ป้อมปราการเหล็กที่บาร์บาโตสเรียกออกมานั้นสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องขณะนี้มันกําลังต่อ ต้านการโจมตีรวมของจระเข้และหัวพญานาคที่สร้างจากเวทมนตร์น้ํา
เมื่อเซรีนมาถึงสนามรบ สิ่งแรกที่เธอทําคือร่ายคาถาไฟที่บ้าคลั่งไปที่สัตว์ร้ายจระเข้พันปี
เซรีนลอยอยู่ในอากาศขณะที่เธอจ้องมองที่จระเข้เกล็ดดําด้วยความรําคาญน่าแปลกที่เธอไม่ ได้อยู่คนเดียว ที่ลอยอยู่ข้างๆเธอคือโอเว่นที่กําลังขมวดคิ้ว
“คุณรับมือมันได้ไหม?”
โอเว่นถาม
“ฉันสามารถฆ่าจระเข้ทั้งหมดได้อย่างง่ายดายยกเว้นสัตว์ร้ายพันปี”
เซลีนตอบ
“อย่างไรก็ตาม ถ้าฉันกวาดล้างทั้งตระกูล มันอาจเข้าสู่สภาวะบ้าระห่ําแม้ว่าพวกเราทุกค นจะร่วมมือกัน มันก็ค่อนข้างยากที่จะจัดการกับมัน”
สัตว์ร้ายพันปีอย่างจระเข้เกล็ดทองเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่ยากที่สุดที่จะฆ่าเพราะพวกมันต้าน ทานการโจมตีทางกายภาพและเวทย์มนตร์อย่างไร้เหตุผล
“เข้าใจแล้ว”
โอเว่นตอบอย่างเข้าใจ
“ก็เลยทําให้พวกมันกลัวไม่ใช่เหรอ”
“ใช่”
เซลีนตอบ
“ถอยไป ฉันจะเริ่ม”
เซรีนเรียกคัมภีร์ของเธอออกมาและใบหน้าของเธอก็ดูจริงจังมากริมฝีปากของเธอขยับขณะที่ เธอร่ายคาถาอันทรงพลังที่จะเปลี่ยนสถานการณ์การต่อสู้
เมฆดําเคลื่อนตัวอยู่เหนือเมืองลอนต์ขณะที่เซลื่นปลดพันธนาการของเธอดวงตาของเธอส่อง แสงสีม่วงสดใสขณะที่เสียงของเธอสะท้อนไปรอบ ๆ
“ความมืดอันรุ่งโรจน์ ผู้ไถ่ของฉัน ฉันต้องการคุณในเวลาที่ฉันต้องการจับมือฉันเพื่อจะได้พิชิ ตศัตรูของคุณ ลงโทษคนโง่ที่ลืมชื่อของคุณและลงโทษพวกเขาทั้งหมดสู่ความมืดชั่วนิรันดร์!”
“ Darkness Breaker !”
ลําแสงแห่งมืดนับพันตกลงมาจากฟากฟ้าขณะที่พวกมันข้ามกับแห่งความมืดแม้แต่จระเข้ เกล็ดทองก็ไม่รอดจากการโจมตี แต่มันได้รับความเสียหายน้อยมาก
เกล็ดสีดําเริ่มเล็ดลอดออกมาจากดวงตาของจระเข้ขณะที่พวกมันหยุดการโจมตีป้อมปรากา รเหล็ก สิ่งที่เซรีนใช้คือคาถาที่คล้ายกับ Mass Blind ที่มีประสิทธิภาพสูงกว่า
จระเข้เกล็ดทองคําจ้องมองเธอด้วยความเย้ยหยันเพราะไม่ได้รับผลกระทบจากการโจมตีของเซลีน
“ไอ้ตัวนั่นมันไม่ได้ตั้งใจจะถอย”
เซลีนขมวดคิ้ว
“ท่านผู้เฒ่า เตรียมพร้อมสําหรับสถานการณ์เลวร้ายที่สุด”
โอเว่นถอนหายใจและพยักหน้า เขารู้ว่าเซรีนได้ตัดสินใจที่จะสังหารหมู่จระเข้ทั้งหมดเพื่อน งให้จระเข้เกล็ดทองคําเห็นว่าพวกเขานั่นไม่ได้ถูกกดขี่ข่มเหง
“แกบังคับให้ฉันทําเช่นนี้ ไอ้พวกจิ้งจก”
เซลีนกําหมัดแน่น
“เพราะแก ฉันต้องหยุดการทดลอง ฉันอยู่ห่างจากความสําเร็จเพียงครึ่งก้าวและแกกล้าขวาง ทางฉัน สองปีของการเตรียมการหายไปและทั้งหมดเป็นเพราะแก! ฉันจะไม่ยกโทษให้แก !”
