เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว – บทที่ 371 ขโมยขี้แพ้

“เธอเก่งขนาดนี้เลยหรอ!”

เฉินห้าวตกใจจริงๆ เรื่องที่เขาและโจวซีถงหาคนช่วยก็ทำไม่สำเร็จ แต่กลับถูกนักข่าวสาวคนนี้จัดการอย่างง่ายดาย

แน่นอนว่ามีความเป็นไปได้ว่าเธอหลอกตัวเขา แต่เฉินห้าวคิดว่าจูหมิ่นพูดจริง เพราะยังไงสำเร็จหรือไม่ ถึงตอนกลางคืนก็รู้ หลอกตัวเขามาทั้งบ่ายไม่มีประโยชน์

“ทำได้ยังไงกัน บอกฉันหน่อยสิ” เฉินห้าวถามอย่างสนใจ

“เรื่องนี้ เป็นความลับ นายอย่าถามแล้วโอเคมั้ย? ยังไงซะฉันก็ไม่ได้โกหกนาย” จูหมิ่นกลับมีการอ้อนเล็กน้อย

นักข่าวสาวสวยแบบนี้ การแต่งตัวอย่างเด็กมหาวิทยาลัยบริสุทธิ์ เมื่อออดอ้อนมาก็ทำให้คนปฏิเสธได้ยาก ชายหนุ่มที่เดินผ่านก็ถึงกับมองค้าง ไม่ได้มองทางด้านหน้า เดินไปชนเข้ากับถังขยะด้านข้าง

“โอเค งั้นฉันไม่ถามแล้ว” เฉินห้าวแค่รู้สึกว่าน่าสนใจ จูหมิ่นมีเสน่ห์ขนาดนี้ อยู่ในมหาวิทยาลัยก็น่าจะเป็นระดับเทพีสาวแน่นอน

จูหมิ่นเพิ่มเติมอีกประโยค “ไม่นานจะมีหนังสือแจ้งการห้ามประกาศเอกสารโดยเฉพาะ ถึงตอนนั้นฉันจะส่งรูปถ่ายให้นายหนึ่งใบ แต่ว่าเอกสารจะไม่ถูกเผยแพร่สู่ภายนอก เพราะการแก้ไขไปมาเกี่ยวข้องกับเกียรติด้วย เข้าใจใช่มั้ย”

เฉินห้าวพยักหน้า แสดงออกว่าเข้าใจ ยังไงซะสามารถทำให้ผู้นำเปลี่ยนแปลงความคิดเห็นได้ก็ไม่ธรรมดาแล้ว ประกาศหรือไม่ก็ไม่เป็นไร ไซต์งานถนนเมี่ยวเจียของเขาสามารถทำงานได้ก็พอ

ตอนนี้มีตัวรับประกันแล้ว ความกังวลของเฉินห้าวหมดสิ้นทันที ตอนนี้เพื่อตอบแทน “ผู้มีบุญคุณ” คนนี้ เฉินห้าวจึงอยู่ด้วยอย่างไม่มีเงื่อนไข

ต่อมาพวกเขาทั้งสองคนก็มาถึงอาคารหอพัก เห็นผู้หญิงเข้าไปไม่น้อย นี่น่าจะเป็นหอพักหญิง

“ที่นี่ฉันก็ไม่สะดวกเข้าไปแล้วมั้ง?” เฉินห้าวพูด

“อือ ยังไม่จำเป็นต้องเข้าไป นายช่วยฉันเอาโทรศัพท์ถ่ายไว้ ฉันเรียกคนที่จะสัมภาษณ์ออกมา”

จูหมิ่นยืนโทรศัพท์อยู่หน้าประตู ไม่นาน หญิงสาวหน้าตาน่ารักบริสุทธิ์คนหนึ่งก็เดินออกมาจากหอพัก เธอมัดผมแกละไว้ ดูแล้วเหมือนนักเรียนม.ปลาย ดูเด็กมากกว่า

“รุ่นพี่จูคะ!”

หญิงสาวผมแกละคนนี้เรียกเสียงหวานหนึ่งที

“สวัสดีเสี่ยวหย่า” จูหมิ่นตอบกลับ

“ฉันแนะนำให้ก่อน นี่คือรุ่นน้องของฉัน เสี่ยวหย่า คนนี้คือคู่หูของฉัน เฉินห้าว” จูหมิ่นแนะนำทั้งสองคน

“ว้าว หนุ่มหล่อ คุณเหมาะกับรุ่นพี่มาก เป็นเพื่อนแบบนั้นใช่มั้ยคะ?”

ผู้หญิงนี่ชอบซุบซิบทุกคนจริงๆ ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็เถอะ เด็กสาวที่น่ารักขนาดนี้ แต่กลับจับคู่มั่วผิดๆ

“เธออย่าพูดมั่ว เฉินห้าวเขาเป็นถึงประธานใหญ่ เป็นแฟนในฝันของสาวๆมากมาย นักข่าวเล็กๆอย่างฉันเอื้อมไม่ถึง” จูหมิ่นเองก็พูดหยอกล้อ

“พูดอย่างนี้ไม่ได้นะ….” เฉินห้าวกะว่าจะอธิบาย

ใครจะไปรู้ว่าเด็กสาวจะจับผิดคำพูดของเฉินห้าว จี้ถามว่า “งั้นก็หมายความว่า คุณกับรุ่นพี่มีโอกาสใช่มั้ยคะ?”

