อีกฝ่ายสวมหน้ากากตัวตลกและดูแปลกตามากในแสงสลัว
ซูฟ่านบอกได้เพียงว่านี่เป็นชายที่แข็งแกร่งและมีความสูงประมาณ 185 เซนติเมตร
บุคคลนี้มาจากองค์กรลึกลับนั้นหรือเปล่า?
ด้วยความสงสัยซูฟ่านจึงลองใช้เทคนิคเล็กน้อยก่อน
พื้นที่ในโบกี้มีขนาดเล็กและผู้คนก็นอนอยู่เพียบดังนั้นจึงไม่สะดวกที่จะต่อสู้และป้องกันไม่ให้มีการบาดเจ็บจากลูกหลง
พวกเขาทั้งสองไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่ด้วยกลเม็ดเล็กน้อยของซูฟ่านก็สามารถเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายก็เป็นผู้เชี่ยวชาญเช่นกัน
อันที่จริงซูฟ่านสามารถวาร์ปไปทางด้านหลังคู่ต่อสู้โดยตรงเพื่อทำให้คู่ต่อสู้มึนงงได้
แต่นั่นเป็นทางเลือกสุดท้ายซูฟ่านไม่เต็มใจที่จะใช้ทักษะของเขาออกมาเพราะมันเหนือความรู้ความเข้าใจของคนทั่วไป
เขาถือกริชของคู่ต่อสู้อยู่ ทันใดนั้นซูฟ่านก็ดึงไปที่หน้ากากตัวตลกของคู่ต่อสู้ในขณะที่คู่ต่อสู้กำลังโจมตีเขา
คน ๆ นั้นไม่คาดว่าซูฟ่านจะโจมตีหน้ากากตัวเอง
เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและหันหลังกลับ
อย่างไรก็ตามซูฟ่านก็จัดการหน้ากากของอีกฝ่ายได้
หน้ากากส่งเสียงดังหลังจากถูกตัดออกไป
ไม่นานส่วนเล็ก ๆ ก็หลุดออกจากการสึกกร่อน
แก้มซ้ายของอีกฝ่ายเผยอออกมา
แต่ยังไม่สามารถตัดสินภาพรวมของอีกฝ่ายได้
เมื่อมองไปที่หน้ากากที่สึกกร่อน ซูฟ่านก็ตกใจ
เขามองไปที่กริชในมือของเขา
หากกริชเล่มนี้แทงเขาผลที่ตามมาจะเป็นหายนะแหง ๆ
โชคดีที่เขาคว้ามันได้ในครั้งแรก
อย่างไรก็ตามซูฟ่านก็ตัดสินได้ว่าบุคคลนี้ไม่ควรมาจากองค์กรลึกลับนั้น
องค์กรนั้นก่ออาชญากรรมหลายสิบครั้งโดยแต่ละครั้งใช้มีดแทงที่หน้าอกของคู่ต่อสู้
แม้ว่ามีดจะมีพิษแต่ก็ไม่ถึงแก่ชีวิต
แต่คนที่ลอบโจมตีซูฟ่านในวันนี้มีมีดที่ไม่สมเหตุสมผล
ถ้ามันแทงทะลุหน้าอกของเขาจริง ๆ เขาเกรงว่าเนื้อและอวัยวะภายในของเขสจะละลายด้วยพิษที่มีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรงนี้
“นายเป็นใคร ทำไมนายถึงปลอมตัวเป็นองค์กรนั้น”
ซูฟ่านกัดฟันในขณะที่ถือกริชไว้แน่น
ชายคนนั้นไม่ตอบ แต่เลือกที่จะโจมตีต่อไป
ซูฟ่านหลบไปด้านข้างและเตะแขนของชายคนนั้น
ด้วยการเตะนี้มันเป็นเรื่องแปลกมากที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย
ซูฟ่านเตะส่วนอื่น ๆ ของคู่ต่อสู้แต่อีกฝ่ายก็รู้สึกเจ็บปวด
แต่เตะแขนคู่ต่อสู้อีกฝ่ายกลับไม่ตอบสนองเลย
ซูฟ่านยังคงสังเกตต่อไป
แม้ว่าในแวบแรกฝ่ายตรงข้ามจะดูเหมือนคนปกติ แต่ปฏิกิริยาของแขนซ้ายของคู่ต่อสู้ดูเหมือนจะช้าไปหน่อย
และเมื่อโจมตี แขนด้านขวาก็ดูเป็นกำลังโจมตีหลัก
ซูฟ่านจดจ่อกับการหลบเลี่ยงในขณะที่สังเกตอยู่เสมอ
เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถตีซูฟ่านได้เลย ฝ่ายตรงข้ามก็โกรธและการโจมตีของเขาก็ยิ่งคลั่งมากขึ้น
ทุกการเคลื่อนไหวดูเหมือนจะมีไว้เพื่อฆ่าซูฟ่าน
ถ้าซูฟ่านถูกโจมตีสักครั้งอีกฝ่ายสามารถทำลายกระดูกของเขาได้เลย
ยิ่งเขาโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ซูฟ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าแขนซ้ายของคู่ต่อสู้แปลกไป
เขาคว้าแขนซ้ายของคู่ต่อสู้ในขณะที่คู่ต่อสู้เหยียดแขนซ้ายออกมาและดึงอย่างแรง
แขนซ้ายขาดออก!
