“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” ในเวลานี้จูหมิ่นรู้สึกทั้งอับอายทั้งโกรธ
“ไม่ปล่อย คุณต้องรับปากก่อนว่าต่อไปนี้คุณจะไม่มาที่ถนนเมี่ยวเจียอีก ผมถึงจะปล่อยคุณออกไป!” นักเลงคนหนึ่งกล่าว
“ฉันมีอิสระในการสัมภาษณ์!” จูหมิ่นปฏิเสธที่จะประนีประนอม
“หมายความว่าคุณจะไม่ให้เกียรติกันงั้นเหรอ? ถ้างั้นก็รออยู่ตรงนั้นแหละรอให้ตัวเองฉี่ใส่กางเกงก็แล้วกัน”
พวกนักเลงต่างส่งเสียงหวีดหวิวและโห่ร้องอยู่ข้างนอก
“เฮ้ พวกนายอย่าทำแบบนี้กับสาวสวยคนนี้สิ อย่างไรก็ตามควรให้ความสะดวกแก่เธอบ้าง” มีนักเลงคนหนึ่งริเริ่มพูดขึ้นอย่างกะทันหัน
ในขณะที่จูหมิ่นคิดว่าตัวเองได้พบกับคนพาลที่สมเหตุสมผลแล้ว ชายคนนั้นก็โยนขวดน้ำแร่เปล่าเข้ามาให้เธอผ่านหน้าต่างกระจกที่แตกแล้ว และพูดกับจูหมิ่นว่า: “คุณฉี่ใส่ขวดนี้แล้วกัน และอย่าลืมเล็งไปที่ปากขวดเพื่อไม่ให้ฉี่โดนมือของคุณด้วยนะ! ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
พวกอันธพาลเหล่านี้ก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ในระหว่างที่พูด และเสียงหัวเราะนั่นก็เต็มไปด้วยความลามกสุด
แน่นอนว่าพวกอันธพาลเหล่านี้มีเจตนาร้ายต่อเธอ ไม่มีสิ่งปกคลุมในห้องเล็กๆ ที่ทรุดโทรมนี้เลย หากจูหมิ่นนั่งลงไปฉี่พวกเขาจะต้องมองเห็นอย่างชัดเจนแน่ และถ้าหากพวกเขาถ่ายภาพไว้อีกสักสองสามภาพล่ะก็ จูหมิ่นคงไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว
“หน้าด้าน น่ารังเกียจที่สุด!”
จูหมิ่นดุพวกเขา แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะอย่างมีความสุขยิ่งกว่าเดิม
ในขณะที่จูหมิ่นหมดหนทางเธอก็ได้ยินเฉินห้าวเรียกชื่อเธออยู่ข้างนอก ในที่สุดเฉินห้าวก็มาและจูหมิ่นก็ตอบเสียงดัง
ไม่ทราบเพราะเหตุใดทันทีที่เขาได้ยินเสียงของเฉินห้าว จูหมิ่นก็รู้สึกปลอดภัยในใจและไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไป
และข้อเท็จจริงก็เป็นไปตามความรู้สึกของจูหมิ่นจริงๆ หลังจากที่เฉินห้าวเอาชนะนักเลงสองคนได้อย่างรวดเร็วเขาก็รีบวิ่งเข้ามาด้านใน
“มีคนกำลังมา พวกเราไปจัดการมันซะ!”
พวกนักเลงที่ขวางประตูก็เห็นเฉินห้าวเช่นกัน พวกเขาจึงรีบหยิบอาวุธขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าไปหาเขาอย่างดุเดือด
“เฉินห้าวระวังตัวด้วยนะ!”
จูหมิ่นตะโกนเตือนเขาอย่างเสียงดัง เธอทำได้แค่กระวนกระวายใจอยู่ด้านใน เพราะเธอไม่สามารถออกไปนอกโกดัง ได้
“โอ๊ย!”
“ อุ๊ย!”
