บทที่132 เข้าซื้อกิจการโรงเหล้า
“ดีมาก แกทำฉันโมโหได้สำเร็จแล้ว”
เฉินห้าวหัวเราะเย็นชา จากนั้นก็นั่งลงที่โซฟา เปิดแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านหน้าพื้นที่ทรัพย์สินอย่างสงบ และก็เห็นข้อความทรัพย์สินของโรงเหล้านี้จริงๆ
โรงเหล้าเจียเฟิ่ง ทรัพย์สินมั่นคงบวกกับธุรกิจของแบรนด์รวมทั้งหมดราคา 15.47 ล้าน ซื้อกิจการต้องใช้คะแนน 5 คะแนน
เฉินห้าวกดเลือกรายการ “ซื้อ” อย่างไม่ลังเล ระบบแจ้งเตือน “กำลังปรับเปลี่ยนสิทธิ์ในทรัพย์สิน” ประมาณ 1 นาทีถึงจะมีผล
ใช่แล้ว สิทธิ์ในบริษัทและร้านค้าส่วนใหญ่ที่อยู่รอบข้างเฉินห้าว สามารถเข้าซื้อได้ผ่านแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน แต่เฉินห้าวใช้งานน้อยมาก ยังไงซะนี่ก็ออกจะเหมือนกับการบังคับซื้อ
ทุกธุรกิจหรือร้านค้าต่างก็เป็นสิ่งมีค่าของผู้จัดตั้ง เฉินห้าวเข้าใจดี จึงแย่งสิทธิ์ในกิจการของคนอื่นน้อยมาก แต่ว่าหูเสี่ยวหม่านคนนี้ทำให้เขาโมโหจริงๆ ทนจนไม่รู้จะทนยังไง เฉินห้าวจึงได้ซื้อกิจการโรงเหล้านี้ แล้วให้เขาออกไป
หูเสี่ยวหม่านยังไม่รู้ว่ากิจการของครอบครัวนั้นถูกเปลี่ยนเจ้าของแล้ว เขาเห็นว่าเฉินห้าวยังไม่ไป ก็โมโหหนัก “แจ้งตำรวจ มือฉันบาดเจ็บ ให้ตำรวจมาจับเขาเข้าคุก!”
สาวน้อยคนนั้นเอือมระอา ทำได้แค่กดโทร 120 พวกเขาทั้งหลายต่างก็รอตำรวจมา
เฉารุ่ยดึงแขนเสื้อของเฉินห้าว พูดอย่างกังวลว่า “ประธานคะ ทำยังไงดี อีกเดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว”
“ไม่ต้องกลัว แซ่หูคนนั้นไม่นานก็จะถูกพาตัวไป”เฉินห้าวพูดอย่างมั่นใจ
“ฮะ?พาตัวเขาไป?”
เฉารุ่ยไม่เข้าใจ ตามจริงแล้วพวกเขาคือคนนอก ตำรวจมายังไงก็ต้องเข้าข้างอีกฝ่าย ทำไมถึงพาคนที่แจ้งตำรวจไป?
ระหว่างที่รอหูเสี่ยวหม่านก็ไม่หยุดที่จะพูดจากระทบ มีคนงานในโรงเหล้าได้ยินเสียงด่า ต่างก็พากันเดินมา ได้ยินว่าเถ้าแก่ถูกคนสั่งสอน พนักงานชายหลายสิบคนถกแขนเสื้อจะมาหาเรื่องเฉินห้าว ยังไงซะนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีที่จะเอาอกเอาใจเถ้าแก่
เฉินห้าวกลอกตาใส่พวกคนงานพวกนี้ พูดว่า “ฉันขอเตือนให้พวกนายใจเย็นหน่อย ระวังจะมีปัญหากับคนที่ไม่สมควรมีปัญหาด้วย!”
“แกเป็นใคร!มามีเรื่องกับเถ้าแก่พวกเรา ไม่ต่อยแกก็บุญแล้ว รีบขอโทษเถ้าแก่พวกเรา ไม่อย่างนั้นระวังฉันจะตีแก!”
พนักงานชายคนหนึ่งเสนอหน้าที่สุด และก็ไม่รู้ว่าไปเก็บไม้มาจากไหนอีกท่อนหนึ่ง ทำท่าจะทุบตี
“ใช่ ตีมันเลย ตีบาดเจ็บแล้วเดี๋ยวฉันออกค่ารักษาพยาบาลเอง ฉันมีเงิน!”หูเสี่ยวหม่านก็อวดเก่งอยู่ตรงนั้น
เฉินห้าวหัวเราะแล้วดูตัวตลกพวกนี้ พวกเขาก็แค่ปากเก่ง เห็นกล้ามเนื้อบนตัวเฉินห้าวและเห็นว่าตัวสูงใหญ่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรจริงๆ
ในระหว่างที่พนักงานบางคนกำลังส่งเสียงดังไม่หยุด อยู่ๆก็ได้ยินเสียงรถตำรวจ
ไม่นาน ตำรวจก็มาถึงที่ มาสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น
หูเสี่ยวหม่านก็โชว์ข้อมือที่เขียวช้ำ “เขาทำร้ายฉันจนบาดเจ็บแบบนี้ จงใจทำร้าย รีบจับเขาไป ผู้หญิงคนนั้นปล่อยไว้ได้”
เวลานี้แล้วเขายังคิดชั่วอยู่อีก
ตำรวจมาสอบถาม “นายเป็นคนทำร้ายเขาหรอ?”
