ริมฝีปากของหวังฟู่กุยแตก
ฟันไม่กี่ซี่กระเด็นหายไป
ปืนในมือของเขาก็ร่วงลงที่พื้นเช่นกัน
เขากระอักเลือดออกมาด้วยความเจ็บปวดจากนั้นก็เอามือปิดปาก
เขาไม่กล้าพูดอีกต่อไป
ซูฟ่านมองไปที่หวังฟู่กุยอย่างเย็นชา
“ถ้านายกล้าดูหมิ่นหยุนซีอีกฉันจะฆ่านายแน่”
ซูฟ่านหยุดพูดชั่วคราว
“กลับไปกับฉัน นายหนีไม่รอดแล้ว”
“ฉันจะให้หนึ่งร้อยล้านหยวนเลย! ปล่อยฉันไปเถอะ!”
หวังฟู่กุยขอร้องอย่างหมดหวัง
เขากลัวซูฟ่านที่อยู่ต่อหน้าเขา
เขาขอร้องพลางเดินถอยหลังไป
จากนั้นเขาก็นั่งยอง ๆ และหยิบปืนที่เขาทำตกขึ้นมา
“หรือนายจะเสนอราคาเองก็ได้ขอแค่ปล่อยให้ฉันหนีไปก็พอ!”
หวังฟู่กุยขอร้อง
แต่เขาก็แอบโหลดกระสุนปืนขณะพูด
ซูฟ่านมองเห็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน
“ฉันควรกำหนดราคาเองสินะ”
“ใช่ จะเอาเงินมากแค่ไหนก็เพราะสุดท้ายแก…”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น
หน้าผากของหวังฟู่กุยถูกยิงทะลุ
ซูฟ่านถือปืนไว้ในมือและมองดูหวังฟู่กุยล้มลงกับพื้นด้วยใบหน้าเย็นชา
ดวงตาของหวังฟู่กุยเบิกกว้างและเห็นได้ชัดว่าเขาตายไปก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก
ซูฟ่านเดินไปที่หวังฟู่กุยและยื่นมือออกไปเพื่อปิดตาที่เปิดอยู่ของอีกฝ่าย
ไม่ว่าเขาจะเกลียดชังอีกฝ่านแค่ไหนแต่การปล่อยให้คนตายมองเขาคงไม่ดีนัก
ซูฟ่านยิงเพื่อป้องกันตัวเอง เขาไม่ได้ต้องการฆ่าหวังฟู่กุย
แต่หวังฟู่กุยต้องการชีวิตของเขา
อย่างไรก็ตามหวังฟู่กุยก็ต้องโทษประหารอยู่แล้วและหวังฉางเจียงเองก็ยังถูกจับกุมแล้วด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นนี่คือการป้องกันตัวอย่างถูกต้องและตำรวจไม่สามารถตำหนิเขาได้
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นและตำรวจก็รีบวิ่งมาที่เสียงปืน
เมื่อเห็นหวังฟู่กุยถูกยิงที่หน้าผากเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนก็มองไปที่ซูฟ่านด้วยความสยดสยอง
พวกเขารู้ว่าซูฟ่านเป็นผู้ช่วยเหลือที่เจ้าหน้าที่ตำรวจเจียงเชิญมา
แต่ตอนนี้เขาฆ่าใครบางคนไปแล้ว เรื่องนี้ควรจัดการอย่างไร?
“คุณ…คุณซู…คุณฆ่าเขาเหรอ?”
“ใช่ แต่เพราะเขาอยากจะยิงผมก่อน”
ซูฟ่านอธิบาย
เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังมีปัญหาในความคิด เขารีบวิ่งไปเรียกเจ้าหน้าที่เจียง
เมื่อรู้ว่าซูฟ่านทำผลงานได้ดีอีกครั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจเจียงก็ไม่สนใจเรื่องความตายของคนร้าย!
เขาขอให้ลูกน้องดูแลซูฟ่านแล้วรีบไปที่ท่าเรือ
“เจ้าหน้าที่เจียงชายคนนี้อยากจะฆ่าผมแต่เขาถูกผมฆ่าแทน ผมไม่ผิดใช่ไหม?”
“ไม่ ไม่ ทำไมต้องผิดล่ะ! คุณช่วยพวกเรามามากแล้วเบื้องบนรู้แล้วว่าหวังฉางเจียงและลูกชายของเขาหลบหนีจากคุกและพวกเขาก็ให้คำแนะนำด้วยว่าหากจำเป็เราสามารถวิสามัญได้ทันที”
“คืนนี้คุณช่วยเราจับหวังฉางเจียงได้และคุณยังฆ่าหวังฟู่กุยที่หลบหนีไปและยังช่วยพวกเราไว้อีกด้วย เราไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี!”
