งูสายฟ้ารัดพันรอบใบดาบ สาดประกายพรั่งพราวอย่างต่อเนื่อง
กู่ฉิงซานยกดาบง้างขึ้นสูง แสดงท่าทีเตรียมจะทิ่มแทงลงไป
ตลอดทั้งลำยานพลันสั่นไหว
เห็นแค่เพียงแท่นควบคุมเรือ และเครื่องมือทั้งหมดกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ยานอวกาศกลับมาอยู่ในการควบคุมอีกครั้ง
ยานอวกาศเริ่มเร่งเครื่อง
สถานการณ์นี้มีเพียงสาเหตุเดียวเท่านั้น
คือกัปตันไม่กล้าที่จะทานทนต่อการโจมตีอันโหดร้ายเช่นนี้อีกต่อไป และยกเลิกสกิลหลอมรวมเข้ากับยานอวกาศ
เขาเลือกที่จะถอยหนี
กู่ฉิงซานผละมือ ปล่อยดาบยาวที่ค้างเติ่งกลางอากาศ ให้มันลอยไว้ทั้งอย่างนั้น
เขาหันหลังกลับ และเริ่มปรับตัวควบคุมต่างๆบนแท่น หมายจะช่วยให้ยานแล่นเร็วขึ้น
ไม่ช้า ความเร็วของยานอวกาศก็เพิ่มขึ้นถึงขีดสุด
ด้วยอัตราเร็วนี้ ตราบใดที่ไม่มีสิ่งใดมารบกวนอีกราวๆ หกถึงเจ็ดนาที ยานอวกาศก็จะไปถึงตลาดมืดเกรย์แฮนด์ในที่สุด
หลังจากนั้นหลายลมหายใจ
ประตูห้องควบคุมก็เปิดออก
ร่างของกัปตันกะเผลกๆ เข้ามา
ตามเสื้อผ้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยรอยเลือดจางๆ เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มแผ่นหลังและหน้าผาก สภาพดูน่าสังเวช
“ระยำเถอะ นี่แกหาฉันเจอได้อย่างไรกัน?”
กัปตันพ่นฟองเลือด เอ่ยถามด้วยความเกลียดชัง
กู่ฉิงซานเหยียดนิ้วชี้ออก สะบัดสั่งดาบขุนเขาเทวะหกโลกาเบาๆ
ดาบขุนเขารับฟัง มันปฏิบัติตามโดยการบินหายออกไปจากห้องควบคุมทันที และไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะมุ่งหน้าไปที่ใด
กู่ฉิงซานเอ่ยปาก “ผมเป็นทหารผ่านศึกที่ได้เดินทางข้ามผ่านไปตลอดทั้งโลกนับล้านๆ ใบ เป็นเวลานานหลายปี แค่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าคุณน่ะเป็นปรมาจารย์หุ่นเชิดโลหะเหมือนกับคนที่เคยได้ปะทะกันมาก่อนแล้ว”
กัปตันตะโกน “ผายลมเถอะ! ฉันเป็นคนแรกที่สามารถหลอมรวมเทคนิคผสานโลหะกับวิญญาณชักใยหุ่นเชิดเข้าด้วยกันได้ แล้วก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่เคยปะทะกับแกมาก่อนสักหน่อย!”
กู่ฉิงซานผงะ หน้าแตกดังเพล้ง แผนการเนียนของเขาล้มเหลว!
กลับกลายเป็นว่าบักหำนี่คือผู้บุกเบิกอาชีพนี้เสียอย่างนั้น!
