ถังลี่เสวี่ยกระโดดลงจากไหล่ของเสี่ยวเฮย และลงบนพื้น
“เสี่ยวไป๋!” เสี่ยวเฮยเอื้อมมือขวาของเขาเพื่อพยายามจับถังลี่เสวี่ย แต่เธอก็รีบกระโดดหลบ
‘ดี… อย่างน้อยเขาก็หยุดมุ่งหน้าไปทางลุงของเขาในตอนนี้! ต้องรีบคิดก่อนคนของลุงจะมาที่นี่!’
คราวนี้ถังลี่เสวี่ยชี้อุ้งเท้าของเธอไปยังทิศทางที่อยู่อาศัยของเสี่ยวเฮย จากนั้นทำท่าทางท้องโป่งด้วยอุ้งเท้าทั้งสองของเธอ เธอชี้อุ้งเท้าของเธอกลับไปที่เสี่ยวเฮย จากนั้นไปยังทิศทางที่อยู่อาศัยของเสี่ยวเฮยก่อนจะตัดคอในตอนท้าย
‘ไปทางนั้น… มีลุงอ้วนของคุณอยู่… ถ้าคุณยังคงมุ่งหน้าไปที่นั่น… คุณจะตาย!’
“คุณต้องการให้ฉันกลับไปที่บ้านตอนนี้ และให้อาหารเนื้อย่างให้คุณจนกว่าคุณจะอิ่ม ถ้าไม่คุณจะฆ่าฉันทันทีที่เรากลับมาที่บ้านของฉัน? เสี่ยวไป๋! นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะเถียงเรื่องนี้! พวกเราจะตายถ้าเราอยู่ที่นี่แบบนี้ต่อไป!” ใบหน้าของเสี่ยวเฮยเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น และเขาก็กัดฟันด้วยความโกรธในครั้งนี้
ถังลี่เสวี่ยเคาะอุ้งเท้าทั้งสองของเธอลงกับพื้นด้วยความหงุดหงิดและความหดหู่ใจ
‘ไอ้บ้า! ไอ้บ้า! เสี่ยวเฮย! ทำไม…ทำไมคราวนี้คุณโง่เหมือนผู้ช่วยของคุณ! เห้อ … แต่มาคิดดูแล้ว ปฏิสัมพันธ์ของฉันกับเสี่ยวเฮยก่อนหน้านี้มันก็เกี่ยวกับเนื้อย่างเสมอ … จึงไม่แปลกที่คราวนี้เขาจะคิดว่าฉันถามเรื่องนี้ด้วย?’
‘ไม่ ไม่ ไม่ ไม่… ฉันแลกยาทั้งหมดของฉันกับเขาก่อนหน้านี้ด้วย! เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ความผิดของฉัน! มันเป็นความผิดของเขา!’
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเธอสามารถบอกเสี่ยวเฮยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้แล้วล่ะ? ตอนนี้พวกเขาจะหนีไปไหนเพื่อหนีจากการไล่ล่าของลุงอ้วน?
ปวดหัวจังโว้ย… ถังลี่เสวี่ยถูหน้าผากของเธอด้วยอุ้งเท้าขณะที่เธอคิดหาวิธีแก้ไข
วันนี้อาจเป็นวันที่ถังลี่เสวี่ยใช้สมองของเธอมากที่สุด เธอยังรู้สึกว่าสมองของเธอเกือบจะลัดวงจรด้วยเหตุนี้!
“ปรมาจารย์หนุ่ม! ได้โปรดเร็วเข้า! เราไม่มีเวลาแล้ว!” ผู้อาวุโสทุกคนในด้านของเสี่ยวเฮยเริ่มใจร้อนและวิตกกังวล พวกเขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมปรมาจารย์หนุ่มที่เย็นชาของพวกเขาจึงดูแลจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่โง่เขลาขนาดนี้ แม้ในสถานการณ์ที่เลวร้ายซึ่งชีวิตของพวกเขาที่เหมือนกับเส้นด้ายเส้นเล็ก ๆ แบบนี้
แต่เมื่อความหวังทั้งหมดดูเลือนลาง สิ่งสำคัญบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวของถังลี่เสวี่ย
ถังลี่เสวี่ยตบหน้าผากของเธอด้วยอุ้งเท้าของเธอในขณะที่คิดว่า
‘อา … ฉันจะลืมเรื่องนั้นได้อย่างไร! ฉันยังมีใครสักคนที่เทียบความแกร่งของลุงอ้วนนั่นอยู่ด้วย! มังกรตัวปลอม!’
