เมื่อหยางเหวินป๋อเห็นเหอต้าถามตัวเองเขาก็รีบถอดหูฟังออก
แสร้งทำเป็นงงงวย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ฉันถามนายว่านายพูดถึงใคร”
“อะไรนะ? ฉันกำลังเล่นเกมและคุยกับเพื่อนร่วมทีมอยู่”
หยางเหวินป๋อแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูฟ่านอีกต่อไป
ยิ่งถ้าเหอต้าและหลี่หนานช่วยซูฟ่านล่ะก็เขาอาจจะถูกตีเป็นมีทบอลเลยก็ได้
เขากล้าพูดไม่กี่คำเท่านั้น
คางคกที่อยู่ในรองเท้ายังไม่กล้ากัดคนที่ใส่รองเท้าเลย คางคกแบบนั้นไม่ใช่ผู้ชายอย่างหยางเหวินป๋อหรอกหรือ?
ความอดทนของซูฟ่านที่มีต่อหยางเหวินป๋อใกล้จะหมดลงแล้ว
เขาแค่ต้องการรอโอกาสที่จะจัดการหยางเหวินป๋อ
“แกประสาทรึไงหยางเหวินป๋อ”
หลี่หนานไม่ชอบหยางเหวินป๋อมากขึ้นเรื่อย ๆ ในเวลานี้
เดิมทีหลี่หนานเป็นหัวหน้าหอพักดังนั้นเขาจึงต้องการให้หอพักมีแต่ความสามัคคี
เมื่อเห็นว่าหยางเหวินป๋อรังแกซูฟ่านบ่อยมาก เขาก็ทนแทบไม่ได้แล้ว
“ไม่เป็นไร เขาบอกว่าเขากำลังเล่นเกมกับเพื่อนร่วมทีมของเขานี่”
ซูฟ่านเกลี้ยกล่อม
แม้ว่าจะมีความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างเขากับหยางเหวินป๋อ แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะลากหลี่หนานและเหอต้ามาเกี่ยวข้อง
ห้องนอนเงียบลงอีกครั้งและซูฟ่านก็ใช้ช่วงเวลานี้เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับการส่งมอบเพชรที่คังหมินฟูว่าจ้าง
ทันทีที่ใส่หูฟังสถานีวิทยุอนาคตก็เริ่มแจ้งข่าวในอนาคตอีกครั้ง
“ตามข่าวของเราเมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน มีการฆาตกรรมครั้งใหญ่เกิดขึ้นในเขตชิงเฉียนผู้ต้องสงสัยยังคงมีจำนวนมากตำรวจได้เริ่มติดตามอย่างเต็มที่และออกหมายจับต่อสาธารณะและเสนอรางวัลนำจับ 300,000 หยวนสำหรับผูที่จับกุมผู้ต้องสงสัยได้…”
“ในวันที่ 24 พฤศจิกายน การประชุมเศรษฐกิจร่วมระดับภูมิภาคครั้งที่ 3 จัดขึ้นที่เมืองเมจิกและบรรดาชนชั้นนำจากทุกอุตสาหกรรมมารวมตัวกันที่หอประชุมเมืองเมจิก…”
“ในวันที่ 26 พฤศจิกายนมีการขายถนนบาร์บีคิวที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเมจิกในราคาเพียง 100,000 หยวนเท่านั้น”
ซูฟ่านไม่ได้ฟังข่าวสองรายการแรกอย่างตั้งใจ
ซูฟ่านไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเขตชิงเฉียน
หลังจากตรวจสอบแล้วว่ามันอยู่ห่างจากเขามากกว่าสองพันกิโลเมตร ซูฟ่านก็ไม่สามารถไปช่วยแทรกแซงอะไรได้
ข่าวที่สองมีคุณค่าแน่นอน แต่นั่นคือตอนที่คุณหาวิธีเข้าร่วมในการประชุมได้
มีผู้มีอำนาจมากมายแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในระดับนั้นพวกเขาก็ยังเป็นแค่คนตัวเล็ก ๆ และเป็นการยากที่จะทำความรู้จักกับคนที่มีอำนาจจริง ๆ
เขาควรออกไปกับชูเทียนฉีและคังหมินฟูเพื่อรับประทานอาหารค่ำซักสองสามมื้อเผื่อจะได้ไปประชุมแบบนั้นได้
อย่างไรก็ตามซูฟ่านก็ขมวดคิ้วหลังจากได้ยินข่าวที่สาม
ถนนบาร์บีคิวแห่งนี้ขึ้นชื่ออย่างมาก
ถนนทั้งสายอยู่ห่างออกไป 1 กิโลเมตรและรอบ ๆ มีพ่อค้าร้านบาร์บีคิวมากมาย
ในบรรดาร้านอาหารเหล่านั้นจ๋างตู่บาร์บีคิวเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในนั้นและสิทธิ์ในทรัพย์สินทั้งหมดของถนนสายนี้ก็เป็นของเจ้าของจ๋างตู่บาร์บีคิว
ถนนบาร์บีคิวทั้งหมดมีมูลค่า 2 พันล้านหยวน
แต่ตอนนี้ต้องจ่ายทั้งหมดแค่ 100,000 หยวนจริงหรือ?
ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ
ซูฟ่านจดข่าวนี้ไว้ในบันทึก
สิ่งสำคัญที่สุดของเขาตอนนี้คือการศึกษาเรื่องที่คังหมินฟูมอบหมายให้
จากข้อมูลที่มีอยู่ ซูฟ่านได้เรียนรู้เกี่ยวกับองค์กรลึกลับจากคังหมินฟู
ประมาณห้าปีที่แล้วนักธุรกิจที่ร่ำรวยในเจียงตงถูกฆ่าตายที่บ้าน
ไพลินที่มีค่าที่สุดมูลค่า 100 ล้านหยวนในครอบครัวของเขาก็หายไป
ตำรวจระบุตัวผู้ต้องสงสัยได้คือคนรับใช้จากการสืบสวน
แต่หลายปีที่ผ่านมาทั้งคนรับใช้และไพลินก็ไม่เคยถูกพบเลย
จนถึงขณะนี้คดียังไม่ได้รับการแก้ไข
บางคนบอกว่าคดีนี้เกี่ยวข้องกับองค์กรลึกลับที่คังหมินฟูกล่าวถึง
ซูฟ่านเห็นภาพศพของนักธุรกิจที่ร่ำรวย
แน่นอนว่ามีรอยบาดบนหน้าอกของเขา ซึ่งดูเหมือนกับรอยบาดบนคนที่ได้รับเชิญจากคังหมินฟู
แต่ซูฟ่านรู้สึกแปลก ๆ
เมื่อพิจารณาจากข้อมูลองค์กรนี้ทำให้มีผู้เสียชีวิตเพียงสองคนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
คนหนึ่งคือคนรวยในเจียงตง
และอีกคนคือมืออาชีพที่คังหมินฟูเชิญมา
นั่นคือครึ่งเดือนที่ผ่านมา
ที่ร้ายแรงกว่าการฆ่าคือการทำให้พิการ
แต่ตามผู้ที่แขนหักบอกฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเขา
ในขณะนั้นเขากำลังลากคู่ต่อสู้อยู่และบังเอิญคู่ต่อสู้ก็เตะเสาหินที่อยู่ถัดจากเขาเข้า
เสาหินจึงล้มลงและทำลายแขนของเขา
ในการปล้นที่เหลืออีกหลายสิบครั้งองค์กรนี้ทำให้ผู้คนบาดเจ็บน้อยมาก
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีจุดประสงค์ที่ชัดเจนและก็ไม่ได้โหดเหี้ยมอะไร
ด้วยเรื่องนี้ซูฟ่านจึงมีความสงัสยในใจ
บางทีทั้งสองคนอาจเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุหรืออาจมีเหตุผลอื่นแอบแฝง
ในระยะสั้นนี้ซูฟ่านไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครนับประสาอะไรกับองค์กรลึกลับเช่นนี้
เขาสามารถช่วยคังหมินฟูและรับเงิน 500 ล้านหยวนในการส่งของหนึ่งครั้งและยังสามารถเพิ่มความสัมพันธ์กับคังหมินฟูได้อีกด้วย
ทำไมจะไม่ทำล่ะ?
