ซูหว่านและเหยียนอวี่นั่วเดินตามเฉินจี๋จนเกือบจะวิ่งออกไปจากโรงพยาบาลอวี้และตรงไปยังสำนักพระภูษา ยังไม่ถึงหน้าประตูดีพวกเขาก็เห็นกลุ่มขันทีกำลังแบกเสื่อเปื้อนเลือดจากสำนักพระภูษาออกมาข้างนอกประตูวัง
อ้า!
เหยียนอวี่นั่วปิดปากของเธอแน่น หันหน้าหนีด้วยความหวาดกลัว ทั้งตัวพิงไปที่ร่างของซูหว่าน มืออีกข้างของเธอสั่นเทาและปิดกั้นดวงตาของซูหว่าน
เข้าวังมาปีกว่าแล้ว ถึงแม้จะเคยได้ยินมาว่าคนในวังอายุยืนยาวเหมือนใบหญ้า แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่เหยียนอวี่นั่วได้พบเห็นภาพเช่นนี้
ในขณะที่ขันทีกำลังหามเสื่อเปื้อนเลือดเดินผ่านมาทางพวกเขาทั้งสามคน ทันใดนั้นไม่รู้เป็นเพราะเหตุอันใดเสื่อฟางเปื้อนเลือดก็ขาดออกจากกัน ทำให้แขนข้างหนึ่งที่เปื้อนเลือดร่วงหล่นลงอย่างอ่อนแรง
อ้า!
เหยียนอวี่นั่วกรีดร้องออกมาอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าอันซีดเซียวของเธอในตอนนี้ดูราวกับว่าไม่มีเลือด
ใครมาทำเสียงดังที่นี่?
ในขณะนั้นเอง วังอี้ซึ่งสวมเครื่องแบบทางการของหัวหน้าขันทีเดินออกมาจากประตูวังด้วยใบหน้าที่เย็นชา ในมือของเขาถือแส้ และดวงตาที่เฉยเมยนั้นจ้องมองไปที่ร่างของซูหว่านและเหยียนอวี่นั่ว
ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยสมควรตาย!
เหยียนอวี่นั่วดึงซูหว่านให้คุกเข่าลงกับพื้นทันทีด้วยความตื่นตระหนกและกัดฟันอย่างสั่นเทา
ขันทีวัง
ทันใดนั้นเฉินจี๋ก็รีบวิ่งอย่างปวกเปียกเข้าไปหาวังอี้ ทำความเคารพและพูดด้วยเสียงต่ำ ขันทีวัง สองนางนี้คือเหยียนอวี่นั่วและซูหว่านจากสำนักพระภูษา เด็กพวกนี้ขี้กลัวยิ่งนัก อย่าถือโทษโกรธนางเลย
โอ้?
วังอี้เมื่อได้ยินคำรายงานจากเฉินจี๋ ดูแววตาของทั้งสองนางดูใสซื่อ นางกำนัลสองคนนี้ดูก็รู้ว่าเพิ่งเข้าวังมาได้ไม่นานนัก เหมือนจะอายุเพียงแค่สิบสี่สิบห้าปีเท่านั้น พวกเธอดูดีสวยงาม แต่ทว่า……
ในเมื่อกลับมากันแล้ว ก็รีบไปรายงานตัวกับฝ่าบาทเถอะ เจ้าทั้งสองไม่ต้องคุกเข่า ยังไม่รีบตามเฉินจี๋ไปอีก!
พูดแล้ววังอี้ก็อดไม่ได้ที่จะยกแส้ของตัวเองโบกเบาๆไปที่เฉินจี๋
การที่จะเป็นขันทีได้ต้องเป็นคนละเอียดรอบคอบ ถึงแม้ฝ่าบาทจะไม่ได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับสำนักพระภูษามากนัก แต่ทว่าวังอี้กลับดูออกว่าฝ่าบาทกำลังมองหานางกำนัลสองคนนี้โดยเฉพาะ เมื่อเห็นเฉินจี๋ออกไปยังไม่กลับมา ฝ่าบาทก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ และเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก วังอี้จึงอาสาออกไปตามหาเอง แต่เขาไม่คาดคิดเลยว่าเมื่อออกมาถึงแค่หน้าประตูวังก็บังเอิญได้พบกับเจ้าตัวแล้ว
เฉินจี๋เมื่อโดนวังอี้โบกแส้ไปหนึ่งที ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป เขาไม่ลังเลที่จะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เขารู้ว่าหัวหน้าขันทีทำแบบนี้เพื่อที่จะเตือนเขาว่าฝ่าบาทรออยู่จนใกล้จะหมดความอดทนแล้ว ขืนเดินช้ากว่านี้อีกไม่กี่ก้าว ศีรษะของเขาคงได้หลุดออกจากบ่าเป็นแน่!
