เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] – ตอนที่ 40

Sign in Buddha’s palm 40 พรรคมาร

ด้านนอกวัดเส้าหลิน

ดวงจันทร์แทบหายลับไปแล้ว

ซูฉินเลือกที่จะออกนอกวัดเส้าหลินตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อป้องกันไม่ให้ตนพลาดการลงชื่อเข้าใช้ในแต่ละวัน

ตราบเท่าที่ซูฉินสามารถกลับมาภายในคืนวันพรุ่งนี้ได้ เขาก็จะไม่เสียสิทธิ์การลงชื่อเข้าใช้ของวันพรุ่งนี้ไป

“ข้าละสงสัยเสียจริง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวของข้าบ้างในช่วงเวลาสิบห้าปีที่ผ่านมา?”

เขาเริ่มนึกถึงเด็กสาวที่มักจะเดินตามเขาต้อยๆ อีกครั้ง

เด็กหญิงตัวน้อยมีชื่อว่าซูเยว่หยุน อายุน้อยกว่าซูฉินอยู่เจ็ดปี

ซูเยว่หยุนมีอายุเพียงสามขวบตอนที่ซูฉินเข้ามาในวัดเส้าหลิน ตอนนี้ก็ผ่านมาสิบห้าปีแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้ซูเยว่หยุนก็จะมีอายุได้สิบแปดปี

ผู้หญิงในโลกนี้ส่วนใหญ่จะแต่งงานตอนที่อายุประมาณสิบหกปี และซูเยว่หยุนถือว่า ‘มีอายุมากแล้ว‘ เพราะอายุอานามก็ลากยาวมาถึงวัยสิบแปดปี

“กลับตระกูลซูครานี้ ไม่จำเป็นต้องไปพบปะทักทายกับใคร ขอเพียงแค่แอบไปมองดูสักพักก็พอ”

ซูฉินแอบคิดอยู่เงียบๆ ในใจ

เขาห่างจากตระกูลซูไปเป็นเวลาสิบห้าปี คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตคนเดียวมาเสียนานแล้ว

“อย่างไรก็ตามก่อนที่ข้าจะกลับไป มีบางสิ่งที่จำต้องได้รับการแก้ไข”

ซูฉินชะงักกึก เงยหน้าหันไปมองทิศทางหนึ่ง

เมื่อสิบห้าปีก่อนศัตรูคนสำคัญของตระกูลซูบุกเข้ามาล่าสังหารคนในตระกูล และเพื่อคงสายเลือดของคนในตระกูลไว้บรรดาศิษย์ของตระกูลต่างกระจัดกระจายไปยังที่ต่างๆ

เพราะเหตุนี้เองซูฉินจึงถูกส่งมายังวัดเส้าหลิน

มีเพียงการนมัสการวัดเส้าหลินเป็นที่พักพิงเท่านั้น ซูฉินจึงจะปลอดภัย

เวลาต่อมาแม้ตระกูลซูจะคิดหาวิธีการบางอย่างขึ้นมาได้จนบังคับศัตรูให้ถอยร่น ตระกูลก็ค่อยๆ ฟื้นตัว แต่ศัตรูคนนั้นก็ยังมีชีวิตอยู่

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาซูฉินยุ่งอยู่กับการลงชื่อเข้าใช้เพื่อใฝ่หาความแข็งแกร่งของตนเองควบคู่ไปกับการทราบข่าวคราวว่าตระกูลซูนั้นเป็นไปด้วยดี เขาจึงไม่ห่วงเรื่องศัตรูของตระกูลมากนัก

ส่วนตอนนี้เขาคิดว่าควรจะใช้โอกาสนี้ไปจัดการปัญหาศัตรูของตระกูลเสียให้สมบูรณ์

“ตามจดหมายที่ตระกูลซูได้ส่งมาในช่วงหลายปีก่อน ชื่อของศัตรูก็คือ ‘เหยียนหั่ว‘ มันเป็นศิษย์พรรคมารและเพิ่งจะกลายเป็นผู้คุมกฎของพรรคเมื่อไม่นานมานี้”

ซูฉินคิดเร็วๆ ในใจ

ผู้นำตระกูลซูยังค่อนข้างกังวลในเรื่องนี้อยู่จากที่อ่านในจดหมาย เพราะกลัวว่าศัตรูตัวฉกาจนี้อาจจะกลับมาอีกครั้งในนามของพรรคมาร ซึ่งมากเกินกว่าปัญหาส่วนตัว

“พรรคมาร?”