วันรุ่งขึ้นซูฟ่านโทรหาคังหมินฟู
เขาหวังว่าจะทำงานส่งของนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุดเพื่อไม่ให้การเดินทางในอนาคตของเขาล่าช้า
เพราะวันที่ 26 ยังต้องไปดูถนนบาร์บีคิว
ใบหน้าของซูฟ่านสดชื่นขึ้นแต่คังหมินฟูยังคงกังวลเล็กน้อย
เขากลัวว่าซูฟ่านตอบตกลงโดยไม่ได้คิดเรื่องนี้ให้ดี
เขายืนยันครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะรู้สึกโล่งใจ
“แล้วต้องเมื่อไหร่ครับ”
“ยิ่งเร็วได้ยิ่งดี”
“เข้าใจแล้ว คืนนี้ไปเลยไหมครับ”
หลังจากนัดแนะช่วงเวลากับคังหมินฟูแล้ว ซูฟ่านก็เก็บสัมภาระของเขา
จากนั้นเขาก็วางแผนเส้นทาง
เพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจมากเกินไป ยังมีคนอื่น ๆ อีกหลายคนที่ถือเพชรปลอม ดังนั้นซูฟ่านจึงต้องทำคนเดียว
ซูฟ่านไม่ได้วางแผนที่จะขับรถไปที่นั่นคนเดียว
ถ้าคุณขับรถ ซูฟ่านจะอยู่คนเดียวตลอดทางและอีกฝ่ายสามารถลงมือได้ทุกเมื่อ มันอันตรายเกินไป
ถ้าเป็นเครื่องบิน ซูฟ่านก็กลัวว่าเพชรจะถูกเปิดเผยในระหว่างการตรวจสอบความปลอดภัยแม้แต่คนทั่วไปก็โลภในเพชรเม็ดใหญ่เช่นนี้แน่นอน
จากการใช้วิธีการขโมยของอีกฝ่ายมีโอกาสมากที่จะขโมยเพชรไปหลังจากผ่านด่านตรวจสอบความปลอดภัย
ซูฟ่านไม่กล้านั่งเครื่องบินส่วนตัวของคังหมินฟูด้วยซ้ำ
ถ้าอีกฝ่ายแกล้งเป็นนักบินและปล้นซูฟ่านบนท้องฟ้ามันคงจะจบจริง ๆ แน่นอน
หลังจากคิดซูฟ่านก็ตัดสินใจนั่งรถไฟไปยังเมืองกุ่ยหยุนในเขตเล็ก ๆ ใกล้เมืองหลวงเมจิก
ใช้เวลาสองวันหนึ่งคืนหรือหนึ่งวันสองคืนในการโดยสารรถไฟสายสีเขียวจากเขตตูเซี่ยนไปยังเมืองกุ่ยหยุน
ซูฟ่านต้องนำอาหารแห้งและน้ำดื่มมาให้เพียงพอเท่านั้น
หลังจากภารกิจเสร็จสิ้นซูฟ่านก็จะสามารถเดินทางกลับเมืองหลวงได้โดยตรงโดยเครื่องบินซึ่งสะดวกมาก
ในที่สุดซูฟ่านก็เลือกเสื้อโค้ทกันฝนด้วย
เขายัดกำปั้นลงไปในกระเป๋ากางเกง
หลังจากยืนยันว่าเขาสามารถกำหมัดได้ซูฟ่านก็ใส่เสื้อผ้าของเขา
ซูฟ่านประมาณขนาดของเพชรสีแดงนั้นมีขนาดเท่ากับกำปั้น
และการเอามันไว้ใกล้ตัวนั้นปลอดภัยที่สุด
หลังจากจัดระเบียบเรียบร้อยซูฟ่านก็มาที่ธนาคารพาณิชย์เมืองเมจิก
คังหมินฟูมารอที่ธนาคารนานแล้ว
เพชรถูกเก็บไว้ในธนาคารแห่งนี้
แม้ว่าองค์กรจะเย่อหยิ่งแค่ไหนพวกเขาก็ยังไม่กล้าบุกเข้าไปในสถานที่เช่นธนาคาร
ท้ายที่สุดแล้วอาชญากรรมของการปล้นบุคคลและการปล้นธนาคารไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน
จางเจ้อเจิ่นประธานธนาคารได้ต้อนรับคังหมินฟูเป็นการส่วนตัว
เขาพาซูฟ่านและคังหมินฟูไปที่ห้องนิรภัยของธนาคาร
ทันทีที่เขาเปิดตู้นิรภัย ซูฟ่านก็ตกใจกับความสว่างของเพชร
เพชรสีแดงมันไม่มีที่ติเลย
แม้แต่คนอย่างซูฟ่านที่ไม่สนใจเครื่องประดับเมื่อเห็นมันหัวใจของเขาเต้นแรง
จางเจ้อเจิ่นหลงใหลในเพชรเม็ดนี้
คังหมินฟูหยิบเพชรออกมาขณะสวมถุงมือแล้วใส่ในถุงกันฝุ่น
“ฉันจะฝากไว้ให้เธอ”
คังหมินฟูส่งมอบเพชรให้ซูฟ่าน
ซูฟ่านรับเพชรมาอย่างระมัดระวัง
เขาไม่กล้าที่จะเก็บมันไว้ในกระเป๋าของเขา เขาทำได้เพียงแค่กอดไว้ในอ้อมแขนเท่านั้น
แม้จะอึดอัดแต่ก็สบายใจกว่า
เพชรสีแดง 40 กะรัตมูลค่า 5.5 พันล้านซ่อนอยู่ในกระเป๋าหน้าอกของซูฟ่าน
สิ่งนี้ทำให้ซูฟ่านทั้งตื่นเต้นและประหม่า
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