ไอ้หม่า เพื่อที่จะให้คอยังอยู่ติดกับศีรษะตนเองแล้วนั้น เขาต้องลากเด็กพวกนี้วิ่งไปด้วย
พวกเจ้าสองคน ถ้าไม่อยากตายก็รีบวิ่งให้มันเร็ว ๆ หน่อย
ขณะที่เฉินจี๋วิ่งอยู่ก็ไม่ลืมที่จะหันหลังกลับมาเรียกซูหว่านและเหยียนอวี่นั่วไม่กี่ประโยค
เจอเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ขาอ่อนแรงไปหมด แต่ทำไมยังวิ่งไหวอยู่นะ?
เหยียนอวี่นั่วใช้แรงบีบมือซูหว่านที่อยู่ข้างกาย ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย เสียวหว่าน อย่ากลัวไปนะ ไม่มีอะไรหรอก! ฝ่าบาทสติปัญญาปราดเปรื่อง ไม่มีทางทำร้ายผู้บริสุทธิ์หรอก!
ตนเองกลัวจนแทบเดินไม่ได้ แต่ทว่าเหยียนอวี่นั่วยังไม่ลืมที่จะพูดปลอบซูหว่านที่อยู่ข้างกาย เพียงแต่ถึงแม้ว่าใบหน้าซูหว่านจะซีดเซียว แต่แท้จริงแล้วกลับไม่มีร่องรอยของความกลัวใด ๆ ในดวงตาของเธอ อีกทั้งยังสัมผัสได้ถึงความเจ้าเล่ห์อีกด้วย
ฝ่าบาท! ฝ่าบาท!
ยังไม่ถึงประตูดี เฉินจี๋ก็โค้งตัวพร้อมกับตะโกนและวิ่งคลานเข้าไปยังตรงกลางของท้องพระโรง
ทักษะและกิริยาท่าทางอันสมบูรณ์แบบนี้ ไม่เสียแรงที่วังอี้สอนเองมากับมือ~
ฝ่าบาท ข้าน้อยพาพวกนางกลับมาแล้ว!
หลังจากที่เฉินจี๋เข้ามาในวังแล้ว เขาก็ยังคงโค้งตัวก้มศีรษะลง และแอบใช้มือซ้ายทำสัญญาณข้างหลังกับซูหว่านและเหยียนอวี่นั่ว พวกเธอสองคน ยังไม่รีบทำความเคารพฝ่าบาทอีก!
ถวายพระพรฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นหมื่นปี!
ซูหว่านและเหยียนอวี่นั่วคุกเข่าลงกับพื้น ก้มศีรษะถวายพระพรฝ่าบาท
ในเวลานี้ ซูรุ่ยสวมเสื้อคลุมดำปักดิ้นมังกรสีทอง นั่งอยู่บนม้านั่งยาวอันงามสง่ากลางวัง ดวงตาอันแสนลึกจ้องมองไปที่ร่างของซูหว่านโดยสัญชาตญาณ
ให้ตายสิ
แม่ทัพซูอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ในโลกที่แล้วภรรยาของเขาอย่างน้อยก็เป็นเพียงแค่เด็กสาวมัธยมปลายอายุ 17 ปี! แต่ทว่าในครั้งนี้กลับกลายเป็นน้องโลลิต้าในวัยเพียงแค่ 14 ปีได้อย่างไรกัน?
เอาเถอะ ถึงโลกที่แม่ทัพซูอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้เขาแต่งงานไวและมีลูกเร็ว แต่หลังจากนั้นเขาได้ผ่านโลกมามากมาย ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปไม่น้อยตามกาลเวลา ตอนนี้ที่พวกเรากำลังทำตามกฎหมาย รักสัตว์ ข้ามถนนดูไฟจราจร ไม่ใช่เป็นคำสัญญาของวัยรุ่นหรอกหรือ?
น้องโลลิต้า อืม~ จริง ๆ แล้วซูเสียวหว่านแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
การที่ซูรุ่ยจดจ้องไปที่ซูหว่านอย่างไม่ละสายตา ส่งผลทำให้ทั้งวังเต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก ทุกคนได้แต่ก้มศีรษะและไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวใด ๆ ด้วยความเกรงกลัวว่าจะทำให้ฝ่าบาทโกรธ แล้วอาจจะทำให้ตนเองตายอย่างอนาถ วันนี้ฝ่าบาทน่ากลัวเกินไป ทุกคนล้วนแต่คิดว่าทำเป็นแกล้งตายเสียจะดีกว่า
เวลาผ่านไปเดินผ่านไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ซูหว่านคุกเข่าจนขาทั้งสองได้ชาไปหมดแล้วนั้น ซูรุ่ยที่นั่งอยู่บนม้านั่งยาวอันงามสง่าก็เอ่ยปากออกมาในที่สุด ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นจ้องมองไปที่ซูหว่านและเหยียนอวี่นั่ว ตนเองเป็นนางกำนัลของสำนักพระภูษา แต่ออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเจ้าทั้งสองคิดว่าตนเองมีความผิดหรือไม่?
ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะดูเย็นชา แต่วิธีการพูดของซู่รุ่ยก็ดูอ่อนโยนลงมาก
ฝ่าบาท!
เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้กำลังจะตัดสินโทษ เหยียนอวี่นั่วก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจในทันที เธอไม่อาจปล่อยให้ตนเองและซูหว่านถูกลงโทษได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นที่ซูหว่านต้องออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาตก็เป็นต้นเหตุมาจากการป่วยของเธอนั่นเอง
ถึงแม้ว่าจะต้องถูกตัดหัว เหยียนอวี่นั่วก็ไม่ต้องการให้ผู้บริสุทธิ์คนอื่นต้องมามีส่วนร่วมด้วย
พอนึกถึงเรื่องนี้ สายตาของเธอก็แน่วแน่ขึ้น ภายในจิตใจดูเหมือนว่าจะไม่มีความตกใจกลัวอีกต่อไป ฝ่าบาท ทั้งหมดเป็น……
ข้าน้อยผิดเองเพคะ
ทันใดนั้นซูหว่านกลับชิงตัดหน้าคำพูดของเหยียนอวี่นั่ว ฝ่าบาท ทั้งหมดเป็นความคิดของข้าน้อยเอง ได้โปรดลงโทษข้าน้อยเถอะเพคะ
เป็นเจ้าหรือ?
ซูรุ่ยจ้องมองซูหว่านอย่างมีความหมายและไม่กระพริบตา
ไม่ ไม่จริง! ฝ่าบาท ความจริงคือ……
เงียบนะ!
เมื่อเห็นเหยียนอวี่นั่วจะรับผิดชอบเอง ซูรุ่ยจึงขัดจังหวะเธออย่างอดทนไม่ได้ เขามีปัญหามากมายขนาดนี้ แค่ต้องการหาโอกาสอยู่ตามลำพังกับภรรยาของตนเองไม่ได้เลยหรืออย่างไร?
คุณนางเอก คุณจะทำให้เรื่องวุ่นวายทำไมเนี่ย? ให้คนอื่นเขามีความสุขกับความรักบ้างได้ไหม?
เมื่อรู้สึกถึงความโกรธของซู่รุ่ย ทุกคนในห้องกลัวจนคุกเข่าลงกับพื้น ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วเลย!
ฝ่าบาทโกรธครั้งเดียว มีศพหลายล้าน นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะ!
ทุกคนออกไปให้หมด ซูหว่าน เว้นแต่เธอคนเดียว!
ซูรุ่ยที่อยู่บนม้านั่งยาวถือโอกาสโบกแขนเสื้อ เมื่อได้ยินฝ่าบาทออกปาก คนอื่นในสำนักพระภูษาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทุกคนรอไม่ไหวที่จะรีบวิ่งออกไปในทันที
คนอื่น ๆ วิ่งออกไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงแต่เหยียนอวี่นั่วเท่านั้นที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม สีหน้าไม่กลัวความตาย และดูเหมือนกับเธออยากจะตายไปพร้อมกันกับซูหว่าน ไม่สิ เรียกว่าเกิดพร้อมกันก็ต้องตายพร้อมกัน
เมื่อเห็นความสัมพันธ์ที่ตัดกันไม่ขาด สายตาของแม่ทัพซูก็ยิ่งมืดมนมากขึ้น
ออกไป!
สิ้นสุดคำว่า ไป เหยียนอวี่นั่วก็รู้สึกถึงลมแรงวิ่งมาที่หน้าอกของเธอ จากนั้นร่างบาง ๆ ของเธอก็เหมือนกับว่าวที่ถูกตัดขาดล่องลอยออกไปนอกวัง และทันใดนั้นประตูวังก็ปิดลง
สวัสดีแม่พระ ลาก่อนแม่พระ!
