แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าอุตสาหกรรมการบรรเทิงจะมีอนาคตที่สดใส แต่บุคลิกที่สุขุมรอบคอบของโจรกั๋วจุนจึงไม่ติดกระทําการอะไรอย่างหุนหัน
โรงแรมตระกูลโจวก็เกี่ยวข้องกับการจัดเลี้ยงและการบรรเทิงด้วย แต่เพราะมีขั้นตอนง่าย ๆ จึงยังจัดการได้
แต่ถ้าคิดเปิดร้านอาหารแบบมืออาชีพอาจจะไม่ง่ายขนาดนั้น
ปัจจุบันด้วยความสามารถของโจวยั่วจนอาจทําให้ไม่สามารถเปิดร้านอาหารได้อย่างเต็มที่
ไม่มีคนที่มีความสามารถรอบตัวเขาที่สามารถช่วยให้เขาดําเนินธุรกิจการจัดเลี้ยงได้ด้วยซ้ำ
แต่หลังจากพูดคุยกันหลายครั้งโจวคั่วจุนได้หยุดความคิดนี้ชั่วคราวเกี่ยวกับการเปิดธุรกิจประเภทอุตสาหกรรมการจัดเลี้ยง
คนที่ชักชวนโจวทั่วจุนให้เลิกทําธุรกิจอาหารและมุ่งความสนใจไปที่อุตสาหกรรมโรงแรมก็คือลูกชายคนโตของเขา โจงฟู่หยง
โจวฟู่หยง มีอายุมากกว่าโจวฟู่เหิงสิบห้าปี เขาอายุเพียง 42 ปีแต่ก็ดํารงตําแหน่งผู้จัด การทั่วไปของโรงแรมหัวเป่าแล้ว
เมื่อเทียบกับพี่ชายของเขาที่ประสบความสําเร็จอย่างมากในธุรกิจ โจวฟู่เหิงไม่มีอะไรเลย
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาโจวฟู่เหิงตระหนักได้ว่าพี่ชายของเขามีแนวโน้มที่จะเข้าครอบครองธุรกิจของครอบครัวได้ในอนาคต แม้ว่าเขาจะเป็นที่ชื่นชอบของบิดาและเขายังดํารงตําแหน่งรองประธานบริษัทด้วย แต่เขาไม่มีความสามารถหรือผลงานในทางปฏิบัติเลย
ในอนาคตพ่อของเขาคงจะให้มรดกเขาเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น
สิ่งนี้ทําให้โจวฟู่เหิงเริ่มรู้สึกกลัวอนาคต
ถ้าแบบนั้นเงินจะไม่เพียงพอสําหรับเขาที่จะใช้ฟุ่มเฟือย เขาต้องได้รับมรดกของพ่อมาอยู่ในมือของเขาเอง เพื่อที่เขาจะได้รู้สึกสบายใจ
ดังนั้นโจวฟู่เหิงและพี่ชายของเขาจึงต้องต่อสู้กันเอง
เพื่อโน้มน้าวพ่อของเขา โจวฟู่เหิงได้ใช้ความพยายามอย่างมากรวมถึงการซื้อและการโน้มน้าวใจพนักงานคนสําคัญของบริษัทอย่างจริงจังเพื่อมาเป็นฝ่ายตัวเองให้โน้มน้าวพ่อของเขา
โจวยั่วจนเห็นการกระทําของโจวฟู่เหิงในสายตาของเขา
หลังจากสังเกตมาระยะหนึ่ง โจวยั่วจุนก็รู้สึกดีใจเมื่อเห็นว่าโจวฟู่เหิงต้องการจริงจังในอุตสาหกรรมการจัดเลี้ยง
ในที่สุดลูกชายสุดที่รักของเขาก็มีความกระตือรือร้นที่จะทําธุรกิจ และโจว กั๋วจุนก็ทนไม่ได้ที่จะไม่ผลักดันลูกชายของเขา
ดังนั้นเขาจึงเห็นด้วยกับข้อเสนอของโจวฟู่เหิงสําหรับการทําธุรกิจจัดเลี้ยงและมอบอํานาจอย่างเต็มที่ให้กับโจวฟู่เหิง
โจวฟู่เหิงผู้ซึ่งดําเนินชีวิตอย่างราบรื่นมาตั้งแต่เด็ก ก็ได้ผลลัพธ์ที่เขาต้องการอีกครั้ง
เขารู้สึกว่าเขาทําได้ดีอย่างแน่นอน
แต่เมื่อวางแผนเสร็จสิ้นจริง ๆ โจวฟู่เหิงก็พบอุปสรรค
ด้วยความสามารถและงบประมาณในปัจจุบัน อาจเป็นเรื่องยากที่จะขยายโลกของเขาในด้านการทําอาหาร
หลังจากเริ่มลงมือทําโจวฟู่เหิงก็เปลี่ยนใจอย่างรวดเร็ว
