ถังลี่เสวี่ยมองไปที่หินวิญญาณระดับกลางในอุ้งเท้าของเธอ
เธอค่อนข้างแปลกใจเมื่อพบว่าหินวิญญาณระดับกลางหดตัวลงเล็กน้อย หลังจากการฝ่าฟันครั้งรุนแรงครั้งนั้น เนื่องจากมันควรจะใช้พลังงานค่อนข้างมากภายในหินวิญญาณระดับกลาง
‘หินวิญญาณระดับกลางนี้น่าจะเพียงพอสำหรับจิตวิญญาณการต่อสู้ของฉันที่จะไปถึงระดับสูงสุด! ดังนั้นหลังจากที่ฉันวิวัฒนาการเป็นสัตว์ร้ายระดับ [ไม่ธรรมดา] จิตวิญญาณการต่อสู้ของฉันสามารถติดตามฉัน และพัฒนาเป็นระดับ [ไม่ธรรมดา] ได้เช่นกัน!’
ถังลี่เสวี่ยเก็บหินวิญญาณระดับกลางกลับเข้าไปในกล่องเล็ก ๆ ของเสี่ยวเฮยและโยนมันลงในกระเป๋าอวกาศของเธอ
ถังลี่เสวี่ยตระหนักว่าเธอก่อความโกลาหลครั้งใหญ่ และหลายคนจะมาที่นี่ในไม่ช้า เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเธอจึงเปิดใช้งาน [ร่างเทพ] ของเธอทันที และรีบกลับไปที่บ้านของเสี่ยวเฮยด้วยความเร็วเต็มที่
‘ฉันหวังว่าเสี่ยวเฮยจะไม่กังวลเกี่ยวกับฉันมากเกินไปเพราะฉันหายไปเกือบหนึ่งสัปดาห์ในครั้งนี้…’
แต่ระหว่างทางถังลี่เสวี่ยก็มีบางอย่างแปลก ๆ ในไม่ช้า…
‘แปลก… ที่นี่เงียบเกินไปหรือเปล่า? ฉันรู้สึกแย่มากกับเรื่องนี้! รีบกลับบ้านกันเร็ว!’ เธอเปิดใช้งานทักษะ [วิ่ง] ในทันที แต่ภาพเงาของเธอก็เบลอมากขึ้นเมื่อความเร็วของเธอเพิ่มขึ้นมากยิ่งขึ้น
สีหน้าของถังลี่เสวี่ยดูเคร่งขรึมมากขึ้น เมื่อเธอไม่พบใครเลยระหว่างทาง โดยปกติหากเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่แบบนี้ ควรดึงดูดเหล่าสาวก และผู้อาวุโสจำนวนมากให้เข้ามาตรวจสอบ
แต่ตอนนี้เธอไม่พบใครเลยระหว่างทาง!
‘น่าจะมีเรื่องใหญ่และเร่งด่วนกว่านี้เกิดขึ้นตอนนี้! คงสำคัญมากพอที่พวกเขาไม่มีเวลาดูแลความโกลาหลที่ฉันสร้างขึ้น!’
ถังลี่เสวี่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็ยังตัดสินใจกลับมาที่ห้องของเสี่ยวเฮยในท้ายที่สุด อย่างน้อยเธอก็สามารถฝากข้อความถึงเสี่ยวเฮยได้ ดังนั้นเขาจะได้ไม่กังวลเกี่ยวกับเธอมากเกินไปก่อนที่เธอจะตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้น
ท้องฟ้ามืดลงแล้วในขณะที่ถังลี่เสวี่ยกลับไปที่บ้านของเสี่ยวเฮย เธอเข้าไปในห้องของเสี่ยวเฮยทันทีเพื่อตรวจสอบว่าเขายังคงรอเธออยู่เพราะกังวลหรือไม่
ถังลี่เสวี่ยเห็นเงาคนที่หน้าต่างห้องเสี่ยวเฮย
‘ไอหยา… เขากำลังรอฉันอยู่จริงๆ! เฮ้อ… จะให้แก้ตัวอะไรกับเขาตอนนี้ ฉันไม่สามารถบอกเขาว่าฉันก้าวเข้าสู่ขั้นควบแน่นพลังฉีได้แล้วใช่ไหม? เฮ้อ… ปวดหัว!’
ถังลี่เสวี่ยยกเลิก [ร่างเทพ] ของเธอทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง เธอก้มศีรษะลงและแสดงสีหน้าที่น่าสงสารเพื่อที่เธอจะได้หวังเพียงว่าจะไม่โดนเสี่ยวเฮยดุด้วยวิธีนี้
“แล้วคุณล่ะ…”
เส้นประสาทของถังลี่เสวี่ยตึงเครียดทันทีที่เธอได้ยินเสียงนี้! เธอมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ในขณะที่คนๆ นั้นจ้องกลับมาที่เธอด้วยสายตาที่เย็นชา
‘เป็นไปไม่ได้! เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!’
ลุงของเสี่ยวเฮย!
โม่ชองหลิน!
เขาอยู่ในห้องของเสี่ยวเฮยได้ยังไงกัน!
