ถังซีมองหน้าเถาเจี่ยน ขณะที่เธอหลบอยู่ข้างหลังเซียวเจี่ยน และกล่าวอย่างดุดัน “ฉันคิดว่าคุณแม่ของฉันจะต้องผิดหวังเมื่อฟื้นขึ้นมา และเห็นว่าคุณสองคนยังคงต่อสู้เพื่อเซียวจิ้นหนิง!”
“เอาล่ะ ถ้าคุณไม่อยากจ่ายค่าเลี้ยงดูจิ้นหนิงก็ไม่เป็นไร แต่คุณอย่าทำอย่างนี้เลย มันไร้สาระเกินไป!” หลินรั่วจื่อต่อรอง
เมื่อได้ยินคำพูดของสามี เถาเจี่ยนก็คว้าแขนหลินรั่วจื่อทันที แล้วตะโกนว่า “ไม่ได้สิ พวกเขาจะต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูให้จิ้นหนิง! พวกคุณเป็นหนี้เธอ! พวกคุณทำลายเธอ! เธอหาเงินได้มากมายก่อนหน้านี้ แต่เพราะพวกคุณ ตอนนี้ทุกคนพากันกล่าวร้ายต่อเธอ และหัวเราะเยาะเธอ! เธอจะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้ยังไงในอนาคต”
เมื่อเห็นแบบนี้ถังซีก็หรี่ตาลง หันหลังเดินไปที่แผนกตรวจพิสูจน์ความเป็นบิดามารดา ขณะเดินไปเธอกล่าวกับเซียวหงอี้ว่า “ไปเอาตัวอย่างดีเอ็นเอจากคุณแม่มาค่ะ แล้วเอาไปให้ฉัน วันนี้เราจะได้รู้ความลับที่ซ่อนเร้นมาสี่สิบหรือห้าสิบปี!”
เมื่อได้ยินคำพูดของถังซี เถาเจี่ยนก็รีบเข้าไปหาเธอ แต่ถูกเซียวหงลี่กับเซียวเจี่ยนขวางไว้ ขณะที่หลินรั่วจื่อมองหน้าเซียวเจี่ยนแล้วกล่าวว่า “เซียวเจี่ยนไปห้ามน้องสาวของเธอและพ่อของเธอสิ พวกเขาจะต้องอับอายขายหน้า ถ้าทำแบบนี้ ถึงแม้แม่ของเธอจะไม่ใช่ลูกสาวของเรา แต่เราก็เลี้ยงดูเธอมานานกว่ายี่สิบปี เธอ…”
หยางจิ้งเสียนก้าวไปข้างหน้าด้วยดวงตาคมปลาบ ถามอย่างเย็นชา “คุณหมายความว่ายังไง ถ้าอย่างนั้นหลินหรูก็ไม่ใช่ลูกสาวของพวกคุณจริงๆ น่ะสิ!”
เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่กล้าสบตาเธอ หยางจิ้งเสียนก็มองอย่างเหยียดหยาม และกล่าวกับถังซี “โหรวโหรว แม่ว่าไม่จำเป็นต้องตรวจพิสูจน์ความเป็นพ่อแม่แล้วล่ะ”
ถังซีหยุดเดิน มองย้อนกลับไปที่ถาเจี่ยนกับหลินรั่วจื่อ จากนั้นก็หรี่ตาลง “แต่หนูคิดว่าจำเป็นค่ะ ถ้าคุณแม่ของหนูอยากตัดความสัมพันธ์กับพวกเขา จะเป็นการดีกว่าที่จะมีผลการตรวจพิสูจน์ความเป็นบิดามารดา ซึ่งศาลและตำรวจอาจเรียกเอาหลักฐานถ้าเราฟ้องร้อง ไม่อย่างนั้นที่คุณแม่หลินหรูต้องทนทุกข์ทรมานมาเป็นเวลาหลายปีก็จะสูญเปล่า!”
