“ยังไงกัน? ฉันถามว่านายเป็นนินจุตสึรึเปล่า เชื่อฟังหน่อย บอกมา อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง”
โล่เฉินไล่ถาม
ในขณะนี้ ในใจของนินจาระดับสูงพังทลายลงอีกทั้งยังเกิดความโกรธขึ้นด้วย
อย่างที่ทุกคนทราบกันดี นินจุตสึนั้นล้ำค่าเกินไป ทั่วทั้งญี่ปุ่นมีเพียงผู้มีอิทธิพลใหญ่โตและตระกูลใหญ่เท่านั้นที่สามารถมีมันไว้ครอบครองได้
เนื่องจากความหายากของมัน หากต้องการฝึกฝนนินจุตสึ คุณต้องเป็นนินจาชั้นนำพิเศษ อีกทั้งยังต้องผ่านการทดสอบพลังจากผู้มีอิทธิพลใหญ่โตและตระกูลใหญ่เสียก่อน
เมื่อบรรลุมาตรฐานถึงสามารถฝึกฝนได้
เขาเป็นเพียงนินจาระดับสูงเท่านั้น ไหนเลยจะมีคุณสมบัติในการฝึกนินจุตสึ อีกทั้งฮาตาหนึ่งในสามตระกูลนินจาหลัก นินจุตสึก็มีอยู่แค่เพียงสามคนเท่านั้น
นึนจุตสึทั่วทั้งญี่ปุ่นหากรวมกันแล้วยังไม่มีทางเกินกว่า 20 คน
นินจาระดับสูงคนนี้คิดไปว่า การที่โล่เฉินถามคำถามเหล่านี้ คือต้องการทำให้เขาอับอายเปล่า ๆ
“พรูด!”
ความโกรธสุดขีดโจมตีเข้าในใจอย่างรุนแรง นินจาระดับสูงกระอักเลือดออกมาเต็มปาก “ไอ้สารเลว อยากฆ่าก็ฆ่า ทำไมต้องดูหมิ่นฉัน”
“ดูหมิ่นนาย?”
โล่เฉินรู้สึกงงงวย แต่เขาก็ขี้เกียจจะไปคิดอะไร เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ช่างทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ นินจาก็แค่เท่านี้เอง ราวกับเด็กเล่น”
วาบ
พลังทิพย์สายหนึ่งส่งผ่านออกมาจากปลายนิ้วของโล่เฉินและแทรกซึมเข้าไปในหัวของนินจาระดับสูง
ในขณะนี้ นินจาระดับสูงเข้าใจแล้ว ว่าทำไมเขาถึงถูกปราบและสังหารลงได้เพียงในกระบวนท่าเดียว นั่นเพราะ ตรงหน้าของเขาคือปรมาจารย์บู๊
ปรมาจารย์แห่งประเทศจีน คือความหวาดกลัวของเหล่านินจา
ไม่คาดคิด
ไม่คาดคิดเลยว่าจะปรากฏตัวที่นี่
อายุยังน้อยขนาดนี้ ผู้ฝึกฝนในจีนมีพลังมากขนาดนี้ได้แล้วงั้นหรือ?
จะต้องไม่เป็นศัตรูกับผู้ฝึกฝนชาวจีนอย่างเด็ดขาด
จะต้องกระจายข่าวนี้ออกไป
แต่สติของเขาค่อย ๆ เลือนหายไปก่อนจะตามด้วยลมหายใจที่ขาดลง
โล่เฉินแอบส่ายหัวอย่างลับๆ เขารู้สึกไม่น่าสนใจเอาซะเลยจริงๆ แต่เดิมเขาคิดว่าจะมีนินจุตสึให้ได้เปิดหูเปิดตา แต่กลับพบว่านินจาระดับสูงกลับไม่เป็นแม้แต่นินจุตสึด้วยซ้ำ
“นินจาทำได้แค่ปาลูกดอกหรือ?”
ฝุ่นโล่หันกลับมา และถามอย่างไม่เข้าใจ
มิเคโกะได้สติกลับมา ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวโล่เฉินเล็กน้อยและกล่าวด้วยความเคารพ “คุณโล่ นินจุตสึหายากมากในญี่ปุ่น ตระกูลฮาตาของพวกเราเองก็มีแค่เพียงสามคน หากคิดจะฝึกฝน ก่อนอื่นจะต้องกลายเป็นนินจาชั้นนำพิเศษเสียก่อน ข้อสอง คุณต้องผ่านการสอบ”
“ที่แท้แบบนี้นี่เอง”
โล่เฉินเปิดหูเปิดตา ที่แท้เป็นเพราะไร้หนทาง แบบนี้ก็คล้ายกับวิถีบู๊ในจีน ที่เคล็ดวิชายุทธนั้นหายากยิ่ง
ตึกๆๆ
ในเวลานี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา
โล่เฉินสีหน้าเคร่งขึ้น คิดว่ายังมีนินจาอีกจำนวนมากปรากฏตัว แต่ในที่สุดเขาก็พบว่าผู้มาเป็นกลุ่มบอดี้การ์ด และผู้นำคือชายชราคนหนึ่ง
“ฮูหยิน คุณหนู!”
