Throne of Magical Arcana ศึกบัลลังก์เวทอาร์คานา – ตอนที่ 443

บทที่ 443 พบกันใหม่
ด้านนอกหน้าต่าง ทุ่งหญ้าสีเขียวและป่าเขียวขจีกำลังหลุดไปจากล่าถอยไกลออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะนั่งอยู่ในอสูรกายเหล็กที่เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและนุ่มนวล และกำลังลิ้มรสสเต็กพริกไทยดำแสนอร่อย หลุยส์รู้สึกว่านางกำลังอยู่ในความฝัน ตั้งแต่เมื่อครั้งที่นางเดินทางมาถึงราชอาณาจักรโฮล์ม ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่เหนือกว่าที่นางจะจินตนาการถึง

นักเวทฝึกหัดสามารถร่ายเวทในที่สาธารณะได้และไม่ต้องกังวลว่าจะถูกติดตามจากศาสนจักร สถานีรถไฟเวทมนตร์ถูกสร้างขึ้นในตัวเมืองซึ่งมีคนธรรมดาสามัญเดินผ่านไปมา แม้ว่าอสูรกายเหล็กยักษ์ขบวนนี้จะบรรทุกคนเป็นร้อยๆ คน แต่มันก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงและราบรื่นมาก…

หลุยส์คิดว่ามีเพียงนักเวทอาวุโสเท่านั้นที่สามารถขึ้นรถไฟเวทมนตร์ได้ แต่กลายเป็นว่านักเวทฝึกหัดก็สามารถเข้าถึงรถไฟได้เช่นกัน สิ่งที่นางเห็นตอนนี้ช่างแตกต่างจากสิ่งที่ตำราเก่าๆ บอกนางเกี่ยวกับจักรวรรดิเวทมนตร์โบราณ

หลุยส์เกือบจะคิดว่านั่งอยู่ในโลกใหม่แล้ว หากนางไม่ได้เห็นวิถีชีวิตของผู้คนในราชอาณาจักรโฮล์ม พวกเขานิยมแต่งกายด้วยชุดแนวอนุรักษ์นิยม แต่เรื่องอื่น พวกเขาก็ไม่ได้ต่างจากผู้คนในราชรัฐไวโอเล็ตเลย

อย่างไรก็ตาม ที่นี่ก็ยังเป็นโลกใหม่สำหรับหลุยส์อยู่ดี ชีวิตของนางได้เปิดเข้าสู่ชีวิตใหม่นับจากนี้เป็นต้นไป!

หลุยส์ลูบผมสีดำของนางอย่างอ่อนโยน หัวใจของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวัง นางมาจากครอบครัวขุนนางธรรมดา ซึ่งเวทมนตร์เป็นธรรมเนียมปฏิบัติลับๆ มานานหลายชั่วอายุคน สมาชิกตระกูลซึ่งไม่สามารถปลุกพลังโลหิตของตนได้จะเลือกศึกษาเวทมนตร์แทน ในกรณีนี้ ตระกูลของนางสามารถเข้าถึงน้ำยาเวทมนตร์ที่ช่วยให้คนธรรมดากลายเป็นอัศวินได้อยู่เสมอ ดังนั้น ตระกูลของนางจึงมีอัศวินอยู่เสมอ และก็เป็นการรับรองสถานะและตำแหน่งของตระกูลด้วย

อย่างไรก็ตาม วิธีการและการรับประกันใดๆ ก็ย่อมแปรผันได้เมื่ออยู่ต่อหน้าของโชคชะตา ตระกูลของนางเข้าไปพัวพันกับสงครามต่อต้านพวกนอกรีตในตอนเหนือ และสมาชิกผู้ชายส่วนใหญ่ก็สิ้นชีวิตในสนามรบ สมาชิกผู้หญิงก็ต้องแต่งงานออกไปหรือแต่งงานใหม่ จนท้ายที่สุด ก็เหลือเพียงหลุยส์ซึ่งเป็นสาวแรกรุ่นและปู่ของนางเท่านั้น จนญาติห่างๆ บางคนก็เริ่มเรียกร้องทรัพย์สมบัติและตำแหน่งขุนนาง

