หลังจากทำซ้ำสองสามชั่วโมง ถังลี่เสวี่ยเริ่มรู้สึกเบื่อและง่วงนอน
แม้ว่าคนที่เข้ามาในสำนักงานของเสี่ยวเฮยจะไม่ใช่สายลับ ถังลี่เสวี่ยก็เกือบจะเอาอุ้งเท้าของเธอไปจับที่ด้ามจับของเก้าอี้
เสี่ยวเฮยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือโกรธดี เมื่อสังเกตเห็นการกระทำของเธอ เนื่องจากของแบบนี้ตัดสินชีวิตคนได้ง่าย และเธอเกือบจะให้สัญญาณผิดหลายครั้ง
หลังจากที่ดวงอาทิตย์เกือบจะตก ถังลี่เสวี่ยก็สามารถทำงานของเธอให้เสร็จได้ และในที่สุดเธอก็สามารถนอนบนหมอนขนาดใหญ่ข้างที่นั่งของเสี่ยวเฮยได้อย่างเกียจคร้าน แต่ไม่ได้หมายความว่างานของเสี่ยวเฮยจะเสร็จสมบูรณ์ด้วย
ผู้อาวุโสหลายคนเริ่มเข้าไปในห้องทำงานของเสี่ยวเฮยหลังจากนั้น และพูดคุยกันในหัวข้อต่างๆ
“เสบียงทรัพยากรใกล้จะหมดแล้ว เราควรทำอย่างไรกันดี?”
“สาวกหลักของเราสองคนหายตัวไปในหุบเขามังกร เราควรส่งคนไปตามหาพวกเขาไหม?”
“การรับศิษย์ใหม่ในปีนี้จะเริ่มในหนึ่งเดือน เราจะจัดการทดสอบสาวกใหม่ในเมืองใด?”
“นิกายดาบอมตะได้เริ่มการขยายตัวแล้ว มันคงไม่ดีสำหรับเราถ้าเราจับตาดูเรื่องนี้ ปรมาจารย์ คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไร?
…..
ถังลี่เสวี่ยรู้สึกเวียนหัวเมื่อได้ยินคำถามของพวกเขาทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจหยุดคิดถึงเรื่องนี้และนอนลงบนหมอนที่นุ่มสบายของเธอ
เธอยังได้ยินมาว่าเสี่ยวเฮยวางแผนที่จะส่งสายลับทั้งหมดกลับไปยังบ้านของลุงอ้วนของเขา
สำหรับตัวเลือกนี้ ถังลี่เสวี่ยทำได้เพียงส่ายหัวด้วยความผิดหวัง ไม่ใช่เพราะเธอไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเสี่ยวเฮย แต่เพราะการตัดสินใจของเขานั้นอ่อนเกินไปสำหรับหัวหน้านิกายปีศาจอสูร
เมื่อถังลี่เสวี่ยป่วย และถูกบังคับให้อยู่ในโรงพยาบาล เธอได้อ่านนิยายบนเว็บมานับไม่ถ้วนแล้ว และเข้าใจเพียงพอว่าในฐานะผู้นำของนิกายปีศาจ เขาควรจะโหดร้ายและไร้ความปราณี
หนึ่งในศัตรูตัวสำคัญในนวนิยายที่เธออ่านถึงกับตัดแขนขาของคนทรยศทั้งหมดแล้วแขวนไว้ใต้แสงอาทิตย์เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ในขณะที่โรยเกลือลงบนร่างกายทุกชั่วโมง
หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ศัตรูก็ตัดศีรษะพวกเขาทั้งหมดเป็นการส่วนตัว และแขวนศีรษะทั้งหมดไว้ที่ประตูนิกายเพื่อเป็นการเตือน ตั้งแต่นั้นมาผู้อาวุโสและสาวกทุกคนก็กลัวเขามากและไม่มีใครกล้าที่จะทรยศเขาอีก
แน่นอนว่าถังลี่เสวี่ยไม่ต้องการให้เสี่ยวเฮยกลายเป็นคนไร้หัวใจแบบนั้น และมันก็ไม่ใช่ว่าเธอจะทำการตัดสินใจที่โหดร้ายแบบนั้นได้เช่นกัน ถ้าตอนนี้เธออยู่ในสถานะเดียวกับเสี่ยวเฮย
กล่าวโดยย่อถังลี่เสวี่ยพอใจกับนางสนมคนปัจจุบันของเธอจริงๆ แต่ในฐานะผู้นำของนิกาย เขาไม่เหมาะเลย!
