ตอนนี้บอดี้การ์ดทั้งสองคนต่างก็แพ้แล้ว เฉินห้าวจึงหันหน้าใส่ก่วนซง แล้วกระดิกนิ้ว “ตอนนี้เหลือแค่นายคนเดียวแล้ว นายกะไว้ว่าจะถูกตีแบบไหน? ฉันอนุญาตให้นายเลือกวิธีการถูกตีที่เหมาะสมเอง”
“ตลก นายกล้าแตะฉัน?”
ก่วนซงเยาะเย้ย “ฉันเป็นคุณชายของตระกูลก่วน นายแตะฉันแม้แต่ปลายนิ้ว ตระกูลนายเละแน่!”
“เหี้ย กล้าพูดจากับเถ้าแก่เฉินแบบนี้ กูฆ่ามึงเอง!”
“พวกเราเข้าไปจัดการมัน!”
คนหนุ่มกลุ่มนั้นของอำเภอลี่ทงไม่พอใจ เฉินห้าวเป็นไอดอลคนใหม่ของพวกเขา ไม่อนุญาตให้ใครมาดูถูกแบบนี้
กองทหารเกือบร้อยคนเข้าใกล้ก่วนซง ทำให้ลูกคนรวยที่อวดเก่งคนนี้ถึงกับสีหน้าเปลี่ยน ถอยหลังรัวๆ ต่างก็รู้ว่าคนเยอะไม่สามารถใช้กฎหมายได้ คนๆเดียวเขาสามารถข่มขู่ได้ แต่ถ้าทำเอากลุ่มคนทั้งหลายโมโหก็คงจะลงเอยไม่ดี
คนละหมัดคนละตีน เขาคงจะเกือบตายแล้ว
เฉินห้าวโบกมือ แสดงออกว่าให้ทุกคนใจเย็น ก่วนซงเขาจะจัดการเอง
เฉินห้าวนั้นมีบารมีต่อพวกทหารหนุ่มของอำเภอลี่ทงแล้ว ออกคำสั่งแล้วก็ทำตามในทันที ทุกคนต่างก็หยุดลงพร้อมกัน
สองมือเฉินห้าวไขว้กันยืดเส้นนิ้วมือ ข้อต่อมีเสียงดัง “กร๊อบ” เขาเดินไปหาก่วนซงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พูดว่า “ฉันเพิ่งได้รู้เนี่ยแหละ ศตวรรษที่ 21 แล้ว ยังมีคนไร้ประโยชน์แบบนายอยู่ ไม่เคยโดนการทำร้ายจากสังคมจริงๆนั่นแหละ!”
“ตลก เด็กบ้านนอกอย่างแกยังกล้าแตะฉัน?”
ก่วนซงยกยิ้มมุมปาก คิดว่าตัวเองเป็นเทพสงคราม สุดท้ายในตอนที่เขายกนิ้วชี้ไปที่เฉินห้าว อยู่ๆเฉินห้าวก็จับเข้าที่นิ้วชี้ของเขา จากนั้นก็ใช้แรงหัก
แล้วก็ได้ยินเสียง “กร๊อบ” นิ้วชี้ของก่วนซงทำมุมเก้าสิบองศากับหลังมือ เพียงครู่เดียวนิ้วก็หักแล้ว
“อ๊า—”
ก่วนซงส่งเสียงกรีดร้อง กุมนิ้วที่บาดเจ็บไว้ ความเจ็บปวดมากมายไหลเข้ามาอย่างกับสายน้ำ
เขาถลึงตาเบิกโต ไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง บนโลกใบนี้จะมีคนกล้าทำตัวแบบนี้กับเขาอยู่
“เมื่อกี้นายบอกให้ฉันแตะต้องนิ้วของนายนิ้วเดียว งั้นฉันก็แตะแค่นิ้วเดียว ฉันเป็นคนพูดจาด้วยง่าย”
เฉินห้าวมองเขาอย่างผ่อนคลาย กำลังเตรียมครั้งต่อไปแล้ว
“แก แก…..”
ก่วนซงเจ็บจนพูดไม่ออกแล้ว เขาโกรธเกลียด สายตาโมโห เห็นได้ชัดว่ายังไม่รับรู้ถึงความผิดของตัวเอง
“การต้อนรับอย่างกระตือรือร้นของนายเมื่อวาน ตอนนี้ฉันยังจำได้ดี ตอนนี้ฉันเองก็จะทำหน้าที่ต้อนรับแขกแล้ว”
เฉินห้าวต่อยหมัดเข้าท้องก่วนซงอย่างหนักหนึ่งที ต่อยจนทำเอาลูกตาของเขาถลน งอตัวแล้วล้มลงสู่พื้น ลำคอส่งเสียง “ฮึกๆ” พูดไม่ออกอีกเลย
แต่ว่าก่วนซงก็ยังนิสัยหยิ่งผยอง เก็บก้อนหินก้อนหนึ่งจากพื้น แล้วโยนมาทางเฉินห้าว
เฉินห้าวส่งเสียงในลำคอ จากนั้นก็ใช้เท้าเตะ ก้อนหินก้อนนั้นก็ลอยกลับไปเร็วกว่าความเร็วเมื่อกี้ ตรงเข้าสู่แขนก่วนซงที่โยนก้อนหิน ทำเอาเขาเจ็บจนจับแขนกลิ้งไปบนพื้น
ตอนนี้แขนซ้ายขวาต่างก็บาดเจ็บ กำลังขาของเฉินห้าว ไม่ใช่ลูกหลานคนรวยไร้ประโยชน์นั่นจะรับได้ไหว
“เถ้าแก่เฉินครับ ได้โปรดอย่าทรมานคุณชายก่วนของพวกเราเลย!”