เมื่อนางไม่สามารถปลุกพลังโลหิตได้ หลุยส์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินสู่ถนนแห่งเวทมนตร์ นักเวทคนหนึ่งที่ปู่ของนางเรียกมาใช้งานและให้ที่พักก็กลายเป็นอาจารย์คนแรกของนาง

โลกมหัศจรรย์แห่งเวทมนตร์ทำให้น่าสนใจอย่างถอนตัวไม่ขึ้น อย่างไรก็ตาม เวทมนตร์ก็ยังไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกเป็นสุขและปลอดภัย ในทุกๆ วัน นางต้องอาศัยอยู่อย่างหนูที่กลัวจนตัวสั่น และกังวลว่าจะมีใครค้นพบความลับของนาง จนกระทั่งวันหนึ่ง นางบังเอิญได้พบกับซิลเวีย นักดนตรีผู้มีชื่อเสียง ซึ่งอันที่จริงก็คือนักเวทฝึกหัดที่ชื่อว่า ‘น้ำผึ้งขาว’ ที่นางรู้จัก แล้วนางก็ได้แรงบันดาลใจและเริ่มใช้ความสามารถด้านดนตรีของนางเพื่อปกปิดตัวตนลับๆ ในฐานะนักเวทฝึกหัด

แล้วนางก็สืบทอดทรัพย์สมบัติและอุปกรณ์ปริศนามากมายจากตระกูลของนาง ซึ่งนางใช้เพื่อซื้อน้ำยาจันทราสีเงินจากอาจารย์ จนได้กลายเป็นนักเวทอย่างเป็นทางการ ในการซ่อนพลังวิญญาณของนาง นางต้องใช้ทรัพย์สมบัติและเงินเก็บเกือบทั้งหมดเพื่อซื้อ ‘น้ำศักดิ์สิทธิ์’ และก็ปลุกพลังโลหิตได้สำเร็จ ซึ่งทำให้นางสามารถควบคุมสัตว์ได้ แล้วนางก็กลายเป็นนักดนตรีที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงด้วยพลังโลหิตของนาง

อย่างไรก็ตาม นางยังไม่พอใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ความจริงที่ว่าอาจารย์ของนางถูกสังหารโดยผู้พิทักษ์ราตรีขณะออกไปสำรวจซากโบราณสถานในป่าทำให้นางต้องตื่นขึ้นกลางดึกบ่อยๆ เพราะฝันร้าย นางกลัวว่าสักวันผู้พิทักษ์ราตรีจะปรากฏตัวในห้องของนาง นางจึงศึกษาและทำงานในฐานะนักดนตรีอย่างสิ้นหวัง และหวังว่าจะโด่งดังยิ่งขึ้นๆ เผื่อว่าสักวันนางจะได้รู้จักกับขุนนางคนใหญ่คนโตและได้รับการคุ้มครอง

“ข้าคงไม่ได้ขอมากไป ข้าเพียงต้องการศึกษาเวทมนต์เงียบๆ อย่างเป็นสุข แต่ดูเหมือนว่าความปรารถนาง่ายๆ แค่นี้ไม่มีทางได้รับอนุญาต” ทุกครั้งที่อดีตแวะมาเยี่ยมเยือนนางในความฝันกลางดึก นางก็จะตกอยู่ในอาการเศร้าเช่นนี้

แล้ววันหนึ่ง เมื่อการมาถึงของนักเวทที่ชื่อว่า ‘ศาสตราจารย์’ ก็เปิดประตูสู่โลกใหม่ตรงหน้านาง แล้วนางก็เห็นความหวังขึ้นมา ความเศร้าเรื่องเดียวของนางก็คือนางต้องบอกลากับดนตรีอันเป็นที่รักและสมาคมนักดนตรีแห่งนครอัลโต้

“ท่านหญิงหลุยส์?”

นักเวทหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้านางปลุกนางให้ตื่นจากความทรงจำ

หลุยส์ยิ้มอย่างอ่อนโยนและตอบว่า “ขออภัยค่ะ รถไฟไอน้ำเวทมนตร์แสนมหัศจรรย์ขบวนนี้ทำให้ข้าคิดถึงความหลัง ท่านแพน กรุณาเล่าเรื่องวิธีตายที่โง่ที่สุดในอัลลินต่อเลยค่ะ… น่าสนใจมากและให้ความรู้กับเราเช่นกัน”

เสียงของนางเหมือนกับผ้าไหมอ่อนนุ่ม สง่างามและอ่อนโยนและเจือกลิ่นของความเศร้า หลุยส์แตกต่างจากนักเวทผู้หญิงส่วนใหญ่ แน่นอนว่ามีนักเวทผู้หญิงซึ่งดูงดงามยิ่งกว่าหลุยส์ แต่บรรยากาศสุนทรียภาพของนักดนตรีทำให้นางไม่อาจถูกมองข้ามได้

ไคลน์ นักเวทหนุ่มซึ่งผมสีดำของเขาถูกหวีเรียบไปด้านหลังอย่างหมดจด ก็ยิ้มกว้างและพูดออกมา “ใช่แล้ว ข้าคิดไม่ถึงแล้วว่าจะมีเรื่องโง่ๆ เกิดขึ้นมากมายระหว่างการทดลอง การสำรวจ และชีวิตประจำวัน ข้าจะระวังตัวให้มาก ข้าไม่อยากกลายเป็นตัวตลกในกลุ่มนักเวท หลังจากข้าตาย”

แพนมีคุณสมบัติของชาวโฮล์มครบครันและมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า “เราเกือบจะถึงแล้ว ถ้าพวกท่านได้ที่พักอัลลินแล้ว เราค่อยมากินอาหารเย็นกัน ข้ายังมีเรื่องราวอีกมาก”

ตอนที่แพนกำลังพูด เขาก็ชำเลืองมองหลุยส์อย่างอายๆ สองสามครั้ง

ตรงข้ามกับเขามีนักเวทและนักเวทฝึกหัดนั่งอยู่ ซึ่งประกอบไปด้วยหลุยส์ ไคลน์ ซาปาตาโร (เฟลม) และริคาร์โด (แฮงเกอร์) ซึ่งนั่งใจลอยมาตลอดทางตั้งแต่เขาเห็นเมืองไฮด์เลอร์ นักเวทฝึกหัดบางคนไม่ยอมออกจากอัลโต้ บางคนสิ้นใจระหว่างทาง และสุดท้ายก็เหลือพวกเขาเพียงสี่คน นักเวทสองคนและนักเวทฝึกหัดสองคนที่เดินทางมาถึงเมืองสเติร์กได้สำเร็จ

อันที่จริง แฮงเกอร์และเฟลมยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอจะมายังอัลลิน เนื่องจากสจวร์ตจะส่งเพียงนักเวทและนักเวทฝึกหัดที่คัดเลือกแล้วมาที่นี่ แต่พวกเขาสามารถเข้าร่วมการเดินทางครั้งนี้ได้โดยแกล้งว่าเป็นลูกศิษย์ของ ‘นักปราชญ์’

“เกือบถึงหรือยัง? ข้าไม่เห็นอะไรเลย…” หลุยส์มองออกไปและไม่เห็นวี่แววของเมือง

แพนยิ้มและชี้ขึ้นไป “อัลลินอยู่บนเมฆ ท่านมองไม่เห็นจากตรงนี้หรอก”

หลุยส์พยักหน้าและหลับตาลง หลังจากลังเลอยู่เป็นวินาที นางก็ถามบอกไปพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “ท่านแพน ข้าขอถามคำถามสักหน่อยได้ไหม?”

