ตอนที่ 90 ลูกพี่ครับ ได้โปรด
“แค่นี้เองเหรอ เมื่อกี้นายบอกจะให้ฉันคุกเข่าขอโทษคุณประธานโจวไม่ใช่หรือ?”
ซูฟ่านเลิกคิ้วและมองไปที่เสี่ยวผิงโถวแล้วถาม
เสี่ยวผิงโถวเข้าใจในทันที
เขาคุกเข่าต่อหน้าซูฟ่านอย่างนอบน้อม
ตุบ!
เขาโขกศรีษะสามครั้ง
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น หน้าผากของเขาก็มีเลือดออก
“ลูกพี่ อย่าสนใจคําพูดคนโง่แบบผมเลย ผมรู้แล้วว่าผมผิด!”
“ผมจะโขกศรีษะเพื่อคุณตราบเท่าที่คุณสามารถยกโทษให้ผมได้ ผมยอมทําอะไรก็ได้!”
“พวกแกกําลังทําทําบ้าอะไร? ทั้งหมดคุกเข่าซะ! ขอโทษลูกพี่เดี๋ยวนี้!”
หลังจากพูดแล้ว ผู้คนหลายสิบคนก็พุ่งตัวไปคุกเข่าลงต่อหน้าซูฟ่าน แล้วโขกศรีษะอย่างแรง
เสียงโขกศรีษะหลายสิบเสียงดังขึ้นราวกับเสียงซิมโฟนีที่ดังจนพื้นสั่นนิดๆ
เมื่อมองไปที่เสี่ยวผิงโถวและหน้าผากของเขาที่อาบเลือด ฉินเสี่ยวหยุนก็ไม่สามารถทนได้
เธอหันกลับมาและหยุดมองเหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้า
ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกตกใจอยู่ในใจว่าตัวตนที่แท้จริงของซูฟ่านคืออะไร
ไม่งั้นลูกน้องของโจวฟู่เหิงจะถ่อมตัวได้ขนาดนี้ไหม?
เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ทําอย่างนั้นซูฟ่านก็รู้สึกเบื่อ
เดิมที่เขาคิดว่าคนเหล่านี้จะทุบร้านนี้ เขาก็จะให้โจวฟู่เหิงสามารถจ่ายเงินเพื่อปรับปรุงร้านนี้
แม้ว่าการตกแต่งในร้านนี้จะเป็นของใหม่ แต่ก็ได้รับความเสียหายอย่างมากหลังจากถูกโจวฟู่เหิงรบกวนหลายครั้ง
และซูฟ่านก็ไม่ชอบสไตล์การตกแต่งของร้านนี้มากนัก
ตอนนี้ดูเหมือนว่าการตกแต่งร้านใหม่จากเงินของโจวฟู่เหิงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว
คนของโจวฟู่เหิงยังคงก้มหน้าอยู่ และซูฟ่านรู้สึกว่าหน้าผากของเขาปวดตุบๆ
“เอาล่ะ! จะโขกจนตายเลยหรือไง! หยุดเดี๋ยวนี้!”
ซูฟ่านไม่สามารถทนต่อได้อีกต่อไปและหยุดพวกเขา
หัวของเสี่ยวผิงโถวกระแทกลงอย่างแรงสุดชีวิตและเขาก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
เขามองไปที่ซูฟ่านด้วยท่าทางประจบประแจง
“งั้นลูกพี่คุณยกโทษให้พวกเราไหมครับ”
“พวกนายแค่ทําตามคําสั่งด้วยสิ ฉันก็ไม่ติดใจอะไรหรอก”
ซูฟานกล่าว
หลังจากพูดแล้ว คนหลายสิบคนก็ลุกขึ้นยืน
แต่เขายังคงมองซูฟ่านอย่างระมัดระวัง
“นายไปบอกกับเจ้านายถังขยะของนายให้ด้วยล่ะ”
“แค่บอกว่าเจียงตูบาร์บีคิวนี้จะเป็นของซูฟ่านนับจากนี้ไป หากมาที่บาร์บีคิวเจียงตูเพื่อสร้างปัญหา ก็จงระวังฉันจะไปหักขาหมาๆนั่นเข้าล่ะ”
“บอกไปตามนั้นเข้าใจไหม?”
ซูฟานถาม
เสี่ยวผิงโถวตกตะลึงและพยักหน้าอย่างสั่นเทา
เขากลัวมากว่าซูฟ่านจะบ้าคลั่งแล้วทุบตีพวกเขา!
