การโจมตีของกองทัพพันธมิตรฐานชังหยาก็ได้รับชัยชนะอย่างต่อเนื่อง และซอมบี้กลายพันธุ์นับไม่ถ้วนและแม้กระทั่งผู้ติดเชื้อจากทุกทิศทุกทางก็มุ่งไปยังฐานชังหยา ในเวลาเดียวกันก็ยังรวมถึงผู้ที่โหยหาจะใช้ชีวิตใหม่และมีความแข็งแกร่ง รวมถึงโหยหาการใช้ชีวิตเป็นคนธรรมดา
…………
เวลาสามวันไม่นับว่านานมาก
ผู้คนในฐานชังหยากำลังฉลองกับชัยชนะที่จะเกิดขึ้น
และในสามวันนี้ หยางจื่อซีได้พยาพยามแสดงความชื่นชอบต่อหน้าฉืออี้อย่างต่อเนื่อง และจนทำให้ฉืออี้จะเป็นบ้าตาย
พี่สาว คุณเป็นพี่สาวคนสนิทของฉันไม่ได้เหรอ
คุณต้องถูกพระเจ้าส่งมาเพื่อเล่นงานฉันใช่ไหม
คุณพูดอยู่ข้างหูของฉันบลาๆๆ ตลอดทั้งวัน คุณบอกว่าฉันเย็นชา คนที่พูดมากอย่างฉันจะทนได้ยังไง!
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของฉืออี้ที่เย็นชาค่อยๆ มีอารมณ์ที่หลากหลายมากขึ้น (ความจริงคือกำลังจะบ้าตาย) ในคืนวันที่สาม ก่อนที่จะจากไปหยางจื่อซีก็อดไม่ได้ที่จะเรียกฉืออี้พูดว่า “ดอกเตอร์ฉือ ฉันมีอะไรจะบอก…กับคุณ”
“…” ฉืออี้ตะลึงงัน
คุณยังพูดไม่พออีกเหรอ
แม้ว่าในใจจะกำลังร้องห่มร้องไห้อยู่ แต่ท่าทางของฉืออี้ยังคงมองไปที่หยางจื่อซีด้วยความเย็นชาบนใบหน้า และพูดออกมาว่า “พูดสิ!”
“ฉัน…”
มองดูแววตาที่ไร้อารมณ์ของชายคนนั้น ริมฝีปากของหยางจื่อซีก็ขยับและพูดว่า
“ฉัน…ชอบ…”
“ฉันชอบคุณ!”
คำสามคำนี้พูดออกมาได้ง่ายมาก แต่ที่จริงแล้ว หยางจื่อซีก็ยังรู้สึกว่าหัวใจของเธอว่างเปล่า
ชาติที่แล้วเธอชอบฉู่เฟยหยางมาก แต่สุดท้ายเธอก็ตายด้วยน้ำมือของฉู่เฟยหยาง
ตอนนี้ เธอพูดกับผู้ชายตรงหน้าว่า ‘ฉันชอบคุณ’ แต่ในใจของเธอกลับนึกถึงอีกคนที่ตายแล้ว
“โอ้”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางจื่อซี ฉืออี้ที่มักตอบคำเดียวเป็นปกตินิสัยนั้น จากนั้น เขาก็ยืนอึ้งหยุดอยู่กับที่
เมื่อกี้ หยางจื่อซีสารภาพรักกับเขาเหรอ
เดี๋ยวนะ ขอให้ฉันอยู่เงียบๆ ก่อน…
“คุณตกลงแล้วเหรอ”
หยางจื่อซีได้ยินคำตอบของฉืออี้ ก็ถามด้วยความไม่เชื่อ
ฉืออี้ในเวลานี้ยังคงอยู่ในสภาพเหม่อลอย ตั้งแต่เด็กก็เป็นคนบ้าเรียน ไม่เคยรักใครมาก่อน ถูกสาวน้อยสารภาพอะไรแบบนี้ แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าไม่ใช่ความจริง แต่ว่าก็ยังเขินมาก ตื่นเต้นมากเหมือนกันไม่ใช่เหรอ!
