ตอนที่ 521 แปลกที่แปลกถิ่น
ตอนที่เครื่องบินกำลังลงซย่าเสี่ยวมั่วก็รู้สึกแย่อีกครั้ง จนเครื่องลงจอดเป็นที่เรียบร้อยเธอจึงรู้สึกดีขึ้น ขากลับเธอจะนั่งรถไฟ ให้ตายยังไงก็ไม่ขึ้นเครื่องบินกลับแน่นอน
เธอพาร่างกายที่อ่อนแรงออกมาจากสนามบิน จากนั้นจึงพบว่าความลำบากมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
สภาพท้องฟ้าที่กุ้ยโจวตอนนี้มืดครึ้ม อากาศค่อนข้างอับชื้น ถึงแม้สภาพอากาศดูจะปรับตัวง่ายกว่าเมือง N แต่ให้ความรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ก่อนมาเธอมัวแต่เร่งปั่นงานให้เสร็จ เลยไม่ได้หาข้อมูลเมืองนี้มาเท่าไหร่นัก ตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงประตูทางออกหน้าสนามบินเหมือนคนไร้จุดหมายปลายทาง ตาเหม่อลอยไปด้านหน้า
เธอไม่ควรไร้เดียงสาเชื่อคำพูดพี่ชายตัวดีอย่างเสิ่นมั่วหลีเลยจริงๆ สถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ไม่เหมาะจะมาเที่ยวคนเดียวเลย
จู่ๆซย่าเสี่ยวมั่วก็รู้สึกว่าตนเองช่างโง่จริงๆ ไปเกาะบาหลีดีๆไม่ไป หาเรื่องมาที่นี่ ก็แค่ต้องการหลบหน้าเหยียนเค่อเอง จำเป็นต้องทรมานตัวเองขนาดนี้ไหมเนี่ย
ในใจซย่าเสี่ยวมั่วเกิดความรู้สึกโศกเศร้า แต่จมอยู่กับความเศร้าได้ไม่นาน ก็ถูกปลุกออกจากภวังค์ด้วยเสียงเรียกภาษาถิ่นของลุงคนหนึ่ง “ไปหวงกั่วซู่[1]สิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ซย่าเสี่ยวมั่วเกาผม เธอยังเวียนหัวอยู่ หากนั่งรถต่อดีไม่ดีเธออาจจะอาเจียนออกมาอีกก็ได้
ลุงคนนั้นเห็นเธอยังยืนอยู่โดยไม่ได้ติดต่อให้ใครมารับก็เลยยังคงตื้อเธอ ซย่าเสี่ยวมั่วอ่อนล้าไปหมดทั้งตัวจนไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว ขณะที่ลุงกำลังพูดถึงสถานที่หลายที่ที่เธอไม่รู้จักเธอก็โบกมือตัดบท เอ่ยอย่างอ่อนแรง “โอเคๆ ฉันไป”
“ไปไหนครับ” คนขับรถเอ่ยถามด้วยภาษาจีนกลางที่เขาไม่ถนัด
“โรงแรมหรูเฟิง” ซย่าเสี่ยวมั่วยังคิดเป็น ด้วยสภาพร่างกายเธอตอนนี้ไปที่ไหนก็อาจตายได้ เธอไปนอนพักอยู่ที่โรงแรมคงดีที่สุด
พอได้ยินเธอบอกชื่อสถานที่ คนขับรถก็เอาแต่พูดอะไรไม่รู้อยู่ด้านหน้า ซย่าเสี่ยวมั่วฟังไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร แต่ดูเหมือนจะจับใจความได้ประโยคหนึ่ง “โรงแรมหรูเฟิงไม่ค่อยดีนัก”
ซย่าเสี่ยวมั่วรีบถามอย่างตกใจ “ไม่ดี? แต่เขารีวิวกันในเว็บว่าดีนี่”
“วัยรุ่นอย่างพวกคุณก็เอาแต่เชื่อในเว็บ” จากนั้นคนขับรถก็เอาแต่พูดภาษาจีนกลาปนเปกับภาษาถิ่นไปตลอดทาง ซึ่งส่วนใหญ่เธอก็ฟังไม่ค่อยออก
ซย่าเสี่ยวมั่วเอนตัวพิงกับกระจกรถด้วยความเวียนหัว ควักหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเสิ่นมั่วหลี
