“กล้าดียังไง?!”
เจมส์โพล่งออกมาด้วยความโกรธ
“แกกล้าเรียกหลานฉันว่าไม่คู่ควรเหรอ!”
“ท่านพ่อ ได้โปรดใจเย็นๆ”
มอร์เดร็ดกอดพ่อของเขาไว้ในอ้อมกอดหมี เขากลัวว่าถ้าชายชราออกไปจริงๆ ดัชเชส คอของเธอขาดจากร่างกายของเธอ
ยามที่ยืนอยู่ข้างหลังนายจ้างชักดาบออกมาและยืนอยู่ระหว่างทั้งสองฝ่าย
“ขออภัย ท่านไอน์สเวิร์ธ”
อกาธาตอบพร้อมกับโค้งคำนับเบาๆ
“แม้ว่าฉันจะทำให้ครอบครัวของคุณขุ่นเคือง ฉันจะไม่ยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับหลานชายของคุณ แม้ว่าพ่อของสามีจะสั่งก็ตาม”
“ไอ้เวรนั่นอยู่ไหน”
เจมส์ถาม
“พาเขามาที่นี่! ฉันต้องการให้เขาอธิบายเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่เห็นด้วยกับข้อตกลงของเรา!”
“ท่านผู้เฒ่าไปสำรวจทะเลทรายทางตอนใต้แล้ว”
อกาธาตอบ
“ฉันเกรงว่าจะติดต่อเขาไม่ได้ในเวลานี้”
เจมส์หัวเราะอย่างเหยียดหยาม
“ฉันเข้าใจ คุณเลยฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่อยู่เพื่อทำลายการหมั้นหมายนี้ สรุปคือ เขาไม่รู้การกระทำของคุณใช่ไหม เลดี้อกาธา?”
“ใช่ ท่านผู้เฒ่าไม่รู้การกระทำของฉัน”
อกาธายอมรับ ท่าทางของเธอทำให้ชัดเจนว่าเธอจะไม่ถอยกลับ เธอตั้งใจที่จะทำลายข้อตกลงการแต่งงานในขณะที่พ่อของสามีของเธออยู่ห่างจากชาวดัชชี่
“ดี ดี ดี!”
เจมส์จ้องไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเธอ
“ถ้าคิดว่าบารอนตัวน้อยจะทำแบบนี้หลังจากแต่งงานกับดยุคแล้ว น่าผิดหวังจริงๆ แล้วสามีของคุณเห็นด้วยกับเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า?”
“สามีของฉันมีความคิดเห็นแบบเดียวกัน”
อกาธายกคางขึ้น
“ดยุคแห่งกริฟฟิธคนปัจจุบันไม่รู้จักการแต่งงานที่คลุมเครือนี้ หากคุณต้องการคุยกับเขา อย่าลังเลที่จะมาที่ หาเรา เรายินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะให้การต้อนรับคุณ”
“การต้อนรับ?”
เจมส์ยิ้มเยาะ
“พูดจากลับกลอกอย่างแกกับไอ้เวรนั่น มาล้างคอกันเลยดีกว่า แกอยากให้ฉันไปหาแกที่นั่นใช่ไหม ได้ ฉันจะพาโรคกาฬโรสีแดงไปกับฉันด้วยเมื่อฉันไปที่นั่น อย่างเห็นว่าแกทั้งสองจะทำอย่างไร วางแผนที่จะให้การต้อนรับฉันใช่ไหม!”
อกาธาเงียบ เอเลนอร์ จากนิกายสายหมอก มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกอย่างกะทันหัน พวกเขามองชายชราด้วยความตกใจเพราะพวกเขารู้ว่าเขาจริงจังมาก
“เป็นอะไรไป?”