เจ้าหน้าที่เจียงพูดอย่างตื่นเต้น
ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเขาที่หวังฉางเจียงหลบหนี แต่เป็นเครดิตของเขาที่จับกุมหวังฉางเจียงและนำเขาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมได้!
เมื่อผ่านช่วงเวลานี้ไปเขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งแน่!
ซูฟ่านยิ้ม
“คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพเจ้าหน้าที่เจียง ผมแค่โดนลากเข้าไปเฉย ๆ”
“เนื่องจากคุณบอกว่าผมไม่มีความผิดแค่นั้นผมก็โล่งใจ แต่ผมมีคำขอร้องคุณไม่รายงานเรื่องของผมให้ผู้บังคับบัญชาได้ไหม? ผมไม่ต้องการทำให้เกิดปัญหาแถมมันยังเป็นการขโมยสปอตไลต์ของคุณไปจากผบ.ตร.ด้วย”
ซูฟ่านเตือนเจ้าหน้าที่เจียง
คังหมินฟูเตือนเจ้าหน้าที่เจียงไม่ให้เปิดเผยเรื่องของซูฟ่านและยังบอกด้วยว่าซูฟ่านเป็นญาติของเขา
ซูฟ่านอาจเป็นคนรวยจริง ๆ แต่เขาไม่สนใจเรื่องนั้นมากนัก
เพราะถ้าหากไม่พูดถึงซูฟ่านในคดีนี้การมีส่วนร่วมของเขาในคดีนี้ก็จะยิ่งใหญ่กว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด
ดังนั้นข้อเสนอของซูฟ่านต่อเจ้าหน้าที่เจียงจึงได้รับการยอมรับอย่างง่ายดาย
ความชื่นชมของซูฟ่านก็มีมากขึ้นเช่นกัน
“เนื่องจากไม่มีอะไรแล้ว ผมกลับก่อนนะ”
ซูฟ่านกล่าว
“เดี๋ยวก่อนคุณจะไปแบบนี้เหรอ?”
เจ้าหน้าที่เจียงมองไปที่ซูฟ่านที่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือดและถาม
สิบนาทีต่อมาเจ้าหน้าที่เจียงก็มาส่งซูฟ่านที่ประตูบาร์
Xu Fan เข้าไปในรถของเขาอย่างต่ำคีย์
เมื่อเขาสตาร์ทรถหน้าต่างก็ถูกเคาะเบา ๆ
เมื่อหันไปดูก็เห็นหยางลี่ลี่
เธอยังไม่กลับ?
หยางลี่ลี่มองไปที่ซูฟ่านด้วยรอยยิ้มจากนั้นเปิดประตูและเข้าไปในรถ
ซูฟ่านในขณะนี้กลายเป็นฮีโร่ในสายตาของเธอ
เธอกลายเป็นสาวดื้อเพราะเธอขาดการดูแลจากพ่อแม่ตั้งแต่เธอยังเด็ก
ดังนั้นเธอจึงต้องทำให้ตัวเองดูน่ากลัวเพื่อจะได้ไม่มีใครกล้ารังแกเธอ
ในความเป็นจริงเธอรอคอยที่จะได้พบกับคนที่ปกป้องตัวเองได้มาโดยตลอด
อย่างไรก็ตามคน ๆ นั้นก็คือซูฟ่านนั่นเอง
ตั้งแต่แรกเห็น หยางลี่ลี่ก็เชื่อว่าซูฟ่านเป็นคนในอุดมคติของเธอ
หลังจากได้ติดต่อกันเธอก็เข้าใจนิสัยของซูฟ่านและชอบเขามากยิ่งขึ้น
เมื่อขาดความรักเธออยากจะอยู่กับ Xu Fan แต่เธอก็ยังไม่เร่งด่วน
แต่คืนนี้ในความคิดของเธอ Xu Fan ต่อสู้กับคนเป็นร้อยเพื่อช่วยเขา!
และยังช่วยตำรวจในการจับผู้หลบหนีคดีฆาตกรรม
ในสายตาของหยางลี่ลี่ซูฟ่านคือฮีโร่เธอไม่มีวันยอมแพ้แน่!
“เธอ…ยิ้มอะไร?”
ซูฟ่านถาม
หยางลี่ลี่หน้าแดง
“ไม่มีอะไร นายบาดเจ็บหรือเปล่าเป็นอะไรไหม?”
