โชคร้าย…
ความโชคร้ายคืออะไร?
มีคนบอกว่าเขาโชคร้ายเพราะเขาไม่ถูกลอตเตอรี่ในวันนั้น อีกคนบอกว่าเธอโชคร้ายเพราะแฟนของเธอเลิกกับเธอ
ถังลี่เสวี่ยทำได้เพียงแค่เย้ยหยันพวกเขา…โชคร้ายงั้นหรอ? ไม่มีใครรู้เรื่องโชคร้ายไปกว่าเธออีกแล้ว!
แม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อให้กำเนิดเธอ พ่อของเธอเป็นนักพนันตัวยงและมีหนี้สินจำนวนมาก
จากนั้นพ่อของเธอก็หนีไปเหลือเพียงถังลี่เสวี่ยที่ป่วยอยู่กับพี่ชายที่น่าสงสารของเธอ
เธอมีสุขภาพไม่ดีตั้งแต่ยังเล็ก ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่มีเงินหรือได้รับการศึกษา พี่ชายของเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าร่วมแก๊งเพื่อจ่ายค่าโรงพยาบาลและหนี้ที่พ่อของพวกเขาก่อไว้ก่อนจะทิ้งไป
อีกครั้งที่โชคชะตาเล่นตลกกับชีวิตของเธอ พี่ชายที่รักของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทะเลาะวิวาทระหว่างแก๊งและถูกรถชน ท้ายที่สุดเขาก็กลายเป็นผัก นอนไม่ได้สติ และสามารถรับรู้อะไรได้
ถังลี่เสวี่ยเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับการมีอยู่ของพระเจ้า .. ทำไมชีวิตของเธอถึงน่าสังเวชได้ขนาดนี้?
เธอจึงต้องทำงานเพื่อที่เธอจะได้จ่ายค่าโรงพยาบาลให้พี่ชายของเธอ
ไม่มีทางเลือกอื่น!
พี่ชายคนโตของเธออยู่ในอาการโคม่า และพวกเขาก็มีหนี้สินมากมายที่เกิดจากพ่อของพวกเขา!
ไม่มีเวลาให้เธอบ่นเกี่ยวกับความโชคร้ายของเธอ และก็ไม่มีเวลาให้เธออธิษฐานเพื่อขอความโชคดี!
เธอสามารถทำงานได้หลายงานทั้งกลางวันและกลางคืน
ร่างกายของถังลี่เสวี่ย อ่อนแอลง และอ่อนแอลงในแต่ละวันที่ผ่านไป …
ในที่สุด…
ทุกอย่างว่างเปล่า…
เมื่อการมองเห็นของเธอกลายเป็นสีดำ …
ถังลี่เสวี่ยค่อยๆฟื้นสติของเธอ
‘อ่า … ฉันไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!’
‘ราวกับว่าร่างกายของฉันเบาขึ้นจริงๆ … เบามาก … เหมือนฉันบินได้’
“บ้าน่า! ฉันกำลังบินอยู่จริงๆ!” ถังลี่เสวี่ยลืมตาขึ้นและพบว่าเธอกำลังบินอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่าสีขาว
‘ลืมตาของเธอ’ ไม่ถูกต้องจริงๆ เนื่องจากตอนนี้เธอเป็นวิญญาณที่บินได้ในรูปของลูกบอลและเธอไม่มีตาที่จะเปิด
“…ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสาร!”
ถังลี่เสวี่ยหันไปมองจากมุมมองของเธอ และพบว่ามียายแก่อยู่ในพื้นที่สีขาวที่ว่างเปล่านี้
‘เอ่อ … ยายโปรดอย่าร้องไห้ ฉันสบายดี’ ถังลี่เสวี่ยถอนหายใจ
‘ดูเหมือนตอนนี้ฉันตายไปแล้วจริงๆ แต่ฉันยังคงกังวลเกี่ยวกับพี่ชายของฉันจริงๆ ฉันหวังว่า … เขาจะตื่นจากอาการโคม่าได้ในไม่ช้า และพบกับความสุข’ ถังลี่เสวี่ยคิด ในฐานะจิตวิญญาณเธอไม่สามารถพูดได้ แต่ยายแก่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจเธออยู่ดี
“ไม่ต้องห่วงเด็กน้อยที่น่าสงสาร ทุกอย่างมีชะตากรรมและโชคชะตาของตัวเอง อย่างไรก็ตามยายชื่อเมิ่งป๋อเรียกฉันว่ายายเมิ่งก็ได้” รอยยิ้มของยายเมิ่งอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ หลังจากอ่านประวัติของถังลี่เสวี่ย แล้วคุณยายเมิ่งเห็นอกเห็นใจถังลี่เสวี่ยอย่างแท้จริง และเสียใจกับชะตากรรมก่อนหน้านี้ของเธอ แต่เธอก็รู้เช่นกันว่าไม่มีทางเลือกอื่น