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกสองสามครั้ง ใจของจูหมิ่นก็ยิ่งร้อนรนมากขึ้น และเธอก็ตะโกนเรียกชื่อเฉินห้าวเพราะกลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเขา
แต่ในไม่ช้าเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอกประตู และดูเหมือนว่าการต่อสู้จะสงบลงแล้ว
“พวกแกอย่าทำร้ายเฉินห้าวนะ ฉัน… ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มาที่ถนนเมี่ยวเจียอีกต่อไป!”
เพื่อความปลอดภัยของเฉินห้าว จูหมิ่นจึงกัดฟันและประนีประนอมกับพวกนักเลง
ปรากฏว่าสิ่งที่จูหมิ่นเห็นจากหน้าต่างนั้นกลับเป็นเฉินห้าว เธอจึงพูดด้วยความดีใจว่า:“ประธานเฉินคุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“แน่นอนว่าฉันไม่เป็นไร แล้วคุณเป็นอย่างไรบ้าง?” เฉินห้าวเดินไปดึงประตูในระหว่างที่ถาม แต่พบว่ามันเป็นกุญแจล็อคในตัวซึ่งถูกล็อคเอาไว้แล้ว
“ฉันก็ไม่เป็นไร แต่กุญแจประตูอยู่ในมือของพวกนักเลงพวกนั้น” จูหมิ่นกล่าว
เฉินห้าวไม่ต้องการที่จะไปค้นหากุญแจโกดังบนตัวที่ซกมกของนักเลง เขามองไปที่ประตูไม้และบอกให้จูหมิ่นไปซ่อนตัวให้ดี จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปเตะลงที่ประตูอย่างหนัก
“ปึง!”
ด้วยเสียงอันดังประตูไม้ก็แตกหักในทันที ประตูทั้งบานถูกเตะออกไป ทีนี้เขาไม่ต้องเสียเวลาปลดล็อคแล้ว และเฉินห้าวก็เดินเข้ามาผ่านทางที่ไร้ประตู
ปากของจูหมิ่นอ้าออกเป็นรูปตัวโอขนาดใหญ่ ราวกับว่าเห็นซูเปอร์แมน ไม่นึกเลยว่าจะมีคนสามารถเตะประตูห้องด้วยเท้าเดียวอย่างเหลือเชื่อได้!
เฉินห้าวเดินเข้ามาหาจูหมิ่นและพบว่าไม่มีรอยแผลเป็นบนร่างกายของเธอ และเมื่อเขาเห็นว่าเสื้อผ้าของเธอยังคงสภาพเดิมเขาก็รู้สึกโล่งใจ โชคดีที่เหตุการณ์เลวร้ายที่สุดไม่ได้เกิดขึ้น
“ฉันไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าพวกเขาจะป่าเถื่อน แต่ก็ไม่กล้าที่จะอุกอาจเกินไป” จูหมิ่นกล่าว
“ออกไปจากนี่กันเถอะ”
เฉินห้าวนำทางและเดินออกจากประตู
จูหมิ่นเดินตามหลังเขา เมื่อเธอเห็นพวกนักเลงนอนคร่ำครวญอยู่บนพื้นและเนื้อตัวของพวกเขาก็เต็มไปด้วยสิ่งสกปรก จูหมิ่นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที ช่วยไม่ได้พวกเขาอยากหาเรื่องใส่ตัวเอง
จูหมิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาถ่ายภาพของพวกนักเลงที่โชคร้ายเหล่านี้ไว้ และบันทึกไว้ในโทรศัพท์มือถือของเธอ เพราะนี่คือหลักฐานแห่งชัยชนะของเธอ