เขาเป็นคนชี้ขาด แต่ขาดความโหดเหี้ยมที่จำเป็นในฐานะผู้นำนิกาย เขาเป็นคนหัวโบราณเกินไปและขาดความยืดหยุ่น
‘เฮ้อ… ถ้าเสี่ยวเฮยอยู่ในโลกก่อนหน้าของฉัน เขาจะกลายเป็นประธานบริษัทที่ประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดายด้วยความสามารถและวิจารณญาณของเขา! แต่ในนิกายนี้… ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันรู้สึกว่ามันจะไม่ได้ผลสำหรับเสี่ยวเฮยเลย… ฉันรู้สึกไม่ช้าก็เร็วที่ลุงอ้วนที่เจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยมจะมาแทนที่เขา…’
ถังลี่เสวี่ยเริ่มคิดถึงแผนสำรองสำหรับอนาคตของเธอ
น่าเสียดายที่เธอยังรู้จักโลกนี้น้อยเกินไปและยังไม่รู้ว่าเธอจะไปทางไหนหากเธอหนีออกจากนิกายปีศาจอสูรนี้
เธอยังรู้สึกว่าแม้ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเธอ เธอยังอ่อนแอเกินกว่าจะป้องกันตัวเองได้ แต่อย่างน้อยที่สุด เธอก็ยังมีหนทางที่จะหลบหนีด้วย [ร่างเทพ] ของเธอ
‘ดูเหมือนว่าฉันจะต้องขอคำแนะนำจากมังกรปลอมตัวนั้นอีกครั้งในวันพรุ่งนี้! อย่างน้อยฉันก็ควรรู้เกี่ยวกับสถานที่ปลอดภัยที่ฉันสามารถไปได้ และสถานที่อันตรายที่ฉันต้องหลีกเลี่ยงในทุกกรณี’
ถังลี่เสวี่ยทำได้เพียงถอนหายใจในชะตากรรมของเธอเอง
หากเธอเกิดใหม่เป็นมนุษย์ เธอสามารถใช้เวลาของเธอได้อย่างง่ายดายและแข็งแกร่งขึ้นทีละขั้นด้วยวิธีการปกติ เช่น การเข้าสู่นิกายบางนิกายเมื่อเธอไปถึงวัยรุ่นและเริ่มฝึกฝน
อย่างน้อยเธอก็สามารถใช้ความรู้ที่ได้รับจากชีวิตก่อนหน้านี้เพื่อทำให้ชีวิตของเธอง่ายขึ้น
แต่ตอนนี้เธอกลับชาติมาเกิดเป็นสัตว์ร้ายและเธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน!
กลับไปที่ป่าแสงจันทร์? เธอได้เห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่ส่วนลึกของป่าแสงจันทร์แล้ว เมื่อเธอบินอยู่บนฟ้ากับเสี่ยวเฮย พวกมันทั้งหมดอยู่ในระดับที่สูงมาก และเธอก็รู้ทันทีว่าเธอค่อนข้างโชคดีเพราะเธอไม่พยายามเข้าไปในป่าแสงจันทร์ให้ลึกลงไป มิฉะนั้นเธอจะต้องตายโดยที่ไม่มีกระดูกเหลืออยู่เลย
‘ป่าแสงจันทร์ยังคงอันตรายเกินไปสำหรับฉันในตอนนี้! ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะกลับมาที่นั่นเพื่อพิชิตมันหลังจากที่ฉันไปถึงระดับ [หายาก] เป็นอย่างน้อย…’
…..