“โอ้ ที่รัก เธอช่างบ้าจริงๆ”
บาร์บาโตสทําหน้าบูดบึงขณะมองดูหญิงบ้าที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
“วิลเลี่ยม เพื่อตัวนายเอง อย่าโกรธอาจารย์เลย เธอมันบ้าไปแล้ว”
“ค-บ้า บ้าไปแล้วเหรอ”
วิลเลียมกลืนน้ําลาย
“จะบ้าหรือไง”
“แย่ที่สุด”
บาร์บาโตสตอบเสียงหัวใจเต้น
“เธอเหมือนยันเดเระที่แย่กว่านั้นแค่สิบสองเท่า”
“งะ!”
ขาของวิลเลียมสั่น คราวนี้เขากลัวจริงๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขานั่งบนหลังเอลล่า เขาอาจจะทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความตกใจ
“ข้าแต่พระบิดา ผู้ประทับบนบัลลังก์แห่งความมืด ผู้รับใช้ที่ต่ําต้อยของข้าพระองค์ต้องการ ความช่วยเหลือจากพระองค์ โปรดจูงมือข้าพระองค์ไปเพื่อปราบปีศาจของข้าพระองค์”
เซรีนสวดมนต์
“ข้าขอร้องเจ้าด้วยอาวุธที่เปิดกว้าง O Eternal Guardianโปรดช่วยข้าด้วยพลังอันรุ่งโรจน์ ของเจ้า!”
“ Garden of Darkness !”
ลูกแก้วสีแดงเล็ก ๆ นับพันลอยอยู่เหนือเซรีน พวกมันคล้ายกับ “เมล็ดพันธุ์แห่งความมืด” ของวิลเลียมมากที่เขาแสดงให้เซลีนและโอเว่นดูเมื่อสองสามวันก่อนด้วยการโบกมือของเธอ เมล์ดพืชเหล่านี้ฝังตัวอยู่ในจระเข้ที่กําลังมีอาการตาบอด
ครึ่งนาทีต่อมา จระเข้ทั้งหมดเริ่มพลิกตัว บางตัวถึงกับเริ่มต้น Death Rols ที่โด่งดังซึ่งเป็นที่ รู้จักในการฉีกเหยื่อของพวกเขาในน้ํา
จระเข้เกล็ดทองรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่สามารถทําอะไรได้ในเวลานี้สิ่งเดียวที่ทํา ได้คือคํารามใส่เซลีนด้วยความโกรธ
“คํารามตามใจชอบเลย เจ้ากิ้งก่าผู้หยิ่งผยอง”
เซรีนไม่สนใจความโกรธของศัตรูของเธอ
“แม้แต่วัตถุดิบของทั้งพวกแกก็ไม่เพียงพอจะชดเชยส่วนผสมล้ําค่าครึ่งหนึ่งที่ฉันสูญเสียไปใน การทดลองของฉัน!”