เขารู้สึกว่ามันยากสําหรับเขาที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงย้ายเป้าหมายไปที่กลุ่มร้านอาหารที่เติบโตเต็มที่แล้ว
หลังจากนั้นเรื่องมันก็เกิดขึ้นเมื่อหนี้ของเว่ยเจียงตูถูกพบโดยโจวฟู่เหิง
ดังนั้นเขาจึงได้ความคิดไปพบกับเว่ยเจียงตูเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการซื้อเจียงตูบาร์บีคิว
คุณรู้ไหมเมื่อสองเดือนที่แล้ว เจียงตูบาร์บีคิว มีชื่อเสียงในเมืองเมจิกมาก
ชั้นบนและชั้นล่างสามารถรองรับคนได้หลายร้อยคนสําหรับการมารับประทานอาหารในเวลาเดียวกัน และสําหรับความจุนี้ก็ยังมีคิวยาวหน้าประตูทุกวัน
โจวฟู่เหิงก็จับตาดูก้อนเค้กชิ้นนี้
อย่างไรก็ตาม ราคาที่เขาเสนอให้กับเว่ยเจียงตูนั้นต่ำมากจนเว่ยเจียงตูที่เป็นหนี้ยากจะยอมรับได้
กล่าวอีกนัยหนึ่งที่ของเว่ยเจียงตูเคยมีมูลค่าหลายร้อยล้าน ตอนนี้ราคาที่โจวฟู่เหิงเสนอก็เพียงพอแล้วสําหรับเขาที่จะชําระหนี้แต่ไม่เพียงพอที่จะตั้งตัวใหม่
โจวฟู่เหิงอยากจะเปิดร้านของตัวเองต่อไป และค่อย ๆ ชําระหนี้ของเขาหลังจากผ่านสักปีสองปี
หลังจากถูกปฏิเสธ โจวฟู่เหิงก็ไม่พอใจ
เขาถูกครอบครัวตามใจเสมอและเขาต้องได้ทุกอย่างตราบเท่าที่เขาต้องการ
ถ้าเขาไม่ได้เขาก็จะทําลายมัน
เขาพบว่าร้านที่เช่าที่ของเว่ยเจียงตูกําลังจะหมดสัญญา ดังนั้นเขาจึงหาข้อมูลติดต่อกับเจ้าของร้านต่าง ๆ และเสนอราคากับเจ้าของร้านเพื่อเช่าร้านด้วยค่าเช่า 32 ล้านต่อปี
เนื่องจากเว่ยเจียงตูได้เซ็นสัญญากับเจ้าของร้านนานกว่าสิบปี เขาจึงมีลําดับความสําคัญในการต่ออายุตามสัญญา
แต่หลังจากที่โจวฟู่เหิงเข้ามาสร้างปัญหา เว่ยเจียงตูก็สูญเสียเงินก้อนนี้
ถ้าเขาต้องการเช่าสถานที่นี้ต่อไป เขาต้องเสนอราคามากกว่า 32 ล้านหยวน
โดยการทิ้งค่าเช่าในลักษณะนี้ กําไรสุทธิประจําปีของเขายังสามารถได้มากกว่า 28 ล้าน ซึ่งยังเป็นที่ยอมรับได้ของเว่ยเจียงตู
แต่เมื่อเว่ยเจียงตู้เสนอราคา 32 ล้าน โจวฟู่เหิงที่เสนอราคา 33 ล้าน
ด้วยการทําวิธีนี้ราคาที่เพิ่มขึ้นตรงไปถึง 39 ล้าน!
เว่ยเจียงตูทนไม่ไหวอีกต่อไป
คราวนี้เขาตอบโต้โจวฟู่เหิงด้วยการเสนอขายกับคนอื่น
การแก้แค้นของโจวฟู่เหิงก็ไปไกลกว่านั้น
ขณะขึ้นค่าเช่า โจวฟู่เหิงก็ส่งคนไปสร้างปัญหาอย่างไร้ยางอาย
ผู้คนจากฝ่ายต่าง ๆ สร้างความเดือดร้อนให้กับเจียงตูบาร์บีคิวอย่างต่อเนื่อง ซึ่งนําไปสู่การปิดตัวร้านเพื่อแก้ไขปัญหา
เว่ยเจียงตูต้องแบกรับปัญหาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาก็สามารถทนต่อได้อีกต่อไป
เขารู้ว่าเจ้าของกลุ่มร้านอาหารเล็ก ๆ นั้นไม่สามารถเอาชนะครอบครัวของโจวยั่วจนได้ ดังนั้นเขาจึงต้องยอมเข้าหาโจวฟู่เหิง
เขาตระหนักหด้ว่าเขาต้องยอมมอบร้านของเขาไปให้โจวฟู่เหิงในราคาที่โจวฟู่เหิงเสนอให้
แต่คราวนี้โจวฟู่เหิงไม่สนใจแล้ว
เขาได้พบร้านที่เหมาะสมกว่าสําหรับเขามานานแล้ว และได้เริ่มเข้าครอบครองและเตรียมดำเนินการแล้วด้วย
