บทที่136 สูตรเหล้าผลไม้ราชวัง
“ใช่สิ โอวหยางไห่นั้นไม่มาก่อกวนเธออีกใช่มั้ย”เฉินห้าวถาม
“เขากล้าที่ไหนละ รอบก่อนมาก็ถูกนายสั่งสอน บล็อกทั้งเบอร์และวีแชทแล้ว ฉันยังจะขอบคุณนายด้วย!”เซี่ยจิ้งยิ้มหวาน
“ถ้างั้นก็ดี”เฉินห้าวพยักหน้า
จากนั้น เซี่ยจิ้งที่ใจดีก็ถามถึงสถานการณ์บ้านเฉารุ่ย เฉินห้าวพูดเรื่องที่ให้เฉารุ่ยดูแลโรงเหล้ารอบหนึ่ง มีเธออยู่เขาสบายใจ
ถึงแม้ว่าเซี่ยจิ้งจะไม่ชอบที่เฉารุ่ยขัดขวางเธอกับเจ้านายมี “มีความสัมพันธ์ลับ” แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอรู้ว่าอะไรควรไม่ควร
ได้ยินว่าเฉารุ่ยที่กำลังผลิตเหล้าผลไม้เกี่ยวข้องกับชาวสวน อยู่ๆเซี่ยจิ้งก็นึกอะไรออก พูดกับเฉินห้าวว่า “ฉันจำได้ว่าตอนเด็กดูตำราอาหารเก่าแก่ ด้านในมีสูตรการทำเหล้าผลไม้ราชวัง ด้านบนเขียนไว้ว่าให้บุคคลในราชวงศ์ดื่ม รสชาติน่าจะไม่เลว ฉันไปถามสูตรมา แล้วก็ให้เฉารุ่ยทำเหล้าผลไม้ราชวังที่นั่น ผลลัพธ์น่าจะไม่เลว!”
“นี่เรื่องดีนี่ ถ้างั้นเธอไปถามดู!”
เฉินห้าวเองก็สนใจมาก มรดกจีนที่สืบทอดมาห้าพันปี มีของดีอยู่ไม่น้อย เหล้าผลไม้นี้ฟังดูไม่เลว
ดังนั้นเซี่ยจิ้งจึงโทรหาคุณปู่ที่บ้านเพื่อขอสูตร
เพิ่งพูดสายได้ไม่กี่ประโยค เซี่ยจิ้งก็ขมวดคิ้ว ดูแล้วเรื่องไม่เป็นไปตามที่หวัง
เหตุผลก็คือคนแก่เขาไม่ยอมให้เอามรดกที่เก็บไว้ออกมาแบ่งปัน ยังไงซะคนแก่ก็อนุรักษนิยม
“บ้านเราไม่ได้หมักเหล้าสักหน่อย สูตรนี้เก็บไว้แล้วมีประโยชน์อะไรคะ?ตอนนี้หนูอยากได้สูตรเหล้าผลไม้มาทำให้ผู้คนชื่นชม ท่านยังไม่ตกลง?”
ในสายเสียงของเซี่ยจิ้งดังขึ้นไปอีก สาดอารมณ์คุณหนูใส่คุณปู่ของตัวเอง
“ไม่มีสูตรก็ไม่เป็นไร อย่าเถียงกับคนแก่เลย”เฉินห้าวพูดกล่อมอยู่ข้างๆ
แต่ว่าเซี่ยจิ้งนั้นเป็นเด็กที่ถูกเอาแต่ใจในบ้าน เธอพูดขู่ว่า “ถ้าท่านไม่ให้สูตรผลไม้ละก็ ชาตินี้หนูจะไม่แต่งงาน ท่านก็ไม่ต้องคิดจะอุ้มเหลนแล้ว!”
การขู่นี้จี้จุดไปที่คุณปู่เซี่ย ไม่นาน คนแก่ก็ยอม ตกลงแล้วจากนั้นก็ถ่ายรูปสูตรแล้วส่งมาให้เซี่ยจิ้ง
“คุณปู่ดีที่สุด! คุณปู่อายุหมื่นปี! รอหนูกลับไปจะเอาของขวัญไปฝากนะคะ!”