“ลุงหยาง”
เมื่อเห็นผู้มาเยือน มิเคโกะก็ค่อยโล่งใจ
ชายชราไว้เคราแพะ สวมเสื้อคอจีน มีพลังที่ไม่ธรรมดา และมีจิตวิญญาณที่กระฉับกระเฉง เขากวาดตามองศพบนพื้นรวมถึงชายที่ถูกตรึงไว้ที่ผนัง
ดวงตาของลุงหยางหดตัว
“คุณปู่หยาง เป็นพี่ชายที่ช่วยพวกเราไว้ เขาเก่งสุดนอด นินจาสามคน นินจาระดับสูงคนหนึ่งและระดับกลางอีกสองคน แต่พริบตาก็เอาชนะได้แล้ว” คังมิงปูเอ่ยด้วยสีหน้าชื่นชมบูชา
“จริงหรือ?”
“ลุงหยาง นี่เป็นเรื่องจริง ต้องขอบคุณโล่จริงๆ” ” มิเคโกะเอ่ย
ลุงหยางมองไปที่โล่เฉินอย่างประเมิน จากนั้นจึงประสานมือคำนับ “หากฉันเดาไม่ผิด น้องชายคงเป็นนักบู๊ใช่ไหม”
“ถูกต้อง”
“เสียมารยาทแล้ว ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฮูหยินและอะปู ที่นี่ปล่อยให้คนจัดการเถอะ พวกเราไปที่คลับแล้วค่อยคุยกัน”
“ดี.”
เมื่อมาที่อาคารสำนักงานของคลับเทียนฉือ
ในสำนักงาน เมื่อได้ฟังคำอธิบายของคังมิงปู ลุงหยางก็มีสีหน้าเคร่งขรึมมากขึ้น เขาเดาได้ว่าโล่เฉินน่าจะเป็นนักบู๊แดนสูงอย่างยิ่งแน่
อายุน้อยจนเขานั้นรู้สึกเหนือความคาดหมาย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากนัก
โลกนี้กว้างใหญ่ มีผู้คนที่แข็งแกร่งอยู่มากมาย
“พ่อหนุ่ม หากไม่ใช่เพราะนายฮูหยินและคุณหนูคงเจอกับอันตรายแล้ว หากเป็นอย่างนั้นฉันก็คงไม่มีหน้าจะไปอธิบายให้เจ้านายฟังได้ ต้องขอบคุณนายมากจริงๆ ภายหลังหากนายมีเรื่องอะไรขอให้บอกฉันมา หากฉันสามารถช่วยได้จะต้องไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”
“ขอบคุณมากลุงหยาง”
มิเคโกะแอบคิดอย่างลับๆ แล้วพูดทันทีว่า “คุณโล่ ฉันมีคำขอร้องข้อหนึ่ง ได้โปรดคุณช่วยรับปาก”
“ถ้าจะให้ผมเป็นบอดี้การ์ดของอะปูละก็อย่าเลยดีกว่า”
“ไม่ ฉันต้องการให้อะปูติดตามคุณไป” มิเคโกะกล่าว
โล่เฉินตกตะลึง “ติดตามผม?”
“ใช่ คุณแข็งแกร่งขนาดนี้ อะปูอยู่กับคุณจะต้องปลอดภัยแน่ แบบนี้ฉันถึงสามารถวางใจได้”
คังมิงปูไม่มีการคัดค้านเลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะการติดตามโล่เฉินก็เท่ากับสามารถออกไปเที่ยวเล่นได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ในคลับตลอดเวลา
“แม่ หนูยินดี พี่โล่ คุณเองก็คงไม่ปฏิเสธใช่ไหม”
“ไม่ได้”
ทันใดนั้น ลุงหยางก็คัดค้านขึ้น
มิเคโกะขมวดคิ้วและพูดว่า “ลุงหยาง อะปูจะต้องติดตามคุณโล่เท่านั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ไปจีนหลิง”
“นี่…”
ลุงหยางกำลังครุ่นคิด ก่อนจะพบว่ามิเคโกะมีสีหน้าแน่วแน่ไม่ยอมถอย เขาถึงค่อยยิ้มอย่างขมขื่น “ฮูหยิน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ผมสามารถตัดสินใจได้ จะต้องถามเจ้านายก่อน”
“คุณโทรไปเถอะ ถามตอนนี้ ฉันจะคุยกับเขา”
“กรุณาออกมากับผมสักครู่”
ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสองก็กลับมา
ใบหน้าของมิเคโกะมีรอยยิ้ม
คังมิงปูถามอย่างตื่นเต้น “แม่ เขาตอบรับแล้วหรือ?”
