บทที่ 196 ปูขน
“เป็นอย่างไร เรือนนี้ของฉัน คุณค่าทางศิลปะเป็นอย่างไร? ” เฉินห้าวเลิกคิ้วมองไปทางจอร์จ ดูว่าเขาจะพูดยังไง
จอร์จโกรธจนหน้าเคร่งเครียด เขาในฐานะที่เป็นCEOของบริษัทที่มีชื่อเสียงระดับโลก ทายาทผู้ร่ำรวยที่มีชื่อเสียง แน่นอนว่ามีสายตาเฉียบแหลม รู้ว่านาฬิกาเรือนนี้ของเฉินห้าวดีกว่าที่เขามอบให้ไปไกลมาก ถ้าอยู่ที่ต่างประเทศ เขาจะต้องไปซื้อนาฬิกาเรือนที่ดียิ่งกว่ามาแข่งกับเฉินห้าวแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ไม่มีเวลา ทำได้เพียงอดกลั้นความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจ น้อยนักที่จะถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้
เฉินห้าวชนะไปหนึ่งสนาม ยิ้มเล็กน้อย แล้วเอานาฬิกาVELVETเรือนนั้นจากในกล่องออกมา จากนั้นสวมไปบนข้อมือของโจวซีถง
“ขอบคุณสำหรับนาฬิกาของนาย ฉันชอบมาก” โจวซีถงอมยิ้มตอบ
เห็นว่าตนเองมอบของขวัญให้ แต่กลับสร้างผลงานให้กับเฉินห้าว จอร์จพูดกับผู้ช่วยด้วยความโกรธ “ให้พวกเขาเสิร์ฟอาหาร”
“รับทราบ! ”
ผู้ช่วยออกไปแล้ว สักพักพนักงานก็ผลัดกันออกมา อาหารเลิศรสจานแล้วจานเล่ายกขึ้นเสิร์ฟ
กำลังจะเริ่มกินอาหาร เฉินห้าวยังเอาผ้าเช็ดปากมาคลุมให้กับโจวซีถง แสดงให้เห็นถึงความสนิทสนมของเขา จนจอร์จกัดฟันด้วยความโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อย่างไรก็ตามไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะถูกเขาทำให้หลงเสน่ห์
อาหารเลิศรสที่ยกขึ้นโต๊ะเหล่านี้อาหารทุกประเภทล้วนมีทั้งหมด ยังมีอาหารที่หาทานได้ยากอีกไม่น้อย แค่ดูก็รู้ว่าเป็นอาหารที่ผู้ช่วยชาวจีนคนนั้นช่วยจอร์จสั่ง ไม่เช่นนั้นคนต่างชาติอย่างเขาคนนั้นไม่มีทางรู้จักอาหารจีนมากมายขนาดนี้
“โจวที่รัก อาหารที่ผมสั่งพวกนี้ คุณดูสิว่าชอบไหม? ยังต้องการสั่งอย่างอื่นอีกหน่อยไหม? ” จอร์จแสร้งถามอย่างเอาใจใส่
“ไม่ต้องแล้ว พวกนี้ดีมากแล้ว” โจวซีถงเอ่ย
ในเวลานี้พนักงานโรงแรมเข้ามารินไวน์ ทั้งหมดเป็นแก้วทรงสูง ส่วนไวน์เป็นขวดสีแดงน่ามองแบบหนึ่ง หายากอย่างมาก
“โจว พวกเรามาดื่มไวน์กัน นี่เป็นเหล้าAngosturaที่ผมใช้เงินจำนวนมากซื้อมาจากระบบประมูล ทุกขวดราคาสองหมื่นแปดพันดอลลาร์สหรัฐฯ นี่คือไวน์ที่วางจําหน่ายในวันรำลึกการฉลองเกาะตรินิแดดประกาศเอกราชครบรอบ 50 ปี มีจำนวนจำกัด มีความหมายเสรีอย่างมาก หยิบมาให้คุณลองชิมเป็นพิเศษ หวังว่าคุณจะชอบ”
