เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future – ตอนที่ 80

เมื่อกำลังจะต่อสู้กับซูฟ่านอีกรอบ “หลินจู” ก็หยุดมือลงทันที

จากนั้นเธอก็เหลือบมองนาฬิกาและยิ้มอย่างพอใจ

ซูฟ่านรู้สึกขุ่นเคือง เขาขมวดคิ้วและจ้องมองที่ “หลินจู”

“ยิ้มอะไร”

“ฉันแค่หัวเราะเยาะคุณไง ของสองชิ้นนี้มันสร้างปัญหาให้กับคุณมาก”

หลังจากที่ “หลินจู” พูดจบ เธอก็หยิบเพชรสีแดงสองเม็ดออกจากแขนของเธอ

“อันที่จริงฉันต้องการจัดการคุณแล้วค่อยเอาเพชรสองชิ้นนี้ไปด้วย แม้ว่ามันจะเป็นของเลียนแบบแต่งานฝีมือก็ดีอย่างน้อยก็เอาไปตั้งโชว์ที่บ้านได้”

ซูฟ่านตกใจกับคำพูดของเธอ

ของเลียนแบบ?

เป็นไปไม่ได้คังหมินฟูส่ง “น้ำตาแห่งการลงทัณฑ์” ให้เขากับมือ

มันจะเป็นของปลอมได้อย่างไร?

เมื่อเห็นท่าทางไม่เชื่อของซูฟ่าน “หลินจู” ก็ส่ายหัว

“หึหึหึ ไม่เชื่อเหรอ คุณคิดว่าคังจะให้ของจริงกับคุณเหรอ”

“เขาเจ้าเล่ห์กว่านั้น มีคนเก่ง ๆ สักกี่คนที่จะไปถึงที่นั่นได้ คนดีหาเงินไม่ได้หรอกนะ”

“ลืมมันไปเถอะ คุณจะเข้าใจมันด้วยตัวเองวันนี้ฉันมีช่วงเวลาดี ๆ จากการได้เล่นกับคุณแล้ว แต่ฉันยังมีอย่างอื่นที่ต้องทำเพชรสองเม็ดนี้จะปล่อยไว้ให้คุณเล่นก็แล้วกัน”

“หลินจู” พูดจบก็หายไปทันที!

ไปไหนแล้ว?

ซูฟ่านหมุนตัวมองหาแต่ก็ไม่พบ “หลินจู” อีกเลย

ประมาณว่าเทเลพอร์ตออกไปจากรถไฟไปแล้ว

ซูฟ่านคุกเข่าลงและหยิบเพชรสีแดงสองเม็ดที่ “หลินจู” ทิ้งไว้ขึ้นมา

ทำไม “หลินจู” ถึงบอกว่ามันคือของปลอม?

ทันทีที่เขาหยิบเพชรขึ้นมาซูฟ่านก็พบว่ามีโน้ตติดอยู่ที่เพชร

“แฟนตัวน้อยของคุณอยู่ในคลังสินค้าอย่าลืมไปหาเธอให้เจอ”

แม่ง! ซูฟ่านสาปแช่ง

คลังสินค้าควรเป็นโบกี้สองตู้สุดท้ายของรถไฟ

ซูฟ่านวิ่งตรงไปที่ด้านหลังของรถจากหลังคา

จะไม่มีใครอยู่ในโกดังแน่นอน

ซูฟ่านเทเลพอร์ตไปยังคลังสินค้าโดยตรง

เมื่อเขามาถึงคลังสินค้า ซูฟ่านรู้สึกอุ่นขึ้นมาก

“หลินจู”

ซูฟ่านตะโกนเบา ๆ

ไม่มีการตอบสนอง

ซูฟ่านมองไปรอบ ๆ สักครู่แล้วเขาก็ยืนตรง เขากลั้นหายใจและฟังอย่างระมัดระวัง

มีเสียงคนหายใจ!

ซูฟ่านตามเสียงไปและพบหลินจู

เธอนอนอยู่ข้างกล่องบรรทุกสินค้าสองกล่องพร้อมผ้าห่มที่อยู่บนตัวของเธอ

เจ้าตัวปลอมนี่ไม่ใส่ใจมากไปเหรอ?

