ตอนที่ 56 บัตรสมาชิกทองดำ
เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นกันถ้วนหน้า..
ความสวยและเสน่ห์เย้ายวนของหลิวหยิงหยิงนั้น เป็นสิ่งที่ไม่อาจปกปิดไว้ได้ และทุกคนที่ได้พบเห็น ล้วนแล้วแต่ต้องถูกเสน่ห์ของเธอดึงดูดไว้แทบทั้งสิ้น
อย่างเช่นอันธพาลกลุ่มนี้เป็นต้น.. เพียงแค่ได้เห็นใบหน้างดงาม และรูปร่างเย้ายวนของหลิวหยิงหยิงครั้งแรก ทุกคนก็ถึงกับเสียอาการ และตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกกันไปหมด
แม้กระทั่งหมาป่าและลูกน้องคนสนิท ยังถึงกับจิตใจสั่นไหว และสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง เพราะนี่คือหลิวหยิงหยิง ซึ่งนอกเหนือจากชื่อเสียงเรื่องความงดงามแล้ว เธอยังเป็นคนสนิทของเสิ่นวู๋เตาผู้ทรงอำนาจอิทธิพลอย่างมากด้วย การปรากฏตัวของหลิวหยิงหยิงต่อหน้าพวกตน จึงเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะคาดคิด
เสิ่นวู๋เตาคือใครน่ะหรือ?
หากผู้ใดที่คลุกคลีอยู่ในวงการโลกสีเทาของเมืองเจียงไฮวแล้วล่ะก็ ย่อมไม่มีใครไม่รู้จักเสิ่นวู๋เตาเป็นแน่!
แม้หมาป่าและลูกน้องคนสนิทของเขาจะเป็นนักเลงโด่งดัง แต่หากเทียบกับเสิ่นวู๋เตาแล้ว พวกมันก็เป็นเพียงแค่มดตัวเล็กๆ ที่ไม่ควรค่าแก่การพูดถึงด้วยซ้ำไป
ด้านหลังของหลิวหยิงหยิง มีชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาอย่างมากเดินตามมา และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเหยาไห่
ทั้งหมาป่าและลูกน้องคนสนิทต่างก็รู้ว่า เหยาไห่เป็นผู้ช่วยคนสนิทของหลิวหยิงหยิง และยังรู้ด้วยว่าเหยาไห่เป็นชายหนุ่มที่แข็งแกร่ง และน่าเกรงขามมากเพียงใด ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นใครที่กล้ามาสร้างปัญหาให้กับโกลเดนพาเลซ ล้วนแล้วแต่เคยถูกเหยาไห่จัดการมาแล้วแทบทั้งสิ้น
เวลานี้ ทั้งหมาป่าและคนอื่นๆ ต่างก็พากันยืนกุมมือก้มหน้านิ่ง ราวกับเด็กนักเรียนประถมที่กำลังถูกทำโทษหลังจากทำความผิด
หลิวหยิงหยิงเพียงแค่เข้าไปยืนนิ่งๆ และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลยแม้แต่คำเดียว แต่รัศมีที่น่าเกรงขามในตัวเธอ ก็สามารถสยบเหตุการณ์ทั้งหมดไว้ได้อย่างง่ายดาย
หมาป่าถึงกับยิ้มแห้ง และรีบทักทายหลิวหยิงหยิงด้วยท่าทีเคารพนบนอบ “เถ้าแก่หลิว.. ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่เหรอครับ?”
“ไต้ฝุ่นมั๊ง..”
หลิวหยิงหยิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดตลก แต่หมาป่าและลูกน้องถึงกับยิ้มไม่ออก และไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาอีกเลยแม้แต่คำเดียว
หลิวหยิงหยิงหยิบบุหรี่ออกมาถือไว้ เหยาไห่รีบเดินเข้าไปหา และทำการจุดบุหรี่ให้กับเธอทันที ริมฝีปากสีแดงงดงามที่กำลังพ่นควันออกมานั้น ดูเซ็กซี่และเย้ายวนอย่างไม่อาจอธิบายได้
“แกคงจะเป็นอ้ายฉางเจียงสินะ?” หลิวหยิงหยิงเอ่ยถาม
หลินหนานถึงกับงง.. ใครกัน.. อ้ายฉางเจียง?!!
หมาป่าถึงกับยิ้มกว้าง และรีบตอบกลับไปทันที “คิดไม่ถึงว่าเถ้าแก่หลิวจะรู้จักคนตัวเล็กๆอย่างผมด้วย?”
ชื่อจริงของหมาป่าก็คืออ้ายฉางเจียง แต่เพราะชื่อของเขาฟังดูไม่น่าเกรงขามสักเท่าไหร่ เขาจึงได้ให้ฉายาตัวเองว่าหมาป่า และสั่งให้ทุกคนเรียกขานเขาด้วยฉายานี้มาโดยตลอด!