“พอแล้วๆ เธออย่าพูดมากแล้ว เข้าเรื่องหลัก ประธานเฉินเวลามีจำกัด” จูหมิ่นจริงจังขึ้นมา แล้วก็ให้เฉินห้าวเตรียมเริ่มถ่าย

เมื่อได้ยินคำนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวหย่าก็หายไป เปลี่ยนเป็นสีหน้าโมโห

“น่าเกลียดจริงๆ มหาวิทยาลัยพวกเรามีขี้แพ้คนหนึ่ง!”

เฉินห้าวตกใจ เขาที่มือจับโทรศัพท์ ก็ฟังเสี่ยวหย่าพูดต่อไป

เสี่ยวหย่าพูดว่า “ของใช้ที่พวกเราตากไว้ข้างนอก ของใช้ที่ส่วนตัวมากๆ หลายวันมานี้ถูกขโมยอย่างไร้เหตุผล หอพักพวกเราสี่คน มีสองคนที่เคยถูกขโมย ฉันยิ่งถูกขโมยแบรนด์ที่รักไปถึงสามตัว หลายตึกใกล้เคียงก็มีผู้หญิงไม่น้อยที่เคยถูกขโมย แค่เพียงที่พวกเราได้ยินมาก็สิบกว่าตัวแล้ว ของฉันที่หายล้วนเป็นของ JNBY ทั้งนั้น แพงมากนะ พันกว่าหายไปอย่างนี้ คุณว่าน่าโมโหมั้ยละ!”

เฉินห้าวได้ยินแล้วก็ตกตะลึง ไม่คิดเลยว่าในมหาวิทยาลัยจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

จูหมิ่นก็ใช้ฐานะนักข่าวสอบถาม “พวกคุณแจ้งความรึยังคะ?”

เสี่ยวหย่าพูดอย่างโมโหว่า “มหาวิทยาลัยไม่ให้แจ้งความ บอกว่าจะตรวจสอบภายใน แต่นี่อาทิตย์กว่าแล้ว แทบจะมีผู้หญิงที่เสื้อผ้าหายทุกวัน แต่ก็ยังจับคนไม่ได้ และที่น่ารังเกียจมากกว่าก็คือ แค่คิดว่าไอ้ขี้แพ้นั่นเอาเสื้อผ้าของพวกเราไปทำเรื่องสกปรก อี๋ ฉันก็ขนลุกไปหมดทั้งตัว!”

“สามารถให้เบาะแสหน่อยได้มั้ยคะ? ส่วนมากหายที่ชั้นไหน หายที่ตรงไหนคะ?” จูหมิ่นสอบถามต่อไป

“ส่วนมากเป็นผู้หญิงที่พักอยู่ชั้น 5-6-7 เพราะว่าชั้น 1-2-3 มีหน้าต่างรักษาความปลอดภัย คนมุดเข้ามาไม่ได้ แต่ว่าสูงขนาดนั้น นอกจากว่าจะสามารถบินข้ามกำแพงได้ ใครจะสามารถปีนได้กัน ที่น่าแปลกใจกว่าก็คือ เสื้อผ้าหายไปเยอะขนาดนั้น ไม่มีใครเคยเห็นคนน่าสงสัย คุณว่าน่าแปลกใจมั้ยละ”

พูดถึงนี่ เสี่ยวหย่าเองก็เบื่อหน่าย

“นี่ก็น่าแปลกใจนะคะ แล้วปกติหายเวลาไหนคะ?” จูหมิ่นถามต่อไป

“ส่วนมากหายตอนกลางคืนและกลางดึก หลังๆมาหายเยอะ หลังจากที่พวกเราปิดหน้าต่างก็ดีขึ้นเยอะแล้ว แต่ว่าระเบียงต่อกับห้องน้ำ เนื่องจากว่าต้องระบายอากาศ ทุกวันจะมีเวลากำหนดไว้ที่จะต้องเปิด สุดท้ายก็หายอีก”

หลังจากที่เสี่ยวหย่าแนะนำจบ เฉินห้าวและจูหมิ่นต่างก็รู้สึกสับสนไม่เข้าใจ ชั้น 6-7 หายเยอะที่สุด แล้วยังไม่มีใครพบเจอ นี่ก็ทำเอาไม่เข้าใจแล้ว ปีนป่ายเข้าหอหญิงอยู่บ่อยครั้ง จะต้องทำให้ผู้คนตกใจแน่ แต่ปรากฏว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีคนเห็นเหตุการณ์ ทำเอาเข้าใจได้ยาก

ทันใดนั้นเฉินห้าวก็ตกใจในขณะที่กำลังไตร่ตรอง เขานึกขึ้นมาได้ว่ามีคนที่สามารถทำได้ ก็คือขโมยสาวที่เคยพบเจอสองครั้ง เหมือนว่าเธอจะสามารถบินข้ามกำแพงได้ ร่างกายเบาหวิว

แต่ว่าขโมยสาวนั้นเป็นโจรที่ขโมยเหล้าขึ้นชื่อ ไม่ถึงขั้นที่จะต้องมาขโมยเสื้อผ้าของเด็กสาวใส่ หรือว่าเป็นเพื่อนของขโมยสาวคนนั้น?