ถังเอินอุทาน “ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น”
ไมเคิลมองไปที่หลุมศพของลูกชายและพูดช้าๆ ว่า “ผมลืมบอกไปว่าภรรยาของผมเป็นคนอเมริกัน เธอทนความเจ็บปวดและความเศร้าโศกไม่ได้ที่อยู่ที่นี่และคิดถึงกาวินตลอดเวลา
ตอนนี้นอตติงแฮมเป็นสถานที่แห่งความโศกเศร้าสำหรับ ครอบครัวของเรา ทุกสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอนึกถึงกาวิน บ้าน ลานบ้าน ถนนนอกประตูบ้าน เพื่อนบ้าน แม้แต่การแข่งขันฟุตบอล…
ผมไม่อยากให้เธอร้องไห้ทั้งวัน ผมอยากพาเธอไปจากที่นี่ และกลับบ้านเกิดของเธอ บางทีมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้”
ถังเอินขมวดคิ้ว “แล้วกาวินล่ะ”
“กาวินไม่เหมือนเรา” ไมเคิลคุกเข่าเพื่อปัดใบไม้ออกจากหลุมศพ จากนั้นเขาก็มองไปที่ป้ายชื่อบนหลุมศพ
“ผมสามารถเปลี่ยนความรู้สึกเกี่ยวกับฟุตบอลให้ครอบครัวได้ แต่กาวินไม่เปลี่ยน กาวินจะเป็นแฟนพันธุ์แท้ของ Forest เสมอ ตั้งแต่เกิดจนตายกาวินจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป”
หลังจากคำพูดเหล่านั้น เขาก็ยืนขึ้นอีกครั้งและพูดกับทเวนว่า คุณคงมีความสุขมากใช่ไหม คุณไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายคุณในสนามในฤดูกาลหน้า”
ถังเอินยิ้มอย่างบิดเบี้ยว “ไมเคิล คุณยังไม่อ่านข่าวฟุตบอลอีกหรือ ผมถูกประธานคนใหม่ของทีมฟอเรสต์ไล่ออก และสัญญาต้นสังกัดของผมหมดลงแล้ว”
ไมเคิลไม่คาดหวังคำตอบนี้ และเขาจ้องไปที่ทเวนด้วยความประหลาดใจอยู่นานเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้พูดเล่น “ให้ตายสิ! คุณจะไปไหน ทีมเยาวชน หรือ…?”
ถังเอินส่ายหัว “ผมถามคำถามเหล่านี้กับตัวเองหลายครั้งในช่วงสองวันที่ผ่านมา และผมก็ยังไม่ได้คำตอบ”
“นี่คุณกำลังมองหาคำตอบอยู่หรือเปล่า”
“ผมไม่รู้”
“โทนี่ คุณอยากฟังคำแนะนำของผมที่เคยติดตามทีมฟอเรสต์มา 44 ปีไหม?”
“ถังเอินมองไปที่ ไมเคิล”
“ถึงผมตัดสินใจลาออกจากวงการฟุตบอล ผมยังจำช่วงครึ่งแรกของชีวิตได้ ช่วงเวลาที่ผมจะคิดถึงมากที่สุด นอกเหนือจากยุคของคลัฟคือครึ่งฤดูกาลที่คุณนำทีม
คุณทั้งคู่มีความคล้ายคลึงกันบางอย่าง เช่นความหลงใหลและใส่ใจในรายละเอียด คุณทั้งเต็มไปด้วยความสามารถและหลายเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับความสำเร็จ
ผมยังจำวันนั้นได้วันที่คลัฟมาเป็นผู้จัดการทีมคือวันที่ 3 มกราคม 1975 และคุณมาในวันที่ 1 มกราคม ความแตกต่างเพียง 2 วัน น่าเสียดาย เราทุกคนอาจพลาดเรื่องราวในตำนานไป” ไมเคิลตบไหล่ทเวนแล้วเดินผ่านเขาไป
“ลาก่อนโทนี่”
“ลาก่อน ไมเคิล” ถังเอินจ้องมองอย่างว่างเปล่าในขณะที่ชายคนนั้นค่อยๆจางหายไป
หลังจากที่พวกเขาเคยต่อสู้กันในบาร์ตอนนี้พวกเขากกับกลายเป็นเพื่อนที่ดี ไมเคิลให้ความช่วยเหลือมากมายที่ไม่สามารถขอบคุณได้เพียงแค่คำพูด
เขาต้องการตอบแทนมิตรภาพของไมเคิลด้วยความสำเร็จ แต่ทุกอย่างก็หายไปพร้อมกับอุบัติเหตุ