เธอมองไปที่ซูฟ่านอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร มันไม่ใช่เลือดของฉัน”
หลังจากพูดจบ ซูฟ่านก็ถอดเสื้อที่เปื้อนเลือดออก
โชคดีที่เขายังมีเสื้อผ้าอยู่ในรถ
“ขอบคุณ คืนนี้นายช่วยฉันอีกครั้งแล้ว”
หยางลี่ลี่รู้สึกขอบคุณซูฟ่านจริง ๆ ถ้าครั้งที่แล้วไม่ใช่เพราะซูฟ่านเธอคงจะเสียชีวิตบนสะพานไปแล้ว
คราวนี้ซูฟ่านก็ช่วยเธออีกครั้ง
ถ้าเธอทำได้เธอก็ยินดีที่จะตอบแทนด้วยร่างกายของเธอ!
“ไม่มีอะไรมากมายหรอก ถ้าเธออยากกลับไปที่มหาลัยฉันจะไปส่ง”
ซูฟ่านพูดจบก็สตาร์ทรถ
เขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหยางลี่ลี่
ถ้าเขาต้องการเขาสามารถนอนกับหยางลี่ลี่ในคืนนี้ได้เลย
แต่ซูฟ่านรู้ดีว่าเขาไม่ใช่สัตว์และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นสาวสวยเป็นแค่ที่ระบาย
ดังนั้นเขาจึงต้องยุติการล่อลวงนี้
ถ้าหยางลี่ลี่ทำแบบเดียวกันกับฉินเสี่ยวหยุนเมื่อครั้งที่แล้ว ซูฟ่านก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะสามารถควบคุมตัวเองได้
“มันดึกไปแล้ว ฉันกลับไปไม่ได้แล้วล่ะ”
หยางลี่ลี่พูดอย่างเขินอาย
“จริงเหรอ งั้นฉันจะไปส่งเธอได้ที่ไหน?”
“ฉันจะไปทุกที่ที่นายไป…นายก็เหนื่อยเหมือนกันฉันจะดูแลนายในคืนนี้เอง”
หยางลี่ลี่พูดอย่างเขินอาย
เธอพร้อมที่จะอุทิศตัวเองให้กับซูฟ่าน
ซูฟ่านขมวดคิ้วอย่างปวดหัว
“จะไปหาแฟนเธออยากไปด้วยกันไหม?”
ซูฟ่านโกหกอย่างมสิ้นหวัง
หยางลี่ลี่ตกใจ
“นายมีแฟนแล้วเหรอ?”
“ใช่”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันยังไม่ได้เปิดตัวน่ะ”
…
หลังจากความเงียบงันหยางลี่ลี่ก็เศร้าเล็กน้อย
ไม่คิดว่าซูฟ่านจะมีแฟนแล้ว
แม้ว่าผู้หญิงอย่างหยางลี่ลี่จะไม่มีศีลธรรมและเธอก็เต็มใจยอมเป็นแค่กิ๊กของซูฟ่าน
แต่คืนนี้ซูฟ่านบอกว่าเขาจะไปหาแฟน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถนอนกับพวกเขาได้
“โอเค…ถ้างั้นไปเจลลี่โฮเทลฉันจะไปหาน้องเว่ย”
“เธอจะไปหาถังเว่ยเหรอ ไม่ใช่ว่าเธอจับผู้ชายได้เหรอ”
“แต่ฉันไม่รู้จะไปหาใครนอกจากเธอ”
ซูฟ่านมองไปที่หยางลี่ลี่และถอนหายใจ
“คุณโตแล้วดังนั้นคุณก็ควรพึ่งพาตนเองบ้าง ถังเว่ยทิ้งคุณไว้ในไนต์คลับและหนีไปกับผู้ชายคุณยังจะปฏิบัติต่อเธอในฐานะเพื่อนอีกเหรอ”
ในสายตาของซูฟ่านหยางลี่ลี่นั้นดีกว่าถังเว่ยมาก
อย่างน้อยหยางลี่ลี่ก็ใจดีกว่า
แผนการของถังเว่ยนั้นมักถูกเขียนไว้บนใบหน้าของเธอ
คำพูดของซูฟ่านกระทบหยางลี่ลี่
สาว ๆ ที่ขาดความรักจะใส่ใจเรื่องนี้ได้อย่างไร?
เช่นเดียวกับเมื่อเธอได้พบกับคนที่เธอรัก เธอก็จะสูญเสียตัวเองและต้องการมอบทุกสิ่งให้กับคนที่เธอรัก
เธอซื่อสัตย์ต่อเพื่อนของเธอที่ใจดีกับเธอแม้ว่าเธอจะถูกหลอกแต่เธอก็เต็มใจ
ยิ่งเป็นคนแบบนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งเข้ากับคนอื่นได้ง่ายขึ้นเท่านั้น
แต่บ่อยครั้งคนเช่นนี้ก็ไม่ได้รับอะไรเลย
หญิงสาวผู้โง่เขลา
ซูฟ่านถอนหายใจภายในใจของเขา
