หนึ่งวันผ่านไปหลังจากการสู้รบครั้งใหญ่กับฝูกหมาป่า หมู่บ้านลอนต์อยู่ในบรรยากาศรื่นเริงเพราะพวกเขารอดพ้นจากหายนะอย่างหวุดหวิด
น่าเสียดายที่เมืองและหมู่บ้านอื่น ๆ ไม่ได้แบ่งปันความสุขของพวกเขา นกส่งสารหลายตัวมาถึงที่พักของ ไอส์นเวิร์ธและส่วนใหญ่ได้รับข่าวร้าย
เจมส์ขมวดคิ้วขณะอ่านจดหมายฉบับล่าสุดที่ส่งถึง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจลึกๆ ขณะที่วางจดหมายไว้ทางด้านขวาของโต๊ะอย่างระมัดระวัง
“เมืองฟูเซียถูกโจมตีโดยฝูกสัตว์ร้าย และไม่มีผู้รอดชีวิต”
เจมส์ประกาศ
“นี่ทำให้เป็นเมืองที่สามที่ถูกกวาดล้างออกไป”
โอเว่นให้ความเห็น
“วิญญาณที่น่าสงสารเหล่านั้น”
“ฝูงสัตว์อสูรนี้มาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าจริงๆ”
เฮเลนทำหน้างง
“หากกองหลังของลอนต์อ่อนแอกว่าเล็กน้อย เมืองนี้คงได้รับชะตากรรมเช่นเดียวกับเมืองอื่น ๆ”
ทุกคนในห้องเห็นด้วยกับการความคิดของเฮเลนอย่างเงียบๆ ถ้าไม่มีพวกเขาอยู่ที่นี่ เมืองนี้คงพังทลายไปแล้ว
“มารอภารกิจลาดตระเวนของจอห์นกันเถอะ”
มาร์คัสเสนอ
“เราสามารถดำเนินการได้เมื่อเราได้รับรายงานโดยละเอียดของเขา”
“คิดดีแล้วเหรอที่จะเปิดลอนท์รับผู้ลี้ภัย?”
ชอว์นถาม
นี่เป็นคำถามที่ยากที่จะตอบ ลอนต์เป็นสถานที่เงียบสงบและพวกเขาชอบที่จะรักษาไว้แบบนั้น หากผู้ลี้ภัยจำนวนมากเข้ามาในเมืองนี้ ความสมดุลบางอย่างก็จะขาดหายไป นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการให้เกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม พวกเขาสามารถละทิ้งคนที่ต้องการความช่วยเหลือได้จริงหรือ? บรรดาผู้ที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง? แม้ว่าไม่มีใครในห้องนี้บริสุทธิ์ และมือของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือด พวกเขายังคงมีเศษเสี้ยวของความเป็นมนุษย์อยู่ในตัว
หากถูกกดดัน พวกเขาก็ยังยื่นมือออกไปให้ความช่วยเหลือผู้ลี้ภัยเหล่านี้
หลังจากที่พวกเขาต่อสู้กับฝูกหมาป่า เมืองลอนต์ก็เข้าสู่ภาวะฉุกเฉิน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกจากเมือง ยกเว้นชนชั้นสูงเพียงไม่กี่คนที่รับผิดชอบความปลอดภัยของลอนต์ ซากหมาป่าในสนามรบกำลังได้รับการทำความสะอาด
นี่เป็นวิธีการช่วยเหลือผู้ลี้ภัยหาอะไรกิน เมื่อพวกเขามาถึงเมืองเล็กๆ ของพวกเขาและเมื่อพวกเขามาถึง หมาป่าหลายพันตัวก็เพียงพอแล้วที่จะเลี้ยงคนจำนวนมาก แต่สำหรับสัตว์ร้อยปีและพันปีพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะแบ่งปันกับใคร
พวกมันเป็นสัตว์วิเศษที่จะช่วยเลี้ยงดูคนรุ่นต่อไปและมีเพียงผู้อยู่อาศัยดั้งเดิมเท่านั้นที่จะได้รับสิทธิพิเศษในการกินเนื้อของพวกมัน ขน กรงเล็บ และเขาของพวกมันสามารถใช้สร้างอาวุธและชุดเกราะได้
น่าเสียดายที่สัตว์ 100 ปีทั้งสองได้ฆ่าตัวตายเมื่อพวกมันเห็นว่าหัวหน้าของพวกมันตาย วิลเลียมอาจได้รับเลเวล 2-3 เลเวลสำหรับอาชีพเชพเพิร์ดของเขาหากพวกมันรอดชีวิตมาได้
ถึงอย่างนั้น เด็กชายก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ สัตว์ร้อยปีสองตัวไม่สามารถเทียบกับสัตว์พันปีได้ ถ้าวิลเลียมต้องเลือกระหว่างพวกมัน เขาจะเลือกอย่างหลังวันไหนก็ได้