ราวกับว่ารอคําพูดที่เป็นพิษของเซรีนจระเข้ตัวหนึ่งหยุดเคลื่อนไหวในทันใด
ทันใดนั้น ดอกไม้สีแดงที่สูงสองเมตรก็งอกออกมาจากหลังของมันพร้อมกับเลือดที่โปรยป รายดอกไม้เรืองแสงอย่างน่ากลัวเมื่อมันดูดเลือดของโฮสต์ไปจนหมดไม่กี่วินาทีต่อมา จระเข้ก็หยุดเคลื่อนไหว
สิ่งที่เหลืออยู่เป็นเพียงเปลือกที่ขาดเลือดทั้งหมดของมัน จระเข้คํารามพร้อมกันเมื่อพวกมันทั้งหมดรู้สึกถึงความตายที่ใกล้จะมาถึง ดอกไม้เลือดนับร้อยเบ่งบานเมื่อจระเข้เกล็ดดําตายเป็นร้อ
เมื่อเห็นกลุ่มของมันตายต่อหน้า ร่างของจระเข้เกล็ดทองก็เริ่มเรืองแสงมันเปิดปากออ กมาในขณะที่ลูกบอลพลังงานค่อยๆ ขยายออกไปข้างหน้า
“มันจะใช้ Dragon Breath!”
โอเว่นอุทานออกมา
“โอกาสรอดของเรามีแค่ไหน”
เซลีนถาม
“สิบ ห้าเปอร์เซ็นต์ก็ได้”
ใบหน้าของโอเว่นมืดเหมือนกันกาต้มน้ํา
“ถ้าเราไม่หยุดยั้ง แม้ว่าเราจะรอดจากการโจมตีของมัน ครึ่งหนึ่งของลอนต์จะถูกทําลาย”
เซรีนมองดูสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างไม่เกรงกลัว เนื่องจากโอกาสรอดมีน้อย เธอจึงตัดสินใจเสี่ยงโชคด้วย
“โอเว่น ช่วยรับฉันด้วยนะ”
“หือ? คุณหมายความว่ายังไง”
เซรีนไม่สนใจที่จะอธิบายและเริ่มสวดมนต์ ภาษาที่เธอใช้นั้นเก่าแก่มากภาษาที่มีเพียงไม่กี่คนในทวีปที่สามารถเข้าใจได้ แม้แต่โอเว่นที่เรียนภาษาต่างๆ ก็ยังไม่รู้ว่าภาษาที่เซลีนใช้อยู่
“Lirowasniel aerriien tireirélrieth, merrieth, telendyn, talaránial. Ararasnal trylinbradies, marániel, Aerorilbras, elowen, Thriasrilriel rinilol, triloren, morelalyn. Nielinbrnil aeraenas, merlenian…”
เซรีนชี้นิ้วเรืองแสงเป็นสีเลือดหลังจากบทสวดของเธอจบลง จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่จระเข้ เกล็ดทองและเยาะเย้ย
“ Finger of Death !”
เสียงปรบมือดังก้องในอากาศขณะที่สายฟ้าผ่าสีแดงพุ่งออกมาจากนิ้วของเซรีนสายฟ้าฟาดลงมาที่หน้าผากของจระเข้เกล็ดทองอย่างตรงไปตรงมา ทําให้เกิดเสียงอันร้อนแรง
เซรีนกระอักเลือดไปหนึ่งคําขณะที่เธอสูญเสียพลังที่จะลอยขึ้นไปในอากาศโอเว่นรีบจับเธอและลงบนพื้นข้างบาร์บาโตสและวิลเลียม
“เราชนะหรือเปล่า”
วิลเลียมถาม
“อาจารย์ทําสําเร็จไหม”
เป็นคําถามที่อยู่ในใจของทุกคน แต่ไม่มีใครกล้าถาม
ไม่มีใครรู้คําตอบสําหรับคําถามของเขา
ไม่มีใครกล้าตอบคําถามนี้
เซรีนหมดสติไปแล้ว ในขณะที่บาร์บาโตสและโอเว่นจ้องมองไปที่จระเข้ทองคําในระยะ ไกลพวกเขามองหาสัญญาณที่อาจบอกพวกเขาว่าการโจมตีครั้งสุดท้ายของ เซรีนมีผลกระทบต่อศัตรูก่อนหน้าพวกเขา