“จําไว้ แล้วพวกนายก็ออกไปจากที่นี่ซะ”
“ครับ! ลูกพี่ผมจําสิ่งที่คุณพูดได้แล้ว ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!”
หลังจากเสี่ยวผิงโถวพูดจบ เขาก็รีบวิ่งหนีไปพร้อมกับคนของเขา
จนกระทั่งเขาเข้าไปนั่งไปอยู่ในรถ เสี่ยวผิงโถวยังคงมองย้อนกลับไปที่ร้านด้วยความกลัว
เขาเกรงว่าซูฟ่านจะตามมาฆ่าพวกเขาทั้งหมด
“ตอนนี้คุณโจวพบกับคนที่โหดเหี้ยมเข้าแล้ว”
เสี่ยวผิงโถวพึมพําในรถ
เจียงตูบาร์บีคิวบนชั้นสอง
เว่ยเจียงตูมองไปที่คราบเลือดของคนทั้งกลุ่มที่อยู่บนพื้น
เขาสับสนไปหมดแล้ว
แม้แต่ดวงตาที่เขามองไปที่ซูฟ่านก็เต็มไปด้วยความกลัว
ทัศนคติของเสี่ยวผิงโถวในตอนนั้นไม่ใช่แค่การกลัวบุคคลที่ร่ํารวยเท่านั้น
ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวมากว่าซูฟ่านจะฆ่าเขาจึงได้ขอโทษอย่างสุดซึ้งเพื่อรักษาชีวิตตัวเองไว้
ความสามารถของซูฟ่านอยู่เหนือความรู้ความเข้าใจของเว่ยเจียงตู!
เขามองไปที่ซูฟ่านซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าเขาด้วยความกลัว
ซูฟ่านเห็นความคิดของเว่ยเจียงตูอย่างง่ายดาย
เขาหยิบถ้วยน้ําชาขึ้นตรงหน้าแล้วจิบน้ํา
“ตอนนี้คุณเว่ยยังกังวลอยู่ไหม?”
ใบหน้าของซูฟานเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“ไม่กังวล! ไม่กังวลเลยครับ! เป็นผมเองที่มีตาหามีแววไม่ และมองไม่เห็นความแข็งแกร่งของคุณซู!”
“ที่ผมพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมไปเมื่อกี้ ได้โปรดอย่าไปสนใจเลยครับ!”
“ตามอายุของผม ผมแก่กว่าคุณ ดังนั้นคุณสามารถเรียกผมว่าพี่ชายได้ตั้งแต่นี้ไป! ตราบใดที่คุณมีปัญหา ผมเว่ยเจียงตูจะบุกน้ําลุยไฟอย่างไม่ลังเลเลย!”
“โอ้ ใช่ มีน้องสะใภ้ของผมด้วย ผมหวังว่าน้องสะใภ้สามารถช่วยผมพูดอะไรได้บ้าง แต่อย่าให้คุณซูขุ่นเคืองผมเลย!”
เว่ยเจียงตูพูดอย่างลนลาน
เขากลัวโจวฟู่เหิง
แต่เขากลัวว่าตัวตนที่เหนือล้ําอย่างซูฟ่านจะจําความไม่พอใจของเขาเอาไว้มากกว่า!
แน่นอนว่าเขารู้ว่าฉินเสี่ยวหยุนและซูฟ่านไม่ใช่คู่รัก แต่เขาพูดแบบนี้เพียงเพื่อทําให้ฉินเสี่ยวหยุนพอใจ
เมื่อเธอได้ยินว่าเว่ยเจียงตูเรียกเธอว่าน้องสะใภ้ ใบหน้าที่เย็นชาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
แต่รอยยิ้มนี้กลับถูกเธอซ่อนไว้ในไม่ช้า
ต่อหน้าซูฟ่านเธอจะทําตัวเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง
แต่ต่อหน้าคนอื่น ฉินเสี่ยวหยุนคือนักธุรกิจสาวที่มีความสามารถ สงบ เยือกเย็น และเป็นผู้ใหญ่!
“พี่เว่ย อย่างที่คุณพูด ในเมื่อคุณบอกว่าให้เรียกคุณว่าพี่ แล้วคุณจะเรียกผมว่าคุณซูได้ยังไง?”