“ยินดีอย่างยิ่ง หลุยส์ และอีกอย่าง ท่านเรียกข้าว่าแพนเฉยๆ ก็พอ” แพนตั้งใจละคำว่า ‘ท่านหญิง’ ขณะเรียกชื่อหลุยส์

หลุยส์ถามออกมาด้วยความรู้สึกเป็นกังวล “แพน ท่านรู้จักนักเวทที่ชื่อว่าศาสตราจารย์หรือไม่?”

เนื่องจากศาสตราจารย์มีชื่ออยู่ในบัญชีกวาดล้าง นางก็คิดว่าเขาน่าจะเป็นที่รู้จักดีในนครอัลลิน

นักปราชญ์ แฮงเกอร์ และคนอื่นๆ ต่างหันไปมองแพน ศาสตราจารย์เป็นนักเวทเพียงคนเดียวในสภาเวทมนตร์ที่พวกเขาทุกคนรู้จัก

“ข้ารู้จักเขา เขาอยู่ในบัญชีกวาดล้างและเป็นสมาชิกของกลุ่มเจตจํานงแห่งธาตุที่ข้าเคยพูดถึง แต่นักเวทส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าตัวตนจริงๆ ของเขาคือใคร ข้าก็เช่นกัน” แพนส่ายศีรษะ

พวกเขาทั้งรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย แล้วไคลน์ก็ถามบ้าง “แล้วท่านเดาว่าเขาคือใคร?”

ก่อนที่แพนจะทันได้ตอบ นักเวทฝึกหัดทั้งสองก็อุทานออกมาเสียงดัง

ด้านนอกหน้าต่าง รางรถไฟพุ่งตรงขึ้นสู่อวกาศ และรถไฟก็กำลังเล่นอยู่กลางอากาศ ทุ่งหญ้าสีเขียว ป่าเขา และเมืองต่างๆ ด้านล่างก็ค่อยๆ เล็กลง

“ปาฏิหาริย์ของพระเจ้า…” ไคลน์พูดพึมพำ ด้วยอิทธิพลจากศาสนจักรในนครอัลโต้ที่ฝังหัวมาตลอดเกือบทั้งชีวิต ไคลน์ก็คิดถึงคำนี้ขึ้นมาเลยทันทีในสมอง เมื่อเขาเห็นรถไฟกำลังลอยอยู่กลางอากาศ

และเมื่อเขาเห็นยอดเขาที่ลอยกลับหัว หอคอยเวทมนตร์ที่มีเมฆปกคลุม สวนต้นไม้ที่วิจิตรบรรจง และความมหัศจรรย์ของนครอัลลิน ไคลน์ก็รู้สึกว่าทั้งหมดนี้สร้างขึ้นโดยพระเจ้า

“ยินดีต้อนรับสู่อัลลิน” แพนค้อมศีรษะลงเล็กน้อย มือซ้ายของเขาวางทาบหน้าอก

หลุยส์พึมพำออกมาราวกับความฝัน “ที่นี่คือ… อัลลิน…”

หลังจากพวกเขากรอกข้อมูลลงในแบบสอบถามของรถไฟ นักเวทและนักเวทฝึกหัดทั้งสี่ก็ลงจากรถไฟ พวกเขามุ่งหน้าไปยังสำนักงานใหญ่ด้วยรถม้าภายใต้การดูแลของแพน

ด้วยความชื่นชมในบรรยากาศสองข้างทางของถนนและความประทับใจในอุปกรณ์แร่แปรธาตุที่น่าสนใจและน่าประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง รวมถึงเผ่าพันธุ์ต่างๆ ที่ไม่ใช่มนุษย์ ไม่นานทั้งสี่ก็มาถึงหอคอยเวทมนตร์อัลลิน ซึ่งพวกเขาได้รับการต้อนรับจากพรอสเปลล์ ซึ่งเป็น ‘ชีวินรสายนเวท’ หรือสิ่งมีชีวิตที่สร้างขึ้นมาจากการเล่นแร่แปรธาตุ