จากจุดนี้เราสามารถเห็นบุคลิกที่แตกต่างกันระหว่างหญิงงามทั้งหลายได้ ถ้าหากคนที่อยู่ตรงนี้เป็นยัยตัวแสบอย่างเซี่ยจิ้งล่ะก็ เธอจะต้องชกพวกอันธพาลเหล่านี้ให้สาแก่ใจอย่างแน่นอน หรือบางทีเธออาจจะทำให้พวกเขาไร้ลูกหลานสืบสกุลเลยก็เป็นได้
แต่จูหมิ่นเป็นผู้หญิงที่มีสติสัมปชัญญะกว่าเซี่ยจิ้ง เธอแค่ถ่ายภาพไว้เป็นหลักฐานเฉยๆ นี่เป็นโรคอาชีวะ ไม่แน่ภาพเหล่านี้อาจมีผลประโยชน์ต่อการทำข่าวก็ได้
เมื่อพวกเขาออกมานอกโกดัง เฉินห้าวก็ถามเธอว่าทำไมมาสัมภาษณ์ที่นี่ถึงถูกกักตัวได้
เมื่อเห็นว่าจูหมิ่นไม่ตอบคำถามของเขา เฉินห้าวก็หันกลับมาหาเธออย่างประหลาดใจ และเห็นว่าขาทั้งคู่ของนักข่าวคนสวยกำลังหนีบเข้าหากันอย่างแน่นและใบหน้าของเธอแดงก่ำซึ่งดูเหมือนว่าเธอกำลังหนักใจกับบางอย่างที่ไม่อาจพูดออกมาได้
“คุณโอเคไหม?” เฉินห้าวถามด้วยความประหลาดใจ
“ฉัน…ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ ฉันไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว” จูหมิ่นรู้สึกละอายใจมากหลังจากที่เธอพูดออกมา โชคดีที่ใบหน้าของเธอแดงอยู่แล้วมิฉะนั้นมันจะแดงไปถึงรากหูของเธอแน่เลย
เฉินห้าวมองไปรอบๆ และพบว่าที่นี่ไม่มีห้องน้ำสาธารณะเลย คาดว่าชาวบ้านที่นี่จะปัสสาวะและถ่ายอุจจาระไปทั่วถนน
ถ้าเธอเป็นผู้ชายเธออาจจะฉี่ตรงนี้เลยก็ได้ แต่มันคงมากเกินไปที่จะปล่อยให้นักข่าวสาวสวยไปปัสสาวะที่กลางถนน เมื่อเขาเห็นจูหมิ่นกระทืบเท้าอย่างเร่งรีบก็คาดว่ามันน่าจะถึงสุดขีดแล้วและมันกำลังจะพุ่งออกมาในไม่ช้านี้แล้ว
“อดทนอีกหน่อยนะ รอฉันสักพัก!”
เฉินห้าวรีบวิ่งไปที่รถฮัมเมอร์ของเขา และในเวลาเดียวกันเขาก็ใช้โหมดVRเปิดapp เงินอุดหนุนหมื่นล้าน เพื่อคัดกรองโถสุขภัณฑ์ที่สะดวกพก
โถสุขภัณฑ์แบบเป่าลมรุ่นสีฟ้า ราคา6,100 หยวนและมีเงินอุดหนุน1 หยวน
ห้องน้ำธรรมดาแบบพลาสติก ราคาที่60 หยวนและมีเงินอุดหนุน0.08 หยวน
เฉินห้าวซื้อชุดโถสุขภัณฑ์2ชุดติดต่อกัน จากนั้นก็ระบุให้ app เงินอุดหนุนหมื่นล้านส่งสินค้าไปที่ถาดท้ายรถของเขา และเมื่อเขาเปิดถาดท้ายรถก็พบว่ามีกล่องบรรจุวางไว้ด้านในแล้ว คำแนะนำบนกล่องบรรจุแสดงให้เห็นว่าเพียงแค่ถอดปลั๊กสวิตช์นี้ห้องน้ำแบบเป่าลมนี้ก็จะเต็มไปด้วยก๊าซภายในสิบวินาทีซึ่งสะดวกมาก
เมื่อเฉินห้าวกลับมาพร้อมกับอะไรบางอย่าง จูหมิ่นก็ขัดขืนเต็มกำลังแล้วเฉินห้าวจึงรีบถอดปลั๊กและโยนห้องน้ำแบบเป่าลมลงบนพื้นทันที
