ตอนที่ 39 ทั้งหวาดเสียวและน่ากลัว
หลังจากที่คำพูดเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากของหมาป่า..
ทั้งจางผิงและคนอื่นๆที่เหลือ ต่างก็เผยโฉมหน้าชั่วร้ายของตนเองออกมาให้เห็น รอยยิ้มดุร้ายเยี่ยงสัตว์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกมันทุกคน
ในสายตาของพวกมันเวลานี้ หลินหนานไม่ต่างจากแกะน้อยที่กำลังรอให้พวกมันเชือดเท่านั้นเอง
หมอนั่นต้องเลือกให้ตัวเองรอดแน่ๆ!
ฉินเสี่ยวยู่คิดแล้วก็รีบถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว..
แต่แล้วเธอก็ถึงกับประหลาดใจ เมื่อหลินหนานกลับยิ้มกว้าง พร้อมกับยืดร่างกายตรงอย่างสง่าผ่าเผย
หลินหนานยืนตรงอย่างสง่างาม ประหนึ่งหอกตั้งตรง..
“ฉันไม่ตกลง!” หลินหนานพูดขึ้นช้าๆอย่างชัดถ้อยชัดคำ
แม้เสียงของเขาจะไม่ได้ดังนัก แต่ทุกคำที่หลินหนานพูดออกมานั้น กลับตรงเข้ากระแทกแก้วหูของทุกคนในห้องอย่างชัดเจน
คนพวกนี้ได้ก้าวล้ำเส้น และเกินขอบเขตที่เขาจะทนได้อีกแล้ว ฉะนั้น.. ไม่จำเป็นต้องที่เขาจะต้องเสียเวลาเล่นกับพวกมันอีกต่อไป
ฉินเสี่ยวยู่รู้สึกประทับใจขึ้นในทันที แม้หลินหนานจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ตนเองหมดหนทางเลือก เขาก็ยังไม่ยอมรับข้อเสนอของคนชั่วพวกนี้
ฉินเสี่ยวยู่รู้สึกว่า เวลานี้หลินหนานช่างเป็นสุภาพบุรุษ และสมเป็นชายชาตรีอย่างมาก!
“นี่.. ถ้าแกไม่ตกลง แกยังคิดว่าตนเองจะมีทางเลือกอื่นอีกอย่างนั้นเหรอ?”
หมาป่าเงยหน้าขึ้นมองหลินหนาน พร้อมกับถามออกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน..
“มีแน่นอน! อย่าลืมว่าฉันไม่ได้เป็นคนชวนพวกแกทั้งหมดมาที่นี่ แล้วตัวฉันเองก็ไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรก ใครกินคนนั้นก็ควรจะจ่ายไม่ใช่เหรอ?” หลินหนานตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“โอ้!!!”
หมาป่าแกล้งทำเสียตกใจ ก่อนจะถามขึ้นด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “แกพูดแบบนี้หมายความว่า จะผลักภาระให้เป็นหน้าที่ของพวกฉันสินะ?”
“ใช่แล้ว! แกเองก็ไม่โง่อย่างที่ฉันคิดนี่” หลินหนานยิ้มกว้างในขณะที่ตอบกลับไป
“นี่ไอ้หนุ่ม.. แกเสียสติไปแล้วหรือยังไง?”
เสือดาวร้องตะโกนออกมาด้วยความโมโห มันยกกำปั้นขึ้นพร้อมกับตวาดถามเสียงดัง “แกรู้มั๊ยว่าพวกเราเป็นใคร?”
“รู้สิ! พวกแกสามคนก็หลุดมาจากสวนสัตว์ยังไงล่ะ!” หลินหนานตอบกลับไปทันที
หมอนี่มั่นด่าว่าพวกเราเป็นสัตว์.. ที่หลุดออกมาจากสวนสัตว์เหรอวะ?!!
ทั้งหมาป่า เสือดาว และหมาใหญ่ ต่างก็หันไปมองหน้ากันด้วยความงุนงง..
