ภูเขามังกรคู่
จีเย่ค่อยๆ ปรากฏตัวอีกครั้งในห้องใหม่ของเขาในขณะที่ภาพเงาจางๆ ของเขาเปลี่ยนเป็นของแข็ง แม้ว่าเขาจะมีประสบการณ์กับการเข้าดินแดนแห่งมรดกมาหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เคยชินกับมัน ราวกับว่าเขาถูกดึงออกไปจากโลกและถูกโยนทิ้งไปในอีกไม่กี่วินาที
“หัวหน้า! ท่านอยู่ที่นี่!” มีคนตะโกนเสียงดังทันทีที่เขาออกมาจากประตู
เขาเห็นกลุ่มชนพื้นเมืองภูเขามังกรคู่รอเขาอยู่ด้านนอก รวมถึงผู้เฒ่าฮู
“เกิดอะไรขึ้น?”
“แย่แล้วครับท่านหัวหน้า! ดักกี้ถูกผีลักพาตัวไป!” ชายชราตอบกลับจีเย่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว
“ผี??” จีเย่ขมวดคิ้ว ‘ฉันเพิ่งอ่านเกี่ยวกับพวกมันในฟอรั่มและหนึ่งในนั้นก็ปรากฏตัวที่นี่?’
คนธรรมดาไม่มีวิธีการในการจัดการผี นี่คงเป็นสาเหตุที่ชนพื้นเมืองดูตื่นตระหนก
“ผู้นำหลู่อยู่ที่ไหน?” เขามองไปท่ามกลางผู้คนที่วุ่นวาย แต่ก็ไม่พบชายร่างใหญ่เลย
“ผู้นำหลู่พาคนออกไปตามล่ามอนเตอร์ตัวนั้น!”
“พวกเขาไปทางไหน? พวกเขาออกไปเมื่อไหร่?”
“ทางนั้นครับ!” ผู้เฒ่าฮูชี้ไปที่ไหนสักแห่งรอบภูเขา “พวกเขาอยู่ห่างออกไปประมาณสิบนาทีหรือมากกว่านั้น”
“เอาล่ะ ฉันจะไปเอาอาวุธของฉันก่อน”
จีเย่กลับไปที่ห้องของเขาและตรวจสอบไอเทมของเขา
เขาเลือกที่จะใช้ ‘ดาบงูดำ’ และปืนลูกโม่ในครั้งนี้ โดยทิ้งหน้าไม้ที่ใช้งานได้เป็นอย่างดีไว้ข้างหลัง
“บอกคนอื่นให้ดูแลถิ่นฐาน ฉันจะไปช่วยผู้นำหลู่” จีเย่บอกผู้เฒ่าฮูและมุ่งหน้าไปตามทิศที่เขาบอก
ในขณะที่เดินตามรอยเท้า เขาก็สำรวจเบาะแสทั้งหมดที่เขารู้เกี่ยวกับถิ่นฐานเมื่อครู่อย่างระมัดระวัง
ดูเหมือนว่าการ ‘กระจายตัว’ ของมอนเตอร์รอบถิ่นฐานจะขึ้นอยู่กับลักษณะของถิ่นฐานเป็นอย่างมาก ตัวอย่างเช่น เมืองที่นำออกมาจากเรื่องราวในยุคกลางมักจะถูกรายล้อมด้วยสิ่งมีชีวิตในจิตนาการ หรือเมืองที่สร้างขึ้นจากเหล็กกล้าและเทคโนโลยีขั้นสูงอาจถูกโจมตีโดยกองทัพหุ่นยนตร์เป็นครั้งคราว สำหรับภูเขามังกรคู่อาจมีมอนเตอร์ในตำนานที่อธิบายไว้ในวรรณกรรมตะวันออกแบบดั้งเดิม
ซ้องกั๋งส่วนใหญ่อ้างอิงมาจากความจริง แม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะเพิ่มเรื่องภูติผีปีศาจ เทพและสิ่งที่เหนือจินตนาการ ตามความเป็นจริงหนึ่งร้อยแปดผู้กล้าหาญแห่งเหลียงซานควรจะเป็นลูกหลานของปีศาจที่ถูกคุมขังซึ่งสามารถใช้เวทมนตร์หรือความสามารถเหนือธรรมชาติได้ไม่มากก็น้อย
