บทที่ 216 อาหารเจ
“ปัง ปัง ปัง”
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทุกคนได้กลิ่นอาหารลอยเข้ามาบางๆ เฉินห้าวใจกระตุกวูบ เขารู้ว่าอาหารเตรียมเสร็จแล้ว
เมื่อเขาเปิดประตูออก เห็นเซี่ยจิ้งอยู่ในชุดกี่เพ้า กี่เพ้าสีเหลืองอ่อนช่างเหมาะกับเธอจริงๆ เห็นรูปร่างของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ และตอนนี้เธอกำลังถือปิ่นโตไม้แบบจีนโบราณอยู่ในมือ ข้างในเป็นอาหารส่วนหนึ่งที่ท่านเซี่ยทำ
“สวัสดีค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะประธานโจว ฉันเซี่ยจิ้งเป็นหัวหน้าดูแลเรื่องอาหารของประธานเฉินค่ะ”
เซี่ยจิ้งเดินเข้ามากล่าวทักทาย แถมยังตั้งตำแหน่งของตัวเองอย่างเป็นทางการ ตำแหน่งนี้แม้แต่เฉินห้าวก็ยังไม่รู้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะมีหัวหน้าดูแลเรื่องอาหารด้วย
เซี่ยจิ้งเดินเข้ามาวางปิ่นโตไม้แบบจีนโบราณลงบนโต๊ะแปดเซียน จากนั้นเธอจึงเปิดปิ่นโต กลิ่นหอมลอยออกมาทันที ทำให้คนที่เย็นชาอย่างคุณแม่โจวอดมองไม่ได้
หลังจากที่อาหารถูกวางลงบนโต๊ะ ใครๆ เห็นก็ตาเป็นประกาย อาหารเจนี้มีสีสันเข้ากันอย่างงดงาม สีแดงจากมะเขือเทศ สีเหลืองจากดอกไม้จีน มันเทศสีม่วงและรากบัวสีขาวจัดเรียงอยู่ในจานกระเบื้องลายคราม มองแล้วงดงามเป็นอย่างมาก ราวกับผลงานศิลปะอย่างไรอย่างนั้น มันถูกสร้างเป็นลวดลายและรูปทรงต่างๆ
มีอยู่ชิ้นหนึ่งที่เหมือนม้วนบรรยายภาพวาดสีขาว และมีอักษรสีดำอยู่ข้างบน ราวกับภาพวาดของจีน ไม่รู้ว่าทำจากอะไร ทำให้คนที่มีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวางอย่างคุณแม่โจวอดไม่ได้ที่จะแสดงความสงสัยออกมา
ว่ากันว่ามืออาชีพตัวจริงสามารถบอกได้ทันทีว่าอะไรเป็นอะไร เชฟที่สามารถทำอาหารออกมาได้ขนาดนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
“นี่ตะเกียบค่ะคุณป้า นี่ของคุณค่ะประธานโจว”
เซี่ยจิ้งมีแววของพนักงานบริการเป็นอย่างมาก เธอยิ้มตลอดการบริการ เธอบริการได้เยี่ยมมาก จากนั้นเธอยังแนะนำว่า “ทุกท่านเชิญชิมก่อนเลยค่ะ ยังมีอีกนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเอามาให้”
พูดจบ เซี่ยจิ้งก็เดินออกไปช้าๆ คุณแม่โจวแอบพยักหน้า คุณภาพของพนักงานที่เฉินห้าวจ้างมานั้นดีมาก สาวน้อยที่มาเสิร์ฟอาหาร สามารถไปเป็นดาราแสดงละครในโทรทัศน์ได้สบายๆ
“คุณป้าลองชิมสิครับ” เฉินห้าวเชิญให้ทาน
คุณแม่โจวโดนกลิ่นหอมของอาหารดึงดูดเข้าให้แล้ว เธอหยิบตะเกียบคีบรากบัวเข้าไปในปากหนึ่งชิ้น จู่ๆ สายตาของเธอก็เปลี่ยนไป
รากบัวนี้กรอบและสดชื่นมาก รสหวานและเปรี้ยวกำลังพอดี เหมือนกับอาหารเรียกน้ำย่อย คนที่มีอาการเบื่ออาหารเล็กน้อยอย่างคุณแม่โจว รู้สึกอยากอาหารแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน อยากทานคำต่อไปขึ้นมาทันที
คุณแม่โจวทานรากบัวไปสามชิ้น และแสดงความพึงพอใจออกมา รากบัวนี้ถูกปากเธอมาก
คนที่ได้รับสารอาหารไม่ดีมานานทำให้กระเพาะหดตัว อาหารจานนี้เรียกน้ำย่อยและบำรุงม้าม กินเข้าไปแล้วรู้สึกสบายไปทั้งตัว