นอกจากนี้ถังลี่เสวี่ยยังสามารถสัมผัสได้ว่าความรู้สึกอันศักดิ์สิทธิ์ของโม่ชองหลินติดอยู่กับเธอแล้ว หากเธอพยายามทำอะไรที่น่าสงสัยโม่ชองหลินจะบดขยี้เธออย่างง่ายดายเหมือนกับที่เขาจะบดขยี้มด
‘ใจเย็น ถังลี่เสวี่ย! แล้วถ้าเขาอยู่ที่นี่ล่ะ! บางทีเขาอาจต้องการพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจบางอย่างกับเสี่ยวเฮย! มันเป็นเรื่องปกติที่ลุงจะไปเยี่ยมหลานชายของเขาด้วยใช่หรือไม่? ฉันแค่ต้องแกล้งทำเป็นสัตว์โง่จนกว่าเสี่ยวเฮยจะกลับมา และทุกอย่างจะเรียบร้อย! หวังว่าเขาคงไม่สังเกตเห็นอะไรแปลก ๆ ตอนฉันใช้ [ร่างเทพ] เพื่อเข้ามาในห้องนี้…’
ถังลี่เสวี่ยกำลังพนันว่าโม่ชองหลินไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอ และเขารออยู่ที่นี่เพื่อให้เสี่ยวเฮยกลับบ้านเท่านั้น
ถังลี่เสวี่ยเริ่มเดินออกไปอย่างไม่เป็นทางการเหมือนแมวขี้เกียจไปที่มุมห้องเธอกระโดดขึ้นไปบนตะกร้าสัตว์เลี้ยงและเริ่มนอนลงอย่างเกียจคร้าน
ตะกร้าสัตว์เลี้ยงนั้นสบายมากโดยมีหมอนนุ่มอยู่ข้างใน
ตะกร้าสัตว์เลี้ยงนี้ทำโดยเสี่ยวเฮยสำหรับถังลี่เสวี่ย เมื่อพวกเขามาถึงนิกายปีศาจอสูร แต่เธอไม่เคยใช้มันและมักจะนอนบนเตียงของเสี่ยวเฮยทุกครั้ง
เสี่ยวเฮยไม่เคยบังคับให้เธอนอนที่ตะกร้าสัตว์เลี้ยง ดังนั้นพวกเขาจึงนอนด้วยกันบนเตียงของเสี่ยว เฮยในท้ายที่สุด
แต่โม่ชองหลินนั่งบนเก้าอี้ใกล้เตียง และถังลี่เสวี่ยไม่ต้องการเข้าใกล้เขา ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะนอนบนตะกร้าสัตว์เลี้ยงนี้ในท้ายที่สุด
เธอไม่สามารถหนีจากที่นี่ได้เพราะโม่ชองหลินจะเคลื่อนไหวและฆ่าเธอทันทีที่เธอเปิดใช้งาน [ร่างเทพ]!
‘ฉันอยู่ที่มุมห้อง… ฉันสามารถเปิดใช้งาน [ร่างเทพ] และกระโดดกลับไปที่กำแพงข้างหลังเพื่อหนี! แต่ฉันสงสัยว่ากำแพงสามารถปกป้องฉันจากการโจมตีของคนบ้านี้ได้จริงๆ… เฮ้อ… รอดูไปก่อนแล้วกัน!’
โม่ชองหลินไม่สนใจเธอเลย เขายกถ้วยขึ้นบนโต๊ะแล้วจิบช้าๆ เพื่อความเพลิดเพลิน
“นกฟีนิกซ์สีน้ำเงินนั้นสวยงามมาก… ต้องเป็นเปลวไฟสีน้ำเงินระดับสูงที่ฉันมอบให้หลินเซียงมาก่อนใช่ไหม ดูเหมือนว่านั่นเป็นชะตากรรมของหลินเซียงที่จะไม่มีวันได้สัมผัสกับเปลวไฟนั้นในชีวิตนี้” โม่ชองหลินกล่าวอย่างเกียจคร้านขณะที่วางถ้วยกลับลงบนโต๊ะ
‘!!!’
“แต่ฉันไม่เคยเสียใจที่มันตกไปอยู่ในมือคุณ… แค่เพียงว่า ‘นกฟีนิกซ์สีฟ้าแสนสวยที่ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า’ ก็มีค่าพอที่ฉันจะแลกเปลวเพลิงนั้น อย่างน้อยเปลวไฟสีน้ำเงินนั่นก็จะไม่สูญเปล่าในมือคุณ” คราวนี้ โม่ชองหลินพูดในขณะที่ยังคงจ้องมองถังลี่เสวี่ย
ถังลี่เสวี่ยยืนขึ้นทันที และใช้ท่าทางการต่อสู้ของเธอ!
เธอมั่นใจว่าโม่ชองหลินรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเธอในตอนนี้!
แต่เธอไม่แน่ใจว่าโม่ชองหลินรู้จักเธอมากแค่ไหน!
“หลินเซียงใกล้จะตายแล้ว เขาไม่สามารถรักษาให้หายขาดหรือรอดได้อีกต่อไป ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจใช้เทคนิควิญญาณกัดเซาะเพื่ออ่านใจของเขา และเดาสิ… ใครจะไปรู้ว่าฉันพบสิ่งที่น่าสนใจจริงๆ! ผู้ร้ายหลักของเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นจริงๆ แล้วไม่ใช่แม้แต่มนุษย์!” โม่ชองหลินหัวเราะอย่างหนักเมื่อเขาเล่าเรื่องของเขาราวกับว่าเขาเพิ่งเล่าเรื่องที่ตลกจริงๆ แต่จิตใจของถังลี่เสวี่ยกลับกลายเป็นกังวลเป็นอย่างมากเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น