“ใช่ ลูกสามารถตามคุณโล่ไปได้ แต่จะต้องมีผู้ช่วยตามไปด้วยหนึ่งคน คอยดูแลการใช้ชีวิตของลูก”
“ไม่มีปัญหา เลือกเอาคนที่ว่าง่ายหน้าตาสวยสักหน่อย ไม่เอาผู้ชายนะ”
ลุงหยางหัวเราะร่า “อะปูวางใจ ผมจะให้เย่นจื่อคอยตามดูแลคุณ คุณโล่ อะปูต้องฝากคุณแล้ว”
“เอ่อ… ดูเหมือนว่าผมจะยังไม่ได้รับปากนะ”
“อะไรนะ?”
มิเคโกะตื่นตระหนก คังมิงปูก็ร้อนรนเช่นกัน
หานหยู่เยนแอบดึงโล่เฉิน ท่าทางแสดงว่ายอมรับปากได้
โล่เฉินมีความคิดอื่นอยู่ในใจ และเขาพูดอย่างจริงจังว่า “พวกคุณมีศัตรู อะปูตามผมมา จะต้องเป็นการจุดไฟเผาตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย ความปลอดภัยของครอบครัวและเพื่อนของผมก็ไม่อาจรับประกันได้ จุดนี้คุณเองก็น่าจะรู้ดี”
มิเคโกะไร้ข้อโต้แย้ง เธอกัดริมฝีปากสีแดงแล้วอ้อนวอนอีกครั้ง “นินจาทั้งสามคนนั้นล้วนตายไปแล้ว ในเวลาอันสั้นเจียงเฉิงไม่น่าจะมีนินจาปรากฏขึ้นอีก อันที่จริงให้อะปูติดตามคุณไป ฉันเองก็อยากให้อะปูได้เที่ยวเล่นบ้างเท่านั้น”
“แม่” คังมิงปูดวงตาแดงก่ำ
มิเคโกะถอนหายใจ “อะปูยังเด็ก แต่ต้องมาหดตัวอยู่ที่นี่ นี่ไม่ดีต่อการเติบโตของเธอ ฉันอยากพาเธอออกไปเที่ยวเล่นมานานแล้ว แต่ก็กลัวนู้นกลัวนี่ หากบังเอิญเจอนินจานักฆ่าเข้า พวกเราจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”
“คุณโล่ ขอร้องคุณเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันคงไปที่จีนหลิงอย่างวางใจไม่ได้ ฉันสามารถค่าตอบแทนให้คุณได้ ลุงหยาง”
มิเคโกะร้องเรียกขึ้น
ดูเหมือนลุงหยางจะเตรียมพร้อมมานานแล้ว เขาหยิบเช็กออกมาแล้วพูดว่า “คุณโล่ บนนี้มีมูลค่า 500,000 อะปูจะไปอยู่กับคุณหนึ่งเดือน หากหนึ่งเดือนผ่านไปแล้วยังคงอยู่ต่อ ค่าตอบแทนจะไม่น้อยไปกว่านี้แน่”
โล่เฉินรับเช็กมาอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะถามอีกครั้ง “บอกผมมาเถอะ ทำไมต้องตามฆ่าคุณ พวกนินจาบอกว่าคุณทรยศตระกูล เหตุผลคืออะไร?”
มิเคโกะสีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “ขออภัยด้วยจริงๆ เรื่องนี่ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ รู้เรื่องพวกนี้ไปก็ไม่ดีสำหรับคุณ คุณอย่าได้ทำให้ฉันลำบากใจเลย ได้ไหมคะ?”