ซูฟ่านไม่กล้าปลุกหลินจู

เขาอุ้มเธอท่าเจ้าหญิงและมองไปข้างหน้า

โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ที่ทางเชื่อมของโบกี้รถไฟของเขา

และไม่มีใครอยู่บนเตียงของเขาด้วย

กล่าวคือจะไม่มีใครพบถึงแม้เขาจะเทเลพอร์ตกลับ

หลังจากกลับมาที่เตียงของเขาอย่างราบรื่นซูฟ่านก็วางหลินจูลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง

หลินจูตื่นขึ้นโดยไม่คาดคิดทันทีที่เขาวางเธอลง

“ซู…นักเรียนซู ฉันเผลอหลับไปเหรอ?”

“คุณจำสิ่งที่คุณทำเมื่อกี้ได้ไหม”

ซูฟ่านไม่ได้ตอบหลินจูแต่พูดอย่างไม่แน่ใจ

หลินจูพยายามใช้ศีรษะที่มึนงงของเธอนึกออกมา

เธอกำลังจะเข้าห้องน้ำตอนที่เธอตื่นขึ้นมา

ทันทีที่เธอออกไปเธอก็เห็นซูฟ่านอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

“คุณถามฉันว่าอยากดูดาวไหม…”

หลินจูตอบกลับมา

ซูฟ่านกลายเป็นโง่ทันที ทำไมเขาถึงชวนให้หลินจูไปดูดาว?

แต่ซูฟ่านก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว

เทคโนโลยีการปลอมตัวที่ไร้จุดผิดพลาดของบุคคลนั้นสามารถปลอมเป็นหลินจูได้อย่างง่ายดายและสามารถเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ของเขาได้อย่างง่ายดายอีกด้วย

แต่เมื่อพูดถึงเทคโนโลยีการปลอมตัวคงจะดีกว่าที่จะบอกว่ามันมีฟังก์ชั่นเหมือนกันกับระบบที่เขามีอยู่

เพราะบุคคลนั้นก็มีเทเลพอร์ตด้วยและอีกฝ่ายก็มีความแข็งแกร่งทางกายภาพมากมายดูเหมือนว่าจะมีทักษะหลายอย่างทับซ้อนมากกว่าซูฟ่าน

ซูฟ่านแทบไม่มีทักษะเลยแม้แต่น้อย

คนอะไรน่ากลัวขนาดนั้น…

เมื่อมองไปที่การแสดงออกอย่างเคร่งขรึมของซูฟ่าน หลินจูรู้สึกสับสนเล็กน้อย

จากสิ่งที่เธอได้เห็น เธอนึกไม่ถึงว่าใครจะหน้าตาดูเหมือนเธอหรือซูฟ่านเพื่อมาหลอกลวงคนอื่นได้ง่ายแบบนั้น

เธอคิดว่าเธอป่วยไปแล้ว

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความหวาดกลัว

“นักเรียนซู มีอะไรผิดปกติกับคุณหรือเปล่า?”

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไปพอดูดาวก็เลยบอกว่าง่วงแล้วก็หลับไป”

หลินจูรู้สึกสับสนมากขึ้นหลังจากได้ยินคำตอบของซูฟ่าน

ต้องง่วงขนาดไหนถึงจะง่วงจนหมดสติไปได้?

และเธอก็พลาดสิ่งที่สำคัญมากเช่นกัน

เมื่อคิดถึงการได้ดูดาวกับ “ซูฟาน” ในตอนนั้น ใบหน้าของหลินจูก็แดงก่ำ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลินจู ซูฟ่านก็รู้สึกงงงวย

ผู้หญิงคนนี้หน้าแดงเพราะอะไร?

หลินจูก้มศีรษะลงเมื่อนึกถึงเวลานั้น

ถ้าซูฟ่านพาเธอไปดูดาว

มันคงสวยมาก! แถมโรแมนติกมาก!