ฉันควรยอมรับอย่างใจเย็นดี
หรือจะปฏิเสธอย่างเย่อหยิ่งดี
หรือจะเงียบเป็นใบ้ดี
“ถ้าคุณไม่ตอบ ฉันจะถือว่าคุณตกลงนะ!”
ในขณะที่ฉืออี้ลังเล หยางจื่อซีก็ได้ตัดสินใจ แล้วเธอก็รีบออกจากห้องทดลองเดินไป ในขณะที่เธอเดินออกจากห้อง เธอก็ใช้พลังวิญญาณติดต่อกับระบบในห้วงสำนึกของเธอ
ภารกิจจู่โจมดอกเตอร์แอล ระบบยังคงแสดงสถานะว่ายังไม่สำเร็จ จึงทำให้หยางจื่อซีรู้สึกร้อนรนมาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ หรือว่าเขาไม่ได้คิดจะยอมรับตัวเองเลย หรือ…มีอะไรผิดพลาดอีก เช่นตนเองรู้จักคนผิดอะไรแบบนี้
หยางจื่อซีไม่กล้าคิดเรื่องนี้ต่อไป เพราะยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงในการทำภารกิจกำจัดหยางอู่ให้สำเร็จ!
ในใจของหยางจื่อซีสับสนมาก จนตัวเธอเองเดินไปที่ประตูห้องของหยางอู่โดยไม่รู้ตัว ช่วงสองสามวันนี้เธอมัวแต่พยายามกับการทำภารกิจจู่โจม ‘ดอกเตอร์แอล’ ไม่ได้เจอหน้าหยางอู่มาหลายวันแล้ว ในตอนนี้ หยางอู่ที่อยู่ในห้องก็มีบาดแผลไปทั่ว และเมื่อเห็นเขาพันผ้าพันแผลให้ตนเองอย่างเงียบๆ หยางจื่อซีก็โกรธจนพุ่งตัวไปพูดว่า “หยางอู่ นายไปทำอะไรมา!”
“คุณหนู!”
เมื่อหยางอู่เห็นร่างของหยางจื่อซีก็ตกตะลึงอึ้งไป แต่จากนั้นเขาก็แสดงท่าทางสงบนิ่งเหมือนเคยและพูดว่า “คุณหนู คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
ที่จริง เขารู้หมดแล้ว ถึง…เวลาแล้วสินะ
เมื่อสามวันก่อน คำพูดเย็นชาของซูหว่านยังคงดังก้องอยู่ในหูของหยางอู่ว่า “ฉันจะให้โอกาสพวกคุณครั้งสุดท้าย! คุณยังมีเวลาเหลืออีกสามวันสุดท้าย”
สามวันมันสั้นจริงๆ!
เดิมทีหยางอู่อยากจะใช้เวลามองหยางจื่อซีให้มากขึ้น แต่สองสามวันนี้แม้แต่ชายเสื้อของหยางจื่อซีก็ยังไม่เห็น
หยางอู่รู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อย ทำได้แค่ต่อสู้อยู่ในสนามรบอย่างไม่คิดชีวิต บางที นี่อาจเป็นเพียงคุณค่าเดียวที่เขามีชีวิตอยู่มั้ง
บรรยากาศในห้องเคร่งเครียดมาก หยางจื่อซีและหยางอู่มองหน้ากัน ทั้งสองคนกำลังรอคำตัดสินการตาย และอีกฝ่ายก็ว้าวุ่นมาก…
ระบบที่เงียบไปสามวันเพิ่งตอบสนองกลับมาอีกครั้ง…
[ผู้ถูกอาศัยทำภารกิจจู่โจมดอกเตอร์แอลไม่สำเร็จ!]
