บทที่179 เป็นวัวเป็นม้า
“มีอะไรเหรอ?” เฉินห้าวถาม
“คือว่าเมื่อกี้เรามีเวลาน้อยเกินไปนะครับ หากเราดูแลไม่ดี โปรดยกโทษให้เราด้วยนะครับ”
ระหว่างที่พูดผู้จัดการผางจึงหยิบนามบัตรออกมายื่นให้เขาด้วยมือสองข้าง จุดประสงค์ของเขาคือประจบสอพลอ
“โอเค แต่ฉันไม่ได้พกนามบัตรมา” เฉินห้าวกล่าว
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีเบอร์ติดต่อของคุณแล้ว ตอนนี้ที่เมืองไป๋เหอไม่มีคนที่ไม่รู้จักคุณ!” ผู้จัดการผางเลียแข้งเลียขาเขาเต็มที่
เฉินห้าวมีปฏิกิริยาค่อนข้างเย็นชา และจิบชีวาสเล็กน้อย ผู้จัดการผางเข้าใจในทันทีว่า นี่เป็นคำสั่งขับไล่แขก ดังนั้นเขาจึงริเริ่มกล่าวลาทันที เพื่อไม่ให้ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้รำคาญ
ทันทีที่ผู้จัดการผางหันหลัง เขาก็เห็นถันป๋อหยางยืนอยู่ตรงหน้าเขา
ตรงกันข้ามกับท่าทีเฉยเมยของเฉินห้าว เมื่อถันป๋อหยางเห็นผู้จัดการผางคนนี้ ก็ทักทายเขาด้วยความประหลาดใจและดีใจ: “ผู้จัดการผางคุณอยู่ที่นี่ด้วยหรือครับ”
“ใช่” ผู้จัดการผางยิ้มเมื่อเขาเผชิญหน้ากับเฉินห้าว แต่เมื่อเขาเผชิญกับถันป๋อหยางเขาก็เย็นชาและเยือกเย็นใส่
ถันป๋อหยางกล่าวอย่างประจบเอาใจ: “ผู้จัดการผางผมอยากชวนคุณดื่มสักแก้ว นี่คือไวน์แดงบอร์โดซ์ในปี05 ราคาขวดละหมื่นกว่าหยวนนะ!”
“ไม่ล่ะ ฉันยังมีธุระ ฉันแค่แวะมาหาประธานเฉิน”
ผู้จัดการผางกับเขาเพียงแค่มีการติดต่อทางธุรกิจเท่านั้น ไม่ได้สนิทกันมากนัก ถันป๋อหยางเปิดร้านขายวัสดุก่อสร้าง และผู้จัดการผางดูแลด้านการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ถันป๋อหยางจึงอยากจะประจบประแจงเขา
“คุณเรียกเขาว่าประธานเฉินเหรอ?” ถันป๋อหยางถามด้วยความไม่เชื่อ
ผู้จัดการผางซึ่งเป็นคนที่เขาเคารพดั่งพ่อ แต่กลับเคารพเฉินห้าวขนาดนั้น จนเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่แน่ๆ ตอนอยู่ในโรงเรียนเฉินห้าวยังเป็นคนยากจนอยู่ เพียงไม่กี่เดือนเขาก็กลายเป็นคนที่อยู่เหนือกว่าตัวเองแล้วเหรอ?