“คนหนึ่งฉายาหมาป่า อีกคนเสือดาว ส่วนคนสุดท้ายก็หมาใหญ่.. นี่มันสวนสัตว์ชัดๆ! ฮ่าๆๆ”
หลินหนาอธิบายต่อพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วก็หันไปทางจางผิงพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ส่วนแกไอ้ผู้ชายห่วยแตก.. ไม่ได้อยู่ในกลุ่มสวนสัตว์”
หลังจากที่ได้ยินหลินหนานตอบพวกคนชั่วกลับไปแบบนั้น ฉินเสี่ยวยู่ที่แม้จะยังคงตกใจกลัว ก็ถึงกับอดขำไม่ได้จนต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
หลินหนาน.. นายนี่ตลกจริงๆ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ยังจะมีอารมณ์ขันอยู่อีก!
หมอนั่นเคยกลัวอะไรกับเค้าบ้างมั๊ยนะ?
“ไอ้ฉิบหาย แกปากดีมากเกินไปแล้ว!”
หมาป่าเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังถูกหลินหนานด่า จึงร้องคำรามออกมาเสียงดังด้วยความโมโห ส่วนหมาใหญ่ไม่สนใจอะไรอีก มันตรงเข้าหาหลินหนานพร้อมกับชกหมัดเข้าใส่ที่หน้าอกของเขาทันที
หมาใหญ่เป็นคนไม่ค่อยพูด แต่นับเป็นคนจริงคนหนึ่ง มันไม่พูดพล่ามทำเพลง และเป็นคนแรกที่จู่โจมเข้าใส่ร่างของหลินหนาน
ชายผู้นี้เป็นศิษย์อันดับต้นๆของโรงเรียนสอนมวยจีนแห่งหนึ่ง แต่เป็นเพราะได้ทำร้ายเพื่อนร่วมโรงเรียนจนบาดเจ็บสาหัส จึงต้องหนีมากบดานอยู่ที่เมืองเจียงไฮว และเพราะความห้าวหาญดุดันของเขา หมาป่าจึงได้ชักชวนมาเข้าแก๊งด้วย
และหลายปีมานี้ที่หมาป่าสามารถขยายเขตอิทธิพลของตนเองออกไปได้มากนั้น ต้องยกความดีความชอบใหักับหมาใหญ่ไม่น้อย ไม่เช่นนั้นหมาป่าก็คงทำไม่สำเร็จ
หมาใหญ่เสมือนสุนัขบ้า ไม่ว่าหมาป่าจะสั่งให้กัดใคร มันก็จะกัดทันทีโดยไม่ต้องสอบถามเหตุผล และไม่สนใจว่าจะเป็นใคร
หลินหนานเห็นเช่นนั้น ก็ได้แต่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ระหว่างนั้นเขาก็ได้ขยับนิ้วโป้งเท้ารออยู่แล้ว ทันทีที่กำปั้นของหมาใหญ่พุ่งเข้ามา หลงเฉินก็สะบัดปลายเท้าขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่หมาใหญ่เองก็ตาไวมากเช่นกัน เมื่อเห็นหลินหนานสะบัดปลายเท้าขึ้นมาเช่นนั้น สายตาของมันก็จับจ้องอยู่ที่ปลายเท้าของหลินหนานไม่ขยับ
และเมื่อพอที่จะคาดเดาได้ว่า ปลายเท้าของหลินหนานจะพุ่งไปในทิศทางใด มันก็รีบเคลื่อนตัวหลบออกจากทิศทางนั้นทันที และกำปั้นที่เดิมพุ่งเป้าไปที่หน้าอกของหลินหนานนั้น ก็ได้เปลี่ยนมาที่หัวไหล่แทน
หลินหนานเห็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่ต้องการที่จะหลบการโจมตีของหมาใหญ่เช่นกัน..
ปัง! กร๊อบ!
เสียงร่างกายทั้งสองปะทะกันอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกที่ดังไปทั่วทั้งหอง และเวลานี้หมาใหญ่ก็ถึงกับทรุด
นั่นเพราะจังหวะที่หมาใหญ่เปลี่ยนเป้าโจมตีไปที่ไหล่ของหลินหนานนั้น หลินหนานก็ได้ตวัดปลายเท้าเข้าที่หัวไหล่ของมันอย่างแรงเช่นกัน
ร่างของหมาใหญ่ทรุดลงไปกองกับพื้น มือของมันข้างหนึ่งกำหัวไหล่ของตนเองไว้แน่น พร้อมกับกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ช่างเป็นการเตะที่มีพลังรุนแรงยิ่งนัก!