พวกเขามองดูอย่างตกตะลึงเมื่อลูกบอลแสงซึ่งอยู่ห่างจากขากรรไกรของจระเข้ไม่กี่เมต รยังคงขยายออกโอเว่นกับบาร์บาโตสถอนหายใจ พวกเขาสรุปว่าเซลีนล้มเหลว
”Finger of Death”
มีโอกาสเพียงเล็กน้อย 1% ที่จะสังหารสัตว์ร้ายพันปีในการโจมตีครั้งเดียวเซรีนรู้ว่ามีโอกา สเกิดกับเธอ แต่เธอก็ยังเสี่ยงแต่ดูเหมือนว่าการเดิมพันของเธอจะล้มเหลว และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกําลังจะตายจากลมหายใจมังกรที่ค่อยๆ ได้รับโมเมนตัมเพิ่มขึ้น
โอเว่นกําลังสวดมนต์เพื่อพยายามร่ายบาเรียที่จะเสริมความแข็งแกร่งให้กับป้อมปราการเหล็ก และช่วยป้องกันการโจมตีอันหายนะที่กําลังจะเกิดขึ้นกับพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ครึ่งนาทีต่อมา ลูกบอลแห่งแสงก็หายไปอย่างสมบูรณ์
โดยไม่มีการเตือน หัวของจระเข้เกล็ดทองตกลงบนพื้นด้วยเสียงกระแทกดังกึกก้อง ทุกคนประหลาดใจ รวมทั้งจระเข้ที่ปกป้องหัวหน้าของพวกเขา
ไม่กี่วินาทีต่อมา ความตื่นตระหนกกระจายไปทั่วทั้งฝูงชนขณะที่ตัวที่เหลือรอดได้รีบพยายามลงน้ําเพื่อหนี
พวกเขาเองก็เช่นกัน ไม่สนใจที่จะอ้อยอิ่งและตะโกนเรียกผู้ใต้บังคับบัญชาเพื่อระดมพลไปด้านข้าง
พวกมันนําตัวที่รอดชีวิตออกไปและออกจากลอนต์เพื่อค้นหาที่ซ่อนอีกแห่งหนึ่งซึ่งพวกมันสา มารถกู้คืนตัวเลขที่สูญเสียไปในการต่อสู้ครั้งนี้ได้ แม้ว่าพวกมันจะสูญเสียอย่างมหันต์แต่จะใช้เว ลาเพียงสองปีในการเพิ่มจํานวนประชากรอีกครั้ง
การสู้รบกับฝูงจระเข้สิ้นสุดลงในลักษณะที่คาดไม่ถึงจนชาวเมืองลอนต์ไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่าง
น่าแปลกที่คนแรกที่ตะโกนและเชียร์ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากธีโอ เขายกกําปั้นขึ้นและคําราม ราวกับว่าเขาเป็นคนเดียวดายต่อสู้กับจระเข้เกล็ดทองคําและส่งฝูงชนทั้งหมดด้วยความตกใจ
ในไม่ช้า เสียงเชียร์ก็ปะทุขึ้นเมื่อชาวเมืองลอนต์ปฏิบัติตาม เด็กเริ่มกระโดดขึ้นลงในขณะที่ผู้ใหญ่ตบหลังกัน พี่น้องสองคนเฝ้าดูทั้งหมดนี้ด้วยความเกรงใจและชื่นชม
“ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าลอนต์รอดชีวิตจากฝูงอสูรได้อย่างไร”
ลีอาห์พูดด้วยความอิจฉาเล็กน้อย เธอมองที่เซรีนด้วยดวงตาที่เป็นประกายราวกับว่าเธอได้พบไอดอลของเธอ
“จริงด้วย”
เซดริกตอบ เขาเองก็ตระหนักเช่นกันว่าชาวเมืองลอนต์ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็น
เขาไม่ต้องการที่จะยอมรับ แต่เขารู้สึกประทับใจกับการที่ชาวเมืองลอนด์ต่อต้านฝูงอสูร
ในขณะที่ฟูเซียไม่มีผู้เชี่ยวชาญแบบนี้ภายใต้บริการของพวกเขา บางที ถ้ามีคนอย่างเซลีนทํางานให้พ่อของเขา ดินแดนของพวกเขาก็อาจจะยังคงอยู่ในเขตตะวันตกของอาณาจักรเฮลแลน