แต่เดิมผู้จัดการผางไม่ได้ให้ความสำคัญกับถันป๋อหยางมากนัก เขาเป็นเพียงผู้จัดจำหน่ายวัสดุก่อสร้างที่เล็กที่สุดของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ พอได้รู้ว่าเขารู้จักกับเฉินห้าวด้วย ผู้จัดการผางก็เปลี่ยนทัศนคติทันที และถามรายละเอียดอย่างมีมารยาท
“เฉินห้าวกับผมเป็นศิษย์เก่า พวกเราเรียนวิชาหลักสูตรสาธารณะด้วยกันครับ” ถันป๋อหยางอ้างความสัมพันธ์ของเขากับเฉินห้าวเพื่อผลประโยชน์โดยไม่รู้ตัว และไม่มีภาระทางจิตใจแม้แต่น้อย
“โอ้ย เป็นความสัมพันธ์ที่ดี คุณมาหาฉันสิ ฉันจะมอบธุรกิจเพิ่มเติมให้คุณ” ผู้จัดการผางหัวเราะและแม้แต่ออเดอร์ที่ได้มายาก ก็ยังถูกส่งออกไปในตอนนี้
“ขอบคุณ ขอบคุณมากครับ วันหลังผมจะไปเยี่ยมคุณแน่นอน” ถันป๋อหยางกล่าวอย่างมีความสุข
ถันป๋อหยางคอยส่งผู้จัดการผางออกไปที่รถ เมื่อเขากลับมาที่บาร์ สายตาที่มองเฉินห้าวแตกต่างจากเดิมไปแล้ว จากจากตอนแรกที่โอ้อวด ดูถูก ตอนนี้กลายเป็นอิจฉาและสยองขวัญ
เมื่อนึกถึงคำพูดของจูหมิ่นในตอนแรก และทุกสิ่งรอบตัวเขา เรื่องที่ซื้อหมู่คฤหาสน์จงหัวกว่า200 ล้าน ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ข่าวลือ แน่นอนว่าอดีตศิษย์เก่าเฉินห้าวได้กลายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถบรรลุได้ไปแล้ว
เฉินห้าวดื่มชีวาสเสร็จแล้ว และกำลังจะกลับ หลังจากเดินออกจากบาร์จูหมิ่นก็รีบเดินตามไป
ถันป๋อหยางถูกกระตุ้นโดยจูหมิ่นอีกครั้ง และเขาก็รีบตามออกไป จับตัวหยุดจูหมิ่นที่หน้าลานจอดรถและพูดว่า: “คนสวย ให้ผมไปส่งคุณนะ!” จูหมิ่นทำเหมือนว่าไม่ได้ยิน
เฉินห้าวกดกุญแจรถในเวลานี้ และประตูกรรไกรสุดเท่ของปอร์เช่ก็เปิดขึ้น
จูหมิ่นเริ่มถามว่า: “ประธานเฉินคุณส่งฉันกลับบ้านได้ไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว หากไม่รังเกียจที่ฉันดื่มสุราไปนิดหน่อยก็ขึ้นรถเลย” เฉินห้าวกล่าว
จูหมิ่นกระโดดขึ้นรถอย่างมีความสุข นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั่งรถปอร์เช่ และเธอรู้สึกตื่นเต้นมาก
ประตูปิดลงปอร์เช่คำรามออกไป ขณะที่ถันป๋อหยางยืนอยู่ที่ลานจอดรถ ดูเฉินห้าวจากไปอย่างว่างเปล่า ควันท่อไอเสียรถปะปนในอากาศในใจเขาเต็มไปด้วยความสับสน
เฉินห้าวส่งจูหมิ่นไปถึงแค่บริเวณบ้านเช่า รถก็หยุดลง
“วันนี้ขอบคุณมาก คุณเฉินคนหล่อขั้นเทพ ไม่ต้องกังวลฉันจะเขียนเรื่องราวของคุณให้ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน” หลังลงจากรถจูหมิ่นกล่าวยังมีความสุข
“อย่าเขียนให้มันเว่อร์เกินไปนะ อย่าลืมใช้นามแฝงด้วย” เฉินห้าวกล่าว
“โอเค จะปฏิบัติตามคำขอ!”
