บทที่137 เฮียใหญ่แห่งไป๋เหอ
ชายหนุ่มแขนลายคนหนึ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ “เฮียสือของเราอยากเจอนาย”
เฉินห้าวยิ้ม ใครๆก็อยากมาหาเขาจริงๆ น่าจะมีเกี่ยวกับคนที่เคยสั่งสอนอย่างเฮียหนิวแน่นอน ยังไงซะก็มีประโยคหนึ่งที่พูดแบบนี้ พูดว่า ผีงูผีควาย ตีเฮียหนิวไปก็มีเฮียสือมา ไม่แปลกใจอะไร
“ฉันไม่ว่าง ถ้าเขาอยากเจอฉันก็ให้มาเอง มารยาทแค่นี้ไม่รู้จักหรอ?”เฉินห้าวพูดดูถูก
“แซ่เฉิน แกอย่าให้เกียรติไม่รับเกียรตินะ เฮียสือเขาไว้หน้าแก ถ้าเป็นคนอื่นจัดการแกไปนานแล้ว”
ชายแขนลายคนหนึ่งโมโห ใช้นิ้วชี้หน้าเฉินห้า
“อ้อ เก่งขนาดนี้เชียว?งั้นแกก็จัดการฉันดูสิ”
เฉินห้าวไม่กลัวนักเลงพวกนี้ นอกจากขู่และใช้กกลังก็ทำอะไรไม่เป็นแล้ว ขอแค่นักเลงสองคนนี้กล้าลงมือ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะสั่งสอน
ชายแขนลายคนหนึ่งตกหลุมพราง ฟาดหมัดมาด้วยความโมโห แต่กลับถูกเพื่อนของเขาขวางไว้ พูดเตือนเสียงเบา “ลืมคำสั่งของเฮียสือแล้วหรอ?”
“ถือว่าแกโชคดี”ชายแขนลายที่ใจร้อนคนนั้นเก็บมือ จากนั้นทั้งสองก็ออกไปจากร้า
“ตอนนี้นักเลงคิดได้แล้ว?ถึงได้ไม่ใช้กำลังขู่บังคับ?”
เฉินห้าวเองก็แปลกใจ แต่ไม่นานก็รู้ว่าเรื่องไม่ง่าย เพราะนักเลงแขนลายสองคนนั้นกอดอกคุมอยู่หน้าร้าน เมื่อลูกค้าที่จะมากินข้าวพวกเขาก็ใช้สายตาน่ากลัวจ้อง ทำให้ลูกค้าตกใจหนีหาย กระทบกับธุรกิจมาก
พวกเขาใช้ความคิดนี้มาบังคับเฉินห้าว ก่อกวนธุรกิจร้านอาหารของเขา กดดันให้เฉินห้าวไปเจอเฮียสืออะไรนั่น
“น่าเกลียดจริงๆ ฉันไปไล่พวกมัน!”
เซี่ยจิ้งทนดูไม่ไหว ถือกระทะจะไปหาเรื่องนักเลง ท่าทางนั้นเหมือนกับหม่าป่าตัวเมียในการ์ตูน อย่าปล่อยให้ผู้หญิงโมโห
“เธออยู่นี่ เรื่องพวกนี้ให้ผู้ชายจัดการก็พอแล้ว”
เฉินห้าวเรียกพนักงานมาไม่กี่คน สั่งนิดหน่อย พวกเขาก็เอาผ้าปูโต๊ะสีขาวสองผืนแล้วผลักประตูออก
พวกนักเลงได้ยินเสียงเคลื่อนไหว กำลังจะหันไปดูอย่างสงสัย อยู่ๆก็ถูกผ้าปูโต๊ะคลุมหัวไว้ มองไม่เห็นอะไร
ในตอนที่พวกเขาใช้มือตะเกียกตะกาย ก็ถูกผลักล้มแล้วก็มีคนมารุมกระทืบ ตีได้สะใจมาก อีกอย่างอีกฝ่ายที่ถูกตีก็คือนักเลงที่มาหาเรื่อง ในใจพวกเขาไม่กังวลอะไรสักนิด แม้แต่คนเฝ้าประตูที่เป็นคนฝรั่งเศสอย่างบรูโนก็มาร่วมด้วย
เฉินห้าวเห็นว่าพอแล้ว ก็บอกให้พนักงานหยุด เมื่อกระทืบเสร็จผ้าขาวก็กลายเป็นสีเทา
นักเลงสองคนนั้นเปิดผ้าออก ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น มีคนหนึ่งหน้าช้ำ อีกคนเลือดกำเดาไหล ท่าทางน่าอนาถ
“พวกแกกล้าทำร้ายฉัน จะบอกให้ แกซวยแน่!”
