บทที่ 96 อาหารข้างถนน
พักผ่อนพอแล้ว โจวซีถงลืมตามา ก็มองเห็นคนจำนวนมากกำลังอาบแดดอยู่ และตอนนี้ก็ผ่านช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ร้อนแรงที่สุดไปแล้ว เหมาะมากที่จะอาบผิวแทน
โจวซีถงเอาครีมกันแดดมาทาที่ใต้พระอาทิตย์ แต่ด้านหลังถูไม่ถึง เฉินห้าวจึงพูด：“ผมช่วยคุณ”
“อือ”
ครั้งนี้โจวซีถงไม่ได้ปฏิเสธ เธอนอนแผ่บนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง เผยให้เห็นแผ่นหลัง
เฉินห้าวบีบครีมกันแดดมานิดเดียว เอาฝ่ามือทั้งสองประกบเข้ากัน ทาไปที่หลังของโจวซีถง
ตอนนี้ถูอย่างละเมียดละไม เฉินห้าวรู้สึกถึงผิวที่ดีของโจวซีถง ขาวๆนุ่มๆ เหมือนกับเด็กสาวสิบกว่าขวบ ไม่รู้จริงๆว่าเธอบำรุงอย่างไร
ผิวทั้งสองสัมผัสกัน บนผิวของโจวซีถงก็ขนลุกขึ้นมาเล็กน้อย ที่ผ่านมาเธอไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนขนาดนี้ ดังนั้นจึงไม่ชิน แต่รู้สึกแปลกหน่อยๆ ฝ่ามือของเฉินห้าวลูบไล้ผิวของเธอ เธอก็มีอาการสั่นขึ้นมา ได้แต่กำหมัดแน่น อดทนไว้
“โอเค ทาเสร็จแล้ว”แป๊บเดียวเฉินห้าวก็ทาเสร็จ ละมือออกแล้วลุกขึ้น
“ฉันช่วยคุณทาด้วยละกัน”
ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นโจวซีถง เฉินห้าวก็ยินดีที่จะให้คนสวยบริการ เขากลับตานอนคว่ำลง รู้สึกถึงการทาของคนสวย นิ้วมือที่ละเอียดอ่อนนั้นทาไปทั่วทุกที่ รู้สึกวิเศษมาก ในที่สุดเฉินห้าวก็เข้าใจ ทำไมผู้ชายบางคนถึงชอบไปนวดนัก ที่แท้ก็รู้สึกเยี่ยมจริงๆ
ทาครีมกันแดดเสร็จ ทั้งสองจึงอาบแดดหลังยามบ่าย ความอบอุ่นส่องไปที่ผิว ทำให้คนรู้สึกง่วงและงีบหลับ
แต่เฉินห้าวไม่ได้หลับ เขาใช้รูปแบบVR เปิดไปที่โซนเครื่องแต่งกายสตรี เลือกชุดสตรีทันสมัยชุดหนึ่ง รอทั้งสองอาบแดดเสร็จก็จะได้ให้โจวซีถงใส่ ยังไงออกมาครั้งนี้ เขาก็จะรับประกันว่า เขาจะออกค่าเสื้อผ้า อาหาร ที่อยู่และเดินทางเองทั้งหมด อีกอย่างก็เพิ่งได้รับจูบแรกของเธอไป ยังไงก็ต้องแสดงออกหน่อย
ส่วนโจวซีถงก็หลับแล้วจริงๆ มีลมหายใจยาวและเงียบ เฉินห้าวมองเธอที่เหมือนเจ้าหญิงนิทรา ก็เอาโทรศัพท์ออกมา ถ่ายรูปเธอหนึ่งใบ เก็บไว้เป็นพื้นหลังเดสก์ท็อป ดียิ่งกว่าภาพสาวสวยๆในเน็ตเยอะเลย นี่คือรูปธรรมชาติไม่ต้อง PSเลย
แต่พระอาทิตย์ส่องนานไปก็ไม่ดีต่อผิว รออยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง เฉินห้าวก็ย้ายร่มกันแดดไป เพื่อให้โจวซีถงได้กลับสนิท
พอบ่ายสี่โมง โจวซีถงจึงตื่นขึ้นมา เธอลุกขึ้นเห็นเฉินห้าว ก็อาย พูดว่า“ขอโทษนะ”
“ไม่ต้องขอโทษ บนชายหาดก็เล่นพอแล้ว พวกเราไปเดินเล่นรอบๆดีกว่า”เฉินห้าวเสนอ
“โอเค”
โจวซีถงลุกขึ้น จะไปเอาสิ่งของของตัวเองที่ล็อกเกอร์
เฉินห้าวก็เอาเสื้อผ้าที่ซื้อให้ล่วงหน้ายื่นให้เธอ พอโจวซีถงเห็น ก็รับมาอย่างปีติ เธอรู้สึกถึงความจริงใจของเฉินห้าว ในใจก็รู้สึกอบอุ่น
เครื่องแต่งกายของทั้งสองก็เปลี่ยนเป็นสไตล์เขตร้อนที่มีสีสันโดษเด่นและสดใส เตรียมไปถนนคนเดินเส้นหนึ่งของท้องถิ่น เพลิดเพลินเล็กน้อยกับของอร่อยในท้องถิ่นนั้น
อาหารข้างถนน ปกติจะเป็นสถานที่ที่หนาแน่นของประชากรในเมือง เฉินห้าวกับโจวซีถงเดินเล่นอยู่ในนั้น เห็นมีของอร่อย ก็ซื้อมาชิม
“ว้าว ข้าวปั้นนี้น่ารักจัง！”
โจวซีถงอยู่ห้าแผงลอยเล็กๆร้านหนึ่ง มองเห็นข้าวปั้นทรงไข่ ก็ดึงดูดสายตา
“นี่คือข้าวเหนียวมะพร้าวอ่อน คนสวยคนหล่อจะเอาสักสองที่ไหม？”ป้าเจ้าของแผงลอยทักทายอย่างเป็นมิตร
“โอเค เอาสองที่！”
โจวซีถงหิวจริงๆ หยิบโทรศัพท์ออกมาจะสแกนจ่าย
“ผมไม่ได้บอกเหรอ ครั้งนี้ผมเลี้ยงทั้งค่าเสื้อผ้า อาหาร ที่อยู่ การเดินทางหมดเลยน่ะ ผมจ่ายเอง”
เฉินห้าวจ่ายเงินเอง จากนั้นทั้งสองคนก็มีข้าวเหนียวมะพร้าวอ่อนคนละอัน
ข้าวเหนียวมะพร้าวอ่อนเป็นอาหารทรงเรือที่มีเนื้อมะพร้าวอยู่ด้านล่าง ล่างสุดคือกะลามะพร้าว ตัวหลักคือข้าวหอม ในข้าวห่อด้วยเนื้อชิ้นๆ ผลไม้เป็นต้น รสชาติโดยรวมจะหอมหวาน อร่อยมากจริงๆ
ทั้งสองกินไปเดินไป กินเสร็จก็ยังไม่หายอยาก แป๊บเดียวก็ถูกดึงดูดด้วยกลิ่นหอมอีกครั้ง
“แป้งนี้หอมจัง พวกเราสั่งที่หนึ่งเถอะ”โจวซีถงเสนอ
“ไม่มีปัญหา วันนี้คุณคือแขกพิเศษ คุณอยากกินอะไรก็กินเถอะ”
เฉินห้าวซื้อบะหมี่สองที่ เจ้าของร้านเอาเส้นที่ต้มสุกแล้วใส่ลงชามก่อน จากนั้นก็ตักน้ำซุปกระดูกจากหม้อใหญ่ที่เดือดตั้งแต่หน้าประตูราดไปที่เส้น โรยด้วยผักโดยกับเครื่องปรุง แล้วบะหมี่เปาหลัวชามหนึ่งก็เสร็จแล้ว
เคล็ดลับความอร่อยของบะหมี่เปาหลัวอยู่ที่น้ำ พอทานเข้าไปกลิ่นหอมก็ทำให้อดใจไม่ไหวที่จะกลืนลงลิ้น แล้วใช้ช้อนตักซุปกระดูกหมูอีกคำ รสชาติที่เป็นกลิ่นหอมนั่น ทำให้ทั้งสองต้องชม
“อร่อย！ไม่เป็นรองอาหารทะเลมื้อเที่ยงเลยสักนิด ก่อนหน้านี้ฉันพลาดของอร่อยไปเยอะเลย”โจวซีถงชิมบะหมี่ชามนี้เสร็จ ก็แสดงความรู้สึกออกมา
ปกติเธอเข้าสังคมแต่โรงแรมหรูๆ เชฟร้านดังๆปกติก็มักจะได้รับการสอนมาจากโรงเรียน กินมากไปก็รู้สึกเลี่ยน แต่ของกินในที่แบบนี้มีรสชาติที่แตกต่างกัน ได้เพลิดเพลินต่างกัน
“มีได้ก็ต้องมีเสีย ตัวตนและสถานะของคุณ ทำให้คุณยากที่จะเพลิดเพลินกับความเชื่อมั่นของตลาดแบบนี้ แต่ความมีสีสันต่างหากที่เป็นชีวิต ต่อไปคุณอยากผ่อนคลาย ผมจะไปกับคุณทุกที่”เฉินห้าวด้วยอารมณ์ลึกซึ้ง
โจวซีถงเข้าใจความหมายของประโยคนี้ ไม่รู้จะตอบอย่างไร จึงใช้กระดาษเช็ดมุมปาก จากนั้นพูดยิ้มๆ：“ฉันอิ่มแล้ว”
พอโจวซีถงกับเฉินห้าวเริ่มรู้จักกันนาน รอยยิ้มก็เพิ่มมากขึ้น มีความคุ้นเคยมากกว่าเย็นชาก่อนหน้านี้เยอะมาก
ในเมื่อกินอิ่มแล้ว ทั้งสองก็เริ่มเดินกลับไป พร้อมกับชื่นชมประเพณีของท้องถิ่นไปด้วย