เฉินห้าวพูด “ผมทำร้ายเขาเพราะว่าเขาเมาแล้วมาหาเรื่องในโรงเหล้าของผม แล้วยังทำไม่ดีกับพนักงานของผม เขาเป็นคนหาเรื่องเอง”
ตำรวจฟังแล้วดูเหมือนจะมีเรื่องนี่นา ดังนั้นจึงให้ทั้งสองเขาหลักฐานออกมา เพื่อพิสูจน์คำพูดของตัวเอง
“แกเป็นบ้ารึไง นี่คือโรงเหล้าของฉัน พ่อฉันก่อตั้งมาเองกับมือ ไม่เชื่อก็ถามพนักงานพวกนี้”หูเสี่ยวหม่านชี้พวกเขาแล้วก็พูด
“ใช่แล้ว เถ้าแก่ของพวกเราคือเถ้าแก่หู คนๆรี้มันเป็นคนบ้า ถึงได้พูดว่าตัวเองเป็นเจ้าของโรงเหล้า”
“คุณตำรวจ จับเขาไปส่งโรงพยาบาลบ้าเลยดีกว่า!”
พนักงานพวกนั้นก็พูดเยาะเย้ยเฉินห้าว
ตำรวจก็คือคนในพื้นที่ จะต้องรู้อยู่แล้วว่าเถ้าแก่ของโรงเหล้าเจียเฟิ่งคือใคร ดังนั้นเขาจึงเอาเรื่องไปที่เฉินห้าว จะให้เฉินห้าวไปกับพวกเขา
แต่เฉินห้าวกลับพูดอย่างใจเย็น “แน่นอนว่าผมมีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าผมคือเถ้าแก่ของโรงเหล้า”
เฉินห้าวเอาหลักฐานการบริหารโรงเหล้าและใบให้สิทธิ์ออกมาจากกระเป๋า ด้านบนแสดงชัดเจนว่าเฉินห้าวคือเถ้าแก่ของโรงเหล้า อีกอย่างวันที่ของสัญญาก็คือวันนี้ หูเสี่ยวหม่านขายสิทธิ์ทุกอย่างกับให้กับเฉินห้าวในราคา 14 ล้าน ดังนั้นตอนนี้เฉินห้าวจึงเป็นเจ้าของโรงเหล้าตามกฎหมาย
หลักฐานพวกนี้ครบชุดมาก และยังมีตราประทับแห่งชาติ นี่ไม่ใช่ตราที่จะลอกเลียนแบบได้หรือค้นในเน็ตก็รู้
ตำรวจเองก็งง เพราะว่าพวกเขาสามารถดูออกว่าเอกสารพวกนี้เป็นของจริง เพราะฉะนั้น หูเสี่ยวหม่านจึงกลายเป็นคนที่มาหาเรื่องในโรงเหล้าที่ไม่ใช่ของตัวเอง จึงกลายเป็นฝ่ายที่ผิด
“เป็นไปไม่ได้ เสี่ยวหลี่ ไปเอาใบอนุญาตของบริษัทออกมาให้หมด นั่นถึงจะเป็นของจริง เอกสารพวกนี้ของพวกแกมันของปลอม!”
หูเสี่ยวหม่านไม่เชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก็จริง เช้าวันนี้เขายังเป็นเจ้าของโรงเหล้านี่ ไม่คิดว่าตอนบ่ายไปดื่มมาที ทำไมถึงได้มีคนมาแบ่งสิทธิ์ไปได้ละ?
เมื่อรอสาวน้อยเสี่ยวหลี่คนนั้นไปเอาใบอนุญาตมาด้วยใบหน้าตกใจ หูเสี่ยวหม่านยังถามอย่างไม่พอใจว่า “เธอปัญญาอ่อนแล้วรึไง นี่มันท่าทางอะไรของเธอ”
“เถ้า เถ้าแก่…..ไม่สิ หูเสี่ยวหม่าน โรงเหล้านี้ไม่ใช่ของนายแล้วจริงๆ”
เสี่ยวหลี่โชว์ใบอนุญาต ทุกคนดู ด้านบนก็เขียนไว้ว่าเจ้าของโรงเหล้าตามกฎหมายคือเฉินห้าว เหมือนกับเอกสารที่เฉินห้าวเอาออกมา ทุกคนต่างก็ไม่รู้ว่าแก้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! ฉันไม่เคยให้สิทธิ์!”
หูเสี่ยวหม่านไม่เชื่อ เขาไม่เคยเซ็นสัญญามอบอำนาจ แต่โรงเหล้ากลับไม่ใช่ของเขาแล้ว นี่มันเจอผีชัดๆ
จริงๆแล้วนี่เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ยาก เป็นความสามารถของแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านก็เท่านั้น ผลลัพธ์การบังคับซื้อขายกิจการ