ในตอนนี้ บอดี้การ์ดวัยกลางคนนั้นภักดีที่สุด เข้ามาบังไว้ที่ตรงหน้าของก่วนซง ถึงแม้จะพ่ายแพ้ให้กับเฉินห้าว แต่ก็ยินยอมที่จะใช้ร่างกายของตัวเองมาบังให้เจ้านาย
เฉินห้าวนับถือในตัวบอดี้การ์ดวัยกลางคน แต่ว่าปัญหาของเขากับก่วนซงนั้นไม่สามารถประนีประนอมได้แล้ว วันนี้จะต้องได้จัดการสักที เพื่อสั่งสอนลูกหลายคนรวยที่อวดเก่งคนนี้ เรื่องที่เกิดขึ้น ต่างก็มีความผิดกันทั้งนั้น
ดังนั้นเขาจึงตะโกนกับพวกด้านหลังว่า “มานี่สักกี่คน มาพยุงคุณบอดี้การ์ดทั้งสองคนไปพักผ่อน อย่าทำให้พวกเขาบาดเจ็บละ”
ถ้าหากว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนมองดูเจ้านายถูกรังแก หลังจบเรื่องจะต้องถูกจัดการแน่ เฉินห้าวให้คนมาพาออกไป อย่างน้อยก็มีความผิดน้อยลง ถือว่าเขาเมตตาที่สุดแล้ว
บอดี้การ์ดทั้งสองคนถูกทหารหนุ่มของอำเภอลี่ทงที่ท่าทางโหดร้ายพาออกไป ตอนนี้ไม่มีใครมาขัดขวางความแค้นของเขากับก่วนซงแล้ว
“เป็นยังไง ตอนนี้รู้ถึงความผิดรึยัง?” เฉินห้าวก้มหัวพูด
ตอนนี้ก่วนซงนอนอยู่บนพื้น เฉินห้าวจึงทำได้เพียงคุยกับเขาแบบนี้ นี่มันเป็นคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอจริงๆ ทำเป็นแค่ใส่อารมณ์ ใช้อำนาจรังแกคน เมื่อไม่มีพรรคพวกก็เทียบไม่ได้แม้แต่คนที่ต่อสู้ไม่เก่งด้วยซ้ำ
“รอไว้เลย ฉันจะทำลายแกทั้งตระกูล!” ก่วนซงก็ยังโกรธเกลียดอยู่เหมือนเดิม
ไม่โดนไม่สำนึกจริงๆ จากนั้นเฉินห้าวจึงเหยียบลงที่มือของก่วนซง ใช้แรงกด พูดว่า “แล้วยังกล้าส่งดอกไม้ให้โจวซีถงต่อหน้าฉัน ใจกล้าจริงๆ ฉันจำได้ว่ามือขวานายถือดอกไม้ งั้นฉันก็จะทำลายมือขวาของนาย แกไปจีบผู้หญิงคนอื่นฉันไม่สนใจ แต่จำไว้ ฉัน และผู้หญิงของฉัน ล้วนเป็นสิ่งที่นายไม่สามารถมีปัญหาด้วยได้!”
ก่วนซงเจ็บจนกลอกตา สีหน้าอารมณ์บนใบหน้าแปรปรวน เดิมทีเขายังอยากจะพูดข่มขู่อีก แต่ว่าภายหลังนั้นทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงได้พูดด้วยเสียงสะอื้นว่า “อย่าเหยียบแล้ว ฉัน ฉันยอมแล้ว!”
“ยอมแล้ว? ไม่ใช่ว่าจะทำลายตระกูลฉันงั้นหรอ?” เฉินห้าวเก็บเท้า มองเขาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย
“ฉัน ฉันทำลายไม่ได้”
ตอนนี้ร่างกายของก่วนซงบาดเจ็บหลายที่ เป็นประสบการณ์ย่ำแย่ที่ชีวิตนี้เขาไม่เคยได้เจอมาก่อน นึกถึงภาพการพบปะกับเฉินห้าวหลายครั้ง ในที่สุดก็นึกขึ้นได้ เฉินห้าวไม่เหมือนกับคนที่เคยพบเจอมาก่อนหน้านี้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถมีปัญหาด้วยจริงๆ
ในที่สุดในใจของก่วนซงก็มีความคิดที่รู้สึกผิดสักนิดแล้ว ว่าทำไมถึงต้องไปหาเรื่องเฉินห้าว?
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเสียสติไปเข้าหาโจวซีถง ก็คงไม่กลายมาเป็นสภาพที่ย่ำแย่อย่างตอนนี้
และในที่สุดก่วนซงก็เข้าใจแล้วว่าถึงตระกูลจะใหญ่โต แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่าเขาจะไม่บาดเจ็บ ยังไงซะบนโลกใบนี้ ยังมีที่ยิ่งใหญ่กว่าตระกูลก่วน ไปมีปัญหากับบุคคลที่เก่งกาจ ก็จะต้องชดใช้ต่อความบ้าบิ่น
ตอนนี้ก่วนซงเหมือนกับสาวน้อยที่น้อยใจเป็นอย่างมาก แล้วก็นอนร้องไห้บนพื้น
นี่เรียกว่า “ผู้ชายมีน้ำตาก็ไม่แสดงออกมาง่ายๆ เพียงแต่ว่าเจ็บปวดมากเกินไป!”
