หยางจื่อซีตกใจกับคำพูดของหยางอู่ และถามด้วยความไม่เชื่อเล็กน้อย
“ซูเหยียน น้องสาวของซูหว่านครับ”
“ไม่ เป็นไปไม่ได้! เธอตายแล้ว เป็นไปได้ยังไง…”
ไม่ใช่ว่าหยางจื่อซีไม่ไว้ใจหยางอู่ แต่ระบบตัดสินไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าซูเหยียนตายแล้ว
“เธอไม่ได้ตาย เธอแค่กลายเป็นซอมบี้ และตอนนี้เธอก็เป็นซอมบี้กลายพันธุ์ระดับสี่แล้ว!”
หยางอู่อธิบายด้วยเสียงต่ำ
เป็นไปได้ยังไง…
ระบบจะผิดพลาดได้ยังไง
ทันใดนั้นหยางจื่อซีก็รู้สึกเจ็บแปลบในสมอง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเกิดความสงสัยกับระบบ ระบบความจำของเธอจึงเริ่มโจมตีห้วงจิตสำนึกของหยางจื่อซีในทันที เป็นการแจ้งเตือนลงโทษเธอ!
“คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรไป”
เมื่อเห็นหยางจื่อซีกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด หยางอู่ก็นึกคำพูดของซูหว่านที่บอกกับตนเองเมื่อเย็นที่เจอกันได้
“เป็นเพราะระบบหรือเปล่า เป็นเพราะระบบที่ผูกมัดคุณอยู่นั่นทำอะไรกับคุณหรือเปล่า”
หยางอู่กอดหยางจื่อซีไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด และตะโกนขึ้นไปในอากาศว่า “ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นระบบอะไร แกรีบออกไปจากห้วงสำนึกของคุณหนูซะ!”
ติ๊ง!
ในเวลานี้ สมองของหยางจื่อซีก็ส่งเสียงกลไกอันเยือกเย็นของระบบอีกครั้ง
[ได้รับมอบหมายภารกิจที่แอบซ่อน!]
[เพื่อความปลอดภัยของระบบและผู้ถูกอาศัยโปรดฆ่าผู้ที่รู้เรื่องนี้ หยางอู่!]
[ภารกิจนี้จะต้องทำให้สำเร็จ และมีเวลาจำกัดเพียงสามวัน!]
[หากผู้ถูกอาศัยไม่สามารถทำสำเร็จภายในเวลาที่กำหนด จิตวิญญาณของผู้ถูกอาศัยจะถูกกำจัด…]
ไม่ ไม่เอา!
หยางจื่อซีรู้สึกเพียงว่าความเจ็บปวดในสมองเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พริบตาเดียว เธอก็หมดสติในอ้อมแขนของหยางอู่
เวลานี้ ด้านนอกประตู ซูหว่านกับซูรุ่ยที่ยืนอยู่ด้วยกันอย่างเงียบๆ
“อย่างที่คุณคาดเดาไว้ ระบบที่มาจากภายนอกกลัวคนอื่นจะล่วงรู้ตัวตนของตนเอง ตอนนี้มันได้มอบภารกิจให้หยางจื่อซีฆ่าหยางอู่แล้ว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ซูรุ่ยก็หยุดไปสักครู่ และลดเสียงลงพูดว่า “เมื่อกี้ผมสัมผัสได้ว่าจิตของระบบนั้นอ่อนแอกว่าเมื่อหลายวันก่อน หลังจากที่วันนี้ลงโทษหยางจื่อซีแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะอยู่ในสภาวะพักตัว ผมเดาว่ามันจะเริ่มทำงานในอีกสามวัน ในเวลานั้นหากหยางจื่อซีทำภารกิจสำเร็จ มันก็สามารถเติมพลังงานได้ และถ้าหากหยางจื่อซีปฏิเสธการฆ่าหยางอู่ จิตของร่างนี้ก็จะไม่มีพลังงานเพียงพอ และในอนาคตก็ไม่น่ากังวลอีก”
เมื่อได้ยินคำพูดของซู่รุ่ย ซูหว่านก็นิ่งเงียบไปนาน