โดยปกติแล้ว พรอสเปลล์ไม่อาจห้ามตัวเองได้เมื่อเจอกับหญิงงาม

แม้ว่าหลุยส์จะรู้ดีว่าบางคำที่พรอสเปลล์พูดกับนางอาจดูไม่เหมาะสม แต่นางก็ไม่ได้สนใจ แต่กลับกัน นางกลับประทับใจที่ชีวินรสายนเวทสามารถมีชีวิตจิตใจ แม้จะดูเหมือน… คนลามกก็ตาม

“เมื่อทุกท่านเลื่อนขั้นเป็นนักเวทอาวุโส ท่านจะมีหอคอยเวทมนตร์เป็นของตัวเอง แล้วจะสามารถสร้างชีวินรสายนเวทได้ด้วยตัวเอง” แพนยิ้มกว้าง ขณะกำลังบรรยายถึงอนาคตอันสดใส แม้เขาจะรู้ดีว่าการเลื่อนขั้นสูงระดับหกเป็นความฝันที่ไม่มีทางไปถึงสำหรับนักเวทชั้นต้นส่วนใหญ่

“ชั้นอาวุโส…”

นักเวทและนักเวทฝึกหัดทั้งสี่คนนี้รู้ดีว่ามีหมายความอย่างไร ชีวิตยืนยาวขึ้น เวทมนตร์ทรงพลังมากขึ้น และมีโอกาสเคลื่อนย้ายไปสู่ร่างที่เยาว์วัยมากกว่า

แพนชำเลืองมองหมาป่าสีขาวของหลุยส์ ซึ่งมองไปรอบรอบด้วยความสงสัย “หลุยส์ ท่านสามารถพาหมาป่าของท่านไปยังเขตภารกิจเพื่อสมัครเข้าร่วมการทดลองขยายพันธุ์ได้ ข้าเชื่อว่านักเวทที่กำลังศึกษาเรื่องพลังโลหิต การแปลงกาย และสัตว์คู่กายยินดีต้อนรับใบสมัครของท่าน แล้วท่านจะได้คะแนนอาร์คานาที่มีค่าจากเรื่องนี้”

หลุยส์ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะสามารถถกเถียงกันได้กลางที่สาธารณะ หน้าของนางจึงแดงระเรื่อ “ในอัลโต้… สัตว์ขนาดใหญ่ทุกตัวต้องทำหมัน เพื่อควบคุมพวกมันในช่วงฤดูผสมพันธุ์…”

หมาป่าสีขาวตัวนั้นมุดหัวของมันเข้าไปซุกในอุ้งเท้าหน้า

“น่าสงสาร แต่ท่านก็สามารถมองหาภารกิจการปลูกอวัยวะที่ถูกตัด มันอาจใช้เวลาหน่อย แต่ก็ได้ผลดีในท้ายที่สุด…” แพนเสนอแนะ

แล้วเขาก็หันกลับไปพูดกับที่เหลือ “เอาล่ะ เราค่อยมาคุยกันทีหลัง ข้าจะต้องพานักเวทฝึกหัดไปยังฝ่ายประเมินนักเวทฝึกหัดเสียก่อน แล้วก็พานักเวทไปยังฝ่ายบริหารกิจการนักเวท”

“ไม่มีปัญหา” ไคลน์ตอบ เขากำลังตกตะลึงกับบรรยากาศโดยรอบในห้องโถงสีเงิน และรสนิยมในการตกแต่งที่ต่างจากคริสตจักรแห่งสัจธรรมและคฤหาสน์ของขุนนางโดยสิ้นเชิง

หลุยส์ก็กำลังมองไปรอบๆ ด้วยความสงสัยราวกับลูกนกที่ไร้ประสบการณ์ นางก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินคำบางคำจากนักเวทสองคนที่เดินผ่านไป

“…ลูเซียน อีวานส์ นี่อัจฉริยะจริงๆ…”

ลูเซียน อีวานส์?