งานของเสี่ยวเฮยเสร็จหลังเที่ยงคืนเท่านั้น ขณะที่ถังหลี่เสวี่ยหลับไปนานแล้วบนหมอนข้างที่นั่งของเสี่ยวเฮย
เสี่ยวเฮยยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาอุ้มถังลี่เสวี่ยไว้ในอ้อมแขนและพาเธอกลับมายังที่พักของเขา
เสี่ยวเฮยหลับไปเกือบจะในทันที หลังจากที่เขาเข้าไปในห้อง และนอนอยู่บนเตียงโดยที่ถังหลี่เสวี่ยยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เช้าวันรุ่งขึ้น ถังลี่เสวี่ยตื่นสายเหมือนปกติและพบว่าเสี่ยวเฮยของเธอไปทำงานตามปกติแล้วเช่นกัน
หลังจากกินอาหารเช้าเนื้อย่างของเธอเสร็จ ถังลี่เสวี่ยได้เรียกจิตวิญญาณการต่อสู้ของปลาคาร์พสีทองออกมาและใช้ [กลั่นพลังงานวิญญาณ] เพื่อสร้างหินวิญญาณระดับต่ำหนึ่งก้อน
สิ่งนี้กลายเป็นนิสัยประจำวันของเธอไปแล้ว และเธอก็สามารถได้รับหินวิญญาณระดับต่ำถึง 3 ก้อน
‘สิ่งนี้สามารถใช้เพื่อฝึกฝนได้เร็วขึ้นใช่ไหม? ฉันสามารถใช้เพื่อเพิ่มระดับของฉันด้วยได้มั้ย ฉันจะใช้มันได้อย่างไร? แค่ใส่มันเข้าปากฉันเหมือนขนมรึเปล่า?’
ถังลี่เสวี่ยพยายามใส่หินวิญญาณระดับต่ำเข้าไปในปากของเธอ และมันละลายอย่างรวดเร็วบนลิ้นของเธอเหมือนไอศกรีม ขณะที่เธอเริ่มรู้สึกถึงพลังงานที่อบอุ่นเข้าสู่ร่างกายของเธอ
[ได้รับ EXP!]
‘โอ้โห…ไม่เลวเลย! ฉันสามารถใช้มันเพื่อรับ EXP และเพิ่มระดับของฉันด้วย! ต่อจากนั้น…’
น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้เธอมีหินวิญญาณระดับต่ำเพียง 3 ก้อนเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงกินมันทั้งหมดในเวลาไม่นาน
แต่ตอนนี้เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความได้เปรียบของหินวิญญาณเหนือเม็ดยาหลังจากที่เธอกินเข้าไป
กล่าวคือ ไม่เหมือนเม็ดยาที่ประสิทธิภาพของมันจะลดลงทุกครั้งที่เธอกินมัน ทุกครั้งที่เธอกินหินวิญญาณ ค่า EXP ที่เธอได้รับจากมันคงที่
ตัวอย่างเช่น หากเธอกินยาเม็ดประเภทหนึ่งเป็นครั้งแรก เธอจะได้รับ 100 EXP ครั้งที่สองที่เธอจะได้รับเพียง 90 EXP ครั้งที่สามจะลดลงเหลือ 80 EXP เป็นต้น
แต่ EXP ที่เธอได้รับจากหินวิญญาณจะคงที่ที่ 100 EXP เสมอ ไม่ว่าเธอจะกินไปเท่าไร เธอก็จะได้รับ 100 EXP
แน่นอนว่ายาเม็ดก็มีข้อได้เปรียบในตัวเองเช่นกัน และนั่นคือค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เธอกิน ซึ่งหินวิญญาณไม่ได้มอบให้เธอ!
น่าเสียดายที่ค่าสถานะของเธอถึงขีดสูงสุดสำหรับเกรดของเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเพิ่มได้อีกจนกว่าเธอจะพัฒนา!
สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือ EXP!
‘ฉันตัดสินใจแล้ว! ฉันจะแลกยาทั้งหมดของฉันเป็นหินวิญญาณกับเสี่ยวเฮยในคืนนี้!’