จูหมิ่นยิ้มและโบกมือลา จากนั้นก็หันเดินเข้าไปในชุมชน
เฉินห้าวก็ขับรถกลับบ้าน ด้วยเมื่อกลับถึงบ้านเขาเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูชุมชน จู่ๆเขาก็นึกถึงสิ่งหนึ่งได้ นั่นคือหมู่คฤหาสน์จงหัวของเขาใหญ่เกินไปแล้ว และเขาจำเป็นต้องจ้างบริษัทอสังหา มาช่วยเขาดูแลมิฉะนั้นสวนที่บ้านทั้งหมดจะกลายเป็นที่รกร้างในไม่นาน
“พรุ่งนี้ไปหาบริษัทอสังหาดีกว่า” เฉินห้าวตัดสินใจอย่างร่าเริง
……
วันรุ่งขึ้นเฉินห้าวกำลังจะไปหาบริษัทอสังหาริมทรัพย์ แต่หลังจากสอบถามผู้จัดการผางพบว่า ที่ผ่านมาหมู่คฤหาสน์จงหัวมีบริษัทที่ให้ความร่วมมือด้านอสังหาริมทรัพย์อยู่แล้ว การบริการของเขาถือว่าไม่เลว และค่าใช้จ่ายไม่แพงนัก เฉินห้าวต่อสัญญาโดยตรงกับพวกเขาก็พอ ไม่ต้องหาใหม่ให้ยุ่งยาก
เฉินห้าวรู้สึกใช้ได้ เขาจึงนัดหมายกับผู้รับผิดชอบบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เพื่อการลงนามในสัญญา
ในช่วงเวลาอาหารเช้า เมื่อเซี่ยจิ้งที่ส่งอาหารมารู้ว่าเฉินห้าวใช้เงินกว่า200 ล้านซื้อกลุ่มวิลล่า ดวงดาวปรากฏในตาของเธอ เธอประสานมือไหว้ และกล่าวอย่างชื่นชม: “คุณสุดยอดมากเลยเจ้านาย ความชื่นชมของฉันที่มีต่อคุณ เป็นเหมือนแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวไม่มีที่สิ้นสุด และเหมือนกับแม่น้ำหวงเหอที่เอ่อล้นจนไม่สามารถควบคุมได้ ”
“แหม ท่องบทความในหนังได้ด้วย อย่าทำท่าทางประหลาด ให้มันปกติหน่อย” เฉินห้าวตำหนิ
“ฮิฮิ”
เซี่ยจิ้งยิ้มทันที แน่นอนว่าเมื่อก้เธอแค่แกล้งเฉยๆ แต่เธอก็โหยหากลุ่มวิลล่าใหม่มาก เธอทำหน้ามุ่ยทันทีและเริ่มแสร้งทำเป็นน่ารัก เธอคว้าแขนของเฉินห้าวแกว่งไปมา พูดด้วยน้ำเสียงแอ๊บแบ๊ว: “เจ้านายค่ะ พาฉันไปดูวิลล่าหน่อย ฉันอยากมีประสบการณ์ที่อยู่ในวิลล่าจริงๆ”
“รู้สึกว่าหอพักที่ฉันมอบให้เธอจะอยู่ในชุมชน” เฉินห้าวเตือนอย่างจงใจ
หนึ่งในเหตุผลที่เขาซื้อวิลล่าก็คือเซี่ยจิ้งนั้นไม่มีมารยาท เธอมักจะบุกเข้าห้องเขาอย่างตามใจชอบ ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย ตอนนี้เธอยังต้องการที่จะอาศัยอยู่ในวิลล่ากับเขา ถ้างั้นทุกอย่างที่ทำไปก็สูญเปล่าหมดสิ?
“ในชุมชนจะดีกว่าวิลล่าได้ยังไง!”
เซี่ยจิ้งเริ่มโหมดออดอ้อน: “เจ้านายค่ะ ให้ฉันเข้าไปอยู่ในวิลล่านะคะ ฉันไม่เอาเงินเดือนแล้วก็ได้ ฉันจะเป็นวัวและม้าให้คุณในชาติหน้า ชาติหน้าฉันจะเกิดเป็นทาสคุณและรับใช้คุณเหมือนวัวเหมือนม้า”
เฉินห้าวรู้สึกขบขันกับเธอ: “ไหนลองเล่าซิ เป็นวัวเป็นม้ายังไง?