ซูฟ่านถือแขนปลอมไว้เป็นเวลานาน
อีกฝ่ายก็อึ้งเช่นกัน
จากนั้นก็ส่งเสียงคำรามและการโจมตีก็รุนแรงขึ้น
ครั้งนี้ไม่ใช่ว่าซูฟ่านจงใจไม่สู้กลับ อีกฝ่ายหนึ่งกำลังบ้าคลั่งอย่างสุดขีดจนซูฟ่านไม่มีโอกาสที่จะต่อสู้กลับและตกอยู่ในการต่อสู้อันขมขื่น
แต่เป้าหมายสูงสุดของซูฟ่านไม่ใช่การเอาชนะคู่ต่อสู้ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร เขามีข้อได้เปรียบที่แน่นอน
เป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะชนะซูฟ่าน แม้ว่าจะต้องใช้กำลังกายที่เหนื่อยล้ากว่าซูฟ่านก็จะชนะอย่างแน่นอน
ซูฟ่านต้องการรู้ว่าคนนี้เป็นใคร
เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะใช้ยาพิษชนิดนั้นได้อีก
แต่ซูฟ่านก็คิดไม่ออกว่าเขาไปทำให้ใครขุ่นเคืองใจ
เนื่องจากการโจมตีที่บ้าคลั่งนี้ความแข็งแกร่งทางกายภาพของคู่ต่อสู้จึงค่อย ๆ ลดลง
ซูฟ่านยังถือแขนเทียมไว้ในมือ
หลังจากเห็นช่องโหว่ของฝ่ายตรงข้าม ซูฟ่านก็เอาแขนเทียมตบหน้าฝ่ายตรงข้าม
หน้ากากตัวตลกแตกเพิ่มไปอีก
ส่วนใหญ่ของใบหน้าของอีกฝ่ายถูกเปิดเผย
แม้ว่าอีกฝ่ายจะปกปิดใบหน้าของเขา แต่ซูฟ่านก็ยังเห็นมัน
คนนี้คือชิวหมิงหยุน!
หลังจากถูกรู้ตัวโดยซูฟ่านแล้ว ชิวหมิงหยุนก็ไม่ต้องการต่อสู้อีกต่อไป เขายกขาขึ้นแล้วเตะกระจกรถไฟเพื่อหนี
ลมรุนแรงพัดเข้ามาทำให้โบกี้ที่อบอุ่นในตอนแรกเริ่มเย็นลง
เมื่อเห็นหน้าต่างที่แตก ซูฟ่านก็อยากจะร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ
ไม่มีใครรู้ตัวเพราะทุกคนอยู่ในอาการหลับใหลในขณะพวกเขาต่อสู้
แต่ตอนนี้หน้าต่างแตกพนักงานรถไฟจะถูกดึงดูดมาในภายหลังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ชิวหมิงหยุนมองย้อนกลับไปที่ซูฟ่านอย่างมีชัยจากนั้นก็กระโดดหนีออกไปจากหน้าต่าง
อย่างไรก็ตามซูฟ่านไม่ได้ตื่นตระหนก
“เปิดใช้ทักษะย้อนกลับ”
ซูฟ่านพูดเงียบ ๆ ในใจ
ลมรอบตัวเขาแข็งทื่อไปครู่หนึ่งและซูฟ่านก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเปล่งประกาย
ฟู่ม!
