The Dark King – Chapter 507 วัยเด็กที่ดี
ไอช่ายังคงนิ่งเงียบขณะที่เธอมองไปยังเฮลี่ย์และพูดขึ้นมาช้าๆว่า “เจ้าจะโตขึ้นและจะสามารถรับมือกับภาระหน้าที่ในการเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ ข้าทำภารกิจที่ท่านแม่ได้มอบหมายให้เสร็จสิ้นแล้ว จากนี้ไปเจ้าจะต้องอยู่ตัวคนเดียว อย่างไรก็ตามอย่าพยายามยั่วโมโหข้าอีกเพราะข้าจะไม่ให้ความเมตตาแก่เจ้าอีกต่อไปแล้ว”
เฮลี่ย์ตอบโต้ด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน “งานที่ท่านแม่มอบหมาย? ผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว! เธอมอบหมายอะไรให้ท่านกัน? ให้ความเมตตาต่อข้า? ข้าจะเป็นคนที่มีเมตตาหลังจากเรียนรู้เคล็ดวิชาลับจากราชามังกร …”
เพี๊ยะ ~~
เสียงตบหน้าดังกึกก้อง
คำพูดของเฮลี่ย์ถูกขัดจังหวะและเธอหยุดนิ่งทันที
รอยฝ่ามือเรียวและรอยนิ้วห้านิ้วปรากฏบนแก้มอันบอบบางของเธอ
ไอช่าค่อยๆจับมือของเธอขึ้นมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่าพูดไม่ดีกับท่านแม่อีก!”
เฮลี่ย์มองไปยังไอช่าด้วยความประหลาดใจ ตั้งแต่อายุยังน้อยเธอได้ทำเรื่องแย่ๆกับไอช่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไอช่าไม่เคยตอบโต้หรือทำร้ายเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้นส่วนที่ยอมรับไม่ได้คือเธอไม่สามารถตอบโต้กลับไปได้!
มันเป็นเพราะเคล็ดวิชาลับของราชามังกรอย่างนั้นหรอ?
ความโกรธพุ่งพรวดออกมาจากใจของเฮลี่ย์เธอกำมือหมัดแน่นและร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย “ท่านกล้าดียังไงที่มาตบหน้าข้า? ทำไมท่านถึงเรียกท่านพ่อว่า “ชายคนนั้น” แต่ข้าไม่สามารถเรียกเธอว่า “ผู้หญิงคนนั้น” เธอมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับท่านแต่ไม่เคยให้อะไรกับข้าเลย ท่านเกิดมาพร้อมกับพลังแห่งสายเลือดที่ตื่นขึ้น แต่ข้ากลับไม่ได้รับอะไรซักอย่าง!”
“ข้าไม่มีอะไรดีเลยตั้งแต่เกิดมา! ข้าถูกเรียกว่า ‘แม่มด’ ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับข้ามันเป็นเพราะอะไรกัน? เป็นเพราะข้าไม่มีพลังแห่งสายเลือดที่ตื่นแล้วแค่นั้นหรอ!”
ไอช่ามองเฮลีย์ด้วยสีหน้าที่เย็นชา “เจ้าควรตามหาคนเหล่านั้นและสอบถามจากพวกเขาว่าทำไมพวกเขาจึงเรียกเจ้าแบบนั้น! แต่อย่ามาเรียกท่านแม่ว่าเป็นผู้หญิงคนนั้นอีก นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะเตือนเจ้า! ถ้าข้ายังได้ยินคุณพูดคำนั้นออกมาจากปากของเจ้าอีก … ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” จิตสังหารอย่างรุนแรงพุ่งพวยออกมาจากร่างของไอช่าเมื่อเธอพูดถึงประโยคสุดท้าย
เฮลี่ย์รู้สึกตกใจทันทีเมื่อเธอรู้สึกถึงจิตสังหารของไอช่า เธอรู้ว่าคราวนี้พี่สาวของเธอไม่ได้ล้อเล่น แต่…จะลงมือทำจริงๆ!
เธอก้มศีรษะของเธอขณะที่กัดริมฝีปากแน่น เฮลี่ย์รู้สึกเสียหน้าและไม่สามารถรอวันที่จะได้ฝึกเคล็ดวิชาลับในการต่อสู้ของราชามังกรได้อีก
“เจ้ารู้ไหมว่าแม่เสียชีวิตได้อย่างไร?” ไอช่ามองไปที่เฮลี่ย์
เฮลี่ย์ไม่เคยเห็นแม่ของเธอดังนั้นเธอจึงไม่สามารถจำรูปลักษณ์ของแม่ได้ สิ่งที่เธอรู้ก็คือแม่ของเธอเสียชีวิตทันทีหลังจากให้กำเนิดเธอ
“แน่นอนเจ้าย่อมไม่รู้” ไอช่ากล่าวต่อ “เพราะท่านแม่เป็นภรรยาของผู้นำตระกูลและไม่มีใครกล้าพูดถึงสาเหตุการตายของท่าน! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดพวกเขาจึงเรียกเจ้าว่าเป็น ‘แม่มด’ เพราะเจ้าเกิดขึ้นมาในวันที่ท่านแม่เสียชีวิตยังไงหล่ะ!”
เฮลี่ย์ตกตะลึง
วันเกิดของเธอ … คือวันตายของ…
หรือว่าจะเป็น……
“มันเป็นเพราะอาการคลอดลูกยาก ไม่ใช่การคลอดที่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปต้องเผชิญ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันและไม่สามารถรักษาชีวิตท่านเอาไว้ได้” ไอช่ามองเธออย่างเย็นชา “นักบวชกล่าวว่าจะมีผู้รอดชีวิตได้เพียงคนเดียวเท่านั้น! และชายไร้หัวใจคนนั้นเลือกที่จะปกป้องเจ้า!”
