หลังจากตัดสินใจว่าเธอต้องการจะทำอะไร ถังลี่เสวี่ยก็เคลื่อนไหวทันที
แม้ว่าเธอจะเชื่อใจเสี่ยวเฮย แต่เธอไม่ต้องการให้เขารู้ความลับของกระเป๋าอวกาศ เนื่องจากกระเป๋าอวกาศนี้ไม่ได้เป็นของเธอ
ที่พักของเสี่ยวเฮยนั้นใหญ่มาก ไม่น้อยไปกว่าบ้านของผู้ผู้อาวุโสหลิน แต่ห้องของเขาหลายห้องถูกทิ้งไว้โดยไม่ได้ใช้งาน
ถังลี่เสวี่ยเริ่มนำยาของเธอไปไว้ในห้องว่าง
หลังจากทำงานเป็นเวลาหลายชั่วโมง เธอสามารถเติมขวดยาของเธอได้เต็มห้องมากกว่าสิบห้อง
‘ตอนนี้ฉันแค่ต้องรอให้เสี่ยวเฮยกลับบ้าน โชคดีที่คนใช้ทั้งหมดมักจะทำความสะอาดห้องในตอนเช้าเท่านั้น หรือใครจะรู้ว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นหรือไม่เมื่อฉันใส่ขวดยาทั้งหมดในห้องเหล่านั้น’
ถังลี่เสวี่ยรอจนถึงเที่ยงคืนและเธอเริ่มรู้สึกง่วงมาก แต่เมื่อเกือบหลับหูที่แหลมคมของเธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากทางเข้า
เธอลุกขึ้นทันทีและกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะแล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา แต่ถังลี่เสวี่ยขมวดคิ้วทันทีเมื่อ เสี่ยวเฮยเข้าไปในห้องนอน
กลิ่นฉุนของไวน์มาจากร่างกายของเสี่ยวเฮย เหม็นมากจนถังหลี่เสวี่ยอยากจะบีบจมูกตัวเองอย่างแรง แต่น่าเสียดายที่อุ้งเท้าของเธอไม่มีนิ้วโป้ง
‘ไอ้นี้มันน่ารำคาญเป็นบ้าเลย! ทำไมวันนี้เขาต้องเมา และฉันเพิ่งเติมขวดยาของฉันให้เต็มห้องเหล่านั้นในวันนี้!’
“เสี่ยวไป๋~~ นอนด้วยกันเดี๋ยวนี้!” เสี่ยวเฮยพูดขณะที่เขาส่ายหน้าไปทางถังลี่เสวี่ย
เสี่ยวเฮยต้องการกอดเธอ แต่เธอก็หลบเขาทันทีและกระโดดไปที่มุมโต๊ะ
เมื่อเสี่ยวเฮยเข้าใกล้เธอมากพอ เธอก็กระโดดกลับมา และเตะกาน้ำชาเข้าหาเขา ชาเย็น ๆ กระเซ็นไปที่ใบหน้าและเสื้อผ้าของเสี่ยวเฮย
“คุณเป็นอะไร…” เสี่ยวเฮยอยากจะตะโกนใส่ถังลี่เสวี่ยด้วยความโกรธ แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ถังลี่เสวี่ยก็ถือหนังสือและแสดงคำบางคำให้เขาดู
– คุณ… เหม็น… เร็ว… อาบน้ำ… ก่อน! ฉัน… มีบางอย่าง… จะคุย.-
ถังลี่เสวี่ยไม่อยากได้ยินคำตอบของเขาอีกต่อไป และเดินออกจากห้องไปเพราะห้องมีกลิ่นไวน์เหม็นมาก เมื่อจมูกที่บอบบางของเธอซึ่งเสริมด้วย [การได้กลิ่นที่มากขึ้น] ของเธอได้กลิ่นนั้น เธอก็แทบจะเป็นลมในทันที
“คุณ… คุณ…” เสี่ยวเฮยตกตะลึงอย่างสมบูรณ์และไม่รู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไรอีกต่อไป เขาควรเป็นปรมาจารย์คนแรกในประวัติศาสตร์ที่ถูกสัตว์เลี้ยงของเขาดุ
หลังจากรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นประมาณสิบนาที เสี่ยวเฮยก็อาบน้ำเสร็จและมาพบถังหลี่เสวี่ยด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง
ถังลี่เสวี่ยได้เตรียมหนังสือของเธอไว้แล้ว และเริ่มชี้คำบางคำด้วยอุ้งเท้าของเธอไปที่เสี่ยวเฮย
-ฉันมี… สิ่งที่สำคัญ… เพื่อแลกเปลี่ยน… กับคุณ… วันนี้…-
เสี่ยวเฮยหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นข้อความของถังหลี่เสวี่ยและถามว่า
“คุณต้องการแลกเปลี่ยนอะไรกับฉัน เนื้อย่างงั้นหรอ?