เนื่องจากมี ‘งูสายเลือดมังกร’ อาศัยอยู่บนยอดเขา การจะพบกับมอนเตอร์วิเศษตัวอื่นจึงเป็นไปได้มาก
อย่างไรก็ตามจีเย่ไม่คิดว่าเขาจะต้องจัดการกับมอนเตอร์อีกในไม่ช้า หากทุกอย่างเป็นไปได้อย่างราบรื่น เขาอาจจะอัญเชิญ ‘ผู้กล้าหาญแห่งเหลียงซาน’ จำนวนมากขึ้นเพื่อให้เข้าร่วมถิ่นฐานซึ่งน่าจะมีผู้ที่สามารถใช้ศิลปะการต่อสู้และคาถาที่น่าทึ่งเพื่อจัดการกับผีและวิญญาณ อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าหลู่จือเซินรู้วิธีการล่าผีหรือไม่
อ๊ะ… มีบางอย่างเกิดขึ้นข้างหน้า ด้วยการใช้ความเชี่ยวชาญเฉพาะทางในการเอาชีวิตรอด ในไม่ช้าเขาก็ตรวจพบบางสิ่งที่เคลื่อนไหวไม่ไกลจากเขา
“เฮ้ ท่านหัวหน้าอยู่ที่นี่แล้ว!”
มันไม่ใช่ผี แต่เป็นชนพื้นเมืองหลายคน จีเย่ยังจำคนได้ไม่กี่คนจากงานเลี้ยงฉลอง
นอกจากนี้พวกเขายังแบกใครบางคนที่ไม่เคลื่อนไหวแล้วซึ่งก็คือศพ
“ท่านหัวหน้า เรา… เราเสียดักกี้ ผีฆ่าเขาแล้ว”
ดูเหมือนว่าดักกี้เสียชีวิตเนื่องจากคอหักซึ่งเกิดจากแรงบีบรัดอย่างรุนแรง โดยการตัดสินจากรอยกรงเล็บที่คอของเขาที่ดูใหญ่มากเมื่อเทียบกับนิ้วมือของมนุษย์ทั่วไป กะโหลกศีรษะของเขายังมีรอยเจาะขนาดเล็กอีก 5 จุดซึ่งสามารถมองเห็นเลือดที่จับตัวเป็นก้อนได้
จากากรมองใบหน้าของดักกี้ที่กลายเป็นสีน้ำเงินเนื่องจากเขาตายแล้ว เขาทั้งทรมาณอย่างมากหรือกำลังมองหาบางสิ่งที่น่ากลัวในช่วงเวลาสุดท้ายของเขา
“เป็นผี…” จีเย่รู้สึกว่าจิตใจของเขาตึงเครียด
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนตายในดินแดนแห่งมรดก และแน่นอนว่ามันให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากการเห็นมอนเตอร์ตาย ท้ายที่สุดแล้วเอ็นพีซีมนุษย์ที่ตายแล้วก็ไม่ได้แตกต่างจากมนุษย์ที่ถูกสังหารในโลกจริงมากนัก
ดักกี้เป็นหนึ่งในคนที่เข้ากับคนง่ายที่สุดในถิ่นฐาน ชายคนนี้เสนอขนมปังปิ้งให้เขาหลายชิ้นเมื่อวันก่อน ดังนั้นจีเย่จึงรู้จักเขา
แต่ตอนนี้ ร่างกายของเขาก็เย็นชืด
จีเย่ไม่ได้ถูกทำให้กลัวด้วยศพเลยแม้แต่น้อย เขาไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับมัน เขาสงสัยว่า ‘ผี’ สามารถสังหารคนได้ด้วยวิธีนี้งั้นเหรอ หรือไม่มันก็น่าจะเป็นเพียงมอนเตอร์ที่มีเนื้อและเลือดธรรมดาตัวหนึ่ง?
