“เขาเป็นผู้เล่น!”
“และเขาก็พูดภาษาประเทศมังกร สำเนียงตะวันตกเฉียงใต้ อันที่จริงฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่กลับมาหลังจากที่ตาย”
ผู้เล่นคนอื่นในปัจจุบันได้รู้แล้วว่าชายที่มีรอยสักคนนี้เป็นคนที่ไหนโดยฟังจากสำเนียงของเขา
“บัดซ* ฉันคิดว่าเขาเป็นคนประเทศซากุระ” นักเขียนโปรแกรมและนักออกแบบเกมอันหยวนผู้ที่ดูตื่นเต้นในตอนแรกไม่นานก็แสดงสีหน้าผิดหวังออกมา “ทำไมคนประเทศมังกรถึงสักภาษาประเทศซากุระไว้ที่ร่างกายของเขาล่ะ?”
“เฮ้ รอยสัของฉันแล้วมันทำไม? นายสามารถอ่านคำเหล่านี้ออกมั้ย? แล้วนายเป็นใครถึงมาตัดสินสิ่งที่ฉันทำด้วย?” ชายคนนั้นตะโกนตอบกลับอันหยวนด้วยสีหน้าหงุดหงิด วิธีที่เขาพูดบ่งบอกว่าเขาเป็นคนมีนิสัยเช่นนี้
The man rolled his eyes, pointed to someone in the group, and laughed.
ชายคนนั้นกลอกตาของเขา
“เมื่อเทียบกับฉัน นายตลกกว่าอีกที่สักลายแบบนั้น! เพื่อนตัวใหญ่ตนนั้นสักดอกโบตั๋นเต็มหลังเขาเลย! และสีที่เรียบง่ายแบบนั้น มีคนขจากเวิร์คช็อปราตคาถูกส่งลูกศิษย์ของเขามาฝึกสักกับนายใช่มั้ยฉันพนันได้เลย?”
“…”
จีเย่และผู้เล่นใหม่กลุ่มแรกต่างก็มองไปที่ที่ผู้เล่นใหม่คนนั้นชี้ไปด้วยสีหน้าว่างเปล่า
นอกจากเขาแล้ว มีเพียงคนเดียวในศาลเจ้าที่มีรอยสักซึ่งก็คือ ‘หลวงจีนลายบุปผา’ หลู่จือเซิน ชนพื้นเมืองที่แข็งแกร่งที่สุดที่อาศัยอยู่ที่ภูเขามังกรคู่
“เจียง นายลากเขาออกไปและบอกเขาให้หุบปาก” จีเย่กล่าวด้วยสีหน้าขุ่นเคืองซึ่งหาได้ยากจากเขา
ก่อนหน้านี้ เขาเชื่อว่าผู้เล่นกลุ่มที่สองก็จะเป็นมืออาชีพชั้นยอดของมนุษยชาติ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคาดการณ์ไม่ถูกต้องทั้งหมด
อาจเป็นไปได้ว่าภูเขามังกรคู่โชคดีพอที่จะได้รับผู้คนที่มีความสำเร็จอันยอดเยี่ยม หรืไม่ก็อาจเป็นไปได้ว่านี่คือโบนัสที่มองไม่เห็นสำหรับการทำภารกิจการตั้งถิ่นฐานด้วยคะแนนระดับสมบูรณ์แบบ จีเย่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง
อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มที่มีรอยสักคนนี้ก็ไม่ได้เป็น ‘ชั้นยอด’ อย่างเห็นได้ชัดเจน หลังจากตายครั้งแรก เขาก็ต้องรอประมาณ 24 ชั่วโมงบนโลกเพื่อเข้าสู่ระบบอีกครั้ง เมื่อพิจารณาจากเรื่องนี้ ชายคนนี้มีชีวิตอยู่ได้เพียงครึ่งวันในดินแดนแห่งมรดก จากนั้นเขาก็รีบเข้าสู่ระบบครั้งที่สองโดยไม่รอข้อมูลเพิ่มเติมจากฟอรั่ม
คงเป็นเรื่องน่าเสียดายที่จะเรียกชายคนนี้ว่า ‘มนุษย์ชั้นยอด’
“ครับผม” เจียงเหวินหมิงพยักหน้า
“ฉันจะไปด้วย ฉันอยากเตะไอ้พวกที่เอาภาษาประเทศซากุระสักบนร่างกาย!” อันหยวนประกาศกร้าว
“พวกนายจะ-ทำอะไร รู้มั้ยว่าฉันเป็น-บัดซ*! มือของฉัน!!”
