เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1772 ทําด้วยตัวเอง
จื่อชิวหยูเดินทางไปยังภูเขาวายุเพลิงด้วยความเร็วสูงสุด เมื่อเขามาถึง ค่ายกลวิญญาณอมตะก็ถูกทําลายไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ตอนนี้ฟางหยวนกําลังขโมยวิหคเพลิงจํานวนมาก
นี้ยังไม่ได้จากไป เขาพยายามโจมตีฟางหยวนด้วยค่ายกล
วิญญาณอมตะที่เหลือ
ฟางหยวนสามารถจัดการมันได้อย่างง่ายดายและปล้นสะดมอย่างต่อเนื่อง
“หยุด!” จื่อชิวหยูตะโกนด้วยความตกใจ
“ผู้อาวุโสสูงสุดลําดับที่หนึ่งมาแล้ว!” ผู้อมตะระดับเจ็ดที่ปกป้องภูเขาวายุเพลิงถึงกับหลั่งน้ํา
เดิมที่เขามั่นใจในความแข็งแกร่งของค่ายกลวิญญาณอมตะ แต่หลังจากไม่นานฟางหยวนกลับทําลายมันได้อย่างง่ายดาย เขาทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวัง เขาไม่กล้ากระทําการใดๆ ก่อนที่จื่อชิวหยูจะมา เขาทําได้เพียงป้องกันตนเองและโจมตีเป็นครั้งคราวเท่านั้น
เมื่อจื่อชิวหยูมาถึง ฟางหยวนก็หยุดการกระทําของเขา
“ฟางหยวน เจ้าทําได้ดีมาก!” ดวงตาของจื่อชิวหยูแทบสามารถพ่นไฟออกมา
ภูเขาวายุเพลิงเป็นแหล่งทรัพยากรที่ค่อนข้างพิเศษ
มันเป็นที่อยู่อาศัยของวิหคเพลิง ในแต่ละปีวิหคเพลิงปาจะวางไข่ที่นี่ หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับภูเขาวายุเพลิง ฝูงวิหคเพลิงอาจเลือกวางไข่ที่อื่น ตระกูลจื่อจะประสบความสูญเสียครั้งใหญ่
เปรียบเทียบกับชีวิตก่อนหน้า ครั้งนี้จื่อชิวหยูโกรธมากกว่าเพราะการปล้นสะดมของฟางหยวนมีประสิทธิภาพขึ้น ความสูญเสียของตระกูลจื่อทําให้จื่อชิวหยูรู้สึกเจ็บปวด
“ผู้อาวุโสจื่อชิวหยู ข้ากําลังรอท่านอยู่ นี่คือท่าไม้ตายของข้า” ฟางหยวนกล่าวและกระตุ้นใช้เขตแดนอมตะสนามรบราชันภูต
จื่อชิวหยูลังเลแต่ไม่หลบ เขาเข้าสู่เขตแดนอมตะและกล่าว “ให้ข้าดูความสามารถของเจ้า!”
สนามรบราชันภูตก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและแยกพวกเขาออกจากโลกภายนอก
“เป็นเขตแดนอมตะบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณที่ยอดเยี่ยม” จื่อชิวหยูยกย่อง
เขายืนอยู่ด้วยการแสดงออกที่สงบนิ่ง ทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก แม้เขาจะถูกขังอยู่ภายในเขตแดนอมตะ แต่เขากลับไม่กังวล
อย่างไรก็ตามเขายังระวังตัวมาก หลังจากทั้งหมดไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเขตแดนอมตะของฟางหยวนหลุดออกมาก่อนหน้านี้
สิ่งนี้แตกต่างจากชีวิตก่อนหน้า เขตแดนอมตะสนามรบราชันภูตของฟางหยวนไม่ถูกเปิดเผย
ครั้งก่อนเขาใช้สนามรบราชันภูตกักขังฟงจิวเก้อ นอกจากมันจะถูกเปิดเผย เทพธิดาจื่อเว่ยยังสามารถทําลายมัน
หลังจากการต่อสู้ในแดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยา เทพธิดาจื่อเว่ยเปิดเผยรายละเอียดของสนามรบราชันภูตและวิธีทําลายมันในสวรรค์สีเหลือง
ในชีวิตนี้ แม้ฟางหยวนจะใช้เขตแดนอมตะสนามรบราชันภูตหลายครั้ง แต่มันยังถูกเก็บไว้เป็นความลับ
ฟางหยวนประเมินจือชิวหยูและเผยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสจื่อชิวหยู ท่านติดอยู่ในเขตแดนอมตะของข้า เหตุใดท่านไม่พยายามตอบโต้ ดูเหมือนท่านจะต้องการพูดคุย?”