ที่ซูฟ่านพูดเช่นนี้ก็เพื่อบอกเว่ยเจียงตูว่าเขาไม่สนใจทัศนคติของเว่ยเจียงตูที่มีต่อตัวเขาเองและทั้งคู่ต้องการรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเว่ยเจียงตู
เมื่อเห็นความเอื้ออาทรของซูฟ่าน เว่ยเจียงตูก็รู้สึกขอบคุณ
เขายังสามารถถือได้ว่าเป็นคนที่รู้จักความกตัญญและจดจําความใจดีของซูฟ่านไว้ในใจของเขา
เขาหยิบไวน์ขาวขึ้นมาบนโต๊ะทันทีและเติมแก้วของเขาให้เต็ม
“เราต้องทําธุรกิจในตอนบ่าย เพื่อแสดงความขอบคุณ ฉันจะดื่มไวน์ให้น้องชายของฉัน!”
หลังจากพูดจบ เว่ยเจียงตูก็ดื่มสุราในแก้วอย่างมีความสุข
เป็นไปไม่ได้ที่เว่ยเจียงตูจะดื่มไวน์นี้ถ้าไม่ใช่เพราะซูฟ่าน!
ซูฟ่านก็ดื่มกับเว่ยเจียงตูด้วย
อย่างไรก็ตาม ฉินเสี่ยวหยุนอยู่ที่นี่เดี๋ยวค่อยให้ฉินเสี่ยวหยุนขับรถในตอนที่เขาเมาก็ได้
ฉินเสี่ยวหยุนนั่งข้างซูฟ่านและแอบมองใบหน้าของเขา
ทุกคนต่างชื่นชมซูฟ่าน
ทั้งสองคนสุภาพอยู่พักหนึ่ง และซูฟ่านก็แนะนําให้เริ่มขั้นตอนการโอนร้านโดยเร็วที่สุด
เว่ยเจียงตูก็ได้เตรียมเอกสารที่เกี่ยวข้องไว้และทุกคนก็ออกเดินทางเพื่อไปทําเรื่องสําหรับการถ่ายโอนร้าน
อีกด้านหนึ่ง ในสํานักงานของโจวฟู่เหิง
เขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องของเขา
ทางโทรศัพท์เสี่ยวผิงโถวไม่ได้พูดอะไรเจาะจงมาก มีเพียงว่าเขาได้พบกับชายที่แข็งแกร่ง ในครั้งนี้และพวกเขาก็ไม่ได้ทําให้อีกฝ่ายกลัวได้!
โจวฟู่เหิงบอกให้เสี่ยวผิงโถวมาที่สํานักงานเพื่อมาหาตัวเอง
ขณะนี้เขากําลังเดินไปมาในสํานักงานของเขา
เขาอยากรู้นักว่าใครมันกล้าปฏิบัติต่อลูกน้องของเขาเช่นนี้
ขณะคิดเกี่ยวกับมัน เสี่ยวผิงโถวก็เคาะประตู
ด้วยผ้ากอซที่ติดอยู่ที่หัวของเขา เขาดูน่าอับอายมาก
หลังจากเข้ามาแล้วโจวฟู่เหิงก็ถามถึงสถานการณ์ทันที
เสี่ยวผิงโถวบอกโจวฟู่เหิงถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
ใบหน้าของโจวฟูเหิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเขาได้ยินคําที่ซูฟ่านฝากเสี่ยวผิงโถวมาบอกเขา
เขากวาดเอกสารบนโต๊ะลงกับพื้น
“ไอ้เวรเอ้ย! ฉันอยากรู้นักว่าจะแกล้งทําเป็นเจ๋งได้แค่ไหน!”
โจวฟู่เหิงโทรหาพ่อของเขาด้วยความโกรธ
รอสักพักก่อนที่โจวกั๋วจุนจะรับสาย
เขามีนิสัยชอบงีบหลับ เห็นได้ชัดว่าโจวฟู่เหิงขัดจังหวะการงีบของเขา
“มีอะไร?”
โจวยั่วจุนตื่นขึ้นมาโดยรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย
เขารู้ว่าโจวฟู่เหิงรู้นิสัยการงีบหลับของเขาและโจวฟู่เหิงก็รู้ว่ามันสร้างความรําคาญสําหรับเขาที่ถูกขัดจังหวะในการพักผ่อน
ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน โจวฟูเพิ่งจะไม่กล้าขัดจังหวะตัวเองในเวลานี้
ทันใดนั้น ลูกชายตัวน้อยของเขาก็มีปัญหาอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดและน้ําเสียงของเขาก็เข้มขึ้นเล็กน้อย