ดวงตาของซูฉินสาดประกายเย็นชา

…

ยงโจว (ภูมิภาคยง)

อาณาจักรถังครอบคลุมทั้งหมดสิบแปดภูมิภาค ซึ่งยงโจว (ภูมิภาคยง) นั้นเป็นดินแดนของพรรคมาร หางเสือสำคัญของพรรคมารตั้งอยู่ที่นี่

พรรคมารหรือก็คือฝ่ายอธรรม ทั้งฝ่ายอธรรมและฝ่ายธรรมะต่างก็ต่อสู้ห้ำหั่นกันในอาณาเขตราชวงศ์ถังนี้ แต่เนื่องจากจ้าวพรรคมารคนล่าสุดจบชีวิตลงในการต่อสู้กับฝ่ายธรรมะ พรรคมารจึงเสียเปรียบมาตั้งแต่บัดนั้น

หลายทศวรรษก่อน พรรคมารเข้ายึดครองดินแดนไปทั่วทั้งสามภูมิภาค

แต่ตอนนี้ถูกบีบบังคับให้ถอยร่นไปจนเหลือแค่ยงโจวเท่านั้นที่ยังมีกลุ่มพรรคมารเหลืออยู่

การต่อสู้ห้ำหั่นที่เกิดขึ้นนี้ อาณาจักรถังเองก็ทำเป็นปิดตาข้างหนึ่ง ไม่ต้องการจะเข้าไปไกล่เกลี่ยปัญหาแต่อย่างใด

ไม่ว่าจะฝ่ายธรรมะหรือฝ่ายอธรรมก็ตาม ในสายตาของอาณาจักรถังล้วนเป็นพวกหัวขบถไม่ยอมทำตามกฎของทางการ

ยิ่งมีทั้งสองขั้วนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี บางทีพวกทางการยังแอบสุมไฟยุยงให้เกิดการต่อสู้เสียด้วยซ้ำ

และในขณะนี้

ที่เชิงเขาหวู่หนาน ภูมิภาคยง

มีเด็กชายสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายตัวหนา เงยหน้าขึ้นมองหิมะด้วยความตื่นเต้น

“ท่านปู่ หิมะตกลงมาเยอะมากเลย…..”

เด็กน้อยปั้นก้อนหิมะแล้วมองไปที่ชายชราด้านข้าง

“ใช่แล้ว”

“หิมะแบบนี้ไม่ปรากฏมาหลายสิบปีแล้ว”

ชายชราปล่อยอารมณ์ราวกับกำลังคะนึงถึงความทรงจำบางอย่าง

ในขณะนั้นเอง เสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้น

“นี่คือภูเขาหวู่หนานใช่หรือไม่?”

ภิกษุหนุ่มรูปหนึ่งสวมทับด้วยจีวรสีเทามองไปที่คู่ปู่หลานด้วยรอยยิ้ม

ภิกษุหนุ่มรูปนี้ย่อมต้องเป็นซูฉิน

วัดเส้าหลินอยู่ห่างจากยงโจวหลายพันลี้ เป็นคนธรรมดาก็คงใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือน หรือนานหน่อยอาจจะถึงปีก็ได้

แม้แต่จอมยุทธก็ต้องใช้เวลาเดินทางเกือบเดือนหนึ่ง

แต่สำหรับซูฉินแล้วนั้น จากวัดเส้าหลินเดินทางมายังยงโจวใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมง

นี่เพราะซูฉินหยุดพักเป็นบางครั้งระหว่างทางเพื่อดูว่ามีสถานที่รอบๆ ที่สามารถลงชื่อเข้าใช้ได้หรือไม่ ซึ่งทำให้เสียเวลาไปพอสมควร

มิฉะนั้นความเร็วในการเดินทางมายงโจวของซูฉินควรจะเร็วกว่านี้

“ใช่แล้ว”

“มันอยู่ข้างหน้านี่แหละ”

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองซูฉิน มีความรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย แต่เขาก็ยังพยักหน้าแล้วพูดว่า “มันมีจุดอากาศที่เป็นพิษหลายที่มากบนภูเขาหวู่หนาน”

“นอกจากนี้ยังมี……”

ยามที่เด็กชายกำลังจะพูดสิ่งนี้ เขาก็หันมองดูรอบตัวอย่างระมัดระวัง ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ปู่บอกข้าว่า มีเทพเซียนอยู่บนภูเขาหวู่หนาน ถ้าไม่มีธุระใดห้ามเข้าไปใกล้เด็ดขาด…”

“เทพเซียน?”

ซูฉินผงะไปชั่วครู่

แต่เขาก็ตอบสนองกลับไปอย่างรวดเร็ว และ ‘เทพเซียน‘ จากปากของเด็กน้อยน่าจะเป็นจอมยุทธฝ่ายอธรรม

ในส่วนลึกของเขาหวู่หนานเป็นพื้นที่หลักของพรรคมารซึ่งจอมยุทธฝ่ายอธรรมมักเข้าออกกันทางนี้

และสำหรับคนธรรมดาอย่างเด็กชายตัวเล็ก จอมยุทธเหล่านั้นย่อมไม่ต่างไปจาก ‘เทพเซียน‘

“วันนี้จะมีหิมะตกหนัก พวกเจ้าจงรีบกลับเสียหน่อยเถิด”

ซูฉินเหลือบมองปู่หลานคู่นี้แล้วเดินไปทางเขาหวู่หนานโดยไม่เร่งร้อนอะไร

“หิมะตกหนัก?”