ถังลี่เสวี่ยไม่เสียเวลาอีกต่อไป และรีบพุ่งไปยังทิศทางฟาร์มอย่างรวดเร็ว เธอหยุดหลังจากวิ่งไปมากกว่าสิบเมตรแล้วโบกมือให้เสี่ยวเฮย ส่งสัญญาณให้เขารีบตามเธอไปตอนนี้
เสี่ยวเฮยขมวดคิ้วลึกขึ้น เมื่อเขาเห็นว่าการกระทำของถังลี่เสวี่ยที่ดื้อรั้นในตอนนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าถังลี่เสวี่ยเป็นสัตว์ดุร้ายที่มีสมองที่ฉลาดเหมือนมนุษย์ทั่วไป เนื่องจากเธอไม่ต้องการกลับไปที่บ้านของเขา นั่นหมายความว่าอาจมีกับดักอันตรายอยู่ที่นั่น
แต่ไม่ว่ากับดักจะอันตรายแค่ไหน เสี่ยวเฮยก็ยังคิดว่าโอกาสเดียวของเขาที่จะหลบหนีจากนิกายนี้เป็นเพียงพื้นที่สำหรับเคลื่อนย้ายมวลสารที่ซ่อนอยู่ในบ้านของเขา และเขาก็เต็มใจที่จะเสี่ยงโชค
เสี่ยวเฮยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็กัดฟัน และหันกลับไปเผชิญหน้ากับลูกน้องที่ซื่อสัตย์ที่สนับสนุนเขา และความทุกข์ยากทั้งหมดจนถึงตอนนี้
“พี่น้องของฉันทุกคน! ฉันได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับไปที่ที่พัก ฉันเชื่อว่าด้วยสติปัญญาของลุงของฉัน เขาจะวางกับดักที่อันตรายไว้อย่างแน่นอน และเขารอให้เราเข้าไปข้างใน!” เสี่ยวเฮยปรบมือให้ฝูงชน และอธิบายอย่างสุภาพ
“ปรมาจารย์หนุ่ม เราจะไปที่ไหนตอนนี้ มันจะอันตรายมากสำหรับเราถ้าเรายังคงอยู่ในนิกาย!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งถาม
“ฉันได้ตัดสินใจทำตามคำสั่งของจิ้งจอกของฉัน ฉันรู้ว่าพวกคุณบางคนจะสงสัยในตัวเลือกของฉัน ดังนั้นฉันขอขอบคุณสำหรับความไว้วางใจ และความพยายามทั้งหมดของคุณที่ให้การสนับสนุนฉันมาจนถึงตอนนี้ ฉันเชื่อว่ามันไม่สายเกินไปสำหรับคุณ ถ้าคุณอยากจะเข้าข้างลุงของฉันตอนนี้ เขาจะต้อนรับคุณอย่างเปิดกว้างอย่างแน่นอน” เสี่ยวเฮยขอบคุณพวกเขาทุกคนอย่างจริงใจ และแนะนำให้พวกเขาเปลี่ยนข้างหากพวกเขาต้องการ เพราะเขาเห็นความสงสัยมากมายแวบเข้ามาในสายตาของพวกเขาบางคน
พูดตามจริงแล้ว ผู้อาวุโสที่อยู่เคียงข้างเขายังคงให้การสนับสนุนเขา ไม่ใช่เพราะพวกเขาต้องการทำงาน ไว้วางใจ หรือภักดีต่อเสี่ยวเฮยจริงๆ แต่เพราะพวกเขาเป็นหนี้ชีวิตกับบิดาผู้ล่วงลับของเขามาก่อน
แม้ว่าเสี่ยวเฮยจะเป็นอัจฉริยะแต่เขายังเด็กเกินไป และเวลาของเขาในนิกายปีศาจอสูรยังสั้นเกินไปที่จะสร้างรากฐานที่มั่นคง และมีความสัมพันธ์กับผู้อาวุโสในนิกาย เช่น ลุงหรือพ่อของเขา
ในท้ายที่สุดในบรรดาผู้อาวุโสมากกว่าสี่สิบคน เหลือผู้อาวุโสเพียงห้าคนเท่านั้น
เสี่ยวเฮยไม่สนใจ และขอบคุณพวกเขาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปพร้อมกับผู้อาวุโสที่เหลืออีกห้าคน แต่ก่อนหน้านั้น…
[กระบี่เพลิงแผดเผา]!
