หลินจูรู้ว่าเธอไม่มีส่วนไหนดีไปกว่าชูหยุนซี
เธอไม่ใช่ผู้หญิงแกร่งที่มั่นใจในตัวเองแบบฉินเสี่ยวหยุน
แม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ว่าทำไม “ซูฟ่าน” ถึงต้องการจูบเธอเมื่อคืนนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อคืนนี้ เธอคงไม่มีความกล้าที่จะสารภาพ
ตอนนี้ซูฟ่านปฏิเสธเธออย่างชัดเจน ทั้งหมดที่เธอทำได้คือถอยกลับ
“ฉันคงคิดไปเอง ฉันจะไม่เป็นแบบนี้อีก”
หลินจูยืนขึ้นหลังจากพูดจบ
“ฉันขอให้คุณกับชูหยุนซีมีความสุข”
หลังจากพูดหลินจูก็ไปที่ห้องของเธอเพื่อพักผ่อน
ซูฟ่านรู้สึกอายที่ต้องปฏิเสธหลินจูด้วยวิธีนี้
แต่เขาไม่ใช่คนหลงในความรัก เพื่อนก็คือเพื่อน
ซูฟ่านไม่สามารถทำอะไรเกินขอบเขตได้
วันรุ่งขึ้นซูฟ่านและหลินจูก็กลับไปที่เมืองเมจิกโดยเครื่องบิน
มีความลำบากใจที่อธิบายไม่ได้ระหว่างคนสองคนอยู่ตลอดทาง
เดิมทีซูฟ่านคิดว่าเมื่อเขามาถึงสนามบิน ทั้งสองคนก็จะแยกกันกลับ
ใครจะรู้ว่าฉินเสี่ยวหยุนมาที่สนามบินเพื่อพบเธอโดยตรงหลังจากรู้ว่าหลินจูกลับมาแล้ว
แถมยังพาหลินจูขึ้นรถด้วย
บรรยากาศของคนสามคนที่นั่งอยู่ในรถดูแปลกไปเล็กน้อย
พูดให้ถูกคือซูฟ่านนี่แหล่ะที่รู้สึกแปลก ๆ
เพราะทั้งฉินเสี่ยวหยุนและหลินจูไม่รู้ว่าต่างคนต่างก็ตกหลุมรักผู้ชายคนเดียวกัน
“เธอสองคนเป็นอะไรไป รู้สึกดูแปลก ๆ”
ฉินเสี่ยวหยุนที่กำลังขับรถอยู่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
โดยปกติหลินจูจะพูดถึงซูฟ่านด้วยท่าทางตื่นเต้น
วันนี้เธอนั่งกับซูฟ่านและเพิ่งจะเสร็จสิ้นการเดินทางด้วยกัน แต่ทำไมพวกเขาสองคนถึงดูแปลก ๆ
แถมซูฟ่านไม่ได้พูดอะไรเลยในวันนี้
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เหนื่อยกับการเดินทาง”
หลินจูพูดด้วยรอยยิ้ม
ฉินเสี่ยวหยุนยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
ซูฟ่านต้องการขับรถไปหาคังหมินฟูด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงขอให้ฉินเสี่ยวหยุนส่งเขาไปที่รถ GTR ของเขา
ลงจากรถพอไกลจากฉินเสี่ยวหยุนและหลินจู ความรู้สึกอึดอัดของซูฟ่านก็หายไปเช่นกัน
แม้ว่าจะฟังดูเป็นคนขี้แพ้ แต่ซูฟ่านก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้นที่วนอยู่รอบตัวเขา
เพราะมันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
เมื่อเปิดประตูรถ ซูฟ่านก็ขับไปที่บริษัทของคังหมินฟู
อาการของหลินจูดีขึ้นมากหลังจากที่ซูฟ่านลงไปจากรถ
สิ่งนี้ทำให้ฉินเสี่ยวหยุนมั่นใจมากขึ้นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับพวกเขาสองคน
ในความเป็นจริง เธอก็รู้สึกว่าหลินจูพูดถึงซูฟ่านอยู่บ่อยครั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้
และทุกครั้งที่เธอพูดถึงการแสดงออกของเธอก็ดูมีความสุขมาก
แม้แต่ตอนที่เธอคบกับซุนหยาน ฉินเสี่ยวหยุนก็ไม่เคยเห็นหลินจูเป็นแบบนี้
แต่ฉินเสี่ยวหยุนก็ไม่อยากคิดมาก เพราะเธอก็ชอบซูฟ่าน
หากเธอตกหลุมรักผู้ชายคนเดียวกันกับเพื่อนของเธอ มันคงจะน่าอึดอัดเกินไป
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้ฉินเสี่ยวหยุนไม่สามารถแกล้งโง่ได้อีกต่อไป
เธอต้องถามอย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหลินจูและซูฟ่านในช่วงสองสามคืนที่ผ่านมา
เธอจอดรถข้างถนน
“หลินจู เราเป็นเพื่อนที่จะคุยกันทุกเรื่องใช่ไหม?”