เพราะเพียงแค่ครั้งเดียว ก็ถึงกับทำให้กระดูกหัวไหล่ของอีกฝ่ายแตกละเอียด!
เมื่อได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด สีหน้าและแววตาของหมาป่าก็ถึงกับเปลี่ยนไปทันที!
หมาใหญ่เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้มามากมาย แต่ไม่เคยเห็นมันพ่ายแพ้ใครยับเยินเหมือนกับที่แพ้ให้ได้หมอนี่มาก่อนเลย!
“แกตาย!”
เสือดาวหยิบขวดเหล้าที่แตกเป็นปากฉลามขึ้นมาถือไว้ พร้อมกับร้องตะโกนออกมาเสียงดัง ก่อนจะพุ่งเข้าใส่หลินหนานพร้อมกับขวดในมือ
ด้วยรูปร่างที่ไม่ใหญ่โตนัก เสือดาวจึงสามารถกระโจนเข้าใส่หลินหนานได้อย่างรวดเร็ว และรุนแรง ประหนึ่งพยัคฆ์ที่พุ่งเข้าใส่เหยื่อของตน
ขวดปลายปากฉลามในมือของเสือดาว พุ่งฝ่าอากาศเข้าใส่แขนข้างซ้ายของหลินหนานอย่างรวดเร็ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่า หลินหนานจะสามารถพุ่งมือขวาของตนออกมา และตบเข้ากับมือของเสือดาวที่กำขวดปลายปากฉลามนั้นไว้อย่างแรง จนขวดกระเด็นหลุดจากมือของมันในทันที
เพียะ!!
เสียงฝ่ามือของหลินหนานกระทบเข้ากับแก้มข้างหนึ่งของเสือดาว จากนั้นร่างของมันก็กระเด็นลอยละลิ่วออกไป ก่อนจะร่วงลงพื้น และยังกลิ้งไปไกลอีกสองสามตลบ
เสือดาวได้พยายามยกศรีษะของตนเองขึ้นมาด้วยความยากลำบาก จากนั้นเลือดสีแดงสดก็พุ่งออกมาจากปากของมัน พร้อมด้วยฟันหน้าสองซี่ที่หลุดติดออกมาด้วย
เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนในห้องถึงกับตกใจจนแทบช็อค!
เพียงแค่เตะ และตบ.. หลินหนานก็สามารถจัดการคนทั้งสองจนหมอบราบคาบได้
ทั้งหมาใหญ่และเสือดาว ต่างก็เป็นลูกน้องที่มีฝีมือของหมาป่า เรียกได้ว่าเป็นมือขวาและมือซ้ายของเขาเลยก็ว่าได้
แต่หลินหนานลงมือเพียงแค่สองครั้ง ก็สามารถจัดการกับมือซ้าย และมือขวาของหมาป่า จนหมอบราบคาบได้..
นับว่าจางผิงดวงตามืดบอดยิ่งนัก!
เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า หลินหนานไม่เพียงแค่ดื่มเหล้าเก่ง แต่ยังมีฝีมือการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมากด้วย
แฟนของฉินเสี่ยวชิงเป็นใครมาจากไหนกันแน่?
รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่ของหมาป่าเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงสีหน้าเคร่งเครียดเย็นชาเข้ามาแทน
มันผุดลุกขึ้นจากโซฟา และดึงมีดสั้นออกมาจากข้างเอวอย่างรวดเร็ว มีดสั้นเล่มนี้เป็นมอาวุธที่หมาป่าพกติดตัวอยู่เป็นประจำ และได้สังหารชีวิตศัตรูของมันมามากมายหลายคนแล้ว
การต่อสู้ที่ได้สร้างชื่อเสียงให้กับหมาป่านั้น เป็นช่วงที่มันเพิ่งเข้าสู่วัยยี่สิบสามปีพอดี ครั้งนั้นมันไม่เพียงจัดการคู่ต่อสู้สิบสามคนด้วยมีดสั้นเล่มนี้ แต่ยังใช้มีดเล่มนี้เสียบร่างขาใหญ่ในถิ่นจนบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย
และนับตั้งแต่นั้นมา หมาป่าก็ได้กลายเป็นคนที่มีชื่อเสียง และได้ยึดครองดินแดนของเจ้าถิ่นขาใหญ่คนเก่า จนกระทั่งขยายเขตอิทธิพลได้มากมาย
ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาลูกพี่ใหญ่อย่างหมาป่าจะไม่ได้ลงมือต่อสู้ด้วยตัวเองบ่อยนัก แต่ฝีมือในการใช้มีดสั้นของมันก็ไม่ได้ลดลงเลย อีกทั้งยังหมั่นฝึกซ้อมอยู่เป็นประจำ ความแม่นยำนั้นจึงนับว่าสมบูรณ์แบบอย่างมาก
“แกเตรียมตัวตายได้เลย!”
