“ได้โปรด สัญญากับฉันว่าคุณจะดูแลเขา”
อาร์เวนกล่าวขณะที่เธอโอบกอดวิลเลียมด้วยความรัก น้ำตาของเธอไหลออกมา
อย่างไรก็ตาม เพื่อให้เขาปลอดภัย เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เขาไปยังที่ที่มนุษย์อาศัยอยู่ ธีโอเดน และ แอรินก็รู้สึกหดหู่เช่นกันเพราะหลานชายคนแรกของพวกเขากำลังจะจากไป
ถ้าไม่ใช่เพราะความรับผิดชอบที่ส่งต่อไปยังวงศ์ตระกูล พวกเขาอาจทำทุกอย่างในอำนาจของตนเพื่อให้วิลเลียมอยู่เคียงข้าง
“ฉันสัญญาไม่ได้” มอร์แกนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คุณรู้ไหมว่าถ้าเขาอยู่เคียงข้างฉัน เขาจะใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยอันตราย แต่ไม่ต้องกังวล ฉันจะพาเขาไปที่บ้านเกิดของฉัน พี่ชายของฉันและภรรยาของเขากำลังรอการมาถึงของลูกเรา ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะทำให้ลูกเราปลอดภัยและมีความสุข”
ริมฝีปากของอาร์เวนสั่นขณะที่เธอกอดลูกน้อยของเธอ วิลเลียมยังคงหลับอยู่และไม่รู้ว่าเขาจะถูกพรากจากแม่ของเขา เขาอยู่ในโลกใหม่นี้เพียงสองสัปดาห์และยังไม่ลืมตาตลอดเวลา
แม่ของเขาเป็นห่วงอาการของเขามาก แต่เธอก็ทำดีที่สุดแล้ว ร่างกายของเด็กแข็งแรงจึงนำไปสู่ปัญหาเดียวเท่านั้น จิตวิญญาณของเด็ก
เอลฟ์มีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง หลังจากทำการสแกนจิตวิญญาณของลูกของเธอ อาร์เวนพบว่าวิญญาณของลูกน้อยของเธอดูเหมือนจะได้รับความเสียหาย ข่าวดีเพียงอย่างเดียวคือวิญญาณจะค่อยๆ ฟื้นตัวเมื่อเวลาผ่านไป
อาร์เวนเชื่อว่าจะใช้เวลาเพียงหนึ่งหรือสองเดือน อย่างน้อยที่สุด ก่อนที่วิญญาณของวิลเลียมจะฟื้นตัวเต็มที่ น่าเสียดายที่วิลเลียมพลาดโอกาสที่จะได้พบแม่ที่สวยงามของเขาก่อนที่เขาจะถูกพาตัวไป
“ท่านหญิง มันอาจจะอันตรายที่จะเลื่อนเรื่องนี้ออกไปอีก” ชีล่าผู้พิทักษ์สาวของอาร์เวนเตือน
“วิหารแห่งชีวิตพยายามอย่างเต็มที่ที่จะขัดขวางสภาเอลเวนแต่การค้นหาของพวกเขาได้ขยายไปถึงส่วนนี้ของทวีปด้วยเช่นกัน ฉันเกรงว่าจะใช้เวลาเพียงไม่นานก่อนที่พวกเขาจะพบเรา”
อาร์เวนจูบวิลเลียมที่ริมฝีปากก่อนส่งเขาให้มอร์แกน จากนั้นเธอก็ร่ายคาถาปกป้องที่จะทำให้ลูกของเธออยู่ในสภาพที่เวลาหยุดนิ่ง เมื่อมอร์แกนมาถึงบ้านเกิดของเขาเท่านั้นที่จะยกเลิกคาถา
“คุณต้องการให้อะไรเขาก่อนที่ฉันจะไปหรือไม่” มอร์แกนถาม
“ต้องใช้เวลาหลายปีกว่าที่คุณสองคนจะได้พบกันอีกครั้ง”
“ฉันฝากของที่ระลึกไว้ให้เขาแล้ว”
อาร์เวนตอบขณะจ้องมองไปที่สร้อยคอที่เธอให้ลูกชายของเธอ
ตรงกลางสร้อยมีแหวนสีดำ มันคือแหวนที่เป็นของพ่อผู้ล่วงลับของวิลเลียม และน้องชายฝาแฝดของมอร์แกน แม็กซ์เวลล์
มอร์แกนมองดูแหวนที่คุ้นเคยซึ่งวางอยู่บนหน้าอกของทารกอย่างเงียบ ๆ และพยักหน้า เขาบอกลาอาร์เวนและพ่อแม่ของเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินไปทางม้าของเขา
มันติคอร์สูงเจ็ดเมตรย่อลำตัวขนาดใหญ่ลงและปล่อยให้มอร์แกนนั่งบนหลังของมัน สิ่งมีชีวิตนี้มีร่างกายของสิงโต หางของแมงป่อง และปีกของมังกร มันเป็นสัตว์ร้ายที่ติดตามมอร์แกนในการเดินทางไปยังจุดสูงสุดของอาณาจักรมนุษย์
“อีกสองสามปี อย่าลืมส่งจดหมายถึงเขา” มอร์แกนกล่าวให้กำลังใจ
“ฉันแน่ใจว่าเขาต้องการคุยกับแม่ผู้ให้กำเนิดของเขา แม้กระทั่งผ่านตัวอักษร”
อาร์เวนพยักหน้าอย่างขมขื่น แม้จะไม่มีการเตือนจากมอร์แกน เธอก็ยังส่งจดหมายของลูกชาย เธอไม่อยากให้ลูกชายคิดว่าแม่ไม่ดูแลเขา
มันติคอร์กระพือปีกและบินขึ้นไปบนฟ้า อาร์เวนร้องไห้ขณะที่ลูกของเธอค่อยๆ หายไปเหนือขอบฟ้า