[อัสนีเยือกแข็ง]!
[ใบมีดลมคม]!
“เสี่ยวไป๋ ระวัง!” เสี่ยวเฮยใช้เทคนิควิชาตัวเบา และปรากฏตัวต่อหน้า ถังลี่เสวี่ยในทันทีจากนั้นโบกมือขวาเพื่อขับไล่การโจมตีทั้งหมด
อันที่จริงการโจมตีทั้งหมดเหล่านี้ไม่ได้กำหนดเป้าหมายไปที่ถังลี่เสวี่ยโดยเฉพาะ แต่พวกเขาวางแผนที่จะลดเทคนิคศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาลงเพื่อชะลอ เสี่ยวเฮยและกลุ่มของเขาเหมือนเมื่อก่อน
อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่นี่ได้มาถึงขั้นก่อตั้งรากฐานแล้ว มีเพียงถังลี่เสวี่ยเท่านั้นที่ทำไม่ได้ ดังนั้นหากคลื่นกระแทกจากมันกระทบเธอโดยบังเอิญ เธอจะกลายเป็นขนมชิ้นเนื้อภายใต้แรงที่แข็งแกร่งนั้น
ปัง…ปัง…ปัง…
แม้ว่าการโจมตีเหล่านี้จะจับเสี่ยวเฮยไม่ทัน แต่เขาก็ยังสามารถต่อต้านการโจมตีสองครั้งได้อย่างง่ายดายในขณะที่หนึ่งในนั้นกระทบไหล่ซ้ายของเขา
ถังลี่เสวี่ยตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อเห็นการโจมตีที่รุนแรงครั้งหนึ่งโจมตีเสี่ยวเฮย แต่เธอก็สงบลงเมื่อเห็นการแสดงออกของเสี่ยวเฮย
“ไป!” เสี่ยวเฮยหยิบร่างเล็กๆ ของถังลี่เสวี่ยด้วยมือขวา และรีบไปยังทิศทางที่ถังลี่เสวี่ยชี้ไปก่อนหน้านี้
หัวใจของถังลี่เสวี่ยประทับใจมากเมื่อเสี่ยวเฮยตัดสินใจที่จะเชื่อในตัวเธออย่างเต็มที่อีกครั้ง และเขายังใช้ร่างกายของเขาเองเพื่อปกป้องเธอ
ถังลี่เสวี่ยลักลอบหยิบเส้นผมสีดำที่อ่อนนุ่มของเสี่ยวเฮยหนึ่งเส้น
เสี่ยวเฮย ก็ตระหนักรู้เช่นกัน แต่เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้ในตอนนี้ เนื่องจากผู้ไล่ตามเขาใกล้ชิดกับเขามากในตอนนี้
ถังลี่เสวี่ยหยิบ [ตุ๊กตาตัวแทน] อันสุดท้ายที่ไม่ได้ใช้ออกมาอย่างเงียบ ๆ และยัดเส้นผมของเสี่ยวเฮยเข้าไปข้างใน
[ผูกตุ๊กตาตัวสำรองกับลูกน้องของเจ้าของสำเร็จ จากนี้ไป ความเสียหายหรือความเสียหายร้ายแรงใดๆ ที่เจ้าของได้รับจะถูกโอนไปยัง ตุ๊กตาตัวแทน]
ถังลี่เสวี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเธอยอมรับการแจ้งเตือนจากระบบ
‘ดังนั้นฉันจึงสามารถใช้ [ตุ๊กตาตัวแทน] ให้คนอื่นได้จริงๆ! เห้อ… นี่คือ [ตุ๊กตาตัวแทน] สุดท้ายของฉัน… หวังว่านี่จะเพียงพอที่จะปกป้องฉันและเสี่ยวเฮยให้พ้นจากอันตรายนี้ได้นะ’