ไม่น่าแปลกใจเลย ว่าทำไมในสารานุกรมอาชีพของแผนกกิจการ ถึงได้มีอาชีพใหม่เพิ่มขึ้นทุกๆ ปี
ปรากฏว่าในดินแดนชิงอำนาจ แม้กระทั่งตาแก่เก็บซากยานอวกาศ ก็ยังสามารถสร้างอาชีพใหม่ขึ้นมาได้…
กู่ฉิงซานคิดอย่างเงียบๆ ในจิตใจบังเกิดความชื่นชมในตัวอีกฝ่าย
“ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมได้จ่ายเงินสำหรับค่าใช้ยานอวกาศไปแล้วก็แล้วกัน ถ้าไปถึงตลาดผมจะแยกตัวออกไปทันที ตกลงไหม?”
“จากนั้น พวกเราก็ถือว่าไม่ได้ติดหนี้อะไรกันอีก และไม่คิดแค้นใดๆ ต่อกัน”
กู่ฉิงซานกล่าว
กัปตันครุ่นคิดมิเอ่ยสิ่งใด
‘เจ้าหมอนี่มันประหลาดเกินไป มันอ่อนแออย่างเห็นได้ชัด ไม่น่าจะใช่คู่ต่อสู้ของเรา’
‘แต่มันกลับสามารถมองเห็นถึงความสามารถของเราได้’
‘เดี๋ยวก่อนนะ’
‘บางทีใช่ว่ามันอาจจะเห็นแค่ความสามารถในการต่อสู้ แต่แท้จริงแล้วยังคงอ่อนแออยู่ดีรึเปล่า?’
หากลองได้คิดอย่างรอบคอบ จะพบว่าตนเองก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากมาย และทั้งหมดมันก็ล้วนเกิดขึ้นเพราะความประมาททั้งสิ้น
ให้ตายเถอะ!
เจ้าหมอนี่มันต้องเก็บงำความลับอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ
จะสู้ต่อดี หรือว่าหยุดลงแค่นี้?
กัปตันลังเล สายตาของเขาหุบต่ำลงกับพื้น
ลงในตำแหน่งกล่องเงินที่กู่ฉิงซานโยนทิ้งเอาไว้
กล่องเงินที่เต็มไปด้วยเหรียญเลขเจ็ด
ใช่แล้ว เจ้าหมอนั่นโยนกล่องที่เต็มไปด้วยเหรียญโดยไม่ลังเล
คนประเภทไหนกันที่ไม่สนใจเงิน? นั่นมันมีแต่คนรวยไม่ใช่รึไง?
กู่ฉิงซานแม้ไม่ได้หันกลับมา แต่จิตสัมผัสเทวะของเขาคอยสังเกตในทุกๆ การกระทำของอีกฝ่าย
ตระหนักได้ถึงสายตาและการแสดงออกทางสีหน้าของกัปตัน ในหัวใจของกู่ฉิงซานก็เหมือนจะเข้าใจความคิดของอีกฝ่ายเล็กน้อย
กู่ฉิงซานลอบถอนหายใจ
ในขณะที่กำลังจัดการเรื่องยานอวกาศ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า “ก็ได้ บอกความจริงออกไปก็คงจะไม่เป็นไร อันที่จริงแล้วผมเป็นหน้าใหม่ในดินแดนชิงอำนาจ และตั้งใจจะไปตามหาเพื่อนที่ตลาดมืดเกรย์แฮนด์ ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีเงินติดตัวเลย”
ความเร็วของยานอวกาศค่อยๆไวขึ้น ระยะทางสู่ตลาดมืดค่อยๆ หดสั้นลง
“หน้าใหม่? จะบอกว่าแกเพิ่งเข้ามาในดินแดนชิงอำนาจอย่างนั้นหรือ?”
มุมปากของกัปตันยกสูงขึ้น เผยถึงความประชดประชันเต็มรูปแบบ “หน้าใหม่จะไปสามารถมองเห็นอาชีพที่แท้จริงของฉัน ที่ปิดซ่อนมันมาตั้งหลายปีได้อย่างไรกัน?”
“แล้วหน้าใหม่ที่ไหนกัน ถึงไม่คิดจะใส่ใจกล่องเหรียญเงินเลย?”
