เฉินห้าวเดินเข้ามา หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็รายงานให้เขาอย่างหอบหายใจ: “เถ้าแก่เฉิน พวกเราตีให้ทีมของฝ่ายตรงข้ามพ่ายแพ้ยับเยินได้แล้ว โปรดให้ชี้แนะด้วย!”
ห้านาทีนี้เป็นการต่อสู้ที่ดุเดือด หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เป็นผู้นำ ก็ยังใช้พลังงานทางกายภาพเป็นจำนวนมาก แต่ว่าเขาพูดได้มีความหมายเป็นอย่างมาก และยังคงความเคยชินของกองทัพไว้
“พวกนายสามารถพักผ่อนได้แล้ว ช่วยรักษาผู้บาดเจ็บ ฉันมาจัดการผู้รู้ศิลปะต่อสู้สองคนนั้น”
เฉินห้าวมองออกจากการเตะเมื่อกี้นี้ บอดี้การ์ดสองคนนี้เคยฝึกศิลปะการต่อสู้มาก่อน ถ้าหากฝ่ายตนใช้กลวิธีคนโจมตีเยอะๆ ขาดไม่ได้ที่จะตอบแทนด้วยคนได้รับบาดเจ็บจำนวนหนึ่ง
อย่างไรก็ตามเฉินห้าวเฝ้าดูเหตุการณ์จากด้านหลังโดยตลอด คันไม้คันมือมานานแล้ว สามารถใช้ผู้รู้ศิลปะต่อสู้สองคนนี้มาฝึกฝนการต่อสู้ที่แท้จริงของวิชาท่าห้าสัตว์ได้พอดี นี่เป็นโอกาสอันดีที่อยากได้
“พวกนายสองคน เข้ามาประลองกัน”
เฉินห้าวกวักนิ้ว ท้าทายบอดี้การ์ดสองคน
สีหน้าของบอดี้การ์ดทั้งสองก็ดูไม่ดีมาก พวกเขาได้ติดต่อกำลังเสริมทางโทรศัพท์อย่างเงียบแล้ว แต่กองกำลังของพวกเขาก็อยู่ที่ในเมืองอวิ๋นหยาง ไม่มีทางมาถึงเร็วขนาดนั้น พวกเขาจะถ่วงเวลา ดังนั้นจึงไม่ตอบสนอง
“ไอ้สกุลเฉิน คนเยอะไม่นับว่าเป็นความสามารถอะไร มีความสามารถก็ต่อสู้ตัวต่อตัวกับบอดี้การ์ดของฉัน!”
ก่วนซงก็เก่งกาจอีก เขาโดนรายล้อมด้วยหนึ่งร้อยกว่าคน แต่ยังคงหยิ่งยโสมาก เขามั่นใจในฐานะคุณชายของตระกูลก่วนของตัวเอง เฉินห้าวไม่กล้าทำอะไรเขา
เฉินห้าวเยาะเย้ยพูดว่า: “เมื่อกี้นี้ดูเหมือนฝ่ายของพวกแกมีคนมากกว่า ทำไม ต่อสู้เป็นกลุ่มไม่ไหว ก็จะต่อสู้ตัวต่อตัว หน้าด้านจริงๆ ฉันนับถือเป็นอย่างมาก”
“คราวนี้กูประมาท พรุ่งนี้พวกเราค่อยนัดกันใหม่ กูจะตีแกให้แกคลานเต็มพื้นอย่างแน่นอน!” ก่วนซงร้องเอะอะ
เฉินห้าวไม่เข้าใจจริงๆว่าก่วนซงคนนี้ถูกผู้ใหญ่แบบไหนตามใจจนกลายเป็นแบบนี้ ก็แค่ไม่มีสมองชัดๆ ในเวลานี้ยังมองสถานการณ์ไม่ออก
“พรุ่งนี้ไม่มีนัดต่อสู้กันแล้ว เพราะวันนี้ก็คือวันสุดท้ายของแก!”
เฉินห้าวขยับข้อต่อ และก้าวไปข้างหน้า
หวังเฉียงก็ตามขึ้นมา ยื่นอุปกรณ์ป้องกันให้เฉินห้าว เพราะเฉินห้าวเป็นคนเดียวในที่เกิดเหตุที่ไม่สวมอุปกรณ์ทหาร
เฉินห้าวส่ายหัว เขาไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้ นักศิลปะการต่อสู้ใช้อุปกรณ์ป้องกันเทคโนโลยีชั้นสูงเหล่านั้น จะลดพลังอานุภาพของตัวเอง ศิลปะการต่อสู้แบบโบราณเน้นมนุษย์และธรรมชาติรวมเป็นหนึ่งเดียว และใช้พลังของตัวเองมาเอาชนะศัตรู
อาศัยสิ่งภายนอก ก็ยากที่ตัดสินให้ถูกต้องได้
“ลุย เอาให้ตาย!”
ก่วนซงออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดตัวเอง ทำให้เขาระบายความโกรธให้ตัวเอง
ในใจของบอดี้การ์ดคนหนึ่งร้องทุกข์ คิดในใจว่าเจ้านายของตัวเองก็ไม่สนใจ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับผู้คนมากมายขนาดนี้ เขาก็คงไม่ได้ดี แต่ว่าเขารับเงินเดือนที่ก่วนซงจ่ายให้ และทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น
บอดี้การ์ดวัยกลางคนเดินนำหน้าออกไปก่อน
“น้องชาย ล่วงเกินแล้ว!”