“ผู้นำหลู่ยังคงไล่ตามมันอยู่ ขะ-เขาบอกให้เราเอาศพของดักกี้กลับมาก่อน” ชนพื้นเมืองอธิบายในขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์
พวกเขาส่วนใหญ่รับมือกับการสูญเสียเพื่อคนหนึ่งของพวกเขาได้เป็นอย่างดี ภูเขามังกรคู่เคยเป็นค่ายโจรมาก่อน ผู้คนที่นั่นไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นเหตุการณ์นองเลือด
หากคนทั่วไปอยู่ที่นี่ พวกเขาอาจจะพูดไม่ออก
“พวกนายกลับกันก่อนเลย ฉันจะไปช่วยผู้นำ” จีเย่สั้งให้ชนพื้นเมืองกลับไปและเขาก็เดินหน้าต่อไป
ในไม่ช้า เขาก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ที่อยู่ห่างออกไป
ขนาดของนักสู้ทั้งสองทำให้พวกเขาดูโดดเด่นมากท่ามกลางต้นไม้ หนึ่งในนั้นก็คือหลู่จือเซิน คู่ต่อสู้ของเขาดูเหมือนว่าจะมีร่างกายที่ใหญ่กว่าซึ่งถูกปกคลุมด้วยผมสีดำหนา ในบางครั้งมันก็จะเผยให้เห็นใบหน้าสีแดงจากด้านหลังผมที่ยุ่งเหยิง มันตัวใหญ่และน่ากลัวเกินกว่าที่จะคิดว่าเป็นมนุษย์ ไม่ต้องพูดถึงเขี้ยวแหลมสองคู่ที่ยื่นออกมาจากปากของมันเลย
แขนที่อยู่ในระดับเข่าของมันยังมีขนหนาเช่นกัน และกรงเล็บคู่หนึ่งที่ดูใหญ่เท่ากับอ่างล้างหน้า แม้ว่าจะไม่ใช่อาวุธ แต่กรงเล็บเหล่านั้นก็น่าจะเพียงพอที่จะกระชากหัวใจของคนคนหนึ่งได้โดยตรงในระหว่างการต่อสู้ระยะประชิด
หลู่จือเซินฉลาดพอที่จะไม่ต่อสู้กับ ‘ผี’ ด้วยมือเปล่า เขาใช้กระบี่โหละในถิ่นฐานเพื่อชดเชยความเสียเปรียบทางด้านร่างกาย
หวืดดด!
ราวกับประกายแสง คมมีดพุ่งตรงไปที่คอของผี
“กรรรรรรร!”
อย่างไรก็ตามแม้ว่าวิญญาณชั่วร้ายจะไม่มีอาวุธในมือ
แต่กรงเล็บคู่หนึ่งที่มีความสูงเท่ากับคนธรรมดา พวกมันถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีเหลืองพร่ามัว พวกมันฟันออกไปปะทะกับกระบี่โลหะของหลู่จือเซิน!
เคร้งงงง!
เสียงหินกระทบแก้วหูของจีเย่จนสั่นสะเทือน
หลู่จือเซินผู้ที่ซึ่งเกิดมาพร้อมกับความแข็งแกร่งศักดิ์สิทธิ์และได้เปิดใช้งานพลังโกลาหลดั้งเดิมก็ได้ตกอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบในการปะทะ เขาถูกส่งกลับโดยกรงเล็บที่ถูกแสงสีเหลืองห่อหุ้มไว้
พลังระดับวิสามัญ!
แววตาของจีเย่เปลี่ยนเป็นเย็นชา
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าวิญญาณชั่วร้ายดวงนี้ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตระดับสามัญ แต่เป็นระดับวิสามัญ!