การได้มองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวบนรถไฟสายสีเขียวที่ทรุดโทรมนี้ หลินจูไม่เคยมีประสบการณ์ความรักแบบนี้ที่ไม่ต้องใช้เงินมาก่อนเลย

นี่เป็นสิ่งที่ไม่อาจต้านทานได้สำหรับหลินจูเด็กสาวผู้มั่งคั่งที่เคยเห็นแต่สิ่งดี ๆ

ยิ่งไปกว่านั้นซูฟ่านก็ดูอ่อนโยนมากในเวลานั้นและพูดอะไรบางอย่างที่คล้ายกับคำสารภาพรัก พูดจบเขาก็ก้มหน้าลงทำดูเหมือนจะจูบเธอ

เธอไม่ได้ถูกจูบ เธอแค่หลับตาแล้วเธอก็หมดสติลง

ในตอนนี้การนอนหลับของเธอทำให้หลินจูหงุดหงิดที่เธอไม่ได้จูบกับซูฟ่าน!

“เป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า?”

ซูฟ่านไม่รู้ว่าทำไมและถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า…ไม่มีอะไร นักเรียนซูฉันแค่ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ฉันก็เผลอหลับไป”

“ฉันไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงอะไรใช่ไหม?”

หลินจูถามอย่างประหม่า

เมื่อเห็นท่าทางประหม่าของหลินจู ซูฟ่านก็อยากจะหัวเราะ

แต่เขาไม่สามารถบอกความจริงกับหลินจูได้

ซูฟ่านกลั้นยิ้มและปลอบหลินจู

“อย่าคิดมาก อาจเป็นเพราะเมื่อคืนคุณนอนหลับไม่สนิทรวมถึงการทะเลาะกับที่บ้านของคุณเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณเลยไม่ได้พักผ่อนให้ดี ๆ”

หลินจูเกาหัว

สิ่งที่ซูฟ่านพูดนี้ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล

อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัยหลินจูตัดสินใจจะไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจอาการ

แต่หลินจูรู้สึกเสียดายกับการที่เธอเกือบจะได้จูบกับซูฟ่าน

เธอมองไปที่ซูฟ่านราวกับจะกลืนกิน

ซูฟ่านมองไปที่หลินจูอย่างสงสัย

“มีอะไรเหรอ?”

“ไม่ แต่คุณเป็นหนี้ฉันบางอย่าง”

“อะไร?”

จุ้บ!

หลินจูจูบซูฟ่านเข้าที่แก้ม!

ซูฟ่านจับแก้มของเขาและมองไปที่หลินจูด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

แต่เขารู้สึกคลุมเครือว่าซูฟ่านตัวปลอมคงไม่ได้ทำอะไรดี ๆ ลงไปแน่

อีกฝ่ายคงใช้ตัวเขาเพื่อหลอกล่อหลินจู!

ไอ้สารเลวเอ้ย!

หากซูฟ่านพบเขาในครั้งต่อไป เขาจะต้องถลกหนังของอีกฝ่ายอย่างแน่นอน!

หลังจากที่หลินจูจูบซูฟ่าน เธอก็ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างเขินอาย

หลังจากนั้นไม่นาน ซูฟ่านก็ได้ยินเสียงหลินจูกรนเบา ๆ

เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และค่อย ๆ ขยับผ้าห่มที่คลุมหัวของเธอ

การหายใจดูราบรื่นขึ้น และเสียงกรนของหลินจูก็หายไป

เมื่อเห็นใบหน้ายามหลับใหลของหลินจู ซูฟ่านก็อดยิ้มไม่ได้

เขานอนอยู่บนเตียงโดยมีเพชรสองเม็ดอยู่ข้าง ๆ

ทำไมคน ๆ นั้นถึงบอกว่าเพชรสองเม็ดนี้เป็นของปลอม?

เรื่องที่คังหมินฟูเชื่อใจเขาเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ?

หากเขาต้องการไขปริศนาเรื่องนี้ คุณทำได้แค่รอถึงปลายทางในวันพรุ่งนี้

ซูฟ่านหลับตาและเตรียมที่จะนอนหลับ

คราวนี้ในที่สุดฉันก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจเสียที

ในความฝันของเขา ซูฟ่านได้ต่อสู้กับเจ้าตัวปลอมอีกครั้ง…