มีเพียงสองวิธีเท่านั้นที่จะกลายเป็นเทพได้ และสามารถรอดพ้นจากชะตากรรมของมนุษย์ จากการแก่ ทุกข์ทรมาน และในที่สุดก็ตายลง โดยวิธีแรกคือผ่านการฝึกฝนจากมนุษย์ เป็นอมตะ และกลายเป็นเทพในที่สุด ส่วนวิธีที่สองคือ การเกิดใหม่และมีประสบการณ์ 729 หรือ 9x9x9 ชีวิตแห่งความเจ็บปวด ความยากลำบาก และความทุกข์ทรมาน
ไม่มีทางอื่นนอกจากสองทางนี้ แม้แต่ ถังซานซ่าง, ซุนหวู่กง, จู้บาจี้ และหมู่คณะก็ต้องผ่านความยากลำบาก และความทุกข์ทรมาน 81 หรือ 9 ต่อ 9 ในการเดินทางเพื่อให้ได้มาซึ่งพระสูตรและกลายเป็นเทพ
“ไม่ต้องห่วงเด็กน้อย ในชาติหน้าคุณถูกกำหนดให้เป็นลูกสาวของขุนนางที่ร่ำรวย คุณจะได้แต่งงานกับเจ้าชายคนที่สองผู้ใจดีจากอาณาจักรใหญ่ และมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป” คุณย่าเมิ่งกล่าวด้วยความมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ ก่อนที่จะให้ถังลี่เสวี่ยดื่มชาแห่งความหลงลืมของเธอ
ถังลี่เสวี่ยยิ้มและมีความสุข
“หลังจากชีวิตที่โชคร้ายและความทุกข์ครั้งสุดท้ายของฉัน ครั้งนี้ฉันจะมีชีวิตที่มีความสุขขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณคุณยายเมิ่งนะคะ”
ไม่แปลกที่ครั้งนี้ถังลี่เสวี่ยจะมีชีวิตที่มีความสุข เนื่องจากหากวิญญาณประสบกับความทุกข์และโชคร้ายมากเกินไปติดต่อกัน มันจะทำให้เกิดการสะสมความแค้นและกลายเป็นวิญญาณชั่วร้าย โดยปกติแล้วทุกคนจะได้รับความยากลำบาก ความทุกข์ทรมาน และความสุขอย่างเท่าเทียมกัน
ถังลี่เสวี่ยดื่มชาแห่งความหลงลืมของคุณย่าเมิ่งอย่างมีความสุข และมอบถ้วยคืนให้กับเธอ
“เด็กดีไปเข้าอุโมงค์ตรงนั้นเถอะ ฉันหวังว่าคุณจะได้รับผลกรรมดีมากพอที่จะกลายเป็นเทพได้ในเร็ววัน!” คุณย่าเมิ่งลูบศีรษะของถังลี่เสวี่ย …จิตวิญญาณของถังลี่เสวี่ยโค้งคำนับไปทางคุณยายเมิ่งและกระโดดลงไปในอุโมงค์
อุโมงค์ไม่มืดเลย ผนังเป็นสีดำ แต่มีประกายแสงหลากสีนับไม่ถ้วนวิบวับราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน
‘อ่า … รู้สึกเหมือนได้กลับไปที่โลกจริงๆ บางทีอุโมงค์นี้เชื่อมต่อโลกใต้พิภพลึกลับนี้กับดาวเคราะห์และจักรวาลนับไม่ถ้วนในโลกวัตถุ!’ ถังลี่เสวี่ยถอนหายใจอย่างมีสติ
‘ยังไงก็ตามมันไม่ใช่เรื่องของฉันอีกต่อไป เพราะฉันจะลืมทุกอย่างในภายหลัง’
แต่เมื่อถังลี่เสวี่ย เข้าไปได้ครึ่งทางในอุโมงค์ …
ครืดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดด
พื้นเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!
‘อะไร?! แม้ในชีวิตหลังความตายนี้ยังมีแผ่นดินไหว?! ฉัน … ฉัน … ฉันรู้สึกไม่สบายตัวเลย! ‘
‘โอ้ววววววว’ ถังลี่เสวี่ยรู้สึกวิงเวียนและอึดอัดมาก เมื่อเธอทิ้งตัวลง เธอก็อ้วกชาแห่งคว่ทหลงลืมทั้งหมดออกมา
“อะไรนะ! เกิดอะไรขึ้น! อย่าบอกนะว่าลิงเจ้ากรรมกำลังเล่นกับอุโมงค์สังสารวัฏอีก!” ยายเมิ่งรีบยืนด่า
“โอ้ไม่! เด็กดีคนนั้น หวังว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอ! ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันจะทำให้ลิงที่ถูกสาปแช่งรับผิดชอบมันเอง!” คุณยายเมิ่งกระโดดขึ้นด้วยความตื่นตระหนก และตรวจสอบในอุโมงค์ แต่ใบหน้าของเธอกลับซีดลงอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ลิงบ้า แกจะต้องรับผิดชอบ!!!” ยายเมิ่งกรีดร้องด้วยความโกรธ
…..