เสียงของกัปตันกลายเป็นแหบห้าว ฟุ้งไปด้วยอารมณ์ “เมื่อมีอายุอยู่มาได้ถึงปูนนี้ ฉันก็ได้เข้าใจถึงเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ ในชีวิตของผู้คน ตราบใดที่ตริตรองให้ดี มันจะมีเพียงไม่กี่สิ่งเท่านั้นที่ควรค่าแก่การใส่ใจ”
“คมคายไม่เลว ผมต้องมองคุณใหม่ซะแล้ว” กู่ฉิงซานยกย่อง
สายตาเบนไปมองตำแหน่งมิติบนแผนที่
‘เกือบจะถึงแล้ว’
‘ถึงจะช้าไปนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร’
กัปตันส่ายหัวและกล่าว “นี่เลยเป็นหลักฐานสำคัญที่บ่งบอกว่าแกโคตรจะรวย เพราะตราบใดที่มีเงินหรือทุกอย่างอยู่แล้ว อย่างอื่นเล็กๆ น้อยเช่นเงินในกล่องใบนี้ แกย่อมไม่มีทางจะไยดีมัน”
“…ผมขอถอนคำพูดที่ชื่นชมคุณเมื่อครู่ออกไป” กู่ฉิงซานงึมงำ
กัปตันแสร้งถ่วงเวลามานาน จนในที่สุดเขาก็ใกล้จะเสร็จสิ้นคำร่ายเทคนิคมนตราแล้ว
เขายิ้มและกล่าวทิ้งท้าย “แกไม่สนใจเงินในกล่องนั้นเลย นั่นเป็นเพราะว่าแกเคยเห็นเงินที่มากยิ่งกว่านี้มาก่อนแล้ว เป็นคนร่ำรวยมั่งคั่งมากกว่าที่แสร้งแสดงอยู่ในปัจจุบัน”
“รู้อะไรไหม การที่แกโยนกล่องใบนี้ออกมา กริยาท่าทีมันเหมือนกันกับกลุ่มคนที่ร่ำรวยที่สุดในโลกเลย”
“คุณกำลังเข้าใจผิด มันไม่ใช่แบบนั้น” กู่ฉิงซานปฏิเสธเด็ดขาด
“หยุดเล่นละครสักที! กริยาท่าทีที่ไม่แยแสในเงินตราของแก มันเหมือนกับพวกวิหคนามในตำนานเลย!!” กัปตันจี้ใจดำเขา
“อ๊ะ…บางทีนั่นอาจเป็นเพราะบังเอิญไปติดนิสัยแย่ๆ จากวิหคหนามบางตนมามากกว่า แต่ผมไม่มีเงินจริงๆ นะ” กู่ฉิงซานพยายามให้เหตุผล
“มีแต่ศพเท่านั้นที่ไม่มีทางโกหก!” กัปตันตะโกนกร้าว
เทคนิคมนตราของเขาเสร็จสมบูรณ์ในที่สุด
ตูม…
ตลอดทั้งยานอวกาศพลันแยกออกจากกัน
กู่ฉิงซานถูกโยนเข้าไปในมิติที่ว่างเปล่าทันที
เบื้องหลังเขา คือยานอวกาศที่หลอมรวมตัวกันอีกครั้ง กลายเป็นหุ่นยักษ์ที่ถูกหลอมไปด้วยโลหะ
ยักษ์โลหะตัวนี้ เหมือนว่าจริงๆ แล้วจะเป็นยานอวกาศของกัปตัน
มันเปิดปาก น้ำเสียงฟุ้งไปด้วยเจตนาฆ่า “แกเป็นคนแรกเลยที่อ่อนแอกว่าฉัน แต่กลับสามารถทำร้ายฉันได้”
“สติปัญญา และกลยุทธ์ของแกควรค่าที่จะต้องตายลงด้วยรูปแบบที่ร้ายกาจที่สุดของฉัน”
“มาเลย จงมาเล่นกับเราผู้ชราให้สนุกมือ!”