แต่เว่ยเจียงตูที่ถูกโจวฟู่เหิงคุกคามมาเป็นเวลาสองเดือนก็ไม่สามารถทํางานได้ตามปกติ และเขาก็สูญเสียธุรกิจไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง
ถึงธุรกิจจะหยุดชะงักแต่หนี้ของเขายังคงหมุนเวียนอยู่ในดอกเบี้ยและเขาไม่มีรายได้ที่จะจ่ายคืน ซึ่งทําให้เว่ยเจียงตูรู้สึกหดหู่มาก
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเปิดข่าวต่อโลกภายนอกว่ายินดีขายเจียงตูบาร์บีคิวในราคา
เลี้ยงตูบาร์บีคิวซึ่งมีมูลค่าตลาด 500 ล้านหยวน ยินดีที่จะขายเปลี่ยนมือในราคาเพียง 300 ล้านหยวน
วันรุ่งขึ้นหลังจากข่าวถูกปล่อย ก็มีมาคนคุยกับเว่ยเจียงตูเกี่ยวกับการซื้อร้านต่อ
ทั้งสองพูดคุยกันเพียงไม่กี่คําบุคคลดังกล่าวตกลงที่จะซื้อร้านและสัญญากับเว่ยเจียงตูว่าจะเตรียมเงินเพื่อดําเนินการภายในสองวัน
อย่างไรก็ตามสองวันต่อมาชายคนนั้นกลับเปลี่ยนใจในทันใด
หลังจากนั้นเว่ยเจียงตก็ไม่สามารถติดต่อบุคคลนั้นได้
ในความสิ้นหวัง เว่ยเจียงตูก็ยังคงรอผู้ซื้อต่อไป ผู้ซื้อติดต่อมาสี่รายต่อเดือนแต่ก็จบลงด้วยผลลัพธ์เดียวกัน
ไม่ว่าคําพูดนั้นจะดีแค่ไหนในตอนนั้น แต่ภายในสองวันอีกฝ่ายก็จะกลับใจและหลีกเลี่ยงเขา
ในความสิ้นหวัง เว่ยเจียงตูก็ยังคงลดราคาขายต่อจนตกลงมาที่ 8.8 แสนหยวน
ราคานี้ดึงดูดผู้ซื้ออีกครั้ง แต่โจวฟู่เหิงก็พยายามหาที่ติดต่อของผู้ซื้อโดยตรงและข่มขู่ไป
นอกจากนี้เขายังขู่ด้วยว่าทุกคนที่กล้าซื้อร้านของเว่ยเจียงตู เขาจะหักขาของอีกฝ่ายและอย่าได้คิดเกี่ยวกับการเข้าเมืองเมจิกอีกในอนาคต
ด้วยวิธีนี้ ร้านของเว่ยเจียงตูจึงถูกทําลายด้วยมือของเขาเอง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เว่ยเจียงตูก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ
“ พ่อหนุ่ม ฉันรู้ว่าเธอรวยแต่เธอไม่สามารถทําให้คนที่ฉันทําให้ขุ่นเคือง ไม่พอใจไปด้วยได้หรอกนะ”
“คุณหมายถึงโจวฟู่เหิงเหรอ ไม่ต้องกังวลตราบใดที่คุณมอบร้านมาให้ผม โจวฟู่เหิงก็จะทําอะไรไม่ได้”
เว่ยเจียงตูก็ตกตะลึงกับความมั่นใจในตนเองของซูฟ่าน
ไอ้เด็กตรงหน้านี้เป็นใครกัน?
เขายังกล้าพูดอย่างเย่อหยิ่งอีกช่างโง่เขลาจริง ๆ
แม้ว่าเสื้อผ้าของซูฟ่านจะดูมีค่ามาก แต่นามสกุล ซู ไม่ได้มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง
คนร่ำรวยประเภทนี้ยังไม่มีคุณสมบัติดีพอที่จะต่อสู้กับตระกูลโจวที่มีอํานาจล้นหลาม
“อย่าพูดอย่างนั้น เดี๋ยวเคราะห์ร้ายจะมาจากปากเธอ เธอควรกลับไปได้แล้ว”
เว่ยเจียงตูกลัวว่าโจวฟู่เหิงจะได้ยินคําพูดของซูฟ่านแล้วอีกฝ่ายจะเล่นงานซูฟ่านไปด้วย
“หัวหน้าเว่ย คุณควรคิดเกี่ยวกับมันนะ ถ้าคุณยินดีที่จะขายต่อร้านให้กับผม ผมสามารถจัดการได้ทันที่และเคลียร์หนี้ให้คุณได้ด้วย”
“ถ้าเป็นกรณีนี้ คุณก็ไม่จําเป็นต้องหนีไปต่างประเทศคืนนี้กับครอบครัวตัวยนะ
หลังจากที่ท่านพูดจบ เว่ยเจียงตูก็มีเหงื่อเย็นไหลพราก!