ถังลี่เสวี่ย เริ่มฟื้นคืนสติ แต่ร่างกายของเธอยังรู้สึกชา
‘ฮ่าฮ่าฮ่า … ฉันอ้วกน้ำชาแห่งความหลงลืมไปจนหมดในขณะที่อยู่ในอุโมงค์นั้น … ขอโทษคุณย่าเมิ่งทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุจริงๆ’
‘แต่จริงๆ! ฉันจะเกิดใหม่พร้อมกับความทรงจำก่อนหน้าของฉันที่ยังคงสมบูรณ์เหมือนในนิยายงั้นหรอ! ‘ จากนั้นถังลี่เสวี่ยก็ถอนหายใจ
‘น่าเสียดายที่โลกไม่มีเทคนิคขั้นสูง เวทมนตร์หรือศิลปะลึกลับใด ๆ … ดังนั้นความทรงจำของฉันทั้งหมดก็ไร้ประโยชน์ ฉันไม่มีเงินมากพอที่จะไปโรงเรียน และไม่มีเวลาเรียนรู้ทักษะที่มีประโยชน์ใด ๆเลย … ‘ เธอถอนหายใจอีกครั้ง
[โปรดใจเย็น ๆ รอสักครู่ คุณจะตื่นขึ้นมาเพื่อสัมผัสชีวิตใหม่ในโลกนี้]
‘ว้าว!!! ฉันตื่นเต้น! โลกใหม่! ฉันจะเป็นเจ้าหญิงที่ร่ำรวย และแต่งงานกับเจ้าชายสุดหล่อในครั้งนี้! อือเหอ…เหอเหอเหอเหอ… ฮ่าฮ่าฮ่า …อ๊ะ…ถังลี่เสวี่ยโปรดคำนึงถึงมารยาทของคุณ และมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น คุณเป็นเจ้าหญิงชนชั้นสูงนะ …ฮิฮิฮิ… ‘
[คุณจะได้เกิดใหม่ในดินแดนที่มีอันดับสูง, โลกอมตะ, ทวีปวายุสวรรค์, จังหวัดทางใต้, ป่าแสงจันทร์]
‘วู้วอ่าา! อาณาจักรอันดับสูง! โลกอมตะ! วู้ววววว! จะมีผู้ฝึกตนคนใดที่สามารถขี่ดาบบินได้เหมือนในภาพยนตร์อู๋เซีย ที่นั่นหรือไม่?’
[ระบบนี้มอบให้โฮสต์เป็นการชดเชยความผิดพลาดที่เกิดขึ้นโดยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ กรุณาใช้อย่างระมัดระวัง และโฮสต์สามารถเข้าถึงอาณาจักรเทพได้ง่ายขึ้น]
‘เอ๊ะ…ผิดพลาด? ผิดพลาดประการใด ผู้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์?! ว้าวววว! เขาให้ระบบในการเข้าถึงดินแดนแห่งเทพแก่ฉัน! ใจกว้างมาก! ขอบคุณมากลุงซุน! ‘
[ระดับ 1]
เทคนิคการฝึกฝน: ไม่มี
ศิลปะการต่อสู้: ไม่มี
ความสามารถขั้นเทพ: ไม่มี
[สถิติ]
HP: 20/20
ความแข็งแรง: 1
ความว่องไว: 3
ความทนทาน: 1
[ทักษะ: กัด (Lv1), ข่วน (Lv1)]
แต้มค่าสถานะ: 5
คะแนนทักษะ: 1
‘วู้ววว! นี่…มันสุดยอดมาก! ฉันมีระบบเป็นของตัวเองงั้นหรอเนี่ย?! หมายความว่าตอนนี้ฉันเป็นวีรสตรีที่แท้จริงของโลกนี้หรือเปล่า! ฉัน…ฉัน…ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย! ฉัน…ฉันฝันไปหรือเปล่า?! โอ้โห! นี่ … มันดีเกินจริง! ‘
‘แต่ … แต่ … กัด? ข่วน? … ทักษะเหล่านี้ไม่แปลกไปหน่อยหรือ? ‘
ร่างกายของถังลี่เสวี่ยเริ่มฟื้นคืนความรู้สึกบางอย่าง แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกมึนงงอยู่บ้าง เธอกระตุกเล็กน้อย และค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อต้อนรับโลกใหม่ของเธอ แต่สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของเธอคืออุ้งเท้าสีขาว และขนยาวตรงหน้าเธอ
‘เอ๊ะ…’
‘มีบางอย่างผิดปกติ … อย่าบอกนะว่า … ‘
‘เอ๊ย … ‘
[สายพันธุ์: ลูกสุนัขจิ้งจอก]
[เกรด: ต่ำ]
‘นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยย??? !!!!!!’