บรรยากาศภายในห้องประชุมนั้นหนักอึ้ง เมืองและหมู่บ้านเกือบทั้งหมดใกล้กับลอนต์ได้กลายเป็นซากปรักหักพัง หรือถูกกวาดล้างไปจากพื้นทวีปโดยสิ้นเชิง
จอห์นและบลิตซ์ สหายสัตว์ของเขาตัดสินใจทำภารกิจลาดตระเวนเพื่อให้เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันได้ดีขึ้น ลอนต์ตั้งอยู่ที่ขอบด้านตะวันตกของอาณาจักรเฮลแลน
มันค่อนข้างไกลจากเมืองหลวง และจะใช้เวลาอย่างน้อยห้าถึงหกวันกว่าจะไปถึง ถ้าคุณต้องเดินทางโดยใช้สัตว์ร้ายบินได้เช่นกริฟฟอน
“ตอนนี้รอการกลับมาของจอห์นก่อน”
เจมส์กล่าวหลังจากจัดระเบียบความคิด
“ถ้าผู้ลี้ภัยคนใดมาถึงเมืองลอนต์ เราสามารถให้พวกเขาอยู่ในศาลากลางได้ในขณะนี้ สถานที่นั้นสามารถรองรับคนได้มากถึงสองร้อยคน”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อย ทุกคนก็กลับไปทำหน้าที่ของตน
เจมส์ถอนหายใจเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนขณะจ้องมองไปที่เพดาน
“ฉันสงสัยว่าพระราชาจะตอบสนองต่อภัยพิบัตินี้อย่างไร”
—–
วิลเลียมมองออกไปนอกหน้าต่างห้องของเขา การต่อสู้กับสัตว์ร้ายพันปีได้สอนเขามากมาย เขาต้องยอมรับว่ามันเป็นประสบการณ์ที่อันตรายที่สุด อันดับสองที่เขาเคยพบเจอในชีวิตปัจจุบันของเขา
ขนาดของการต่อสู้นั้นแตกต่างอย่างมากจากสภาพแวดล้อมที่ถูกควบคุมภายในดันเจี้ยน ภายในคุกใต้ดิน วิลเลียมมีโอกาสหลบหนี อย่างไรก็ตาม ในโลกภายนอกไม่มีโอกาสครั้งที่สอง
เด็กชายเปิดหน้าสถานะและตรวจสอบตำแหน่งที่เขาได้รับหลังจากเอาชนะสัตว์ร้ายพันปี
—-
< Wolf Slayer >
“ถึงเวลากอบกู้หนูน้อยหมวกแดง!”
— เพิ่มพลังการโจมตีต่อมอนสเตอร์ประเภทหมาป่า 50%
— ความแข็งแกร่ง +3
—–
วิลเลียมได้ประโยชน์มากมายจากการต่อสู้ครั้งนั้น อาชีพ Ice Mage ของเขาถึงระดับสูงสุดแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น เขายังปลดล็อกทักษะ “Chantless Casting” ได้อีกด้วย นี่เป็นทักษะที่วิลเลียมต้องการมาโดยตลอด มันทำให้เขาสามารถใช้สกิลโดยไม่ต้องออกเสียงร่าย
ตอนนี้ เขามีทางเลือกหลายอย่างต่อหน้าเขา ตัวเลือกแรกคือการเพิ่มระดับอาชีพ Shepherd ของเขา ขั้นที่สองคือการก้าวไปอีกขั้นและพัฒนา Ice Mage ของเขาให้แข็งแกร่งขึ้น
วิลเลียมเปิดเมนูเลื่อนตำแหน่งงาน มีตัวเลือกหลายอย่างให้เขาเลือก แต่ส่วนใหญ่ถูกล็อคไว้ มีแม้กระทั่งบางอย่างที่ไม่รู้จัก
—-
< Ice Wizard >
< Elemental Lord > (ล็อค)
< Battle Mage > (ล็อค)
(ล็อค)
< Arcane Ranger > (ล็อค)
< Cryo Lancer > (ล็อค)
< ??? >
< ??? >
< ??? >
—–
ระบบบอกเขาว่าอาชีพที่มีเครื่องหมายคำถามเรียกว่า “Prestige Classes” ตามระบบ คลาสเหล่านี้ต้องการการเผชิญหน้าโดยบังเอิญและโชคสุดขั้วเพื่อให้ได้มา
วิลเลียมไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะเขามีอาชีพเกียรติยศรอเขาปลดล็อกอยู่แล้ว ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจาก “Disciple of Thunder”
ข้อกำหนดนั้นง่ายมาก คุณต้องมีคลาสอาชีพสองคลาสเพื่อให้ถึงระดับสูงสุด มันเป็นข้อกำหนดที่ตรงไปตรงมามาก และวิลเลียมเพียงต้องการเพิ่มคลาสอาชีพอีกหนึ่งระดับเพื่อปลดล็อก
อาชีพพื้นฐาน เช่น นักดาบ นักธนู หอก นักเวทย์ ฯลฯ จำเป็นต้องไปถึงระดับ 40 เพื่อก้าวไปสู่อาชีพต่อไป คำถามเดียวในใจของวิลเลียมในตอนนี้คือ เขาควรเลือกอาชีพไหนต่อไป?