เจมส์พูดอย่างรังเกียจ
“กลัวเหรอ แกคิดว่าแกและสามีของแกมีอำนาจในการทำลายข้อตกลงนี้ สำหรับคุณเอเลนอร์แห่งนิกายสายหมอก ดูเหมือนว่าคุณและแม่มดเฒ่าเหล่านั้นในหุบเขาน้ำแข็งของคุณมีเวลาว่างมากมาย คุณต้องการด้วยไหม ให้ฉันไปเยี่ยมคุณไหม ฉันอยากรู้มาก คุณจะให้การต้อนรับแบบใดแก่ชายชราคนนี้”
สีหน้าของอกาธาและเอเลนอร์ดูเคร่งขรึมมาก แม้ว่าโอกาสที่โรคระบาดสีแดงจะกลับคืนสู่อาณาจักรมีน้อย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้นี้ได้ ทั้งสองคนไม่สามารถจ่ายผลที่ตามมาได้หากชายชราทำให้การคุกคามของเขาเป็นจริง
“ปู่ๆ ใจเย็นๆ”
วิลเลียมตบแขนคุณปู่ของเขา
“ปู่กำลังหยาบคายกับแขกของเรา”
“ไอ้เด็กนี่! ฉันทำเพื่อเจ้านะ!”
ถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ใกล้ๆ เจมส์คงจะจับทิ่มเล็กๆ น้อยๆ แล้วตีก้นของเขาให้ลืมไปเลย
“ไม่ต้องห่วงหรอก ปู่ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง”
วิลเลี่ยมพูดด้วยรอยยิ้ม
“ใจเย็นๆ ก่อน ฉันไม่อยากให้ปู่หัวใจวาย มันไม่คุ้มหรอก ป้า ช่วยพาคุณปู่ไปที่ห้องหน่อยได้ไหม ฉันจะดูแลแขกของเราชั่วคราว”
แอนนามองหลานชายของเธอด้วยความชื่นชมและพยักหน้า
“ท่านพ่อ ไปกันเถอะ ฉันมั่นใจว่าวิลเลียมจะจัดการกับพวกศัตรูพืชเหล่านี้ได้ โอ้ ฉันหมายถึงแขกของเรา”
เจมส์พ่นลมหายใจและออกจากห้องนั่งเล่นไปอย่างหงุดหงิด มอร์เดรดถอนหายใจและโบกมือให้หลานชายนั่งข้างเขา
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์อันตรายได้ตายลง ผู้คุมทั้งสี่ก็เก็บอาวุธและยืนอยู่ข้างหลังนายจ้าง
“เอาล่ะ คุณมาที่นี่เพื่อทำลายข้อตกลงการแต่งงาน”
วิลเลียมพยักหน้า
“บอกได้ไหมว่าทำไม?”
อกาธามองเด็กชายตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ ท่าทางของเขาไม่ใช่เด็กสิบขวบ แม้ว่าเธอจะไม่รู้สึกเหมือนกำลังคุยกับผู้ใหญ่ แต่เธอก็ยังคิดว่าคนที่เป็นผู้นำในการสนทนานั้นไม่ใช่เด็ก
“ให้ฉันตอบคำถามของคุณ”
เอเลนอร์ตอบ
“รีเบคก้าเป็นอัจฉริยะ อัจฉริยะที่เกิดเพียงครั้งเดียวในทุก ๆ สองร้อยปี ในฐานะอาจารย์ของเธอ ฉันไม่สามารถยอมให้ลูกศิษย์แต่งงานกับใครก็ได้”
“เอ่อ ฉันเข้าใจละ”
วิลเลียมพยักหน้า
“เข้าใจได้ดีทีเดียว”
“คุณตกลงไหม”
เอเลนอร์ขมวดคิ้ว
“ตกลงว่าไม่คู่ควรกับลูกศิษย์ของฉันเหรอ?”
“หืม? คุณคิดผิด”
วิลเลียมส่ายหัว
“ฉันเข้าใจเหตุผลของคุณ แต่ฉันไม่เห็นด้วย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณมาที่นี่เพื่อทำลายข้อตกลงการแต่งงานด้วยเหตุนี้ คุณต้องเตรียมบางสิ่งมาแล้วใช่ไหม”
อกาธาเริ่มรู้สึกว่าเด็กสกปรกที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ธรรมดาอย่างที่เขาคิด กิริยาท่าทางของเขาและการกระทำของเขา ทำให้เธอรู้สึกว่าข้อตกลงการแต่งงานนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขา
“หมายความว่าไงเตรียมบางสิ่ง?”