“พี่ ฉันถึงแล้วนะ” ซย่าเสี่ยวมั่วรายงานตัวกับพี่ชาย จากนั้นถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า
เสิ่นมั่วหลีรับคำ แล้วกำชับต่อ “ดูแลตัวเองด้วย”
“ฉันอยากถามหน่อย ฉันควรไปพักที่ไหน” เธอถามอย่างสิ้นหวัง
เสิ่นมั่วหลีช่วยหาโรงแรมแถวๆนั้น เขาจำได้ว่ามีโรงแรมที่มีโซ่คล้องประตูแน่นหนา พอเห็นชื่อที่คุ้นตาก็เอ่ยบอกกับน้องสาว “ซีเหยียน”
“ซีเหยียน?” เธอคิดได้ไหมว่าเสิ่นมั่วหลีตกลงปลงใจไปกับเหยียนเค่อแล้ว
“ใช่ เมื่อก่อนเวลาฉันไปทำงาน ก็พักที่นั่นตลอด โรงแรมอื่นไม่ค่อยปลอดภัย” เสิ่นมั่วหลีไม่ได้จะช่วยเหยียนเค่อโปรโมทโรงแรม แต่สิ่งอำนวยความสะดวกของโรงแรมซีเหยียนนั้นดีจริงๆ “อากาศที่กุ้ยโจวมันค่อนข้างหนาว แต่ที่โรงแรมซีเหยียนมีระบบทำความร้อนที่พื้นนะ”
ได้ยินประโยคนี้ซย่าเสี่ยมั่วก็ตาโต เธอแค่ไปพักที่โรงแรมเท่านั้นไม่ได้ยังตัดเหยียยนเค่อไม่ขาด
“อือ รู้แล้ว” ซย่าเสี่ยมั่วรับคำเสียงเบาหวิว
เสิ่นมั่วหลีได้ยินน้ำเสียงของน้องสาวก็รู้แล้วว่าหล่อนคงยอมทำตามคำแนะนำเขา เขาจึงไม่พูดอะไรต่อเพราะกลัวเจ้าหล่อนจะโมโห ได้ยินเสียงหล่อนพูดอะไรสักอย่างกับใครบางคน
“ไปโรงแรมซีเหยียน” ซย่าเสี่ยวมั่วชะโงกหน้าไปบอกคนขับรถ
คนขับรถได้ยินหล่อนเปลี่ยนเส้นทางก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ได้ยินเสียงพึมพำ “ทำไมไปพักโรงแรมซีเหยียนล่ะ ส่วนใหญ่เขาจะไปพักกันที่หมู่บ้านทั้งนั้น”
ซย่าเสี่ยวมั่วไม่ใส่ใจ สิ่งที่เธอต้องการคือเตียงอุ่นๆเท่านั้น
——
[1] หวงกั่วซู่ เป็นน้ำตกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศจีน ตั้งอยู่ในอุทยานแห่งชาติน้ำตกหวงกั่วซู่ มณฑลกุ้ยโจว
ตอนที่ 522 สวรรค์เมตตา
เสิ่นมั่วหลีได้ยินสิ่งที่คนขับรถพูดจึงรีบกำชับ “อย่าไปพักที่หมู่บ้าน เป็นผู้หญิงไปคนเดียวมันไม่ปลอดภัย”
“อือ” ซย่าเสี่ยวมั่วรับคำแล้วก็เริ่มบ่น “ตอนนี้ฉันจะไปเที่ยวที่ไหนยังไม่รู้เลยเนี่ย”
เสิ่นมั่วหลีแกล้’หยอก “ก็อยู่ที่โรงแรมนั่นแหล่ะปลอดภัยดี ไม่ต้องออกไปเที่ยว” ตนเองจะไดไม่ต้องกังวลด้วย
ซย่าเสี่ยวมั่วหมดคำพูด “ช่างเถอะ พรุ่งนี้ฉันค่อยไปเที่ยวแถวภูเขา ถ้าแม่ถามพี่ห้ามปากโป้งนะ”
“อือ” เสิ่นมั่วหลีก็ไม่ได้อยากหาภาระมาใส่ตัวเพิ่ม “เธอก็กลับมาอย่างปลอดภัยนะ อย่าหาเรื่อง”
“รู้แล้วน่า” ซย่าเสี่ยวมั่วตระหนักดีว่าตนกับพี่ชายไม่ได้รักใคร่อะไรกันขนาดนั้น ตนเป็นแค่ภาระที่พี่ชายหลีกเลี่ยงไม่ได้ คิดแล้วก็เศร้า
เสิ่นมั่วหลีก็ไม่รู้ว่าน้องสาวไปเศร้าอะไรมาจากไหน จะออกไปเที่ยวปลดปล่อยก็ไม่เป็นไร แต่ที่สำคัญที่สุดคือเรื่องความปลอดภัย ”กลางคืนก็ไม่ต้องออกไปเที่ยว ไปแถวภูเขาก็ต้องระวังตัวด้วย”