“อาหารอร่อยมาก ไม่ได้ทานอาหารอร่อยๆ แบบนี้มานานแล้ว” คุณแม่โจวเอ่ยขึ้นอย่างผ่อนคลาย
“งั้นแม่ก็ทานเยอะๆ เลย”
โจวซีถงก็ดีใจเหมือนกัน ไม่ได้เห็นแม่อยากอาหารแบบนี้มานานแล้ว ดังนั้นเธอจึงคีบอาหารอย่างอื่นใส่จานของแม่
ขณะเดียวกันโจวซีถงรู้สึกดีใจและซาบซึ้งที่เฉินห้าวสามารถหาเชฟที่ดีขนาดนี้ได้ เธอแอบขยิบตาให้เฉินห้าว คนสวยที่เย็นชาอย่างเธอ น้อยมากที่จะเป็นฝ่ายเริ่มเข้าหาก่อน นี่ทำให้เฉินห้าวชอบมาก
คุณแม่โจวทานอาหารเรียกน้ำย่อยที่ทำจากมะเขือเทศ ดอกไม้จีนผัดน้ำมัน และเอ่ยปากชมว่าอร่อยไม่หยุด อาหารที่แตกต่างกัน แต่สามารถมัดใจของเธอได้ ทักษะการทำอาหารเช่นนี้น่าทึ่งมาก
คุณแม่โจวใช้ทิชชูเปียกเช็ดมุมปาก และดื่มชาล้างปาก จากนั้นจึงลงมือทานอาหารที่เหมือนกับม้วนภาพวาดที่มีตัวอักษรอยู่ด้านบน เธออยากชิมด้วยตัวเองว่ามันทำมาจากอะไรกันแน่
เมื่อคีบขึ้นมา ภาพวาดสีขาวก็แตกออกมา ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเต้าหู้
คุณแม่โจวตะลึงอีกครั้ง เพราะยังมีลวดลายของภาพวาดจีนแกะสลักไว้บนภาพวาด มันประณีตเหมือนแกะสลักอยู่บนแผ่นไม้ การที่สามารถแกะสลักภาพไว้บนเต้าหู้ที่นิ่มขนาดนี้ ฝีมือการใช้มีดของเขาเรียกได้ว่าเป็นผู้ที่มีความสามารถล้ำเลิศ และลวดลายพู่กันอันแข็งแรงและสวยงามที่เขียนด้วยส่วนผสมสีดำข้างบนนั้น เชฟท่านนี้ไม่เพียงแต่มีทักษะการทำอาหารที่ล้ำเลิศ อีกทั้งยังมีทักษะการเขียนพู่กันที่ดีอีกด้วย
คุณแม่โจวคีบเต้าหู้ขาวที่เหมือนกับวุ้นขึ้นมาและเอาเข้าปากเคี้ยว เรียกได้ว่ามันละลายในปาก กลิ่นเต้าหู้กระจายเต็มปาก ซอสสีดำที่มีรสชาติพิเศษกระจายไปทั่วปากเช่นกัน ทำให้เต้าหู้รสชาติอ่อนๆ มีรสชาติหลากหลายมากขึ้น
“ซอสนี่ดีมาก ฉันไม่รู้ว่ามันทำมาจากอะไร” คุณแม่โจวหลับตาครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นเธอจึงลืมตาขึ้นมาอย่างตกตะลึง เธอเอาแต่แสดงความตกตะลึงออกมา
“อร่อยขนาดนั้นเลย”
โจวซีถงดูเหมือนจะไม่เชื่อ เธอคีบมันขึ้นมาชิม บางทีลูกสาวกับแม่อาจจะใจตรงกัน เธอยอมแพ้ให้กับรสชาติของเต้าหู้ ทานแล้วอยากทานอีก แต่เธอพบว่าการใช้ตะเกียบคีบมันไม่ถนัด เธอจึงใช้ช้อน แต่มันทำลายความสวยงามของอาหารจานนี้ เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย จึงให้ไปมองเฉินห้าวอย่างขอโทษ
“ไม่เป็นไร อาหารทำออกมาก็ต้องทาน ถ้าอยากทานก็ให้เชฟทำมาอีกจาน” เฉินห้าวยิ้มและพูดออกมา
คุณแม่โจวตกตะลึงกับทักษะการทำอาหารของเชฟลึกลับท่านนี้ เธอถามขึ้นอย่างไม่วางมาดอีก “หลังจากทานเสร็จ ฉันขอเจอเชฟท่านนี้ได้ไหม”
“ได้อยู่แล้วครับ” เฉินห้าวตอบ
“อาหารมาแล้วค่ะ”
ขณะนั้นเซี่ยจิ้งถือกล่องอาหารมาอีก หลังจากที่เธอเปิดมันออก ก็มีซุปและอาหารจานหลักเพิ่มเข้ามา
อาหารจานหลักคือข้าวสวยหลากชนิด ข้าวอบใบบัวที่ท่านเซี่ยทำมีกลิ่นหอมกรุ่น ข้าวปั้นที่ผสมกับน้ำมันดูแล้วเหมือนเงินตำลึงของจีน มันโอ่อ่าตระการตา อาหารทำให้รู้สึกมีค่าจริงๆ
อีกทั้งยังมีซุปถ้วยนี้อีก มันใสและมีผักกาดขาวลอยอยู่ข้างบน ทำให้เฉินห้าวคิดไม่ถึงเป็นอย่างมาก