เจียงเหวินหมิงเป็นผู้เล่นระดับสามัญอันดับ 6 ผู้ที่ซึ่งเรียนรู้ผิวเหล็กแล้ว ในขณะที่อันหยวน… นักเขียนโปรแกรมที่ไร้ประโยชน์ แต่ว่าทั้งสองคนรวมกันก็เพียงพอที่จะจัดการชายที่มีรอยสักได้ ด้วยการเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็ล้มเขาและดึงเขาออกจากอาคาร
“ฆ่าฉันเลยถ้าพวกนายอยากฆ่า! อย่าโทษที่ฉันไม่เตือนพวกนาย! ฉัน ‘คุณชายบัก’ จากเมืองเมี่ยน ลองถามดูนะในตอนที่พวกนายออกจากระบบครั้งต่อไป!”
แม้ว่าจะถูกทุบตี แต่ชายที่มีรอยสักก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่เงียบๆ เขายังคงตะโกนด้วยความโกรธ
“นายพูดว่าเมืองเมี่ยนใช่มั้ย?”
คำพูดเหล่านั้นทำให้คนอื่นประหลาดใจเล็กน้อย
อันหยวนผู้ที่ยังคงพยายามชกเขาหลายครั้งเพื่อระบายความหงุดหงิดก็ได้หยุดการเคลื่อนไหว
“ฮ่าๆๆ จำฉันได้แล้วงั้นเหรอ?” ชายที่มีรอยสักยิ้มเยาะซึ่งดูค่อนข้างตลกเมื่อตาซ้ายของเขาบวมเป๋ง
“นี่คือถิ่นฐานของเมืองหยางไอ่โง่ มันเป็นการตัดสินใจที่เหมาะสมแล้วที่ชกนาย!”
อันหยวนชกชายคนนั้นที่ตาขวาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความโกรธ ก่อนที่เขาจะกระทืบแขนที่สักภาษาประเทศซากุระของชายคนนั้น
ในจังหวัดของพวกเขา เมืองหลวงกวนนั้นเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนเมืองที่เหลือมักจะแข่งขันกันเพื่อชิงอันดับสองเสมอ เมืองหยางและเมืองเมี่ยนเป็นเมืองที่อยู่อันดับใกล้เคียงกันด้วยการที่มีคุณสมบัติหลายอย่างทับซ้อนกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นคู่แข่งที่ใกล้ชิดกันมานาน
แน่นอนว่า ‘การแข่งขัน’ ดังกล่าวส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับการแข่งขันทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่ไม่ส่งผลกระทบต่อพลเมือง แต่ผู้คนก็มีอิสระที่จะใช้ความสะดวกของการติดต่อสื่อสารหรือแม้แต่แต่งงานกับคนของเมืองอื่น
อย่างน้อยก็เป็นเช่นนั้นในโลกจริง อย่างไรก็ตามนี่คือดินแดนแห่งมรดก ผู้เล่นใหม่จากเมืองเมี่ยนจะมาทำตัวอวดดีต่อหน้าคนของเมืองหยางงั้นเหรอ? แน่นอนว่าเขาต้องได้รับบทลงโทษ
จีเย่มีคำถามในใจของเขาหลังจากได้ยินคำกล่าวของชายที่มีรอยสัก
ใครบางคนจากเมืองเมี่ยนถูกกำหนดให้มาถิ่นฐานของเมืองหยางหลังจากที่ตาย?
