เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] – ตอนที่ 90

ตอนที่ 90

Sign in Buddha’s palm 90 นักพรตลงจากเขา

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ซูฉินก็กลับไปยังพื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลัง

แม้เคล็ดวิชาชั้นสูงอย่างเคล็ดวิชาลูกปัดวิเศษพิชิตมารจะเป็นวิชาที่ดีที่ใช้ในการโจมตีเหล่ามารร้าย แต่ซูฉินก็ไม่ได้ใช้เวลาไปกับมันมากนัก

ท้ายที่สุดแล้วซูฉินก็รู้ดี ไม่ว่าจะเคล็ดวิชาไหนๆ มันย่อมขึ้นอยู่กับการบ่มเพาะของตัวเขาเองด้วย

เวลาค่อยๆ ผ่านเลยไป

ซูฉินกลับสู่คืนวันอันสงบสุขและแสนยาวนานอีกครั้ง

ลงชื่อเข้าใช้ ฝึกฝนบ่มเพาะ สัมผัสพลังฟ้าดิน ชี้แนะเฉียนขู่เป็นครั้งคราว

แน่นอนว่าซูฉินเพียงแต่ชี้ให้เฉียนขู่เห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นคนเลือกเส้นทางในอนาคตให้เฉียนขู่

การฝึกฝนวิทยายุทธโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเข้าถึงขอบเขตยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งนั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก

ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งทุกคนล้วนต้องมีเส้นทางเป็นของตัวเองเพื่อแปรสภาพตนจึงจะบรรลุจนถึงระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุดได้

เฉียนขู่มีดวงใจพุทธะและเป็นคนที่เฉลียวฉลาดโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แม้จะถูกสอนสั่งโดยยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งก็จะไม่ส่งผลกระทบใดต่อเขา

แต่กับซูฉินนั้นต่างออกไป

ในฐานะอรหันต์ระดับนภาชั้นที่สาม ทุกการกระทำย่อมส่งผลถึงเฉียนขู่อย่างไม่อาจลบออกไปได้

อิทธิพลที่มีผลกระทบต่อเฉียนขู่นี้อาจจะดีต่อเฉียนขู่ หรืออาจจะไม่ดีก็ได้ ไม่มีใครรู้

ดังนั้นซูฉินจึงต้องปล่อยมันไปและชี้แนะเฉียนขู่เพียงไม่กี่คำยามเมื่อมีข้อสงสัย

ปล่อยให้ผู้อื่นได้พัฒนาด้วยตนเอง

จากนั้นซูฉินก็จมดิ่งสู่การฝึกฝนอีกครั้ง

ศิษย์หลายคนในวัดเส้าหลินเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นกัน

ที่ภูเขาด้านหลังมีหมอกควันปล่อยออกมาและศิษย์ทุกคนที่แก่พรรษาเกินกว่าสิบปีขึ้นไปสามารถไปฝึกฝนใกล้กับภูเขาด้านหลังได้

ด้วยสายธารแห่งหมอก แม้แต่ผู้ฝึกยุทธที่ยังไม่สามารถสัมผัสพลังฟ้าดินได้ ทั้งขอบเขตสามระดับล่างและสามระดับกลางก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงร่างกายที่ได้รับการดูแลอย่างดีและค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น

วันหนึ่ง

ภิกษุลาดตระเวนอย่างเจินชื่อเพิ่งกลับมาจากการฝึกฝนบริเวณใกล้ๆ ภูเขาด้านหลัง เขาก็พบศิษย์คนอื่นๆ กำลังกระซิบกระซาบบางอย่าง

“พวกเจ้ากำลังคุยอะไรกันอยู่?”

เจินชื่อเดินเข้าไปถามอย่างสบายๆ

ในขณะนี้เจินชื่อยังคงประหลาดใจอยู่หน่อยๆ กับผลของหมอกจากภูเขาด้านหลัง

ในฐานะศิษย์รุ่น ‘เจิน‘ เจินชื่ออยู่ในวัดมาหลายสิบปีดังนั้นเขาจึงมีคุณสมบัติพอที่จะฝึกฝนใกล้กับพื้นที่หวงห้ามภูเขาด้านหลัง

ตอนแรกเจินชื่อก็ไม่ได้จริงจังอะไร ใครจะไปคิดเล่าว่าหมอกนี้จะทำอะไรได้?

