เฉินห้าวมองเห็นโดรนที่หน้าตาแปลกประหลาดบนโต๊ะ ก็ไปหยิบขึ้นมา และหนุ่มแว่นไม่มีทางยอมอยู่แล้ว จึงได้แย่งกลับมาทันที รวมทั้งจะทำร้ายเฉินห้าวด้วย
เฉินห้าวจับข้อมือของหนุ่มแว่นด้วยมือข้างเดียว ใช้แรงบิด หนุ่มแว่นก็เจ็บปวดจนร้องครวญคราง และขอร้องให้เฉินห้าวปล่อยมือ
เฉินห้าวไม่ปล่อย แต่ทำการยกโดรนแล้วหันไปโชว์ที่หน้าโทรศัพท์ที่กำลังถ่ายทำอยู่ พวกนี้ล้วนเป็นหลักฐานทั้งนั้น
เห็นได้ชัดว่าโดรนตัวนี้ถูกดัดแปลงมาก่อน มีตะขอสองอันที่คล้ายกับมือหุ่นยนต์ สามารถหนีบจับเสื้อผ้าจากราวตากผ้าได้ แล้วยังมีที่บรรจุแบบพลาสติกอีกอันหนึ่ง เอาไว้ซ่อนเสื้อผ้าที่ขโมยมา ผู้ชายคนนี้ใช้โดรนที่ถูกดัดแปลงตัวนี้มาขโมยเสื้อผ้าครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่ถูกจับได้
ตอนนี้ผู้ดูแลหอพักลุงฉินเองก็มาปรากฏตัวที่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าเฉินห้าวจับหนุ่มแว่นไว้ก็ดุว่า “หนุ่มคนนั้นหน่ะ รีบปล่อยอาจารย์ผังซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจนายแล้วนะ!”
ตาลุงคนนี้ก็น่าสนใจดี ใช้แท่งพลาสติกในมือทำท่าทางเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเก่งกาจ
แต่ว่าคุณลุงคนนี้อายุประมาณหกสิบกว่าปีแล้ว ผมหงอกขาว แค่วิ่งขึ้นตึกมาก็หอบหนักแล้ว คาดว่าแม้แต่นิ้วมือเดียวของเฉินห้าวก็รับไม่ไหว
“คุณลุงคะ พวกเรามาจับคนเลว คนๆนี้คือคนที่ขโมยเสื้อผ้าของผู้หญิงค่ะ” จูหมิ่นอธิบายให้กับคุณลุงผู้ดูแลหอพัก
“เป็นไปได้ยัง? อาจารย์ผังเขาเป็นคนดีนะ” ลุงฉินแสดงออกว่าไม่เชื่อ
เฉินห้าวยิ้มเล็กน้อย ดูแล้วคงต้องเอาหลักฐานออกมาสักหน่อยถึงจะทำให้คุณลุงคนนี้ยอมเชื่อ และเขาก็ถือเป็นพยานคนหนึ่ง
เฉินห้าวหันมองรอบด้าน พบว่ามีสองที่ที่สามารถซ่อนของที่ขโมยมาได้ หนึ่งคือตู้เสื้อผ้า อีกที่ก็คือเพดานบนหัว ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้ไม่สามารถขนของที่ขโมยไปมาได้ทุกวัน ผู้ชายโรคจิตแบบนี้ น่าจะใช้ของที่ขโมยมาทุกวัน
เฉินห้าวดึงปลอกหมอนมาผืนหนึ่ง ฉีกออกเป็นหลานท่อน แล้วมัดหนุ่มแว่นไว้ที่หัวเตียง จากนั้นก็เปิดตู้เสื้อผ้า
ด้านในล้วนเป็นเสื้อผ้าของผู้ชาย เห็นได้ชัดว่าไม่อยู่ตรงนี้ งั้นก็เหลือเพียงเพดานด้านบนแล้ว
“ถ้านายยังไม่หยุดฉันจะใช้กำลังแล้วนะ!”
ผู้ดูแลหอพักลุงฉินเหวี่ยงแท่งพลาสติกในมือจะเข้ามาจับเฉินห้าว แต่ว่าตอนนี้เฉินห้าวเหยียบขึ้นไปบนเตียงสองชั้นแล้ว แล้วก็ใช้หมัดชกเพดานหลุด ทันใดนั้นก็มีเสื้อผ้าของใช้ผู้หญิงมากมายหลากหลายสีสันตกลงมา และก็มีของใช้สามเหลี่ยมตัวหนึ่งตกลงบนหัวของลุงฉินพอดีและบังตาเอาไว้
“นี่มันอะไร?”