เจ้านายของตัวเองไม่กลัว แต่บอดี้การ์ดวัยกลางคนคนนี้ไม่อยากขัดใจกับศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด เขาวางท่าทางตั้งการ์ดขึ้น และเกรงใจต่อเฉินห้าว
“ลุยสิ ยังพูดจาไร้สาระอะไร!” ก่วนซงยังคงเข้มงวดอยู่ด้านหลัง
เฉินห้าวมองไปที่เขา พูดอย่างรายละเอียดถี่ถ้วน: “แกยังออกคำสั่งกับคนอื่น ทำไมไม่ลุยด้วยตัวเอง?”
“แกไม่ต้องยุ่งเรื่องของกู ร่างกายของกูมีล้ำค่ามาก ไม่อยากที่จะสัมผัสกับเศษขยะอย่างแก”
ก่วนซงหาเหตุผลให้ตัวเองเก่งมาก อันที่จริงคืนนั้นที่ใต้ตึกบริษัทโจวซื่อ เขาก็ลิ้นลองความแข็งแกร่งของเฉินห้าวแล้ว กล้าลงมือที่ไหน
เฉินห้าวยิ้มอย่างเหยียดหยาม ก่วนซงนี่ยังเป็นคนหาข้อแก้ตัวเก่งจริงๆ ปากแข็งก็ไม่ยอมแพ้ แต่เดี๋ยวเขาก็ดิ้นรนไม่ได้แล้ว รอประลองกับบอดี้การ์ดสองคนนี้ เฉินห้าวก็จะไปสั่งสอนลูกเศรษฐีไม่เอาไหนคนนั้น
เฉินห้าวทำตามท่าทางตามนักศิลปะการต่อสู้ คารวะแสดงความเคารพ ต่อจากนั้นวางท่าทางตั้งการ์ดของวิชาท่าห้าสัตว์
ทันทีที่ผู้เชี่ยวชาญยื่นมือออกไป ก็รู้ว่ามีหรือไม่มี ในใจของบอดี้การ์ดตกใจ ตระหนักถึงว่าเฉินห้าวก็เป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง ดังนั้นก็คารวะแสดงความเคารพเพิ่มเติม ทั้งสองคนสบตากัน และสามารถมองเห็นจิตวิญญาณการต่อสู้ได้
ผู้ที่เรียนศิลปะการต่อสู้ ตอนที่ต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ ก็สามารถไม่สนใจปัจจัยที่ไม่เอื้ออำนวยทุกอย่างได้
“ไฮ!”
บอดี้การ์ดคนนั้นเริ่มโจมตีก่อน เขาเตะสะบัดไปทางด้านข้างของเฉินห้าวอย่างรวดเร็ว การเตะนี้ทั้งเร็วทั้งว่องไว และมองออกว่าเขาเป็นยอดฝีมือในการใช้ขา
เฉินห้าวตั้งใจจะดูความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้ามให้ชัดเจน ดังนั้นจึงหลบหลีกขานี้ อย่างไรก็ตามบอดี้การ์ดมีความสามารถ ไม่นึกเลยว่าขานี้จะเป็นท่ากลอุบาย ต่อจากนั้นเขาเหยียบเท้าหน้าลง ขาหลังก็ยังเตะตรงไปที่ช่วงล่างของเฉินห้าวเร็วกว่าเมื่อกี้นี้ นี่ถึงเป็นท่าไม้ตายของเขา
สีหน้าท่าทางของเฉินห้าวดูจริงจัง แน่นอนว่าศิลปะการต่อสู้ก็เหมือนกับการเล่นหมากรุก ต้องประลองกับยอดฝีมือถึงจะสามารถก้าวหน้าได้ มักเล่นหมากรุกกับคนที่มีความสามารถต่ำ ความสามารถเล่นหมากรุกก็จะลดลง ช่วงนี้เฉินห้าวมักจะทรมานอันธพาล ถึงขนาดจิตใจมีจิตใต้สำนึกที่หยิ่งผยอง ไม่ได้ให้ความสำคัญกับคู่ต่อสู้คนอื่น ปรากฏว่าบอดี้การ์ดคนนี้ก็ให้บทเรียนที่ดีกับเขา ต้องปฏิบัติต่อคู่ต่อสู้ทุกคนอย่างจริงจัง
ดูท่าว่าเฉินห้าวจะหลบแบบปกติไม่ทันแล้ว แต่เขาก็มีเล่ห์เหลี่ยม ใช้ท่าเสือก้าวในทันที เหมือนเสือตัวหนึ่งที่ว่องไวในป่า หลบการเตะของบอดี้การ์ดไปชั่วขณะ รองเท้าของบอดี้การ์ด ถูกวาดผ่านขากางเกงของเฉินห้าวไป
คราวนี้ก็เหนือความคาดหมายของบอดี้การ์ด บอดี้การ์ดวัยกลางคนคนนี้อายุสามสิบเจ็ดแล้ว เรียนศิลปะการต่อสู้กับอาจารย์ตั้งแต่อายุแปดปี เกือบจะสามสิบปีแล้ว คนส่วนใหญ่หลบไม่พ้นการเตะต่อเนื่องของเขา แต่เฉินห้าวชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่า ไม่นึกเลยว่าจะสามารถหลบทักษะที่ภาคภูมิใจของเขาได้ ซึ่งบ่งบอกว่าความสามารถ