เซียวโหรวกับพ่อแม่ของเธอพรากจากกันมากว่ายี่สิบปี แม้ว่าตอนจบจะไม่ดีนัก แต่อย่างน้อยเธอก็ได้เห็นหน้าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ในทางกลับกันหลินหรูอายุเกือบห้าสิบปีแล้ว แม้เธอจะได้รู้ว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอไม่ใช่เถาเจี่ยนและหลินรั่วจื่อ แต่ก็เป็นไปได้ที่เธอจะไม่มีโอกาสพบกับพ่อแม่ที่แท้จริง เพราะทั้งสองอาจเสียชีวิตไปแล้ว หลังจากพยายามตามหาเธอมานานหลายปี
นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไม คนอย่างเถาเจี่ยนและหลินรั่วจื่อที่ขโมยลูกของคนอื่น จะต้องถูกลงโทษ!
เมื่อได้ยินคำพูดของถังซี หลินรั่วจื่อและเถาเจี่ยนก็กลัวขึ้นมาทันที ความกลัวทำให้เถาเจี่ยนตะโกนออกมาว่า “ฉันเลี้ยงเธอมาหลายสิบปี แต่ฉันจะได้รับการตอบแทนด้วยการถูกจำคุกอย่างนั้นหรือ น่าหัวเราะสิ้นดี!”
พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาและเห็นเถาเจี่ยนส่งเสียงดัง มีร่องรอยความรังเกียจในสายตาเธอ เธอกล่าวอย่างเย็นชา “ที่นี่คือโรงพยาบาลนะคะ อย่าทำเสียงดังที่นี่ ถ้าคุณอยากทะเลาะกันก็ออกไปค่ะ!”
เถาเจี่ยนจ้องหน้าพยาบาล “นี่ไม่ใช่ธุระของเธอ ฉันมาที่นี่…”
ถังซีขัดจังหวะนาง ด้วยการยิ้มขอโทษกับพยาบาล “ฉันขอโทษด้วยนะคะ เดี๋ยวเราก็จะไปแล้วค่ะ แต่คุณคงเห็นแล้วว่าเรากำลังมีปัญหาในการสื่อสารกับเธอ ขอเวลาให้เราสักครู่นะคะ”
พยาบาลไม่โกรธอีกต่อไป เมื่อเธอเห็นถังซีซึ่งทั้งสวยงามและสุภาพมาก เธอขอให้พวกเขาแก้ปัญหาโดยเร็วที่สุด และอย่าทำเสียงดังที่นี่
ถังซีพยักหน้ารับ แล้วส่งเส้นผมของคนทั้งสองในมือให้เซียวหงอี้ และกล่าวอย่างจริงจัง “เอาไปตรวจสอบเพื่อพิสูจน์ความเป็นบิดามารดานะคะ แล้วเอาผลให้คุณแม่ดูเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา” เมื่อกล่าวจบ เธอก็เหลือบดูนาฬิกาข้อมือ และจบประโยคด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันมีอะไรบางอย่างต้องไปทำค่ะ”
เซียวหงอี้ไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกสาวจะเปิดเผยความจริงที่น่าตกใจ ซึ่งทำให้เขารู้สึกดีมาก หลังจากต้องมีปฏิสัมพันธ์กับพ่อตาแบบนี้มาเป็นเวลาหลายปี เขาก็ได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของหลินหรู! นี่เป็นข่าวที่ดีที่สุดที่เขาได้รับในรอบสองสามวันที่ผ่านมา!