“เจ้ามิใช่เทพเซียนเสียหน่อย เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้หิมะจะตกหนัก?”

เด็กน้อยพูดกระซิบ

แม้ว่าจะยังมีหิมะตกอยู่ แต่มันก็มีขนาดเล็กลงอย่างเห็นได้ชัดและควรจะหยุดตกในตอนกลางวัน

หิมะจะไปตกหนักได้อย่างไร?

“ปู่”

“ปู่เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย”

ในตอนนี้จู่ๆ เด็กน้อยก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้และหันไปมองชายชราข้างๆ

“อย่าได้กล่าวคำ!”

ใบหน้าของชายชราซีดเป็นกระดาษ มือไม้ของเขาสั่นอย่างไม่อาจควบคุม

“ท่านปู่เป็นอะไรหรือไม่” เด็กน้อยตระหนักได้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติและรีบเข้าไปหาชายชรา

“เจ้านี่น้า…”

ชายชรายิ้มหยันและจ้องมองเด็กน้อยด้วยสายตาดุดัน “เจ้ารู้ไหมว่าตัวเจ้ากับปู่น่ะได้เดินเฉียดประตูนรกไปแล้วเมื่อครู่?”

“อ๊ะ?”

“ประตูนรก?”

เด็กน้อยงงงวย “ท่านปู่หมายถึงคนคนนั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นการแสดงออกของชายชราก็เปลี่ยนไปอีกครั้งหนึ่ง และแอบเหลือบมองไปยังทิศทางที่ซูฉินจากไปด้วยความหวาดกลัว “เจ้าไม่เห็นหรือว่ามีอะไรแปลกๆ น่ะ?”

“แปลกๆ?”

เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ

ชายชราถอนหายใจ ยกเท้าขึ้นมาจากหิมะ แล้วหันไปหาเด็กน้อย “เจ้าดูสิว่านี่คือสิ่งใด?”

“รอยเท้า?”

เด็กน้อยตอบรับ

“แล้วทำไมถึงมีรอยเท้าได้ล่ะ?” ชายชรากล่าวถาม

เด็กน้อยกลอกตา “ท่านปู่คิดว่าข้าโง่หรือ ตอนนี้หิมะกำลังตก ทั่วทุกพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ถ้ามีใครไปเหยียบมันเข้าย่อมต้องมีรอยเท้า…”

“แต่เจ้าลองดูสิว่ามีรอยเท้าบนเส้นทางที่ชายคนนั้นเพิ่งเดินผ่านมาหรือไม่” ชายชราสูดลมหายใจเข้าลึก พูดออกด้วยเสียงสั่นเครือ

เด็กน้อยขมวดคิ้วแล้วหันไปมอง

“เอ๋?”

ใบหน้าของเด็กน้อยเปลี่ยนไป

เพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้น เป็นลานหิมะกว้างสุดลูกหูลูกตา

“ไม่…ไม่มีรอยเท้าเลย…”

ทันใดนั้นหน้าของเด็กน้อยก็ซีดเผือดราวกับเห็นผี

รู้หรือไม่ว่าปีนี้หิมะตกหนักมาก และเมื่อไม่กี่วันก่อนหิมะบนพื้นก็สูงขึ้นมาหลายฝ่ามือ ถ้าเป็นคนธรรมดามาเดิน พวกเขาก็ต้องทิ้งรอยเท้าหนักๆ เอาไว้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้เด็กน้อยไม่พบรอยเท้าแท้แต่ครึ่งเท้าเลยด้วยซ้ำ

“อีกสิ่งหนึ่ง”

ชายชราสงบลงแล้วพูดต่อ “เจ้าเห็นหิมะเกาะบนตัวชายคนนั้นสักนิดสักหน่อยหรือไม่?”

เมื่อคำนี้กล่าวออกมา

เด็กน้อยก็ตัวสั่นขึ้นมาทันใด

เป็นจริงดังนั้น

เขารู้สึกแปลกๆ อยู่เล็กๆ ตั้งแต่คราแรกแล้วเมื่อพบซูฉิน

แต่ตอนนั้นเด็กน้อยไม่ได้คิดมากแต่ประการใด

ทว่ายามนี้เมื่อชายชรากล่าวเตือนเขาขึ้นมา เขาก็ตระหนักได้ว่าไม่ว่าจะตัวเขาเองหรือชายชราต่างก็มีเกล็ดหิมะปกคลุมกระจายไปทั่วทั้งตัว

มันย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วมิใช่หรือ

หิมะกำลังตก ตัวพวกเขาก็ไม่ได้หลบอยู่ในบ้าน แล้วจะไม่ให้มีหิมะเกาะได้อย่างไร

แต่พระหนุ่มเมื่อครู่กลับแตกต่าง

บนร่างกายของเขา

สะอาดและดูเป็นระเบียบเรียบร้อย