“แกเก่งมากสินะ! ถึงได้กล้าพาคนบุกมาที่นี่ตั้งมากมาย คิดจะปิดทางทำมาหากินของโกลเดนพาเลซแบบนี้ แกคงจะไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน?” หลิวหยิงหยิงแสยะยิ้มในขณะที่พูด
หมาป่าถึงกับเย็นยะเยือกไปทั่วทั้งแผ่นหลัง และสัมผัสได้ถึงความกดดันรุนแรงบางอย่าง จนทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง
“เอ่อ.. ไม่ใช่แบบนั้นครับเถ้าแก่หลิว! อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิด ผมไม่กล้าทำแบบนั้นกับโกลเดนพาเลซแน่ แต่ที่ผมพาลูกน้องมาที่นี่ ก็เพื่อสะสางปัญหากับใครบางคนเท่านั้นเอง..” หมาป่าถึงกับเหงื่อออกเต็มหน้าผาก
“อ่อ?!” ดวงตาคู่งามของหลิวหยิงหยิงเหลือบมองไปทางหลินหนาน พร้อมกับถามต่อว่า
“ชายหนุ่มคนนั้นสินะ?”
หมาป่ายกมือขึ้นชี้ไปทางหลินหนานพร้อมตอบกลับไปทันที “หมอนั่นบังอาจทำให้พวกเราต้องเสียหน้า พวกเราจำเป็นต้องเอาคืน!”
หลินหนานถึงกับยักไหล่พร้อมกับหัวเราะคิกคัก..
“เป็นอย่างนี้นี่เอง..” หลิวหยิงหยิงพยักหน้า
หมาป่าและลูกน้องคนสนิทถึงกับแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และดีใจที่สามารถขจัดความเข้าใจผิดของหลิวหยิงหยิงได้แล้ว
“คิดว่าเห็นแก่หน้าฉัน ให้เรื่องนี้เลิกแล้วต่อกันจะได้มั๊ย?” หลิวหยิงหยิงเอ่ยถามขึ้น
“เอ่อ?! อะไรนะครับ?!” หมาป่าถามย้ำให้มั่นใจ เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลิวหยิงหยิงจึงต้องออกตัวช่วยหลินหนานด้วย?
หรือทั้งคู่มีความสัมพันธ์กัน?
แต่ในระหว่างที่หมาป่ากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงของหลิวหยิงหยิงก็ดังขึ้น “ฉันไม่ได้พูดกับแก ฉันพูดกับคุณชายหลิน!”
หมาป่าได้ยินคำตอบของหลิวหยิงหยิง ก็แทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด เพราะนั่นนับเป็นการถูกเหยียดหยามเสียยิ่งกว่าการถูกชี้หน้าด่าเสียอีก!
“คุณคงต้องอธิบายว่า มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องทำแบบนั้นด้วย?” หลินหนานย้อนถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ฉันเกรงว่าถ้าคุณชายหลินลงมือ เลือดก็จะเปรอะเปื้อนที่นี่เต็มไปหมด พวกเราทำธุรกิจนะคะ สิ่งสำคัญคือต้องให้ลูกค้าของเรารู้สึกปลอดภัย ไม่ทราบว่าเห็นแก่หน้าฉันสักครั้งจะได้มั๊ย?”
หลิวหยิงหยิงขยิบตาให้หลินหนาน พร้อมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไพเราะนุ่มนวล และท่าทางเย้ายวนกับน้ำเสียงหวานๆของเธอนั้น ก็ทำให้ผู้ชายเคลิบเคลิ้มจนแทบทรงตัวไม่อยู่
หลินหนานเองก็ถึงกับใจสั่นไม่น้อย และได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่า ผู้หญิงคนนี้ช่างอันตราย และสามารถนำพาหายนะมาให้ประเทศ และผู้คนได้จริงๆ
แต่ถึงอย่างนั้น หลินหนานก็ยังตอบโต้กลับไปว่า “เถ้าแก่หลิว.. นั่นขึ้นอยู่กับว่าผมจะได้อะไรเป็นการตอบแทน?”
ทุกคนในที่นั้นต่างก็พากันตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบของหลินหนาน..
หลินหนานมันกล้าเกินไปแล้ว?
นี่มันกล้าข่มขู่รีดไถเจ้าของโกลเดนพาเลซเชียวเหรอ?
นี่มันไม่กลัวถูกจับร่างไปโยนให้ปลาในแม่น้ำกินหรือยังไง?
“ไม่ทราบคุณชายหลินต้องการสิ่งใดเป็นการตอบแทน?” หลิวหยิงหยิงเอ่ยถามพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับคุณพิจารณาว่า ผมเหมาะสมจะได้รับอะไรเป็นการตอบต่างหาก..” หลินหนานเหลือบมองหลิวหยิงหยิง และย้อมถามกลับไปแบบสองแง่สองง่าม
แต่ผู้ชายด้วยกันย่อมเข้าใจความหมายดี!