แต่ในขณะที่ฝึกฝนก่อนหน้านี้ เจินชื่อรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของตน

เจินชื่อกระทั่งสัมผัสได้อยู่เล็กน้อยถึงพลังฉีและเส้นเลือดในกายกลับมาแข็งแรงขึ้นอีกครั้ง

มันน่าเหลือเชื่อแค่ไหนกัน?

ต้องรู้ว่าเลือดเนื้อของผู้ฝึกยุทธจะค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนกระทั่งถึงจุดสูงสุด จากนั้นจึงเริ่มเสื่อมถอยลง

บางทีอาจเป็นเพราะฝึกฝนวิทยายุทธ จุดสูงสุดอันนั้นจึงยืดยาวออกไปได้ในช่วงเวลาหนึ่ง

อย่างไรก็ตามหากไม่มีการพัฒนาครั้งใหญ่อีก การสลายตัวของพลังฉีและเลือดเนื้อของผู้ฝึกยุทธจะไม่สามารถย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่แข็งแรงที่สุดในชีวิตได้

เดิมทีเจินชื่อนั้นตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ พลังฉีและเลือดเนื้อของเขาเริ่มเสื่อมถอยลงแล้ว

หากไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น ความแข็งแกร่งในอนาคตของเขาคงจะไม่ดีไปกว่านี้ และความสำเร็จในชีวิตคงจะถูกหยุดไว้เพียงเท่านี้

แต่ตอนนี้เจินชื่อรู้สึกว่าพลังฉีและเลือดเนื้อในกายเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“หมอกนั่น…”

ภาพหมอกที่อวลไปทั่วฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้งในจิตใจของเจินชื่อ

และระหว่างที่เจินชื่อกำลังใช้ความคิดไตร่ตรองอยู่นั้น

เหล่าศิษย์ที่พูดคุยกันอยู่ใกล้ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมองเจินชื่อและกล่าวว่า

“ศิษย์พี่เจินชื่อเรากำลังคุยกันเรื่องผู้ทรงสมณศักดิ์ฯ ที่พำนักอยู่ภูเขาด้านหลัง…”

ศิษย์คนหนึ่งมองไปรอบข้างและพูดด้วยอาการหวาดกลัว

“ผู้ทรงสมณศักดิ์ฯ?”

เจินชื่อขมวดคิ้วและมองไปที่ศิษย์เหล่านี้ “นี่เรื่องของท่านผู้ทรงสมณศักดิ์เป็นเรื่องที่เจ้าสามารถนำมาพูดคุยเล่นๆ ได้ตามใจชอบเช่นนั้นหรือ?”

“ศิษย์พี่เจินชื่อ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะแสดงความไม่เคารพต่อผู้ทรงสมณศักดิ์อย่างแน่นอน”

“พวกเราแค่อยากรู้ว่าพระอาจารย์ท่านเป็นคนแบบไหน…”

ศิษย์ที่เพิ่งพูดไปเมื่อครู่รีบตอบทันทีเพราะกลัวว่าเจินชื่อจะคิดว่าเขาไม่เคารพต่อผู้ทรงสมณศักดิ์

“ศิษย์พี่อย่างข้ายังไม่กล้าคิดเลย”

เจินชื่อเหลือบมองไปที่ศิษย์เหล่านั้นแล้วจึงส่ายหัว “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องไปคิดหรอกว่าผู้ทรงสมณศักดิ์ฯ เป็นคนแบบไหน เจ้าเพียงต้องจำเอาไว้ว่าความสูงส่งของท่านอยู่เหนือความเข้าใจของพวกเรา…”

ในช่วงเวลาเดียวกัน

บนภูเขาหวู่ตั้ง

สาวกเขาหวู่ตั้งมากมายหลายคนมารวมตัวกันที่ด้านหน้าห้องโถงอันเก่าแก่

สาวกเหล่านี้ล้วนแต่เป็นผู้ที่เดินทางท่องยุทธภพกันมาแล้วทั้งสิ้น ไปมาทั่วไม่ว่าที่แห่งนั้นจะห่างไกลจากเขาหวู่ตั้งเป็นพันลี้ก็ตาม

แต่ในขณะนี้เหล่าสาวกทั้งหมดมายืนกันอยู่ที่นี่ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง

“ท่านอาจารย์จะออกมาแล้วอย่างนั้นหรือ?”