ระบบที่มาจากภายนอก จำเป็นต้องอาศัยอยู่ในผู้มีจิตที่ทรงพลังเพื่อดูดซับพลังวิญญาณของโลกนี้
และวิธีการดูดซับพลังคือการมอบภารกิจและปล่อยให้ผู้ถูกอาศัยทำงานแทนตนเอง เมื่อภารกิจสำเร็จ มันจะดูดซับพลังวิญญาณส่วนหนึ่งจากโลกนี้
ตอนนี้ ระบบรู้ว่าซูเหยียนยังมีชีวิตอยู่ จึงเกิดความไม่มั่นคงทางพลังวิญญาณ และเมื่อหยางจื่อซีเกิดความสงสัยต่อการค้นพบของหยางอู่ ทำให้ระบบนี้ใช้พลังวิญญาณมากขึ้นและตกอยู่ในสภาวะอ่อนเพลีย
ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการจัดการระบบ และแน่นอนว่าถ้าต้องการกำจัดระบบในเวลานี้จะต้องฆ่ามันไปพร้อมกับผู้ถูกอาศัยอย่างหยางจื่อซี
ซูหว่านเดินเข้าไปในห้องของหยางอู่อย่างเงียบๆ ในเวลานี้ทั้งเธอและซูรุ่ยก็ไม่ได้ปลอมตัวแล้ว
เมื่อเห็นทั้งสองคนปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน หยางอู่ก็กอดหยางจื่อซีที่หมดสติในอ้อมแขนของเขาไว้อย่างแน่น
“คุณออกไป ผมไม่อยากฆ่าคุณ”
น้ำเสียงของซูหว่านเย็นชามาก และดวงตาของเธอไม่มีความอบอุ่นของมนุษย์เลยแม้แต่นิด
“หึ”
หยางอู่ได้แค่ยิ้มพูดว่า “ในความฝันนั่น ผมเคยสูญเสียเธอไปครั้งหนึ่งและเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งในชีวิตก่อนหน้านี้”
หยางอู่พูดพลางก็เงยหน้าขึ้นช้าๆ และมองไปที่ซูหว่าน “ผมรู้ว่าพวกคุณซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงเอาไว้ แน่นอนว่าต่อให้พวกคุณไม่ซ่อนความแข็งแกร่งไว้ก็ไม่เป็นไร ผมจะไม่ต่อต้าน ฆ่าผมเถอะ ในชีวิตนี้ อย่างน้อยผมก็อยากตายไปพร้อมกับเธอ”
ชีวิตก่อนหน้า หยางอู่เห็นประสบการณ์ที่เคยผ่านมาในชีวิตทุกอย่างจากดินแดนลวงตาแล้วครั้งหนึ่ง ชีวิตก่อนหน้านี้ หยางอู่สูญเสียหยางจื่อซีไปก็เพื่อให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้น เขาคอยมองหาโอกาสที่จะแก้แค้นฉู่เฟยหยางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่น่าเสียดาย…ในฐานะตัวประกอบ เขาไม่มีความสามารถและโชคในการเป็นตัวละครหลัก…
และในชีวิตนี้ เพราะการปรากฏตัวของระบบ ทำให้หยางจื่อซีราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
แต่หยางอู่ไม่สามารถทอดทิ้งเธอได้ ก็เหมือนกับที่เขาไม่สามารถไม่รักเธอได้
การตายด้วยกัน สำหรับเขาแล้ว มันอาจจะเป็นตอนจบที่ดีที่สุด…
“งั้นพวกนายก็ตายด้วยกันซะเถอะ!”
เสียงของซูหว่านยังคงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทันใดนั้นเล็บที่แหลมคมสิบเล็บก็งอกขึ้นมาบนนิ้วของเธอ พุ่งตรงไปที่หัวใจของคนทั้งสอง…
…
เมื่อหยางจื่อซีตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้นแล้ว
เธอกุมหัวที่ยังปวดอยู่เล็กน้อย ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เธอจะหมดสติเมื่อวานนี้ยังเหลือภารกิจอยู่…
สังหารหยางอู่เหรอ
ไม่ ทำแบบนั้นไม่ได้!