เฮลี่ย์รู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่าเข้ามาในหัวใจของเธอ
“ผู้ชายคนนั้นอยู่กับเจ้าเสมอในวันเกิดของเจ้า” มีน้ำเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของไอช่า “เจ้าคิดว่าทำไมวันเกิดของเจ้าข้าถึงไม่ได้ไปร่วมฉลองอวยพรกันหล่ะ? แล้วใครจะไปกราบไหว้ท่านแม่ในวันครบรอบวันตายของท่าน ชายคนนั้นกลัวว่าเจ้าจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเจ้าโตขึ้นเขาจึงฝังศพท่านแม่และห้ามไม่ให้ผู้อื่นมาเยี่ยมสุสาน! จุดประสงค์ของเขาคือให้ทุกๆคนลืมเรื่องการเสียชีวิตของท่านแม่ไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”
“แต่…ข้าจะจำท่านแม่ของข้าแม้ว่าทุกคนจะลืมท่าน! ข้าจะจดจำท่านเสมอ!”
เฮลี่ย์สับสนและอ้างว้างขณะที่เธอจ้องไปยังไอช่า
“เป็นท่านแม่ที่มอบหมายให้ข้าก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตและท่านแม่ขอให้ข้าคอยดูแลช่วยเหลือเจ้า” ไอช่ากล่าวต่อ “เจ้าลองคิดดูว่าเพราะอะไรที่ข้าตกหลุมพลางง่ายๆของเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลาหลายปี? เจ้าพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ารักไปทั้งหมด! ข้ายอมปล่อยทุกอย่างไป แต่มีเพียงสถานะของบุตรศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่ข้าไม่ได้ให้เจ้าไป เจ้ารู้ไหมว่าเพราะอะไร?”
เฮลี่ย์มองเธอด้วยความสับสน
“เพราะเจ้าอ่อนแอเกินไป!” ไอช่ามองตาเธอ “ถ้าเจ้าได้เป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์เจ้าจะไม่ได้อะไรเลยนอกจากอันตรายในแดนรกร้าง! ข้าได้บอกเจ้าไปหลายครั้งแล้ว แต่เจ้ามักคิดว่าเป็นเพราะข้ากลัวที่จะสูญเสียสถานะนี้ไป … เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไปที่กำแพงชั้นนอกเมื่อเก้าปีก่อน? มันเป็นเพราะความอดทนของข้าได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว! ”
“ข้าไม่เคยอยากเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์!”
“วัยเด็กของข้าหมดไปกับการฝึกฝนวิชาในโรงฝึก สิ่งแรกที่ข้าทำทุกวันหลังจากตื่นขึ้นมาคือฝึกฝนการต่อสู้และอ่าน…เคล็ดวิชาลับ…” ไอช่ามองไปยังเฮลี่ย์ราวกับกำลังล้อเลียนเธอ “เจ้าบอกว่าเจ้าเชี่ยวชาญการต่อสู้ทั่วไปทั้งหมดแล้ว แต่ข้าเชี่ยวชาญพวกมันตั้งแต่ข้าอายุ 7 ขวบ ตอนนั้นพวกมันถูกฝังลึกลงไปในไขกระดูกของข้าแล้ว!”
สายตาของเฮลี่ย์เต็มไปด้วยการแสดงออกถึงการไม่เชื่อในสิ่งที่เธอกำลังได้ยิน
อายุเจ็ดขวบ? เชี่ยวชาญการต่อสู้ทั้งหมด …
เป็นไปไม่ได้!
เฮลี่ย์รู้ตัวดีถึงความยากลำบากของเคล็ดวิชาการต่อสู้ทั่วไป เธอเรียนรู้พวกมันทั้งหมดและมีความเชี่ยวชาญตอนเธออายุ 13 เธอใช้เวลาอีก 2 ปีเพื่อให้แน่ใจว่าเธอสามารถใช้เคล็ดวิชาต่างๆเหมือนกับการใช้สัญชาตญาณของตน … และถือได้ว่าเป็นปรมาจารย์ในด้านนี้
อายุเจ็ดขวบ…ไอช่าต้องยอมเสียอะไรไปบ้างเพื่อให้ได้มันมากัน?
ไอช่ามองไปยังเฮลีย์ที่อยู่ในอาการเซื่องซึมและพูดช้าๆว่า “เจ้าถือได้ว่าเป็นผู้บุกเบิกที่มีคุณสมบัติเมื่อเจ้าได้ปลุกพลังแห่งสายเลือดสำเร็จ เจ้าเดินตัวเปล่าเข้าไปในดินแดนรกร้างยังได้ ข้าทำภารกิจที่ท่านแม่มอบหมายให้เสร็จสิ้นแล้ว ข้ากับเจ้าไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป”
ไอช่าหยิบกระเป๋าของเธอแล้วเดินผ่านเฮลี่ย์ไป
จิตใจของเฮลี่ย์ว่างเปล่าเพราะเธอกำลังคิดทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้ยินจากพี่สาวของเธอ เธอกลับมามีสติอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลังของเธอ “ทำไมท่านไม่บอกข้าเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มาก่อน?”
เสียงของไอช่าสะท้อนออกมา “เพราะข้าหวังว่าเจ้าจะได้มีวัยเด็กที่ดี”
หลังจากที่กล่าวคำพูดสุดท้ายออกมาร่างของไอช่าก็หายลับไปจากสายตาของเฮลี่ย์