จอร์จสามารถพูดเรื่อยเปื่อยได้จริงๆ เรื่องอะไรก็ล้วนดึงไปที่โจวซีถง
ถ้าจะพูดไวน์นี้ก็เป็นไวน์ระดับสูง แต่จอร์จใช้ไวน์นี้มาโอ้อวด เฉินห้าวก็อดไม่ไหวแล้ว ถ้าตามความหรูหราของไวน์ ระดับความหายาก เฉินห้าวที่เบื้องหลังมีแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน เหมาะสมคู่ควรที่จะเป็นที่หนึ่ง
เปิดแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน เปิดการค้นหาขึ้น เฉินห้าวก็เลือกซื้อไวน์ที่ราคาขายสูงที่สุดหายากที่สุดมา
ดาลมอร์ 62 ราคาขาย 135000 หยวน ราคาอุดหนุน 2 หยวน จำกัดการซื้อ 1 ขวด
ดาลมอร์ 62 เป็นไวน์องุ่นที่หายากและราคาแพงชนิดหนึ่ง จนถึงขนาดที่คนจำนวนมากต่างไม่เคยได้ยินชื่อของมันมาก่อน ก็มีเพียงแค่คนที่รักไวน์สุดขีดเท่านั้น ถึงจะรู้จักไวน์ชนิดนี้ ล้วนใช้การเก็บสะสมหนึ่งขวดไว้เป็นความภูมิใจ แต่ตอนนี้ ในแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านที่มีเพียงขวดเดียวถูกเฉินห้าวซื้อมาแล้ว หยิบออกมาไว้บนโต๊ะอาหารทันที
“นี่คือไวน์อะไร? ”
ครั้งนี้จอร์จก็ไม่รู้จักไวน์นี้แล้ว เพราะว่าหายากจนเกินไป
“นี่คือไวน์องุ่นดาลมอร์ 62 ราคาก็ไม่พูดแล้ว อย่างไรเสียราคาแพงก็พอแล้ว จำนวนที่มีอยู่ทั่วโลกน้อยกว่า 100 ขวด ดื่มหนึ่งขวดน้อยลงหนึ่งขวดที่แท้จริง”
เฉินห้าวมารินไวน์ให้โจวซีถงด้วยตนเอง ดื่มไวน์ของเขาถึงจะได้รสชาติดีพอ
“นายก็เอาสักแก้วไหม? ” เฉินห้าวมองไปที่จอร์จอย่างล้อเลียน กดหัวเขาไปทุกครั้ง ดูว่าเขายังจะเสแสร้งต่อหน้าโจวซีถงยังไงอีก
จอร์จนั้นไม่รู้จักไวน์ชนิดนี้จริงๆ ดังนั้นจึงโทรศัพท์หาเพื่อนนักสะสมไวน์ในทันที ไวน์Angosturaขวดนั้นของเขา ก็ซื้อมาจากมือของคนผู้นี้
“อะไรนะ นายพูดว่าดาลมอร์ 62 หรือ? พระเจ้า นึกไม่ถึงเลยว่านายจะโชคดีได้ดื่มไวน์องุ่นดาลมอร์ 62 นั่นเป็นราชาตลอดกาลแห่งไวน์องุ่น ทั่วทั้งโลกนี้มีอยู่แค่ไม่กี่ขวดแล้ว นายได้โปรดช่วยฉันถามเขาที ไวน์นี้ยังมีอีกไหม? ฉันยินดีรับซื้อในราคาสูง! ”
ได้ยินเพื่อนบอกเช่นนี้ จอร์จวางสายอย่างโมโห จากตรงนี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าไวน์นี้ของเฉินห้าวดีกว่าของเขา