ลุงฉินจับเอาของผ้าผืนน้อยนั่นมาดูตรงหน้า ทันใดนั้นก็ตกใจจนตะโกน “แม่เจ้า” แล้วก็โยนทิ้ง สีม่วงลูกไม้รูปแบบสวยงาม ทำเอาคุณลุงที่ซื่อตรงคนนี้ตกใจ
แล้วก็มองดุอีกครั้งที่พื้นล้วนเป็นเสื้อผ้าส่วนตัวของผู้หญิงกระจายอยู่ ทำเอาคุณลุงอึ้ง แล้วก็ค่อยๆเข้าใจแล้วว่าเฉินห้าวพูดจริง อาจารย์ผังคนนี้ก็คือปีศาจหน้าซื่อใจคด ข่าวใหญ่ที่ทำเอามหาวิทยาลัยอับอาย ที่แท้ก็เขาที่เป็นคนก่อ
เห็นว่าเบื้องลึกของตัวเองถูกเปิดเผย อาจารย์ผังที่ยังขัดขืนเหมือนกับว่าเป็นลูกบอลที่ถูกปล่อยลม กระสับกระส่ายในทันที แล้วก็ปิดหน้าร้องไห้ออกมาอยู่บนเตียง
เขาร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้ ผู้หญิงพวกนั้นเวลานัดบอดล้วนจะเอารถเอาบ้าน ฉันก็เป็นแค่อาจารย์เล็กๆ และยังมีหนี้ จะซื้อไหวที่ไหนกัน อายุสามสิบหกแล้วยังไม่ได้แต่งงาน ฉันก็อดทนจนรู้สึกอึดอัด หน้ามืดตามัวทำเรื่องโง่ๆไป ให้อภัยฉันได้มั้ย…..”
“ให้ไม่ให้อภัยต้องดูความคิดเห็นของผู้หญิงพวกนั้นที่ถูกกระทำ”
เฉินห้าวสั่งสอนเขา จากนั้นก็แกะเพดานออก เขาใส่ถุงมือคู่หนึ่ง แล้วเอาเสื้อผ้าชิ้นน้อยออกมาจากด้านบนมากมายหลากหลายรูปแบบ ล้วนเป็นของพวกนั้นที่สาวๆถูกขโมยไป
ตอนนี้มีหลักฐานชัดเจน จูหมิ่นถ่ายสิ่งที่เกี่ยวข้องเสร็จ หลังจากที่ถามเฉินห้าวแล้วก็แจ้งความ แล้วยกอาจารย์ผังให้ตำรวจจัดการ
ส่วนเรื่องที่มหาวิทยาลัยอยากจะให้เรื่องใหญ่ทำเป็นเรื่องเล็ก จัดการปัญหาภายในเอง จูหมิ่นนั้นไม่เห็นด้วย ก็เพราะว่าโรงเรียนตั้งใจที่จะจัดการเงียบๆ ถึงได้ทำให้คนๆนี้ทำเรื่องเลวได้หลายวัน ถ้าหากว่าแจ้งความตั้งแต่แรก คงจะจับเขาได้ตั้งนานแล้ว
แน่นอนว่าการที่เชิญเฉินห้าวมานั้นเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด คาดว่าคงจัดการปัญหาได้รวดเร็วมากกว่าตำรวจจับโจรพวกนั้นซะอีก
ในระยะเวลาที่กำลังรอตำรวจมา เฉินห้าวก็ถามเรื่องของอาจารย์ผังคนนี้ และได้รับรู้รายละเอียดบางอย่าง
ที่แท้เขาก็เป็นอาจารย์วิชาวิศวกรรมอิเล็กทรอนิกส์ ปกติชอบทำการประดิษฐ์ แต่เมื่อหลายปีก่อนทำการร่วมทุนเปิดบริษัท สุดท้ายดันถูกหลอก จึงได้ติดหนี้มากมาย หลายปีมานี้ก็อาศัยเงินเดือนเล็กน้อยมาคืนหนี้ และเพราะว่ามีหนี้มากมายจึงไม่สามารถแต่งงานได้
หลังจากนั้นก็บังเอิญเก็บเสื้อผ้าที่ผู้หญิงทิ้งได้หนึ่งตัว เขาก็เก็บรักษาอย่างดี และก็ได้รับการปลอบโยนจากเสื้อผ้าเล็กน้อย จากนั้นก็หยุดไม่ได้ จึงได้ดัดแปลงโดรนที่มีเสียงเบา ใส่คู่กับมือหุ่นยนต์และที่บรรจุที่เขาประดิษฐ์เอง แล้วก็เริ่มทำคดีอย่างบ้าคลั่ง
อาจารย์ผังแสดงวิธีการใช้งานโดรนให้เฉินห้าวดู มีกล้องตัวหนึ่งสามารถตรวจสอบดูสถานการณ์รอบด้าน ล็อกเป้าหมาย และหลังจากยืนยันว่าระเบียงไม่มีคน อาจารย์ผังก็บังคับโดรนบินเข้าไปจากทางหน้าต่าง มือหุ่นยนต์หยิบเสื้อผ้าเก็บเข้าในกล่องบรรจุ ถ้าหากว่าคุ้นชินขั้นตอนทั้งหมดใช้เวลาไม่เกิน 20 วินาที ก็ว่าไม่มีใครพบเจอสักที
หลังจากที่เฉินห้าวและจูหมิ่นดูเสร็จ ต่างก็เสียดายว่าอาจารย์ผังคนนี้นั้นเป็นคนมีพรสวรรค์จริงๆ แต่กลับใช้ความสามารถไม่ถูกที่