“พี่ชาย คุณแม่มีเรื่องยากลำบากอยู่”
โล่เฉินเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หัวเราะสองสามครั้ง และลุกขึ้นพูดว่า “ช่างเถอะ ถือว่าฉันโชคร้ายแล้วกัน แต่ฉันขอพูดก่อนเลยว่า หากติดตามฉันจะต้องฟังการจัดการของฉัน มิฉะนั้นฉันจะจัดการเธอแน่”
“รับทราบ” คังมิงปูทำท่าเคารพ
“งั้นพวกเราไปก่อน”
ลุงหยางหยิบบัตรวีไอพีออกมาแล้วตะโกนเรียก “ช้าก่อน บัตรวีไอพีใบนี้คุณรับไว้เถอะ สามารถนำไปใช้ได้ทุกที่ในคลับหรือใช้เข้าในสระแห่งฟ้ายอดเขา”
หานหยู่เยนรู้สึกเซอร์ไพรส์อย่างอธิบายไม่ถูก นี่ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง
“ขอบคุณมาก.”
โล่เฉินไม่เกรงใจ เขาใส่บัตรวีไอพีลงในกระเป๋าของหานหยู่เยน หลังจากเดินไปสองสามก้าวก็หันมาถามว่า “เรื่องที่เกิดในห้องแต่งตัวก่อนหน้านี้…”
“มีการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นอิจฉาในความงามของคุณหาน ดังนั้นก็เลยใส่ร้ายเธอ ตอนนี้ได้รับการลงโทษอย่างรุนแรงแล้ว”
“อย่างนั้นก็ดี”
หลังออกจากน้ำพุร้อนเทียนฉืออะปูที่อยู่ระหว่างทางก็ราวกับนกที่หลุดออกจากกรง ท่าทางมีความสุขอย่างมาก
แต่ว่า โล่เฉินได้ทำสัญญาสามข้อกับเธอเอาไว้
มิฉะนั้นหญิงสาวคงได้กระโดดขึ้นไปบนฟ้าแน่
หลังส่งหานหยู่เยนกลับบ้าน โล่เฉินก็ไปที่บริษัท
เป็นไปไม่ได้ที่จะพาอะปูไปด้วยทุกที่ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทิ้งนางหนูน้อยคนนี้เอาไว้ในบริษัท
เซี่ยซือหานเองก็เป็นนักบู๊กำลังภายใน อีกทั้งยังอยู่ในขั้นกลาง โล่เฉินได้ถ่ายทอดเคล็ดวิชายุทธเอาไว้ให้เธอนานแล้ว ดังนั้นพลังของเธอจึงแข็งแกร่งมาก
นินจาหากมาตามล่าเธอก็ยังสามารถจัดการกับ
คังมิงปูสนใจเรื่องสตรีมเมอร์อย่างยิ่ง แต่โล่เฉินตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ปล่อยให้เธอได้แตะต้อง
นินจากำลังมองหาพวกเธอสองแม่ลูกไปทั่วโลก นางหนูน้อยคนนี้หน้ามัธยมนมมหาลัยดังได้ไม่ยากแน่ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกเปิดเผยตัวตนและค้นพบที่ซ่อน แบบนั้นก็จะทำให้เกิดปัญหาขึ้นมา
“พี่ชาย ฉันอยากเป็นสตรีมเมอร์บ้าง ฉันอยากเล่นบ้าง พี่ชายใจดี คุณรับปากฉันได้ไหม”
“ถามแม่ของเธอสิ ถ้าเธอรับปากฉันก็จะอนุญาต”
คังมิงปูก้มหน้าลงพึมพำ “แม่จะรับปากได้อย่างไร แบบนี้อาจจะถูกเปิดเผยได้”
“ในเมื่อเธอรู้แล้วว่าจะถูกเปิดเผยแล้วทำไมถึงยังดื้อรั้น หาอย่างอื่นทำเถอะ ทำตัวว่าง่ายหน่อย ช่วยจัดการเรื่องในบริษัท หากมีเวลาจะพาเธอออกไปเที่ยวเล่น”
“ก็ได้ ฉันจะเป็นผู้จัดการทั่วไป ฉันจะดูแลบริษัทเอง”
โล่เฉินมองดูบริษัทที่มีแค่ไม่กี่คนของตน ก่อนจะพยักหน้าอย่างขอไปที
ในตอนนี้
หน้าประตูสำนักงาน
ชายคนหนึ่งกำลังกดโทรศัพท์ ปากกลืนน้ำลายอย่างแรง ก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้น “คุณชาย เจอเรื่องเด็ดแล้ว โล่เฉินไอ้ขยะนั่นหาของชั้นยอดมาเป็นสตรีมเมอร์ได้อีกแล้ว หน้ามัธยมนมโต น้ำเสียงโลลิต้า ล่อตาล่อใจคนจะตายแล้ว”