จื่อชิวหยูก่นเสียงเย็น “หยุดเสแสร้ง!”
“ฟางหยวน เจ้าปล้นสะดมไปรอบๆเพื่อดึงดูดความสนใจของข้า”
“เจ้าสามารถทําลายค่ายกลวิญญาณอมตะได้อย่างง่ายดาย เหตุใดเจ้าไม่คร่าชีวิตผู้อมตะของตระกูลจื่อ? เจ้าทําเรื่องนี้ได้ไม่ยาก แต่เจ้าไม่ได้ฆ่าแม้แต่คนเดียว”
“ยิ่งไปกว่านั้นไม่ว่าจะเป็นทะเลสาบสัมผัสใจ เทือกเขาไผ่เมฆา หรือภูเขาวายุเพลิง แม้เจ้าจะปล้นสะดมทรัพยากรแต่เจ้ายังทิ้งรากฐานของพวกมันเอาไว้”
“วิหารห้วงมิติและข้าถูกแยกออกจากกัน นั่นเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของเจ้า เจ้าเห็นพวกเราอยู่ด้วยกัน ดังนั้นเจ้าจึงโจมตีถ้ํายุ่งเหยิงและภูเขาวายุเพลิงพร้อมกันเพื่อแยกพวกเรา”
“เจ้าต้องการพูดคุยกับข้าแต่เจ้าไม่มีโอกาสนั้น”
“บอกมาว่าเจ้าต้องการสิ่งใด?”
จื่อชิวหยูกล่าวอย่างสงบ เขาสามารถคาดเดาเจตนาของฟางหยวน ความโกรธและความเกลียดชังทั้งหมดก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดงละคร
การวิเคราะห์ของจื่อชิวหยูถูกต้อง
ในชีวิตก่อนหน้า จ่อชิวหยปกป้องรอยแยกปล้นเงาอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เพียงเมื่อฟางหยวนโจมตีภูเขาวายุเพลิง เขาจึงปรากฏตัวขึ้น
คราวนี้ฟางหยวนทําลายค่ายกลวิญญาณอมตะของรอยแยกปล้นเงาล่วงหน้า แต่จื่อชิวหยูมาพร้อมกับวิหารห้วงมิติ มันค่อนข้างลําบาก
วิหารห้วงมิติเป็นคฤหาสน์วิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติ มันสามารถต่อต้านเขตแดนอมตะสนามรบราชันภูต มันกระทั่งสามารถตอบโต้มือปีศาจปล้นวิญญาณ
หากฟางหยวนต้องการพูดคุยกับจือชิวหยูเป็นการส่วนตัว เขาต้องวางแผนบางอย่าง
แต่จื่อชิวหยูคิดผิดเรื่องหนึ่ง
ฟางหยวนไม่ได้ทิ้งรากฐานของแหล่งทรัพยากรเอาไว้โดยเจตนา แต่มันเป็นเพราะเขาไม่มีวิธีปล้นสะดม
จื่อชิวหยูเข้าใจผิดแต่ฟางหยวนจะไม่แก้ไข
ฟางหยวนป้องหมัดขึ้น “มันเป็นเรื่องง่ายที่จะพูดคุยกับคนฉลาด ผู้อาวุโสจื่อชิวหยูโปรดดูสิ่งนี้”
ฟางหยวนส่งวิญญาณบนเส้นทางแห่งข้อมูลให้กับจือชิวหยู
แม้ฟางหยวนจะเป็นเพียงผู้อมตะระดับเจ็ด แต่เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม จื่อชิวหยูต้องระวังตัวและไม่สามารถผ่อนคลาย
แต่ในไม่ช้าการแสดงออกของจื่อชิวหยูกลับเปลี่ยนแปลงไป
เขาเริ่มขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขากลายเป็นมืดครื้ม
วิญญาณบนเส้นทางแห่งข้อมูลของฟางหยวนกล่าวถึงรายละเอียดเกี่ยวกับค่ายกลวิญญาณของตระกูลจื่อและวิธีทําลายพวกมัน หนึ่งในนั้นคือค่ายกลวิญญาณอมตะบนภูเขาวายุเพลิง
จากจุดนี้จื่อชิวหยูสามารถมองเห็นความจริงใจของฟางหยวนและสามารถยืนยันการคาดเดาของตน
สิ่งที่ทําให้จื่อชิวหยูตกใจที่สุดคือความจริงที่เขาไม่มีผู้สืบทอด
ฟางหยวนรู้เรื่องนี้ ข้อมูลที่เขามีทั้งละเอียดและชัดเจนมาก มีความเป็นไปได้สูงมากที่ผู้อมตะภาคใต้บางคนจะลอบให้ความช่วยเหลือฟางหยวนอย่างลับๆ
แต่มันคือผู้ใด?