ให้นาฬิกา ถูกเปรียบเทียบให้ด้อยลงไป ให้ไวน์ ก็ด้อยกว่าอย่างชัดเจน จอร์จทุกข์ทรมานใจโดยแท้
จอร์จจิตใจหดหู่ ไวน์ก็โอ้อวดไม่ได้แล้ว จึงลงมือกับอาหารเลิศรสบนโต๊ะ เขาคีบปูนึ่งชิ้นหนึ่ง แต่กินอย่างไร้รสชาติ หลังจากกินมันปูเข้าไป ก็ส่ายหน้าอย่างรังเกียจ “นี่ปูอะไร ปูของประเทศจีนไม่อร่อยขนาดนี้! ”
โจวซีถงท่าทางกระอักกระอ่วน เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกินไม่เป็น ปูนึ่งไม่จิ้มซอสเปรี้ยวหรือว่าซีอิ๊ว อร่อยสิถึงจะแปลก
“นายพูดผิดแล้ว ไม่ใช่ปูของประเทศจีนไม่อร่อย แต่เป็นนายที่กินไม่เป็น อีกอย่างปูตัวนี้ก็ไม่ใช่ชั้นยอด ปูน้ำจืดที่ดีที่สุดในประเทศคือปูขน หนึ่งในนั้นที่ทะเลสาบเฉิงหยางมีชื่อเสียงที่สุด” เฉินห้าวเพิ่มความรู้ให้กับชาวต่างชาติคนนี้
จอร์จแสดงออกว่าเขาต้องการลองชิมปูขน ผลลัพธ์ถูกผู้ช่วยแจ้งว่า ฤดูกาลได้ผ่านไปแล้ว ในท้องตลาดหาซื้อปูขนไม่ได้
“พูดซะน่าฟัง หาซื้อไม่ได้แล้วจะมีประโยชน์อะไร! ” จอร์จเอ่ยอย่างเหยียดหยาม นี่แม้แต่สินค้าของจีนก็โดนดูถูกไปด้วยกันแล้ว
เฉินห้าวหัวเราะแล้ว ช่างเป็นคนที่ไม่รู้อะไรจริงๆ วันนี้เข้าจะต้องให้ชาวต่างชาติที่ไม่เคยเห็นโลกคนนี้ ได้ลองชิมอาหารท้องถิ่นของจีน
เปิดแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน บนชั้นวางสินค้าประเภทของสดสิ่งที่ควรจะมีก็มีครบหมด หนึ่งในนั้นก็มีปูขน
กล่องของขวัญปูขนทะเลสาบเฉิงหยาง (5 คู่) กล่องละ 2000 หยวน ราคาอุดหนุน 3 หยวน
ไม่ถูกฤดูกาลถึงกับยังมีสินค้าวางขาย แอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านยอดเยี่ยมอย่างที่คิด
เฉินห้าวกดซื้อทันที และเดินไปส่งของที่ด้านนอกห้องรับรอง เฉินห้าวส่งให้ถึงมือของพนักงานด้วยตนเอง ให้พ่อครัวตั้งใจทำปูรสชาติสไตล์ตะวันตกมาหนึ่งอย่าง หลีกเลี่ยงเผื่อว่าชาวต่างชาติคนนี้จะกินไม่เป็น โทษว่าปูในประเทศของพวกเขาไม่ดีอีก
โรงแรมมีกฎห้ามนำวัตถุดิบที่นำมาจากภายนอกมาปรุงอาหาร แต่ที่นี่เป็นห้องรับรองแขกวีไอพี สามารถมาใช้บริการที่นี่ได้ล้วนเป็นกลุ่มคนร่ำรวยมีอิทธิพล พนักงานไม่กล้ารับรองไม่ดี จึงนำเอาปูลงไปแล้ว
ไม่นานนัก สลัดเนื้อปูจานหนึ่งก็ยกขึ้นมา วิธีปรุงแบบอเมริกันแท้ๆ