“เอ่อ…ทำไม…จู่ ๆ ก็พูดแบบนั้นล่ะ”
หลินจูตกใจกับท่าทางกะทันหันของหลินจู
“ฉันขอถามเธอหน่อย เกิดอะไรขึ้นกับเธอและซูฟ่าน?”
ฉินเสี่ยวหยุนจ้องไปที่ดวงตาของหลินจูแล้วถาม
“ไม่ ไม่มีหรอก!”
หลังจากที่หลินจูพูด แก้มของเธอก็แดงเล็กน้อย
ฉินเสี่ยวหยุนรู้จักหลินจูดีมากเกินไปและเธอก็จับโกหกได้ทันที
“เธอชอบซูฟ่านใช่ไหม?”
คำพูดของฉินเสี่ยวหยุนทำให้ใบหน้าของหลินจูแดงก่ำ
“คิดว่าฉันดูไม่รู้เหรอ?”
ฉินเสี่ยวหยุนถอนหายใจขณะเอนหลังพิงเบาะ
“เสี่ยวหยุน…ฉัน…ฉันขอโทษ ฉันอายจริง ๆ ที่ต้องสารภาพกับเธอ ทั้ง ๆ ที่ฉันเพิ่งเลิกกับซุนหยานแต่ฉันก็ตกหลุมรักคนอื่นอย่างรวดเร็ว เธอคงคิดว่าฉันแย่จริง ๆ ก็ได้…”
หลินจูก้มศีรษะลง
“ยัยโง่ เธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ทำไมฉันต้องคิดกับเธอแบบนั้น”
“เธอกับเขาถึงขั้นไหน”
ฉินเสี่ยวหยุนเลิกคิ้วและถาม
เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหนึ่งชายหนึ่งหญิงอยู่ด้วยกันสามคืน
หลินจูรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แต่คราวนี้เธอไม่ได้ปิดบัง
เธออธิบายให้ฉินเสี่ยวหยุนฟังอย่างชัดเจนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
หลังจากฟังฉินเสี่ยวหยุนก็ขมวดคิ้ว
“เธอบอกว่าซูฟ่านจะจูบคุณในคืนก่อนหน้า แต่เขาก็ปฏิเสธเธออย่างเด็ดขาดในคืนหลังจากนั้นเหรอ?”
ฉินเสี่ยวหยุนพูดทวนอย่างไม่อยากเชื่อ
หลินจูพยักหน้า
ไม่เป็นไรที่จะไม่พูดถึงมัน แต่เธอก็พบว่ามันแปลกเมื่อเธอพูดถึงมัน
ฉินเสี่ยวหยุนยิ้ม
“เธอรู้รึเปล่า? ซูฟ่านกับฉันทำทุกอย่างแล้วเหลือก็แค่ขั้นสุดท้าย”
“อะไรนะ?!”
ดวงตาของหลินจูเบิกกว้างเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้!