ถังลี่เสวี่ยขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบายให้เสี่ยวเฮยฟัง ดังนั้นเธอจึงโบกมือให้เสี่ยวเฮยเป็นสัญญาณให้เขาตามเธอไป
หลังจากเดินผ่านทางเดินถังลี่เสวี่ยก็ชี้เท้าไปที่ห้องแรกหลังทางเดินยาว
เสี่ยวเฮยขมวดคิ้วขณะคิดว่า
‘คราวนี้เสี่ยวไป๋ต้องการจะเล่นตลกแบบไหน’
แต่เมื่อเขาเปิดประตูห้องและเห็นขวดยาที่เต็มห้องจนเต็มห้อง เสี่ยวเฮยทำได้เพียงอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เขาบีบแก้มซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน
ถังลี่เสวี่ยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่โง่เขลาของเสี่ยวเฮยราวกับว่าเธอกำลังพูดว่า
‘นี่คือสิ่งที่คุณควรทำตั้งแต่เริ่มต้น!
เสี่ยวเฮยพยายามเปิดขวดยาหนึ่งขวดด้วยมือที่สั่นเทา จากนั้นเขาก็ดมอย่างระมัดระวังด้วยจมูกของเขา
“เป็นไปได้ยังไง! นี่มันของจริง!” เสี่ยวเฮยกรีดร้องและมองถังลี่เสวี่ยอย่างผิดปกติ
ถังลี่เสวี่ยทำหน้าไม่พอใจและมองกลับไปที่เสี่ยวเฮย จากนั้นชี้อุ้งเท้าของเธอไปที่ห้องอื่น ๆ ที่เธอวางขวดยาที่เหลือไว้ก่อนหน้านี้
เมื่อเสี่ยวเฮยตรวจดูห้องทั้งหมด เขาก็ตกตะลึงมากขึ้น และเกือบจะสะดุดล้มเมื่อเห็นยาจำนวนมากเหล่านี้ต่อหน้าเขา ทุกห้องเต็มไปด้วยขวดยาจนถึงขอบ มีทั้งหมดอย่างน้อยหนึ่งหมื่นขวด
แม้แต่เสี่ยวเฮยก็ต้องการวงแหวนอวกาศจำนวนมากเพื่อเก็บมันทั้งหมด
“เสี่ยวไป๋! คุณคือดาวนำโชคของฉันจริงๆ! ฮ่าฮ่าฮ่า… คุณต้องการแลกเปลี่ยนอะไร บอกฉันสิ! ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้ได้มันมา!” เสี่ยวเฮยยิ้มหูถึงหูขณะที่ยังคงลูบไล้ถังลี่เสวี่ยอย่างอ่อนโยนในอ้อมกอดของเขา
เมื่อพวกเขากลับมาที่ห้องนอนของเสี่ยวเฮย ถังลี่เสวี่ยก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของเขาและหยิบหนังสือเล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ
หลังจากที่เธอพลิกหน้าไปหลายหน้า ถังลี่เสวี่ยก็ยกหนังสือไปทางเสี่ยวเฮยและชี้คำ 2 คำจากหนังสือ
‘หิน…วิญญาณ…’
“หินวิญญาณ? คุณต้องการหินวิญญาณจริงๆเหรอ?” เสี่ยวเฮย ค่อนข้างประหลาดใจเพราะว่าสัตว์ร้ายมักไม่สามารถใช้หินวิญญาณในการฝึกฝน มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่สามารถใช้มันเพื่อฝึกฝน
สำหรับสัตว์ร้าย พวกมันทั้งหมดใช้หินพลังชีวิตเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง น่าเสียดายที่มนุษย์ไม่สามารถซื้อหินพลังชีวิตได้เลย เนื่องจากความสัมพันธ์ของมนุษย์และสัตว์ร้ายในปัจจุบันค่อนข้างที่จะเป็นศัตรูกัน
อันที่จริง นิกายปีศาจเพียงไม่กี่นิกายเช่น นิกายปีศาจอสูร ยังคงใช้สัตว์ร้ายเป็นพาหนะของพวกเขา
อย่างไรก็ตามเสี่ยวเฮยไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เนื่องจากถังลี่เสวี่ยไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง
ทุกคนต่างก็มีความลับของตัวเองอยู่แล้ว และเสี่ยวเฮยก็ไม่สนใจจริงๆ เขารู้สึกซาบซึ้งต่อเสี่ยวไป๋ของเขาแล้วเนื่องจากปัญหาด้านทรัพยากรได้เข้าสู่สภาวะวิกฤติแล้ว
แต่ตอนนี้ด้วยเม็ดยาเหล่านี้ทั้งหมดจากถังลี่เสวี่ย เสี่ยวเฮยสามารถเติมคลังทรัพยากรที่เกือบจะว่างเปล่ากลับคืนมาได้ และใช้งานได้นานขึ้นเพื่อค้นหานักเล่นแร่แปรธาตุใหม่หลายคนเพื่อเข้าร่วมนิกาย
เสี่ยวเฮยหัวเราะ จากนั้นเขาก็หยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากวงแหวนส่วนตัวของเขา แล้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าถังหลี่เสวี่ย
ถังลี่เสวี่ยขมวดคิ้วขณะที่เธอคิดว่า
‘กล่องนี้เล็กมาก! เสี่ยวเฮยพยายามหลอกลวงฉันเพราะเขาคิดว่าฉันเป็นสัตว์ร้าย และมอบหินวิญญาณระดับต่ำให้ฉันเพียงอันเดียวใช่มั้ย!’
อารมณ์ของถังลี่เสวี่ยเริ่มฉุนเฉียว แต่เธอยังคงกัดฟันและพยายามเปิดกล่องเล็ก ๆ จากเสี่ยวเฮยด้วยอุ้งเท้าของเธอ
บรื๋อออ~~!