ตระกูลจื่อไม่มีความแค้นกับปีศาจอมตะหรือผู้บ่มเพาะสันโดษมากนักโดยไม่จําเป็นต้องกล่าวถึงสมาชิกตระกูลจือ
“นอกจากกองกําลังฝ่ายธรรมะของภาคใต้จะเป็นผู้ใดได้อีก”
จื่อชิวหยูเต็มไปด้วยความโกรธและตกใจ ตระกูลหยางเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง
หากกองกําลังฝ่ายธรรมะของภาคใต้ให้ความช่วยเหลือฟางหยวนอย่างลับๆ สถานการณ์จะกลายเป็นซับซ้อนมากขึ้น
“มีความเป็นไปได้ที่สมาชิกตระกูลจือของข้าจะมีคนทรยศเช่นกัน”
“คนทรยศเหล่านี้ล้วนเป็นปรสิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฝ่ายธรรมะภาคใต้!”
ความโกรธของจื่อชิวหยูราวกับภูเขาไฟที่กําลังปะทุ
หากฟางหยวนไม่อยู่ที่นี่ ร่างกายของเขาจะต้องสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
ฟางหยวนลอบหัวเราะอยู่ภายใน
ข้อมูลเหล่านี้ต้องพึ่งพากําลังคน เวลา และทรัพยากรจํานวนมากเพื่อรวบรวม
ความจริงก็คือมันเป็นข้อมูลที่เขารีดไถ่มาจากกองกําลังพันธมิตรของภาคใต้ในชีวิตก่อนหน้า
ดังคาด เมื่อเขาเปิดไพ่ใบนี้ ผลลัพธ์ปรากฏทันที การแสดงออกของจื่อชิวหยูกลายเป็นมืดครึ้ม เขาไม่สามารถรักษาความสงบได้อีกต่อไป
“ข้าแน่ใจว่าตอนนี้จื่อชิวหยูต้องโกรธและเกลียดชังกองกําลังฝ่ายธรรมะของภาคใต้มากว่าข้า”
“นั่นเป็นเรื่องธรรมชาติ เกือบทุกองค์กรมักเกลียดชังคนทรยศมากที่สุด”
“แต่ความจริงก็คือนี่เป็นเพียงผลประโยชน์ในชีวิตก่อนหน้าของข้า ข้าสามารถจับผู้อมตะภาคใต้เนื่องจากอาณาจักรแห่งความฝันที่จ่อชิวหยูมอบให้ แท้จริงแล้วคนทรยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือ ตัวจื่อชิวหยูเอง”
การแสดงออกของจื่อชิวหยูกลายเป็นน่าเกลียด
เขาทําด้วยตัวเองแต่เขาไม่รู้ตัว
ฟางหยวนกล่าว “ผู้อาวุโสจื่อชิวหยู ท่านมีชื่อเสียงและปกครองตระกูลจื่อมาเป็นเวลา นาน ท่านต้องตระหนักถึงคุณค่าของข้อมูลนี้ กองกําลังที่มอบข้อมูลนี้แก่ข้าไม่เพียงประเมินข้าต่ําเกินไปแต่พวกเขายังประเมินท่านต่ําเกินไปเช่นกัน”
จื่อชิวหยูคิด “ดูเหมือนฟางหยวนจะไม่ชอบที่ถูกใช้ประโยชน์”
ตอนนี้เขาไม่ได้เกลียดฟางหยวนมากเช่นก่อนหน้าอีกต่อไป
ฟางหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ท่านเห็นความจริงใจของข้าแล้วหรือยัง?”
จื่อชิวหยูคิดถึงความสูญเสียของตระกูลจื่อและรู้สึกเจ็บปวด เขามองฟางหยวนและเย้ยหยัน “ฮ่าฮ่า เจ้าหมายความว่าข้าควรขอบคุณที่เจ้ายั้งมืองั้นหรือ?”
ฟางหยวนยิ้ม