เป็นไปได้มั้ยว่าเมื่อมีถิ่นฐานถูกเปิดใช้งาน ผู้เล่นที่ตายจะได้รับบทลงโทษมากขึ้นเมื่อ ‘ตาย’? นอกเหนือจากการไม่ให้เข้าสู่ระบบนานกว่าเดิมถึง 10 เท่าแล้วพวกเขายังฟื้นคืนชีพในถิ่นฐานที่ถูกควบคุมโดยผู้เล่นเมืองอื่นในจังหวัดเดียวกัน?
หากเป็นแบบนั้น ผู้เล่นจะลงเอยที่เมืองที่ห่างไกลมากขึ้นในประเทศในครั้งต่อไปหรือไม่? และครั้งที่สี่ก็จะเป็นเมืองในต่างประเทศ? แล้วครั้งที่ห้าก็นอกโลกงั้นเหรอ?
ในปัจจุบันไม่จำเป็นต้องคิดไปไกลมากเกินไปเนื่องจาก ‘เวลาแห่งความตาย’ ครั้งที่ห้าจะนานกว่า 30 ปี แม้แต่การตาย 4 ครั้งก็น่าเป็นห่วงพอแล้ว ลองคิดดูว่าหากชายนุ่มผิวขาวที่หล่อเหลาซึ่งบอบบางราวกับผู้หญิงที่มาจากตะวันตกต้องทนรับบทลงโทษความตายโดยการรอถึงสามปี จากนั้นเขาก็เข้าสู่ดินแดนแห่งมรดกด้วยความตื่นเต้น แต่ก็ได้เห็นชายผิวดำจำนวนมากที่อยู่รอบตัวพร้อมกับรอยยิ้มจนเห็นฟันขาของพวกเขา…
เขาคนนั้นจะรู้สึกยังไง?
จะปลอดภัยหรือไม่เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษระหว่างผู้ชาย? ไม่แน่นอน มันจะอันตรายยิ่งขึ้นเพราะชายผิวดำเหล่านั้นอาจมาจากชนเผ่ากินเนื้อคน
ความคิดอันแปลกประหลาดเหล่านี้ลอยเข้ามาในใจของจีเย่ในทันที อาจเป็นเพราะผลกระทบของยาอายุวัฒนะที่ทำให้ขาได้รับความรู้ศักดิ์สิทธิ์
เขาหยุดความคิดที่ทำให้เสียสมาธิในไม่ช้าเพราะพิธีกรรมต้อนรับที่แท้จริงในศาลเจ้าได้เริ่มขึ้นแล้ว เช่นเดียวกับการปรากฏตัวของหลู่จือเซินครั้งที่ผ่านมา หัวมังกรทองสองตัวถูกสร้างขึ้นจากพลังแห่งโชคชะตา พวกมันลอยอยู่เหนืออาคารศาลเจ้าแห่งความศรัทธา
หวูดดด!ฃ
หัวพวกนั้นได้พ่นสองลำแสงสีเหลืองแห่งโชคชะตาไปที่หนังหมาป่าและหัวใจแห่งการเห็นแจ้ง ลำแสงดูเบาบางมากเมื่อเทียบกับครั้งก่อน
หัวใจแห่งการเห็นแจ้งสีดำก็สว่างขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับถูกเผาไหม้
เพล้งง!
ไอเทมบูชายัญซึ่งคือหนังหมาป่าได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในขณะเดียวกันก็ปล่อยลำแสงสีเมสซึ่งจมลงไปในหัวใจแห่งการเห็นแจ้ง
ผู้เล่นใหม่กลั้นหายใจในขณะที่พวกเขาจ้องมองไปด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น
หัวใจแห่งการเห็นแจ้งระดับสามัญอันดับ 7 ได้เปลี่ยนรูปร่างไปจนนคล้ายกับมนุษย์ที่สูงเพรียวที่มีแขนล่ำสันและดวงตาที่ดูเฉียบแหลมคู่หนึ่ง
[เป่ยซาน]
[ระดับ : สามัญอันดับ 7]
[ขั้น : ชั้นยอด]
[เป็นรองผู้นำของภูเขามังกรคู่ กัปตันทหารราบแห่งบึงเหลียงซาน รู้เกี่ยวกับ ‘เทคนิคอาวุธลับ’ รูปขบวนกลยุทธ์พื้นฐาน]