—–
ที่ไหนสักแห่งบนฝั่งตะวันตกของทวีปใต้…
มันติคอร์ลงจอดห่างจากอาณาจักรเล็ก ๆ แห่งลอนต์หนึ่งไมล์
แม้ว่ามอร์แกนสามารถเข้าเมืองได้ด้วยพาหนะของเขา แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ใส่ใจในแนวทางของเขามากนัก เขาถูก “เนรเทศ” จากอาณาจักรเฮลลันเมื่อหลายปีก่อน แต่ถ้าเขาต้องการกลับไปยังบ้านเกิดของเขา ไม่มีใคร แม้แต่ราชาเหล็กโลหิตก็หยุดเขาได้
ราชวงศ์และชนชั้นสูงต่างก็เกลียดชังและเกรงกลัวพระองค์ เพื่อให้ครอบครัวของเขาอยู่อย่างสงบสุข เขาจึงตัดสินใจออกจากอาณาจักรและท่องไปในทวีป
“จำไว้ อย่าล่าอย่างไม่เลือกปฏิบัติ”
มอร์แกนตบมันติคอร์ของเขาและเตือนมันอย่างเข้มงวด
มันติคอร์ส่งเสียงคำรามเบาๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของป่า มอร์แกนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เขาเดินไปที่ที่ดินของพี่ชาย ซึ่งตั้งอยู่ที่ด้านหลังของเมือง
ไม่มีใครเห็นเขาเข้าไปในเมือง ไม่มีทหารรักษาการณ์ที่ประจำอยู่ที่ประตูหรือหน่วยลาดตระเวนที่กำลังเดินแถวอยู่ ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มอร์แกนยืนอยู่หน้าคฤหาสน์สามชั้น
นี่คือบ้านที่เขาและพี่น้องของเขาเล่นกันในช่วงวัยเด็ก เป็นเวลาเกือบสี่ปีแล้วนับตั้งแต่การมาเยือนครั้งล่าสุดของเขา
“พี่ได้ใช้เวลาของพี่แล้ว พี่ใหญ่”
ประตูหลักของคฤหาสน์เปิดออก และชายวัยยี่สิบปลายๆ ทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม
“นานมากแล้ว”
มอร์แกนตอบด้วยรอยยิ้มแข็งๆ
“มอร์เดร็ด”
“สี่ปี” มอร์เดร็ดคำราม
“นายควรกลับบ้านให้บ่อยกว่านี้ และอย่าใช้ข้ออ้างโง่ๆ ที่ว่า นาย ‘ถูกเนรเทศ’ และนายณไม่สามารถกลับมาเยี่ยมบ้านได้ นายกำลังล้อเล่นกับใครอยู่?”
“ทำไมพวกนายออกมาคุยกันข้างนอกล่ะ” หญิงสาวสวยผมสีน้ำตาลเข้มปรากฏตัวขึ้นหลังมอร์เดร็ด
“มอร์แกน ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง เข้ามาข้างในเถอะ ฉันเตรียมอาหารจานโปรดของคุณไว้ให้แล้ว”
“เธอไม่เคยเปลี่ยน แอนนา”
มอร์แกนทักทาย “คุณยังสวยเหมือนเดิม”
“พอพูดจาหวานๆ ของเจ้าได้แล้ว ส่งเด็กน้อยมาให้ฉันที” แอนนาเดินไปหามอร์แกนอย่างมีความสุขเพื่อดูทารกที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
แอนนาจ้องไปที่เด็กน้อยและรู้สึกว่าใจเธอละลาย เธออุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนและจุมพิตที่หน้าผากของวิลเลียมโดยไม่รอให้มอร์แกนอนุญาต
“เขาชื่ออะไร?”
แอนนาถาม
“วิลเลียม”
มอร์แกนตอบ
“ดีมาก ชื่อเล่นของเขาคือวิล”
แอนนายิ้ม
จากนั้นเธอก็ทิ้งชายทั้งสองและเข้าไปในบ้าน พี่ชายทั้งสองถอนหายใจและเดินตามเธอไป แม้ว่ามอร์เดร็ดจะเป็นบารอนเน็ตแห่งลอนต์
เมื่อพวกเขาเข้าไปในบ้าน พวกเขาได้ยินเสียงอันนาพูดกับใครบางคน
“เอลล่า นี่วิล น่ารักไหม”
“มี๊”
“เธอก็คิดเหมือนกันใช่ไหม”
“มี๊”
“เธอห็นไหม เขาเดินทางมาไกลมาก เธอช่วยป้อนนมให้เขาหน่อยได้ไหม”
“มี๊”
มอร์แกนเอียงศีรษะเมื่อเห็นแอนนาเกลี้ยกล่อมให้แพะป้อนนมวิลเลียม แพะมีความสูงเพียงเมตรเดียวและมีขนปุยมาก เขาขนาดสิบสองนิ้วบนหัวของมันมีสีแดงซึ่งทำให้มันดูประณีตยิ่งขึ้น
แพะยืนนิ่งขณะที่แอนนาชี้นำริมฝีปากของทารกให้ดื่มนม การเดินทางนั้นยาวนาน และหากไม่ใช่เพราะมนต์สะกดของอาร์เวน วิลเลียมอาจหิวโหยระหว่างทาง วิลเลียมที่หลับใหล หน้าสถานะของเขาได้รับการอัปเดตอีกครั้งเมื่อนมแพะเข้าสู่ระบบของเขา
—–
< ภารกิจรายวัน: ดื่มนมเสร็จแล้ว! >
< รางวัล: 5 คะแนนประสบการณ์ >
< ประสบการณ์ปัจจุบัน: 75 / 100 >