ซูฟ่านหลับตาลงเพียงเพื่อรู้สึกถึงลมที่พัดเข้ามาในหูของเขา
หลังจากลืมตา ลมก็หยุดและเวลาก็ได้ย้อนกลับมาเมื่อ 30 วินาทีที่แล้ว!
ชิวหมิงหยุนกำลังจะทุบหน้าต่างเพื่อหลบหนี
ซูฟ่านเตะเขาลงไปที่พื้นก่อนที่เขาจะทุบหน้าต่างแล้วเหยียบหน้าอกของชิวหมิงหยุนด้วยเท้าของเขา
“แม่งเอ้ย! อยากฆ่าก็ฆ่าอย่ามาดูถูกฉัน!”
ชิวหมิงหยุนตอนนี้เถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าและอารมณ์ของเขาก็ระเบิด
“นายมาที่นี่ทำไม! ทำไมนายถึงอยากฆ่าฉัน?”
ซูฟ่านถามด้วยความโกรธ
ชิวหมิงหยุนกำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะซูฟ่าน
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรู้สึกทรมาณซูฟ่านก็ผ่อนเท้าของเขา
เขาอ้าปากค้างมองซูฟ่านและหัวเราะ
“ฆ่าแกทำไมน่ะเหรอ? แกทำลายอาชีพของฉัน!”
ชิวหมิงหยุนคำราม
ในขณะนี้ซูฟ่านก็พบว่ามีบางอย่างอยู่ในเสื้อคลุมของชิวหมิงหยุน
เขาเอื้อมมือออกไปและกระชากเสื้อผ้าของชิวหมิงหยุนจนขาด
เพชรสีแดงขนาดเท่ากำปั้นในถุงเก็บฝุ่นกลิ้งออกมาจากเสื้อผ้าของอีกฝ่าย
ชิวหมิงหยุนต้องการเอาเพชรคืนแต่ซูฟ่านไวกว่า
“คืนมาให้ฉัน!”
ชิวหมิงหยุนคำราม
“นายก็เป็นหนึ่งในคนที่คังหมิงฟูจ้างงั้นหรือ?”
ซูฟ่านถาม
“แล้วไง”
ชิวหมิงหยุนไม่ต้องการพูดกับซูฟ่านเพียงแค่ต้องการเอาเพชรของเขาคืน
“เป็นเรื่องจริงที่ฉันทำให้นายพิการแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันก็เป็นหนี้นายในเรื่องนี้”
“นายบอกฉันมาสิว่าทำไมนายถึงจะฆ่าฉัน นั่นเพื่อแก้แค้นหรือเพื่อเพชรบนร่างของฉัน”
“และนายค้นกระเป๋าของฉันใช่ไหม? บอกความจริงกับฉันแล้วฉันจะปล่อยนายไป ฉันจะไม่บอกคังหมิงฟูสักคำ”
ซูฟ่านพูดด้วยความจริงใจ
ชิวหมิงหยุนกัดฟันของเขา
เขาไม่สามารถเอาชนะซูฟ่านได้และไม่มีทางอื่นที่เขาจะไม่ทำตามที่ซูฟ่านพูด
“โอเค โอเค ฉันบอกแล้ว”
ชิวหมิงหยุนตอบ
ซูฟ่านยืนขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายเต็มใจที่จะบอกความจริง จากนั้นจึงเอื้อมมือออกไปที่ชิวหมิงหยุนและดึงอีกฝ่ายขึ้น
“พูดสิ”
ซูฟ่านพูดพร้อมกับชั่งเพชรของชิวหมิงหยุนในมือของเขา
ชิวหมิงหยุนกลืนน้ำลาย
“ฉันถูกชูเทียนฉีไล่ออก แต่เมื่อคิดถึงความรู้สึกนั้นชูเทียนฉีก็ช่วยรักษาฉันด้วยอุปกรณ์อวัยวะเทียมในราคาแพงเพื่อที่ฉันจะได้ทำงานต่อไปได้”
ชิวหมิงหยุนยกแขน แล้วมองซูฟ่านด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
แม้ว่าชูเทียนฉีจะให้อวัยวะเทียมแก่เขา แม้เขาจะสามารถต่อสู้ต่อไปได้แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ลดต่ำลง