เขาจึงรีบนำเส้นผมไปที่แผนกตรวจพิสูจน์ความเป็นบิดามารดาโดยไม่คัดค้านใดๆ
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถทำอะไรได้เพื่อไม่ให้มีการตรวจพิสูจน์ เถาเจี่ยนและหลินรั่วจื่อก็จะออกไปจากที่นี่ แต่ถังซียิ้มแล้วถามพวกเขาว่า “คุณสองคนไม่อยากรู้หรือ ว่าฉันจะทำอะไรในอีกไม่กี่นาทีนี้”
คู่สามีภรรยาสูงอายุหยุดชะงัก เถาเจี่ยนมองหน้าถังซี “แกจะทำอะไร”
ถังซีเย้ยหยัน “ฉันจะจัดการกับหลานสาวสุดที่รักของพวกคุณ เซียวจิ้นหนิงไงล่ะ ถึงเวลาที่จะเปิดโปงสิ่งที่เธอทำกับฉันแล้ว ที่ฉันมาช้าเพราะฉันไปตรวจบาดแผลและขอใบรับรองมา วันนี้เซียวจิ้นนิ่งพยายามทำร้ายฉัน ด้วยการให้คนเอาเศษแก้วไปใส่ไว้ในบ่อน้ำพุร้อน ฉันเรียกตำรวจมาแล้ว”
สีหน้าเถาเจี่ยนเปลี่ยนไป “ตอแหล ไม่เห็นแกจะได้รับบาดเจ็บอะไรเลย! แกใส่ร้ายเธอ! “
“อ้อ แล้วอีกอย่าง คุณไม่สามารถหลบหนีจากโทษที่คุณจะได้รับหรอก คุณยอมรับว่าผลักคุณแม่ฉันตกบันได คุณคิดว่าคุณจะไม่ต้องรับโทษทางอาญาหรอกหรือ” ถังซีมองดูพวกเขาอย่างเย็นชา แล้วกล่าวต่อไป “อุตส่าห์มาถึงเมือง A เพื่อสร้างเรื่องแบบนั้น เพียงเพื่อเห็นแก่ชีวิตในอนาคตของเซียวจิ้นหนิง ถูกไหม แต่นั่นง่ายมากเลย ฉันจะส่งเธอไปอยู่ในคุกเอง รัฐบาลจะให้อาหารและที่พักฟรีแก่เธอ เพราะฉะนั้นพวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงว่าเธอจะหิวหรือหนาว”
ขณะถังซีกล่าวคำเหล่านั้น ดวงตาเธอดูเย็นยะเยือกจนเซียวหงลี่และคนอื่นๆ แทบช็อค
“เธอ…” หลินรั่วจื่อรีบใช้ข้อศอกสะกิดเถาเจี่ยน ซึ่งกำลังจะพูด แล้วมองหน้าถังซีพร้อมกับกล่าวเบาๆ ว่า “เสี่ยว… เอ้อ… ยายของหนูไม่อยากเห็นหลานๆ ทำร้ายกันแบบนี้ เธออยากให้ครอบครัวปรองดองกัน เธอไม่ได้ตั้งใจ…”
“อ้อ อย่างนั้นหรือ” ถังซีขัดจังหวะหลินรั่วจื่อ และถามเขาอย่างเย็นชา “แล้วเธอทำยังไงล่ะ เธอต้องการความปรองดองในครอบครัว ก็เลยมาสร้างเรื่องราวที่บ้านของเราเหรอ เฮ้ พวกคุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง คิดว่าถ้าพวกคุณสร้างเรื่องขึ้นมา จะบังคับให้คุณแม่ของฉันพาเซียวจิ้นหนิงกลับมาอยู่ที่บ้านได้อย่างนั้นหรือ”
“อ้อ…” มีประกายเยือกเย็นวาววับในดวงตาถังซี “ฉันลืมไปว่าเซียวจิ้นหนิงตอนนี้ต้องเรียกว่า เหยาจิ้นหนิง ไม่ใช่เซียวจิ้นหนิง เราแลกเปลี่ยนชีวิตกันแล้วไม่ใช่หรือ ถ้าอย่างนั้นครอบครัวเหยาที่เคยเป็นครอบครัวฉัน ก็คือบ้านที่แท้จริงของเธอแล้วในตอนนี้…”
“ไร้สาระ! นามสกุลของเธอไม่ใช่เหยา!” เถาเจี่ยนตะโกน
ถังซีหรี่ตาแล้วก้าวออกไปข้างหน้า “นามสกุลของเธอไม่ใช่เหยา แล้วคืออะไรล่ะ เซียวจิ้นหนิงเกี่ยวข้องกับคุณใช่ไหม เป็นเพราะคุณใช่ไหม ฉันถึงถูกส่งไปอยู่กับตระกูลเหยาบนภูเขาในเมือง W!”
เถาเจี่ยนหลบสายตาเธอขณะตอบ “ฉันไม่รู้ว่าแกกำลังพูดถึงอะไร ฉันไม่เข้าใจคำพูดของแก ครอบครัวเหยาอะไร การที่แกถูกส่งไปให้คนพวกนั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!”
ดวงตาถังซีวาววับขึ้นมาทันที เพราะเธอสงสัยพวกเขา ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะค้นหาความจริงต่อไป ตอนนี้ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าจะแก้แค้น เธอก็จะแก้แค้นให้กับใครก็ตามที่เธอห่วงใย ไม่ว่าจะเป็นเซียวโหรว ตัวเธอเอง หรือคนอื่นๆ!