นักเลงพวกนี้ยังปากดี ไม่ระวัง เลือดกำเดาก็ไหลลงคางเข้าปาก รสชาติคาว คำขู่ก็กลายเป็นคำตลก
“ถ้าอย่างนั้นพวกฉันก็ตากผ้าปูโต๊ะต่อ”
เฉินห้าวออกคำสั่ง พนักงานคนอื่นก็เอาผ้าปูโต๊ะจะมาคลุมไว้ ทำเอานักเลงสองคนนั้นตกใจรีบวิ่งหนี ช่างใจเสาะจริงๆ
“ฮ่าๆ พนักงานร้านเราเก่งจริงๆ เถ้าแก่ ฉันแนะนำให้แจกโบนัสพวกเขา!”เซี่ยจิ้งออกมาปรบมือแล้วพูด
“โบนัสให้อยู่แล้ว ต่อไปถ้ามีนักเลงมาอีก เตะพวกมันออกไปก่อนค่อยว่ากัน ถ้าบาดเจ็บฉันรับผิดชอบเอง”เฉินห้าวบอกให้พนักงานป้องกันตัวเอง มีประสบการณ์ครั้งนี้ คิดว่าต่อไปถ้ามีนักเลงมาคงจะต้องซวยแล้วละ
แน่นอนว่าเฉินห้าวไม่ได้หยิ่งผยอง นักเลงพวกนี้ เสียหน้าในที่ของเขา จะต้องไปหยุดง่ายๆแน่ เฉินห้าวจะต้องมีข้อมูลของอีกฝ่ายก่อน ป้องกันหารถูกแก้แค้น
เฉินห้าวมอบหมายหน้าที่นี้ให้เพื่อนสนิทฉิงจื๋อเทา
ฉิงจื๋อเทาหาข้อมูลทั่วไปของผู้คนในอินเทอร์เน็ต ข้อมูลพื้นฐานสามารถหาได้ในเน็ต แต่ถ้าส่วนตัวขึ้นอีกจะต้องแฮกเข้าไปในเว็บที่มีส่วนเกี่ยวข้อง
สักพัก ด้านฉิงจื๋อเทาก็มีข้อมูลมา “พี่เฉิน ก็ว่าทำไมมันถึงชื่อเฮียสือ ชื่อเต็มของเขาคือ เสอจวิ้นวี่ มีคดีมากมาย ฉายาตอนนี้คือเฮียใหญ่แห่งไป๋เหอ เป็นนักเลงใหญ่ มีลูกน้องมากมาย มีอสังหาริมทรัพย์และบริษัทมากมาย มีชื่อที่สุดก็คือเมืองบันเทิงจื้อจูน ส่วนที่ละเอียดกว่านี้ ก็ต้องใช้เวลาหามากกว่านี้”
“ได้ ลำบากหน่อยนะ”
ตอนนี้เฉินห้าวพอรู้แล้ว เฮียสือคนนี้มีเบื้องหลัง เป็นไปได้มากที่ช่วยแก้แค้นให้เฮียหนิว
เฮียหนิวถูกจับแล้ว ส่วนเฮียสือคนนี้เป็นคนที่เก่งกว่าเฮียหนิว “เฮียใหญ่แห่งไป๋เหอ” ถึงแม้จะดูเป็นการชมตัวเอง แต่ก็สามารถพูดได้ว่าเขามีอำนาจในเมืองไม่น้อย ต่อกรกับเขา จะต้องระวังเป็นพิเศษ
นักเลงพวกนี้ ทำได้ทุกอย่าง ตัวเองไม่กลัว แต่เพื่อนก็ต้องเตือนสักหน่อย
ก้านโจวซีถงเฮียสือเองก็ไม่กล้าแตะ ส่วนฉิงจื๋อเทาก็เป็นผู้ชายติดบ้านที่ไม่ค่อยออกไปไหนเลย ก็ไม่ต้องเป็นห่วง คนที่น่าเป็นห่วงก็คือเซี่ยจิ้ง ในร้านอาหารมีพนักงานปกป้อง ตอนกลางคืนเลิกงาน เฉินห้าวขับรถรับส่งเธอเอง
ยังดี คืนนั้นยังถือว่าปลอดภัย ไม่เจออะไรแปลกๆ
เมื่อถึงบ้าน เจอการเตือนจากเฉินห้าว เซี่ยจิ้งกลับไม่สนใจอะไร แล้วเอากระทะที่เธอฝึกอยู่ตลอดพูดว่า “ฉันไม่กลัวนักเลงพวกนั้นหรอก กล้าเข้ามาฉันก็จะทุบเข้าให้”
เฉินห้าวยิ้ม ถือกระทะตลอด คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเธอเป็นหมาป่าตัวเมียสีแดงจริงๆ