อกาธาถาม
“ฉันหมายความว่า คุณเตรียมค่าตอบแทนไว้หรือยัง”
วิลเลียมยิ้ม
“ในเมื่อพวกคุณกำลังวางแผนจะผิดสัญญาการสมรส เจ้าควรจะนำค่าชดเชยที่เหมาะสมมาเพื่อให้เราตกลงตามคำเรียกร้องของเจ้าใช่หรือไม่”
มอร์เดรดที่กำลังฟังหลานชายของเขามีสีหน้าสงบนิ่ง อย่างไรก็ตาม ลึก ๆ ข้างในเขาตื่นตระหนกมาก วิลเลี่ยมไม่เคยทำท่าแบบนี้ต่อหน้าพวกเขามาก่อน และชั่วครู่หนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่าเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเป็นหลานชายแท้ๆ ของเขาหรือไม่
“เอามาสิ.”
อกาธาพยักหน้า
“คุณต้องการค่าตอบแทนใช่ไหม ดีมาก คุณต้องการทองคำเท่าไหร่”
“ทองเหรอ ฉันไม่สนใจทอง”
วิลเลียมตอบ
“คิดว่าเรายากจนเหรอ?”
‘ใช่’ อกาธาคิด
‘ใช่คุณเป็นคนจน’ เอเลนอร์รำพึง
‘ยากจนมาก.’ รีเบคก้ายิ้ม
‘อันที่จริงเรายากจนมาก’
มอร์เดร็ดถอนหายใจในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาต้องทำตัวราวกับว่าทองไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาเพื่อที่จะสนับสนุนหลานชายของเขาในการเจรจา
“อ่า แล้วของสำหรับแขกเราละอยู่ไหน”
วิลเลียมวางมือบนหน้าผากราวกับว่าเขาลืมอะไรบางอย่างไปโดยสิ้นเชิง
“คุณน้าเฮเลน กรุณาเสิร์ฟชาแขกของเราด้วย ที่นี่ ใช้ใบพิเศษที่ฉันเก็บตอนกลับบ้าน”
วิลเลียมหยิบใบไม้อย่างไร้ยางอายและหญ้าที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าของเขาทีละตัว ไม่เว้นแม้แต่ใบไม้ที่ร่วงหล่นบนศีรษะขณะนอนหลับอยู่ในหุบเขา
“ตามที่คุณต้องการนายน้อย”
เฮเลนคนใช้ของครอบครัวหยิบใบไม้ด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็ไปที่ห้องครัวเพื่อชง
“ชาพิเศษ”
สำหรับแขกของพวกเขา
“ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวชาจะเสิร์ฟให้”
วิลเลียมยิ้มให้แขกของเขาอย่างสดใส
“ผมต้องการแสดงความเอื้อเฟื้อต่อพวกคุณทุกคน”
มอร์เดร็ดหลบสายตาและไอเบาๆ แม้ว่าเขาจะยากจน แต่เขาก็ไม่ไร้ยางอายพอที่จะเสิร์ฟชาที่ทำจากหญ้าป่าที่แพะของลอนต์กินในหุบเขา
อกาธาและเอเลนอร์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เกิดความรังเกียจขึ้นบนใบหน้า พวกเขาแทบไม่เชื่อเลยว่าวิลเลียมกล้าเสิร์ฟชาที่ทำจากหญ้าป่าให้พวกเขา! นี่เป็นการตบหน้าพวกเขาและทำให้พวกเขาเดือดดาลด้วยความโกรธ
ในทางกลับกัน รีเบคก้ามองวิลเลียมอย่างสนุกสนาน เธอไม่สนใจเรื่องข้อตกลงการแต่งงานและไม่ได้คิดถึงคู่หมั้นของเธอมากนัก อย่างไรก็ตาม ยิ่งเธอมองที่วิลเลียมมากเท่าไร เขาก็ยิ่งพอใจในสายตาของเธอมากขึ้นเท่านั้น