“นี่จะเป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเราสอง พวกเราคนใดคนหนึ่งจะต้องตาย!”
“มีเฉพาะผู้ชนะที่ยืนหยัดเป็นคนสุดท้ายเท่านั้นถึงจะได้รับทุกสิ่งอย่างไป!”
ยักษ์ใหญ่ที่ยืนอยู่ในความว่างเปล่า แผดเสียงคำรามก้อง สร้างขวัญกำลังใจในการต่อสู้
เขาพร้อมแล้วสำหรับการต่อสู้ระหว่างชีวิตและความตาย!
แต่ตรงกันข้ามกับเขา วังเฉิงตัวปลอมดูจะไม่สนใจเลย
ชายคนนั้นถือผ้าสีดำไว้ในมือ ก้มมองมันและเอ่ยกับตัวเอง “อีกไม่ไกลแล้ว…หวังว่าจะไปทันนะ”
ยักษ์งงงวย
“นี่แกไม่ได้ฟังคำปลุกใจเมื่อกี้ของฉันเลยหรือ?”
ยักษ์ถาม มันเต็มไปด้วยความโกรธ
กู่ฉิงซานไม่สนใจ เขาหันหลังกลับ และบินไปยังทิศทางของตลาดมืด
แปรเปลี่ยนเป็นเส้นแสง พุ่งหายไปด้วยความเร็วสูงสุดท่ามกลางกระแสมิติอันเชี่ยวกราก
พระเอกของเรา…
เผ่นหายไปแล้ว
เอ่อ…
ใช่ๆ หนีไปแล้วจริงๆ
ยักษ์ใหญ่ยืนอยู่ในสถานที่เดิม “…”
“ไอ้ลูกเต่า!!!”
ยักษ์คำราม
มันกลายร่างกลับเป็นยานอวกาศอีกครั้ง กระตุ้นพลังงานสูงสุด เร่งความเร็วสุดกำลัง
“อ้าก! ไอ้เด็กเปรต ฉันจะฉีกทึ้งศพแกเป็นชิ้นๆ!”
ยานอวกาศขับเคลื่อน ไล่ไปตามทิศทางบินของกู่ฉิงซาน
แม้ว่านี่จะเป็นยานอวกาศขนาดกลางที่ใช้ในการลากซากขยะ แต่มันก็เป็นยานที่ผลิตขึ้นในดินแดนชิงอำนาจ ดังนั้นหลังจากที่ได้รับการปรับปรุงทางเทคโนโลยีมามากมาย ตัวระบบของยานจึงเปี่ยมไปด้วยพลัง
ด้วยความเร็วนี้ มันย่อมสามารถไล่ตามกู่ฉิงซานได้อย่างไม่ยากเย็น
ยานอวกาศเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงสุด!
หลังจากนั้น เพียงไม่กี่นาที กัปตันก็ได้ค้นพบกับเจ้าเด็กเหลือขอท่ามกลางกระแสมิติ
กำลังจะจับตัวได้แล้ว!
กัปตันบดฟันของเขาจนแทบแตกละเอียด
เขาควบคุมยานอวกาศ ระเบิดเสียงคำรามอึกทึก เร่งมันให้เร็วขึ้นอีกครั้ง!