สาวกเขาหวู่ตั้งคนหนึ่งตัวสั่นเนื้อเต้นยามเมื่อมองไปห้องโถงอันเก่าแก่จากระยะไกล แล้วจึงกระซิบถาม

“ก็ถ้าตามที่อาจารย์อาพูดล่ะนะ”

จางเซียวที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอบด้วยเสียงต่ำ

“ทำไมท่านอาจารย์ถึงได้ออกมาจากการปิดด่านฝึกตนเล่า?” สาวกเขาหวู่ตั้งอีกคนหันมามองจางเซียวแล้วถามอย่างเคร่งขรึม

นักพรตจางสามารถยืนหยัดตำแหน่งอันสูงส่งในยุทธภพมาได้ตั้งหลายสิบปีโดยที่ไม่ย่างกรายออกไปจากเขาหวู่ตั้งเลยแม้แต่น้อย สาวกคนนี้คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมนักพรตจางจึงประกาศว่าจะออกจากด่านฝึกตนในเวลานี้

จางเซียวครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบไปอย่างไม่แน่ใจว่า “ครั้งก่อนที่ข้าลงเขาไปท่องยุทธภพ แต่กลับเจอศัตรูของเขาหวู่ตั้งผู้หนึ่ง ศัตรูผู้นี้เป็นถึงยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่ง และมันต้องการจะสังหารข้า”

เมื่อจางเซียวพูดเช่นนั้นเขาก็หยุดไปชั่วครู่แล้วจึงพูดต่อ “บางทีท่านอาจารย์อาจจะรู้เรื่องนี้ จึงอยากจะออกจากด่านฝึกตนเพื่อไปล้างแค้นให้ข้า?”

“เป็นไปไม่ได้!”

สาวกจากเขาหวู่ตั้งที่พูดเมื่อครู่ได้แต่ส่ายหัวและกล่าวขึ้นว่า “ท่านอาจารย์ปลีกวิเวกปิดด่านฝึกตนเพื่อฝ่าฟันสู่หนทางอันยิ่งใหญ่ เป็นไปไม่ได้ที่ท่านอาจารย์จะถูกรบกวนจากเรื่องราวธรรมดาๆ เช่นนี้”

“หากเจ้าตายไป ท่านอาจารย์อาจจะออกจากด่านฝึกตนเพื่อล้างแค้น แต่นี่เจ้าก็ยังไม่ตาย มันยังมีเวลาให้พักอยู่บ้าง อาจารย์หลายคนก็สั่งให้ข้ารั้งรออยู่ที่นี่ก่อน ค่อยลงไปค้นหาความจริงภายหลัง เพราะฉะนั้นมันเป็นไปได้ที่ท่านอาจารย์จะออกมาจากการปิดด่านฝึกตนด้วยตนเอง”

คำที่กล่าวออกมา

สาวกเขาหวู่ตั้งคนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว

แม้ว่านักพรตจางจะต้องรักษาหน้าของเขาหวู่ตั้งเอาไว้ แต่จางเซียวก็ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง

สถานการณ์เช่นนี้นักพรตจางจะไม่ออกมาเพียงเพราะเรื่องนี้เป็นแน่แท้

ยามเมื่อสาวกเขาหวู่ตั้งหลายคนกำลังตั้งตารอคอย

แกร็ก

ประตูของห้องโถงอันเก่าแก่ก็ถูกผลักเปิดออกอย่างเงียบๆ

ชายที่สวมชุดคลุมในแบบฉบับนักพรตเต๋า เดินโซซัดโซเซออกมาช้าๆ

ผิวของเขาใสราวกับหยก กรอบตาคมชัด ไม่สามารถระบุอายุที่แน่ชัดได้ การเคลื่อนไหวของเขาดูระมัดระวังและมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด

นักพรตเต๋าเพิ่งจะเดินออกมา สาวกเขาหวู่ตั้งทั้งหลายต่างก็โค้งคำนับลงพร้อมตะโกนเสียงอันดังลั่น

“ขอต้อนรับท่านอาจารย์ออกจากการปิดด่านฝึกตน”

“ขอต้อนรับท่านอาจารย์ออกจากการปิดด่านฝึกตน”

เสียงอันดังสนั่นกระจายออกไปหลายลี้

หลังจากนั้นไม่นานนักพรตจางที่มองไปรอบๆ ก็พูดขึ้นว่า

“พวกเจ้าเงยหน้าขึ้นเถอะ”

นักพรตจางผู้นี้ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีอำนาจคับยุทธภพ แต่ในตอนนี้ไม่มีแม้กลิ่นอายของผู้ฝึกยุทธบนตัวเขาเลย ราวกับว่าเขาเป็นบุคคลธรรมดา

“ท่านอาจารย์ ท่านทะลวงผ่านขั้นแล้วหรือ?”