เซี่ยจิ้งเปลี่ยนเป็นเชื่อฟังในทันที น้ำเสียงก็หวานขึ้น ทำเอาซะคุณปู่เซี่ยไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ดี ถอนหายใจแล้วบอกว่าลูกสาวโตแล้วก็ไม่ใช่ของบ้าน
“นี่ไม่ค่อยดีมั้ง?”เฉินห้าวที่อยู่ข้างๆไม่รู้จะพูดอะไรดี
“มีอะไรไม่ดีกัน เก็บสูตรไว้ไม่ใช้ นั่นถือจะเก็บไว้เสียของ”เซี่ยจิ้งหึไปทีหนึ่ง คิดว่าตัวเองกำลังทำเรื่องที่ดี
เฉินห้าวยิ้ม ทำอะไรยัยคนนี้ไม่ได้เลย
ในวรแชทของเซี่ยจิ้งได้รับรูปสูตร ในนั้นมีแต่อักษรจีนตัวเต็ม หน้ากระดาษเหลืองและเสียหาย ดูแล้วน่าจะหลายปี
ขั้นตอนการหมักซับซ้อนนิดหน่อย และขั้นตอนสำคัญก็ยากมาก เฉินห้าวดูแล้วถ้าหมีกออกมาคงไม่ธรรมดาแน่ๆ
“ฉันส่งสูตรไปให้เฉารุ่ย ให้เธอเริ่มหมักเหล้า เหล้าผลไม้หมักไว ไม่แน่สักอาทิตย์พวกเราก็จะได้ดื่มเหล้าแอปเปิลหมักของบ้านหมู่บ้านเฉารุ่ยแล้ว”เซี่ยจิ้งพูด
ถึงแม้ว่าเซี่ยจิ้งไม่เรียกร้องสิ่งตอบแทน แต่ว่าเฉินห้าวก็โทรไปบอกเฉารุ่ยว่าต้องเก็บสูตรเป็นความลับ อย่าให้หลุดออกมา ยังไงซะก็สมบัติของตระกูลเซี่ย อีกอย่างถ้าอนาคตเหล้าผลไม้ได้กำไร ก็จะมีส่วนแบ่งให้เซี่ยจิ้งสักหน่อย จะเอาของคนอื่นมาฟรีๆไม่ได้
“ได้ค่ะประธาน ฉันจะระวังค่ะ”เฉารุ่ยพูดในสาย
“ถ้างั้น เธอต้องดูแลสุขภาพ อย่าเหนื่อยเกินไป”
เมื่อคุยงานเสร็จ เฉารุ่ยก็พูดสั่งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วง
เฉินห้าวใจกระตุก คิดถึงเรื่องคืนนั้นที่ใกล้ชิดกัน รู้สึกคิดถึงนิดหน่อย ความรู้สึกนั้น ผิวหอมนั้น ทำให้คนคิดฝัน
เฉินห้าวก็ไม่ใช่จานโฮที่ไม่มีความรู้สึกพวกนี้ เขาชอบความอ่อนโยนของเฉารุ่ย แต่ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสอง ต้องรอให้เธอทำงานที่โรงเหล้าให้เสร็จแล้วกลับมาเมืองไป่เหอแล้วถึงจะพัฒนาต่อได้
เฉินห้าวกำลังคุยเล่นกับเซี่ยจิ้ง อยู่ๆข้างนอกก็มีชายหนุ่มสองคนที่สักลายบนไหล่ ใส่เสื้อยืดที่มีลายหัวหมาป่า บนคอมีสร้อยทองเส้นใหญ่ การแต่งตัวนี้ดูก็รู้ว่าเป็นคนแบบไหน มาไม่ดี
“เถ้าแก่ๆ มีนักเลงมาก่อเรื่องอีกแล้ว รีบไปสั่งสอนพวกมันค่ะ!”
เซี่ยจิ้งเห็นพวกนักเลง ไม่รู้สึกกลัว แต่กลับมีท่าทางตื่นเต้น เธอเป็นพวกกลัวโลกไม่วุ่นวาย อยากจะดูการต่อสู้ที่ไม่เสียเงิน
ในบรรดาเพื่อนของเฉินห้าว เซี่ยจิ้งดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้าใจถึงพละกำลังของเฉินห้าวดีที่สุด ยังไงซะการเจอกันครั้งแรกของทั้งสอง ก็เจอนักเลงที่เจิ้งตงพามา เฉินห้าวสู้กับคนมากมายและก็ชนะเสมอ ทำให้เธอจำได้ดี ทำให้เซี่ยจิ้งอยากจะกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง
เฉินห้าวคิ้วขมวด คิดถึงกฎระเบียบของเมืองไป่เหอแย่ขนาดนี้เชียวหรอ?สองสามวันก็มีนักเลงมาก่อเรื่อง
แต่ว่าหนุ่มแขนลายสองคนนี้ ไม่ได้มาถึงแล้วก็ทำลายสิ่งของ แต่เมื่อเห็นเฉินห้าวแล้วก็ซุบซิบกันถึงจะเดินมา
“นายคือเฉินห้าว?”ชายหนุ่มแขนลายคนหนึ่งมองดู ถามอย่างกวนตีน
“ใช่ มีเรื่องอะไร?”
เฉินห้าวยืนขึ้น ความสูง 180 ซม.ของเขา สูงและล่ำกว่าชายสองคนนี้ ให้แรงกดดันกับทั้งสองคนนั้นมาก