“รู้แล้ว ฉันจะกลับไปอย่างปลอดภัยหายห่วง” ซย่าเสี่ยวมั่วถูกเสิ่นมั่วหลีพูดย้ำไปย้ำมาจนรู้สึกหมดสนุกแล้ว แต่ยังไงก็มีเวลาตั้งหนึ่งเดือน ถึงเธอจะนอนพักเล่นๆสักหนึ่งอาทิตย์ก็ไม่เป็นไร
ถึงแม้จะตอบรับแบบไม่เต็มใจ แต่เสิ่นมั่วหลีก็รู้ว่าน้องสาวต้องปฏิบัติตาม ถึงไม่ได้พูดอะไรต่อ “อย่างนั้นฉันวางสายแล้วนะ”
“อือ บาย”
ซย่าเสี่ยวมั่วไม่คิดว่าโรงแรมซีเหยียนจะไกลขนาดนี้ แถมถนนก็ยังเป็นลูกรังอีกต่างหาก
“คุณไปถูกทางใช่ไหม” ทางที่คดเคี้ยวเลี้ยวไปเลี้ยวมาทำให้ซย่าเสี่ยวมั่วแทบจะอยากอาเจียนออกมา แม้ตอนถามจะเริ่มมีน้ำเสียง แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าคนขับรถจะคิดไม่ซื่อกับเธอ เพราะว่าดูท่าทางของคนขับรถดูเหมือนจะทรมานกว่าเธอเสียอีก
“ถูกแล้ว มันไกล”
“โอ๊ะ โอ๊ะ” ซย่าเสี่ยวมั่วรีบเอามือป้องหัวตัวเอง เธอว่าขับมาไกลด้วยเส้นทางแบบนี้คงต้องเอารถคันนี้ไปส่งซ่อมแล้วล่ะ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ตอนที่ซย่าเสี่ยวมั่วกำลังจะเคลิ้มหลับไป รถก็จอดสนิท
“ถึงแล้วเหรอ” ซย่าเสี่ยวมั่วค่อยๆดันตัวขึ้นนั่งตรงๆ กลัวว่ายังๆไม่ทันจะถึงที่หมายรถจะมาพังเสียก่อน
คนขับรถก็มึนไปกับความคดเคี้ยวของเส้นทางเช่นกัน “ถึงแล้ว หนึ่งร้อยสิบหยวน”
ซย่าเสี่ยวมั่วยื่นให้สองร้อยหยวน “ลำบากคุณแล้ว”
คนขับรถช่วยหยิบกระเป๋าเดินทางลงจากรถให้ เธอมองเห็นสะพานเล็กๆสร้างอย่างสวยงามเชื่อมไปยังโรงแรมด้านหน้าสะพานมีธงกำลังปลิวไสวไปตามลม บนธงเขียนด้วยปากกาว่า ซีเหยียน
ซย่าเสี่ยวมั่วลูบคาง ได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของตึกหลังเล็กสวยงามตรงหน้า ก็รับรู้ได้ว่าตนคงรับไม่ได้กับราคาค่าห้องแน่นอน ตอนนี้สภาวะจิตใจเธอรับไม่ได้กับราคาที่แสนแพงแบบนี้ แต่นอกจากพักที่นี่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว จึงได้แต่ค่อยๆเดินลากกระเป๋าข้ามสะพานไม้เล็กๆไป
พนักงานของโรงแรมซีเหยียนต้อนรับเธออย่างกระตือรือร้น
ซย่าเสี่ยวมั่วมองดูหญิงสาวที่ดูดีกว่าตนก็ชะงักไปนิด “ที่นี่ไม่ได้คัดหน้าตาถึงจะเช่าได้ใช่ไหม”
พนักงานยิ้ม “ไม่ใช่อยู่แล้วค่ะ ได้จองไว้หรือเปล่าคะ”
ซย่าเสี่ยวมั่วส่ายหน้า ก่อนมาเธอลืมเข้าไปจองห้องล่วงหน้าในเว็บก่อน จึงเอ่ยถามอย่างกลัวๆ “ตอนนี้ยังมีห้องว่างอยู่ไหมคะ”
“มีค่ะ รบกวนขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ”
ซย่าเสี่ยวมั่วหยิบกระเป๋าใส่บัตรออกมา แล้วยื่นบัตรประชาชนส่งไปให้
“จองเป็นห้องเตียงเดี่ยวหรือเตียงคู่คะ” พนักงานเอาบัตรประชาชนไปคีย์ข้อมูล เอ่ยถามจบ ซย่าเสี่ยวมั่วยังไม่ทันเอ่ยตอบ ก็ได้ยินเสียงพนักงานบอก “ห้องของคุณเป็นห้องสวีท 701ค่ะ อยู่ชั้นบนสุด”
“ฮะ?” ซย่าเสี่ยวมั่วสงสัยว่าตัวเองป่วยจนหูแว่วไปหรือเปล่า ถามกลับไปอย่างตกใจ “ห้องสวีท?”