หลายปีมานี้ เพื่อไม่ให้ถูกระบบฆ่า หยางจื่อซีไม่ใช่ว่าจะไม่เคยทำเรื่องอำมหิตเลย แต่ว่า…
หยางจื่อซีพลันติดต่อกับระบบในใจของเธออย่างอดไม่ได้ แต่ไม่ว่าเธอจะเรียกระบบยังไง ระบบเธอก็ไม่ยอมส่งสัญญาณกลับให้เธอ เธอทำได้เพียงตรวจสอบภารกิจในปัจจุบันของเธอบนหน้ากระดานภารกิจทั้งหมดของระบบ
เมื่อเห็นตัวอักษรที่กำลังกะพริบอยู่ หยางจื่อซีก็ตาสว่างขึ้นมาทันที!
ใช่ ดอกเตอร์แอล!
ขอเพียงแค่จู่โจมดอกเตอร์แอลที่เป็นภารกิจหลักจนสำเร็จ ก็จะได้รับคะแนนมหาศาล เมื่อถึงตอนนั้นก็จะไปเจรจาเงื่อนไขกับระบบได้!
พอคิดถึงตรงนี้ หยางจื่อซีก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที จัดการกับตัวเองครู่เดียว เธอก็ตรงไปที่ห้องทดลองเฟิงเยี่ย
ซูรุ่ยที่ให้พลังวิญญาณตามติดอยู่บนตัวของหยางจื่อซีมาโดยตลอด ในตอนที่หยางจื่อซีไปหาฉืออี้ ซูรุ่ยก็เก็บพลังวิญญาณของตนเองกลับมาแล้ว
เมื่อคืนพวกเขามีโอกาสฆ่าหยางจื่อซีโดยตรง แต่ซูหว่านก็ไม่ได้ฆ่าเธอ
ซูรุ่ยไม่เคยรู้สึกเลยว่าซูหว่านจะเป็นผู้หญิงใจอ่อน เพียงแค่คำว่า ‘รัก’ คำเดียว ที่เป็นทั้งบาดแผลในใจเธอ และยังเป็นจุดอ่อนแอของเธอด้วย
เห็นได้ชัดว่า ความหลงใหลของหยางอู๋โดนจุดอ่อนของซูหว่าน!
ในเวลานี้ ซูรุ่ยก็ตั้งหน้าตั้งตารอ รอคอยการเลือกของหยางจื่อซีและรอคอยจุดจบของหยางอู่
ที่แท้ การมีเรื่องที่ให้รอคอย ก็รู้สึกดีเหมือนกัน
เขาเริ่มเข้าใจอารมณ์แบบนั้นของซูหว่านแล้ว
ภายใต้การเกิดใหม่อย่างต่อเนื่อง ในภารกิจแต่ละครั้งในฐานะเจ้าหน้าที่ทำลายเขตแดน
สิ่งที่เธออยากทำ บางทีอาจไม่ใช้การทำลายเขตแดน
สิ่งที่เธอต้องการพิสูจน์ แท้จริงแล้วเป็นเพียงหัวใจของคนเรา…
นี่เป็นครั้งแรกที่ซูรุ่ยมีความเข้าใจใหม่ที่สุดเกี่ยวกับตัวตนของเขาในฐานะ ‘ผู้ทำภารกิจ’
เมื่อก่อน เขาเพียงแค่ ‘ปฏิบัติภารกิจ’ เพื่อให้สำเร็จ แต่ตอนนี้ซูรุ่ยไม่เพียงแต่เริ่มปรับตัวเข้ากับทุกโลกแต่เขาก็ยังได้เรียนรู้ทุกงานที่เขาสัมผัสด้วย และยังรวมถึงแต่ละคนด้วย…