ในอีกด้านหนึ่ง ซูฟ่านซึ่งเพิ่งมาถึงคังฉีกรุ๊ปก็ไม่รู้เลยว่ามีผู้หญิงสองคนกำลังพูดถึงตัวเองลับหลังอยู่
เขาแค่ต้องการหาคังหมินฟูเพื่อเคลียร์เรื่องบางเรื่อง
หลังจากเข้ามาในบริษัทแล้ว ผู้คนในบริษัทที่เห็นซูฟ่านก็ยังคงทักทายด้วยความเคารพ
เมื่อเลขาพาซูฟ่านไปที่สำนักงานของคังหมินฟู คังหมินฟูก็ถือซิการ์อยู่ในมือ
เขาวางขาของเขาไว้บนโต๊ะและสูบซิการ์ด้วยท่าทางผ่อนคลาย
เมื่อเห็นซูฟ่านกำลังเข้ามา คังหมินฟูก็วางเท้าลงและนั่งดี ๆ
ซูฟ่านโกรธเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่าย
ไม่มีใครแจ้งเขาถึงการมาถึงของซูฟ่าน
แต่เขาก็ไม่มีอะไรจะบ่น
เพราะเขาเคยกล่าวไว้ว่าตราบเท่าที่เป็นซูฟ่านก็ไม่จำเป็นต้องรายงาน
“เสี่ยวซู เธอกลับมาแล้ว!”
คังหมินฟูพูดอย่างกระตือรือร้น หลังจากพูดจบเขาก็ดับซิการ์อย่างเป็นธรรมชาติ แล้วลุกขึ้นต้อนรับซูฟ่าน
“ประธานคัง”
ซูฟ่านทักอย่างสุภาพแล้วเดินไปหน้าคังหมินฟู
“นั่งสิ”
คังหมินฟูยิ้มและชี้ไปที่เก้าอี้ข้างหน้าเขา
“โอ้ ทำไมเธอไม่โทรหาฉันล่ะเมื่อเธอทำงานเสร็จแล้ว ฉันคิดว่าเธอกังวลอะไรบางอย่างเสียอีก”
“งั้นเหรอ คุณคังผมรบกวนคุณมากจริง ๆ”
ซูฟ่านพูดอย่างเย็นชา
“งานนี้ลำบากมากใช่ไหม”
คังหมินฟูถาม
“ทุกอย่างปกติดี”
“แล้วเธอไม่ได้พบกับองค์กรลึกลับนั่นใช่ไหม”
“เจอกันแล้ว”
หลังจากที่ซูฟ่านตอบ การแสดงออกของคังหมินฟูก็ดูตกตะลึง
เขาไม่ได้คาดหวังว่าซูฟ่านจะกลับมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บหลังจากพบคนแบบนั้น
แม้แต่เขาก็ยังพร้อมเตรียมตัวเผื่อว่าซูฟ่านจะตาย
“เธอเจอคนคนนั้นแล้วก็สู้กับเขาหรือเปล่า?”
“ใช่”
“เธอเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาไหม?”
“ประธานคัง ดูเหมือนคุณจะห่วงเรื่องคนในองค์กรลึกลับนั้นมากกว่าเพชรของคุณเสียอีกนะ”
แน่นอนว่าคังหมินฟูไม่สนใจเพชรเพราะของจริงอยู่ในมือของเขาเองเสมอ
คังหมินฟูยิ้มอย่างเชื่องช้า
“นั่นแหละซูฟ่าน…นี่ เพชรที่ฉันให้เธฮเป็นของปลอม เพชรของจริงอยู่ในมือของหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญคนอื่นน่ะ…”
“จริงเหรอคุณคัง ฉันได้ยินมาว่าคนอื่นอีกห้าคนถูกจัดการไปแล้ว คุณไม่ได้ทำเพชรหายเหรอ”
ซูฟ่านถาม
คังหมินฟูยิ้มอย่างเชื่องช้า
เขาเดาได้ทันทีว่าซูฟ่านรู้ความจริงแล้ว
เขาบอกกับตู้ยู่ชิวอย่างชัดเจนแล้วว่าอย่าพูดอะไรมากเกินไปกับคนที่เขาจ้าง
ด้วยวิธีนี้เขาก็จะใช้เงินเพียง 120 ล้านเพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่ต้องการ