คลาส อาชีพ The Shepherd เป็นคลาสหลักถาวรของเขา ถ้าเขาต้องการเพิ่มทั้งสองให้มากที่สุด การปรับระดับอาชีพนี้จะทำให้เขาได้รับประโยชน์สูงสุด
อย่างไรก็ตาม วิลเลียมรู้สึกอยากจะเปลี่ยนอาชีพ the Ice Mage ไปเป็นอาชีพอื่นด้วยเช่นกัน
ตามระบบ เมื่อคุณถึงระดับสูงสุดของคลาสใดคลาสหนึ่ง คุณจะสามารถเพิ่ม “ทักษะเดียว” ในรายการทักษะถาวรของคุณได้
สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร พูดง่ายๆ ก็คือ ถ้าวิลเลียมต้องสลับ Ice Mage กับคลาสอาชีพอื่น เขาสามารถเลือกหนึ่งทักษะจากคลาส Ice Mage เพื่อเพิ่มลงในช่องทักษะหลักของเขา
ตัวอย่างเช่น แม้ว่าเขาจะเลือกนักดาบเป็นอาชีพต่อไป เขาก็ยังสามารถใช้ Glacial Lance ได้หากต้องการ เขายังสามารถเลือก Chantless Casting, Ice Armor, Ice Wall, Mana Regeneration ฯลฯ
การมีทักษะถาวรหนึ่งทักษะจากคลาสงานเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับละครของวิลเลียม
“Battle Mage และ Magic Swordsman ฟังดูเท่”
วิลเลียมพึมพำขณะมองดูคลาสอาชีพทั้งสองนี้ แม้ว่าพวกมันจะยังล็อคอยู่ แต่วิลเลียมก็เห็นความต้องการอาชีพของพวกเขา
—-
< Battle Mage >
Might and Magic พร้อมให้คุณใช้งานแล้ว ใครบอกว่านักเวทย์ไม่สามารถต่อสู้ในระยะประชิดได้?
ความต้องการ:
— อาชีพนักเวทย์ ระดับ 40
— ระดับงานพระ ระดับ 40
—–
< Magic Swordsman >
การผสมผสานที่ลงตัวของดาบและเวทมนตร์ ไม่มีอะไรที่ร้อนหรือเย็นเกินไปสำหรับผู้ที่ใช้พลังทั้งสองในมือของเขา
— อาชีพนักเวทย์ ระดับ 40
— อาชีพนักดาบ ระดับ 40
——
วิลเลียมเกาหัวอย่างต่อเนื่อง เขาไม่สามารถตัดสินใจได้ ปัญหาของการแบ่งชั้นแบบหลายชั้นคือต้องใช้เวลามากในการเพิ่มระดับชั้นงานของเขาให้สูงสุด
The Wolf Tide เป็น “อีเวนต์พิเศษ” ที่ไม่ได้มีบ่อยนัก วิลเลียมรู้ว่าการฆ่าสัตว์พันปีไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนนั่นมันอ่อนแอลงมากจากการโจมตีของคนอื่นๆ เขาคงไม่มีโอกาสฆ่ามันด้วยซ้ำ
มองหาฝูงสัตว์ร้าย? นั่นเป็นความคิดที่โง่มาก
แม้ว่าชาวเมืองลอนต์จะแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ เขาไม่ต้องการให้ฝูงสัตว์ร้ายมุ่งหน้าไปทางพวกเขา
‘หนึ่งขั้นในเวลา.’
วิลเลียมถอนหายใจ
‘ฉันไม่ต้องรีบร้อน การเพิ่มคลาสอาชีพหนึ่งคลาสนั้นดีแล้วในวัยปัจจุบันของฉัน’
จู่ๆ วิลเลียมก็นึกถึงรีเบคก้าอดีตคู่หมั้นของเขา พวกเขาบอกว่าเธอเป็นอัจฉริยะที่เกิดทุกๆ สองร้อยปี ถ้าเด็กสาวรู้ว่าเขากลายเป็นนักเวทย์น้ำแข็งที่เต็มเปี่ยมแล้ว เธอจะคิดอย่างไร? อกาธาแม่ของเธอและเอลีนอร์เจ้านายของเธอจะคิดอย่างไร
มุมปากของวิลเลียมขดเป็นรอยยิ้ม
‘ไม่ดีเลย. ฉันรู้สึกหลงตัวเองอีกครั้ง’
เขาส่ายหัวเพื่อล้างความคิดของเขา สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือตัดสินใจว่าควรจัดลำดับความสำคัญของอาชีพประเภทใด
‘ฉันควรเลื่อนชั้นเป็น Ice Wizard หรือไปเรียนสายอาชีพพื้นฐานดี? อ๊าก! การตัดสินใจคือความเจ็บปวด!’
วิลเลียมเกาหัวเป็นครั้งที่ร้อย
‘ฉันคิดว่าฉันต้องขอคำแนะนำจากแม่เอลล่า บางทีเธออาจจะให้ความเห็นที่สองกับฉันก็ได้’