ทันใดนั้นเอง สัญญาณเตือนภัยจากบนยานก็ดังขึ้น
เสียงคำรามของเครื่องยนต์เริ่มอ่อนกำลังลง
ความเร็วลดน้อยถดถอย
ข้างกายกู่ฉิงซาน หญิงในชุดคลุมฟ้าปรากฏตัวขึ้น
เมื่อครู่ในห้องควบคุมยานอวกาศ หลังจากที่กัปตันปลดการผสานโลหะกับยาน กู่ฉิงซานก็สั่งให้ฉานนู่ออกไป
ฉานนู่ตบลงในถุงสัมภาระของเธอ นำเรือชูชีพขนาดเล็กที่ดูคล่องตัวออกมา ซึ่งนี่เป็นเรือลำหนึ่งที่ดีที่สุดภายในยานของกัปตัน และมันเปี่ยมไปด้วยพลังงาน
ฉานนู่ “นายน้อย นอกจากนำเรือชูชีพมา ข้ายังได้ถอดแท่นพลังงานส่วนใหญ่ของยานอวกาศตามที่ท่านบอกแล้ว และทั้งหมดอยู่ภายในถุงสัมภาระใบนี้”
“ทำได้ดีมาก”
กู่ฉิงซานขึ้นเรือชูชีพขนาดเล็ก ทำการควบคุมเรือ และสตาร์ทเครื่องยนต์
“สารเลว อย่าได้คิดหนี!”
กัปตันร้องตะโกนด้วยความโกรธ
เขากระโจนออกจากยานอวกาศ และบินตรงมายังทิศทางนี้
กู่ฉิงซานสตาร์ทเรือชูชีพขนาดเล็ก ป้อนพิกัดตำแหน่งอย่างรวดเร็ว
เรือชูชีพระเบิดเสียงดังน้อยๆออกมา และบินฟิ้ว! ไกลออกไปในกระแสมิติ
ทิ้งไว้เพียงฉานนู่ที่ยืนหยัดอยู่ตรงจุดนั้น
หนึ่งมือกุมดาบขุนเขาเทวะหกโลกา อีกหนึ่งมือกุมเช่าหยิน ขวางหน้ากัปตันเอาไว้
“ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการจะสู้กันหรอกหรือ?”
เธอเอ่ยถามเสียงเย็น
สองดาบแตกออก พรั่งพราวเป็นเงา ห่อหุ้มรอบตัวกัปตันเอาไว้
เปรี้ยง!
เปรี้ยงงงง!
หลังจากการห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดหลายกระบวนท่า ทั้งสองก็แยกจากกัน
กัปตันมองฉานนู่ เบนข้ามหลังเธอไปตามทิศทางเรือชูชีพที่ได้หายไปจากสายตาได้สักพักแล้ว ในหัวใจของเขาตระหนักชัดว่าเวลานี้ย่อมไม่สามารถไล่ตามได้ทัน
เขาตะโกนอย่างโกรธแค้น “ขี้ขลาด! ไม่มีกระทั่งความกล้าที่จะสู้กับฉัน!”
“เจ้าผิดแล้ว” ฉานนู่เอ่ยเสียงเย็น
“ผิดอย่างไร? มันหนีหายไปแล้วชัดๆ!” กัปตันหน้าบึ้งตึง
“ถ้ามีความกล้าหาญ นายน้อยของแกอย่างไรก็ต้องเลือกสู้ มีหรือจะคิดหนี?”
“นายน้อยของข้ายุ่งมากในเวลานี้ เขาจะมามีเวลาเล่นสนุกกับเจ้าได้อย่างไร?” ฉานนู่ส่ายหัว กล่าวอย่างไม่แยแส
“หากพูดไปมันอาจจะทำร้ายจิตใจ แต่ลองคิดดูดีๆ เถิด เจ้าคู่ควรที่จะต่อกรกับเขาจริงๆ น่ะหรือ?”
ทันทีที่เสียงตกลง ร่างของเธอที่อยู่ตรงหน้ากัปตันก็หายไป
ในจุดที่ไกลห่าง ฉานนู่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง และหายไปอีกคราว
หลังจากทำซ้ำๆ เช่นนี้อยู่สามรอบ เธอก็หายไปจากสายตาของกัปตัน มิอาจมองเห็นได้อีกเลย
ท่ามกลางกระแสมิติอันเชี่ยวกราก ตลอดทั้งความว่างเปล่าเหลือกัปตันยืนเหงาอยู่เพียงลำพัง
………………………………….