หมาป่าหมุนมีดสั้นในมือไปมา พร้อมกับร้องคำรามด้วยน้ำเสียงเย็นชา และในเวลานั้นเอง มีดสั้นในมือของหมาป่า ก็ได้พุ่งเข้าใส่ข้อมือของหลินหนานอย่างรวดเร็ว รุนแรง และแม่นยำ!
“หลินหนาน ระวังตัวด้วย!!!!” ฉินเสี่ยวยู่รีบร้องเตือนหลินหนานทันที
ร่างของหมาป่าเคลื่อนที่รวดเร็ว และว่องไว ประหนึ่งงูที่เลื้อยเปลี่ยนทิศทางได้ในทันที มือที่กำมีดสั้นเล่มนั้นตวัดไปมา ราวกับว่ากำลังร่ายรำเพลงดาบที่ล้ำลึก
หลินหนานเห็นเช่นนั้นก็อดที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้..
ท่าทางงดงำ แต่มีจุดโหว่อยู่มากมายเต็มไปหมด!
หลินหนานพุ่งเข้าจู่โจมใส่อย่างรวดเร็ว และสามารถคว้าข้อมือของหมาป่าไว้ได้ในทันที จากนั้นเขาก็เพียงแค่ออกแรงบีบเล็กน้อยเท่านั้น
หมาป่าถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่มีดสั้นในมือจะร่วงหล่นลงพื้นไป หลินหนานก้มลงหยิบมีดสั้นขึ้นมาด้วยมืออีกข้าง และจัดการแทงเข้าที่แขนของหมาป่าทันที
“ไม่นะ!!”
ฉินเสี่ยวยู่ถึงกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดตาไว้ทันที เธอไม่กล้ามองภาพที่โหดเหี้ยมเช่นนี้
แต่กลับไม่เป็นอย่างที่ฉินเสี่ยวยู่คิด และเวลานี้ก็ได้เวลาที่หลินหนานจะต้องโชว์ความสามารถของตนเองบ้าง
ข้อมือข้างที่ถือมีดสั้นของหลินหนานนั้น เคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็ว แสงระยิบระยับของมีดสั้นที่สะท้อนกับแสงไฟนั้น เคลื่อนที่ไปมาราวกับบินได้ และเพียงแค่ชั่วพริบตานั้น มีดสั้นในมือของหลินหนานก็ได้เคลื่อนที่ไปตามแขนของหมาป่าถึงยี่สิบแปดครั้ง
หลังจากนั้น หลินหนานก็วางมีดสั้นลงบนฝ่ามือของหมาป่า บรรยากาศภายในห้องนิ่งเงียบอยู่เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียว
ตุ้บ!
นาฬิกาโรเล็กซ์สีทองของหมาป่าที่สวมอยู่นั้น ได้ขาดออกเป็นสองเสี่ยง และร่วงหล่นลงกับพื้นห้อง
แต่ไม่ใช่เพียงแค่นั้น..
แขนเสื้อของหมาป่าก็ได้ขาดร่วงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และปลิวว่อนอยู่กลางอากาศราวกับว่าว แต่ท่อนแขนของมันกลับไม่มีแม้แต่ร่องรอยถูกของมีคมบาด
เวลานี้.. บรรยากาศภายในห้องกลับเงียบยิ่งกว่าเดิม ทำให้ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจเต้นของมนุษย์..
เป็นเสียงหัวใจที่บ่งบอกว่ากำลังตื่นเต้นตกใจอย่างที่สุด!
“โอ้.. พระเจ้า!”
หมาป่ากำมีดสั้นไว้ในมือแน่น ร่างของมันทรุดลงไปนั่งกับพื้น มืออีกข้างทาบอกไว้ด้วยความตกใจ และโล่งใจ
โคตรหวาดเสียว แล้วก็โคตรน่ากลัวมาก!!