และชายฉกรรจ์ทั้งหมดที่ได้ยิน ก็แทบอยากจะฆ่าหลินหนานให้ตายไปกับมือ แต่ไม่เพียงหลิวหยิงหยิงจะไม่โกรธ เธอยังเยื้องย่างเข้าไปหาหลินหนานอย่างช้าๆ
เธอจ้องมองใบหน้าของหลินหนาน พร้อมกับถามขึ้นว่า “คุณไม่กลัวฉันจะกินคุณเหรอ? ใครๆก็ชอบเรียกฉันว่ามนุษย์กินคนนะ!”
น้ำเสียงของหลิวหยิงหยิงทั้งนุ่มนวล อีกทั้งยังฟังดูยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก..
“ยังไม่แน่ว่าใครจะเป็นฝ่ายกินใครน่ะสิ?” หลินหนานตอบกลับอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว
“หืมม?! คุณชายหลินกล้ากินจริงหรือ?”
หลิวหยิงหยิงก้าวเท้าเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว พร้อมกับเอ่ยถาม และเวลานี้ทั้งสองคนก็อยู่ห่างกันเพียงแค่สองสามเซ็นติเมตรเท่านั้น
หลินหนานสามารถสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากเรือนร่างของอีกฝ่าย และกลิ่นหอมละมุนที่โชยออกมา อีกทั้งยังเห็นเนินอกขาวผ่องได้อย่างชัดเจน
เรียกได้ว่าเวลานี้ ทั้งคู่ต่างก็พร้อมแล้ว เหลือเพียงแค่แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาเท่านั้น!
นี่มันอะไรกัน? พูดจาเล้าโลมกันไปมาอยู่ได้?
เห็นพวกฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือยังไง?
“ผมกล้าอยู่แล้ว! เพียงแต่ผมเพิ่งกินของในห้องจนอิ่มตื้อ ตอนนี้ก็เลยกินอะไรไม่ลงน่ะสิ! แต่ขอลิ้มรสชาดซะหน่อย..”
หลินหนานตอบกลับพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง ในขณะเดียวกันก็ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าทันที..
แต่คิดไม่ถึงว่าหลิวหยิงหยิงจะอ่านหลินหนานออกเช่นกัน เพราะในจังหวะที่หลินหนานก้าวออกมานั้น หลิวหยิงหยิงก็ก้าวถอยหลังออกไปอย่างชาญฉลาดเช่นกัน เธอหันไปกระดิกนิ้วเรียกเหยาไห่
“อาไห่.. เอาของที่เตรียมไว้มา!”
เหยาไห่รีบเดินเข้าไปหา พร้อมกับใช้สองมือส่งบางสิ่งบางอย่างให้กับหลิวหยิงหยิงด้วยท่าทางนอบน้อม
หลิวหยิงหยิงรับมา และยื่นให้กับหลินหนานทันที หลินหนานรับมาพลิกดูอย่างละเอียดจึงได้รู้ว่า บัตรใบนี้มีสีดำเข้มขลิบทอง และดูเหมือนว่าจะทำจากโลหะบางเบา
“นี่คืออะไร?” หลินหนานถามขึ้นด้วยความงุนงง
“นี่เป็นบัตรสมาชิกทองดำของโกลเดนพาเลซ ในเมืองเจียงไฮว หากรวมคุณชายหลินด้วย ก็มีเพียงสามคนเท่านั้นที่มีบัตรนี้” หลิวหยิงหยิงอธิบาย
หลินหนานยกมือขึ้นเกาศรีษะ เพราะเขาไม่ได้สนใจอยากจะได้บัตรใบนี้เลย ตรงข้ามกับหมาป่าและลูกน้องของมัน ที่ถึงกับแววตาเป็นประกายเมื่อได้เห็น เพราะนี่คือบัตรสมาชิกระดับซุปรีมของโกลเดนพาเลซคลับ!
บัตรสีดำทองใบนี้ไม่เพียงบ่งบอกฐานะที่ร่ำรวยของผู้ถือ แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของชนชั้นสูงด้วย และที่สำคัญผู้ที่ถือบัตรนี้ยังต้องมีความสนิทสนมกับเจ้าของโกลเดนพาเลซเป็นการส่วนตัวอีกด้วย
และผู้ที่ถือบัตรนี้ ย่อมต้องเป็นผู้ที่มีเครือข่ายพันธมิตรที่ทรงอำนาจอิทธิพลยิ่ง!
เคยมีข่าวร่ำลือกันว่า นักธุรกิจที่ร่ำรวยมากคนหนึ่ง ถึงกับเสนอขอซื้อบัตรนี้จากหลิวหยิงหยิงเป็นเงินถึงหนึ่งร้อยล้านหยวน แต่เธอกลับปฏิเสธ!
แต่เวลานี้ หลิวหยิงหยิงกลับหยิบยื่นบัตรที่มีค่ามากมายเช่นนี้ ให้กับหลินหนานต่อหน้าทุกๆคน!!
ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่?!!