หรือบางทีอาจเป็นเพราะระบบนี้ไม่ได้อยู่ในโลกนี้ นอกจากการจับกลิ่นอายของดอกเตอร์แอลแล้ว ก็ไม่สามารถแยกแยะตัวตนของดอกเตอร์แอลผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลกได้ เว้นแต่หยางจื่อซีจะจู่โจมดอกเตอร์แอลได้สำเร็จ เพราะมันเป็นการทำลายวิถีเดิมของโลกใบนี้ มันจึงจะได้รับพลังวิญญาณมาก และนี่ก็ยังเป็นเกณฑ์ที่ระบบกำหนดความสำเร็จของภารกิจในแต่ละครั้งด้วย
ดังนั้นจึงบอกได้ว่า ระบบอะไรนั่นไม่ได้มีความสามารถครอบจักรวาล
“ไม่สำเร็จ…”
คำสามคำนี้ทำให้หัวใจของหยางจื่อซีเหมือนตกอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง
แจ้งเตือนระบบ : [นับถอยหลังภารกิจการกำจัดผู้สมรู้ร่วมคิด หากผู้ถูกอาศัยไม่สามารถเสร็จภารกิจได้ทันเวลา วิญญาณก็จะถูกกำจัด สิบ เก้า แปด…]
เสียงนับถอยหลังของเครื่องจักรกลอันเยือกเย็น เริ่มนับถอยหลังในสมองของหยางจื่อซีอย่างไร้ความปรานี
หยางจื่อซียืนนิ่งมือยู่ที่เดิม มือทั้งสองของเธอสั่นระริก
[สาม สอง หนึ่ง!]
ในช่วงสามวินาทีสุดท้าย ในสมองของหยางจื่อซีก็ปรากฏเรื่องราวภพก่อนหน้า เธอเห็นสถานการณ์ก่อนที่เธอกำลังจะตายอีกครั้ง เธอเห็นว่าตอนนั้นเธอเป็นเพียงคนธรรมดาที่ถูกโยนเข้าไปในฝูงซอมบี้อย่างไร้ความปรานี
เธอเห็นร่างของฉู่เฟยหยางที่จากไปกับซูหว่าน
จากนั้นเธอก็เห็นร่างของเธอถูกซอมบี้กัดกินอย่างโหดเ**้ยม ณ เวลา นี้เธอมีความโกรธแค้นเกลียดชัง มากจนเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป แต่ในเวลานี้ เธอเห็นร่างที่คุ้นเคยพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
นั่นคือ…หยางอู่
จู่ๆ น้ำตาของหยางจื่อซีก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวพูดว่า “ฉันขอโทษ”
“หยางอู่ ฉันขอโทษ”
ฉันรู้แล้วว่า….คุณรักฉัน
เมื่อวินาทีสุดท้ายสิ้นสุดลง หยางจื่อซีก็ส่งยิ้มให้หยางอู่ทั้งน้ำตา “อาอู่ ฉัน…ฉันก็รักคุณเหมือนกัน”
ดังนั้น ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ ถึงตาย ก็จะไม่ทำ
ในวินาทีสุดท้าย หยางจื่อซีก็ตระหนักได้ว่าการเกิดใหม่ของเธอไม่มีความหมายอะไรเลย
เธอไม่ได้ทะนุถนอมคนที่เธอควรจะทะนุถนอม ไม่ได้เก็บความรู้สึกของตนเองที่ควรเก็บไว้…
สิ่งที่เรียกว่าการล้างแค้น สิ่งที่เรียกว่าอำนาจ
ก็เป็นแค่เพียงความลุ่มหลงเท่านั้น
เธอทำเพื่อสิ่งที่หลอกลวงพวกนั้น ทิ้งความรู้สึกที่อยู่ในมือไป
ถ้าหาก…
ถ้าหากไม่มีสิ่งที่เรียกว่าระบบพลิกบทนางรอง ถ้าหากเธอเกิดมาแค่เป็นคนธรรมดาทั่วไป และอยู่ด้วยกันกับหยางอู่ ใช้ชีวิตอย่างสงบในยุคโลกาวินาศ…
นั่นไม่ใช่ความสุขรูปแบบหนึ่งเหรอ