ในที่สุดโลกทั้งใบก็เงียบลง
ซู่รุ่ยยิ้มอย่างพอใจ แต่ไม่กี่วินาทีถัดมารอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาก็หยุดนิ่งลง
ในที่สุดซูหว่านที่คุกเข่าลงกับพื้นก็ลุกขึ้นยืน ถูหัวเข่าที่ชาของตนเอง ซูหว่านยิ้มและเดินทีละก้าวไปที่ข้างหน้าม้านั่งยาว ฮ่องเต้ ฝ่าบาท? เธอดูยิ่งใหญ่มากเลยนะ~
ซูรุ่ย: ……
เสื้อคลุมมังกรของฝ่าบาทก็ดูงดงามยิ่งนัก
เมื่อเห็นซูรุ่ยไม่พูดอะไร ซูหว่านก็ยังคงหัวเราะต่อไป นิ้วเล็กสีขาวเรียวของเธอกวาดไปทั่วเสื้อคลุมมังกรของซูรุ่ยอย่างเบามือ จากนั้นสายตาของเธอก็จับจ้องไปที่เข็มขัดหยกเก้ามังกรของซูรุ่ย ช่างกลึงเข็มขัดก็เป็นมือหนึ่ง ไอหยา ได้ยินมาว่าพระสนมอวิ๋นที่เชี่ยวชาญทางด้านนี้ปักด้ายสีทองเองกับมือเลยนะ
พระสนมอวิ๋นมาจากไหนอีกเนี่ย?
ใบหน้าของซูรุ่ยแข็งทื่อ เขาใช้แขนยาวที่ทรงพลังดึงร่างเล็กอันบอบบางของซูเสียวหว่านมาไว้ในอ้อมแขนของตนเอง ที่รัก เลิกหัวเราะผมได้แล้ว ผมเครียดไปหมดแล้ว ฟังผมอธิบายก่อน
อืม?
ซูหว่านซึ่งนั่งอยู่ในอ้อมแขนของซูรุ่ย จู่ ๆ ก็ย่นจมูกและสูดหายใจเข้าอย่างแรง หอมมาก กลิ่นนี่เหมือนกับ……
ที่รัก ผมผิดไปแล้ว
ซูรุ่ยอยากจะร้องไห้ ก่อนจะมาขึ้นท้องพระโรงฮ่องเต้ต้องอาบน้ำไปกี่รอบรู้บ้างไหม?
ยิ่งไปกว่านั้นก่อนจะมาที่นี่ฮ่องเต้ผู้ซึ่งรักภรรยายิ่งกว่าชีวิตอย่างเขาต้องไปฆ่าคนที่ตำหนักจิ้งอวิ๋น แล้วไปจัดการต่อที่สำนักพระภูษา ฆ่าทุกคนที่ทำร้ายภรรยาของเขา ตอนนี้เขาจะมีกลิ่นอะไรได้ล่ะ เห็นได้ชัดว่ามีแค่กลิ่นเลือดเพียงอย่างเดียว!
เมื่อได้ยินคำพูดที่จริงจังของซูรุ่ย รอยยิ้มที่สดใสจึงออกมาจากดวงตาของซูหว่าน แต่ทว่าสีหน้าของเธอยังคงเรียบเฉย ฝ่าบาทเป็นผู้กุมชะตาชีวิตของทุกคน เอาแต่ใจตัวเองยิ่งกว่าอะไรดี จะทำอะไรผิดได้ยังไงกัน?
ซูรุ่ย: ……
ในขณะที่ซูรุ่ยรู้สึกผิดขนาดที่ว่าถ้ากระโดดลงไปในแม่น้ำหวงเหอก็ยังไม่สามารถชำระความผิดของตนเองให้สะอาดได้แล้วนั้น ทันใดนั้นซูหว่านในอ้อมแขนของเขาก็หันหลังกลับมา โอบสองแขนไว้ที่รอบร่างของซูรุ่ย ริมฝีปากชมพูวาววับของเธอ จุ๊บ ไปที่ริมฝีปากของเขา
ความสุขเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เมื่อซูรุ่ยรู้สึกตัว ซูหว่านในอ้อมแขนของเขาก็ยิ้มจนแก้มแทบแตก
ตกลงคุณล้อผมเล่นหรือ?
ภายหลังจากฮ่องเต้องค์นี้เข้าใจสถานการณ์ดีแล้ว เขาก็รู้สึกเหมือนกับได้ยกภูเขาออกจากอก รอยยิ้มที่ผ่อนคลายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม ที่รัก คุณไม่โกรธผมใช่ไหม? ผมตกใจหมดเลย
ดังนั้นที่เขาพูดกันว่า ภรรยาเป็นผู้ควบคุม เมียเป็นคนใช้ ล้วนเป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่เรียบง่าย
เธอคิดว่าเธอจะผ่านไปได้ง่าย ๆ หรือ?
แม่ทัพซู เธอช่างไร้เดียงสาเสียจริง! อนาคตที่แสนโหดร้ายกำลังรอเธออยู่ สู้ ๆ นะ~ อย่าไม่ระวังตัวจนเผลอโดนภรรยาตนเองหลอกล่ะ