หลุยส์หันกลับไปในทันที สงสัยว่านางคงได้ยินผิด แต่สีหน้าประหลาดใจบนหน้าของสหายร่วมทางก็ทำให้รู้ว่านางได้ยินไม่ผิด

บางทีก็แค่บางคนที่ชื่อเหมือนกัน… พวกเขาสงสัยและตั้งใจฟังมากยิ่งขึ้น

“… ตั้งแต่เขาเข้าร่วมกับสภาเวทมนตร์ เขาไม่เคยพลาดความสำเร็จในเวทมนตร์และอาร์คานาเลย ข้าไม่เข้าใจ… ทำไมเขาถึงยึดติดกับทฤษฎีควอนตัมแห่งแสง? น่าเสียดายจริงๆ…”

“วารสารอาร์คานาแล้วเวทมนตร์ฉบับหน้ากำลังจะออก ข้าได้ยินว่ายังไม่มีการทดลองที่ถูกต้องสนับสนุนสมมติฐานของเขาเลย เราน่าจะเริ่มเขียนบทความวิเคราะห์ความผิดพลาดในบทความของเขาบ้างไหม?”

“…รออีกสักหน่อยเถอะ… ข้าว่าอีกไม่นานชื่อเสียงของลูเซียน อีวานส์ ต้องย่อยยับแน่นอน”

“…ก็ไม่เลว มหาจอมเวททุกคนต่างเคยทำผิดพลาดมากันทั้งนั้น แต่ข้าไม่ชอบเจ้าคนที่สนับสนุนทฤษฎีอนุภาคเลยจริงๆ!”

…

ดูเหมือนว่าลูเซียน อีวานส์ ที่พวกเขากำลังพูดถึงเป็นนักเวทชั้นอาวุโส ดังนั้น เขาคงต้องแก่ทีเดียว หลุยส์ก็ถอนหายใจเบาๆ เชื่อว่าคงเป็นใครสักคนที่ชื่อเหมือนกัน

แล้วนางก็หันไปทางแพน ซึ่งก็กำลังฟังการวิพากษ์วิจารณ์อย่างตั้งใจ แล้วก็ถามอย่างเป็นกันเองว่า “แพน ท่านลูเซียน อีวานส์ ดังมากหรือ?”

“ท่านอีวานส์เป็นอัจฉริยะ! เขาได้รับรางวัลสูงสุดในสามสาขาก่อนที่จะถึงระดับอาวุโสอีก!” แพนตอบด้วยน้ำเสียงชื่นชมและไม่พอใจ

“เขาก็เป็นสมาชิกคณะกรรมการสินะ?” ไคลน์นึกถึงเรื่องที่แพนเล่าให้ฟังเกี่ยวกับคณะกรรมการทั้งชุด

แพนพยักหน้า “เขาเป็นคนเดียวในคณะกรรมการตรวจสอบอาร์คานาที่อยู่ในระดับห้า”

“ฟังเหมือนเขาเป็นตำนานเลย” หลุยส์ยิ้มและเริ่มอยากรู้มากขึ้น

ขณะที่แพนกำลังจะตอบ ทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองเห็นบางอย่างและรีบชี้ไปที่ประตู “ท่านอีวานส์มาพอดี”

หลุยส์ ไคลน์ และทุกคนหันไปแล้วก็ต้องตกตะลึง

ท่ามกลางกลุ่มนักเวทหนุ่มสาว มีชายหนุ่มคนหนึ่งความสูงปานกลางอยู่ในเสื้อสูทกระดุมสองแถวสีดำ มือของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋า และมีหมวกทรงสูงสวมบนศีรษะ แว่นตาข้างเดียวสวมที่ตาซ้าย ชายหนุ่มคนนี้ดูสง่างามและหล่อเหลาอย่างยิ่ง

“ท่าน… อี… อีวานส์” ริมฝีปากของหลุยส์ขยับราวกับนางอยู่ในความฝัน

เขาคือนักดนตรีผู้ยิ่งใหญ่ เทพแห่งดนตรีผู้วายชนม์ ลูเซียน อีวานส์!

เขาเพียงแค่แต่งตัวในรูปลักษณ์ที่แตกต่างไป!