สาวกเขาหวู่ตั้งอดไม่ได้ที่จะถามคำถามออกไป

เมื่อสาวกคนอื่นได้ยิน ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป ต่างจ้องไปที่นักพรตจางกันตาเขม็ง

ถ้านักพรตจางสามารถทำเช่นนั้นได้จริงๆ เขาหวู่ตั้งจะครองยุทธภพต่อไปอีกสามร้อยปี

“ทะลวงผ่านขั้น?”

นักพรตจางส่ายหัวยิ้มๆ และพูดขึ้นว่า “เส้นทางสู่ตำนานยุทธนั้นยากเย็นเพียงไร พวกเจ้าก็รู้ แม้ว่าข้าจะปิดด่านฝึกตนเป็นร้อยปีก็ไม่สามารถฝ่าทะลวงมันไปได้”

“แล้วเช่นนั้นจุดประสงค์ที่ท่านอาจารย์ออกมาในครั้งนี้คืออะไรกัน?”

ศิษย์ที่พูดตั้งแต่แรกกล่าวถามอย่างระมัดระวัง

“ลงจากเขา”

นักพรตจางเงยหน้าขึ้นและมองไปยังทิศทางของวัดเส้าหลิน จากนั้นจึงกล่าวคำแผ่วเบา “ไปแสวงหาสัจธรรม!”

เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm]

เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm]

Status: Ongoing

Sign in Buddha’s palm

เข้าสู่ระบบฝ่ามือยูไล

ซูฉินเที่ยวท่องไปในยุทธภพอันกว้างใหญ่ เป็นโลกที่ชาวยุทธเตร็ดเตร่อาละวาดไปทั่ว เป็นสถานที่ที่หยวนกั๋วชีอยู่เหนือใต้หล้า เป็นที่ที่ผู้สืบทอดหมัดเก้าตะวันออกหาประสบการณ์ต่อสู้ไปตามแนวสายธารอันทอดยาวและภูเขาอันสูงชัน ทั้งยังมีเซี่ยวหลี่ที่ขี่กระบี่โบยบินสู่ความเวิ้งว้างว่างเปล่า

เนื่องจากซูฉินไม่มีพรสวรรค์ด้านวิชายุทธ เขาจึงเป็นได้เพียงพระกวาดลานแห่งตำหนักลานจิปาถะ

ในเวลานั้นเอง ระบบแห่งการลงชื่อเข้าใช้ก็ถูกกระตุ้นเปิดออก!

ลงชื่อเข้าใช้ที่หน้าพระประธานสีทองอร่าม ได้รับ [ฝ่ามือยูไล]

ลงชื่อเข้าใช้ที่หน้าลานสงฆ์ ได้รับ [กายแกร่งวัชระ]

ลงชื่อเข้าใช้ที่ภูเขาหลังวัด ได้รับ [กายาโพธิสัตว์ปีศาจทองคำ]

สมบัติแทบจะแทรกอยู่ทุกหย่อมหญ้าในวัดเส้าหลินให้ได้ลงชื่อรับของรางวัลมา ซูฉินไม่คิดลงจากภูเขาอันเป็นที่ตั้งของวัดเส้าหลินไปที่ไหนแน่ถ้ายังไม่ได้ลงชื่อรับของ และตัวเขาก็ลงชื่อรับของอยู่แบบนั้นมาตลอดยี่สิบปี

ยี่สิบปีผ่านไป เส้าหลินเข้าไปพัวพันกับการต่อสู้ระหว่างธรรมะและอธรรม เหล่ามารเข้าโจมตีวัดเส้าหลินอย่างมิเกรงฟ้าดิน มาทั่วทุกสารทิศมุ่งเข้าสู่ศาลาพระคัมภีร์ อย่างดุร้าย! และทรงพลัง!

จนกระทั่งพวกมันเจอเข้ากับศิษย์วัดนามซูฉินกำลังกวาดลาน…

แปลจากงานเขียนเรื่อง Sign in Buddha’s palm ผู้แต่ง : หุยเต้าหยวนชู

ปล.เนื้อหาภายในเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ผู้แปลเพียงนำเสนอผลงานในรูปแบบที่เข้าใจง่ายขึ้นเท่านั้น

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท