Throne of Magical Arcana ศึกบัลลังก์เวทอาร์คานา – บทที่ 630 กระจกแห่งชะตา

บทที่ 630 กระจกแห่งชะตา
เปลวไฟพุ่งขึ้นไปเป็นดอกเห็ดบนท้องฟ้า ชั้นบรรยากาศแตกกระจายออกให้เห็นยักษ์สีฟ้าและสีดำที่ศีรษะหายไปและร่างกายที่เปรอะเปื้อน

ทันใดนั้นอสูรกายอันชาญฉลาดที่ประกอบขึ้นจากสิ่งมีชีวิตก็พวยพุ่งเข้าหาหัวเหมือนกระแสน้ำ และหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีหัวใหม่ก็ถูกสร้างขึ้น

“ยากจริงๆ นี้เป็นผลงานชิ้นเอกของโรงเรียนเวทมนตร์อย่างที่คาดการณ์ไว้” ลูเซียนชี้คทาอวกาศในมือของเขาไปที่ซากศพของมนุษย์เอลฟ์ และมังกรทให้ช้าลงทันทีเหมือนหุ่นเชิด จากนั้นความเร็วในการฟื้นตัวของยักษ์ก็ลดลง

จากนั้น แสงจันทร์เย็นยะเยือกก็ปรากฏขึ้นในรูม่านตาสีดำของลูเซียน เขากลายเป็นอัศวินระดับตำนาน และถือดาบยาวสีเงินบินขึ้นไปบนท้องฟ้าและพุ่งลงมาเฉือนยักษ์เหมือนดาวตก

ไม่ใช่ว่าลูเซียนไม่ต้องการใช้เวทมนต์ แต่เป็นเพราะสัตว์ประหลาดอาจตามพวกเขาทันได้ตลอดเวลา และเขาไม่ต้องการเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ โดยปกติแล้วทางออกที่ดีที่สุดคือการบดขยี้ศัตรูโดยตรงด้วยดาบแห่งสัจธรรม!

หลังลงดาบพลันมีช่องว่างลวงตาปรากฏแวบหนึ่งบนยักษ์โดยที่ไม่มีเสียง การตัดการป้องกันบรรยากาศอันมืดมิด และร่างกายทั้งหมดในคราวเดียวก่อนที่มันจะถูกแบ่งออกเป็นกิ่งก้านนับไม่ถ้วนและกระจายไปยังทุกส่วนของร่างกาย ยักษ์

แก็ก แก็ก แก็ก ซากศพของอสูรกายอันชาญฉลาดกลายเป็นเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ที่แตกหัก และเน่าเปื่อย มันล้มลงราวกับพายุที่หยุดนิ่ง

ในพายุเลือด เนื้อ และเมือก ลูเซียนถูกล้อมรอบไปด้วยแสงจันทร์สีเงินและระเหย ‘น้ำฝน’ ให้กลายเป็นไอเมื่อตกลงมาบนตัวเขาในขณะที่เขาหยิบหัวใจที่แตกสลายของยักษ์ขึ้นมา

หัวใจสีดำค่อยๆ หยุดเต้น จากนั้นเนื้อบนผิวก็หลุดออกไปทีละชั้นเผยให้เห็นของเหลวสีเขียวสดใสขนาดเท่าหัวแม่มืออยู่ด้านใน เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เข้มข้นของชีวิต

ลูเซียนหยิบกาน้ำชาสีเงินที่เต็มไปด้วยรูปแบบเวทมนตร์ และเทน้ำพุแห่งความเยาว์วัยลงไปก่อนที่เขาจะปิดผนึกภาชนะ

“ไปต่อกันเถอะ เราอยู่ไม่ไกลจากจุดที่มาสเกลีนทำเครื่องหมายไว้” ไรน์ที่ฟื้นพลังขึ้นมาได้พอประมาณก็เดินไปด้วยตัวเอง และกระตุ้นลูเซียน สำหรับเขาแล้ว ‘น้ำพุแห่งความเยาว์วัย’ ไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อยและยังมีพิษร้ายแรง

ลูเซียนใส่กาน้ำชาเวทมนตร์กลับไป และกำลังจะสลายร่างแปลงของเขา เมื่อเขาได้ยินเสียงสะอื้นที่ทำให้อุณหภูมิลดลงหลายสิบองศา

หวู่ หวู่ หวู่ เสียงร้องที่เยือกเย็น ทำให้หลุมฝังศพล้มลงและโลงก็ถูกเปิดออก เสื้อผ้าสีดำ สีเทา และสีขาวสั่นไหวและลุกขึ้นยืนราวกับมีชีวิตก่อนที่พวกเขาจะเดินโยกเยกไปที่จุดศูนย์กลาง

การเคลื่อนไหวของพวกมันดูผิดปกติ แต่พวกมันก็เดินเร็วมาก จากนั้นพวกมันก็ใช้เวลาไม่นานในการรวมตัวกันเป็นตุ๊กตาตัวขนาดมหึมาที่สวมเสื้อคลุมสีสันสดใส และรอยยิ้มอันน่าพิศวงซึ่งทำให้สัญชาตญาณของลูเซียนจากที่เขากลายเป็นอัศวินระดับตำนานรับรู้ได้ถึงอันตรายบ้าคลั่ง

“นี่คืออะไร?” ลูเซียนถามโดยไม่รู้ตัว

ไรน์ส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน จากธรรมเนียมลึกลับทั้งหมด ข้ารู้มากที่สุดเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น”

ในขณะที่ตุ๊กตาหัวเราะและร้องไห้ มันก็ปล่อยอากาศที่อยู่ในระดับตำนานขั้นสามออกมา

“ไปกันเถอะ!”

ลูเซียนไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้ แม้ว่าจะมีโอกาสที่เขาจะเอาชนะตุ๊กตาที่น่าขนลุกได้ หากเขาใช้พลังและอุปกรณ์ทั้งหมดของเขาร่วมกับของสะสมที่มีอยู่มากมายของไรน์ นั้นจะทำให้พวกมันล่าช้าลงอย่างมาก และมันจะเป็นหายนะหากมอนสเตอร์ตัวจริงจับได้ นอกจากนี้หลังจากที่พวกเขาฆ่าตุ๊กตาแล้วอสุรกายตนอื่น ๆ อาจปรากฏตัวขึ้น และการต่อสู้อาจยืดเยื้อไปเรื่อย ๆ

ไม่มีเวลาให้ยกเลิกการแปลงกาย ลูเซียนคว้าแขนไรน์แล้วบินไปข้างหน้าท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องสว่างไปทั่วผืนป่าสีเทา

ในไม่ช้าประตูสีดำก็ปรากฏขึ้นท่ามกลางหลุมฝังศพ

“หวู่! หวู่! หวู่!”

ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ และเสียงหัวเราะที่น่าขนลุกก็ดังขึ้นข้างหูของลูเซียนทำให้ ‘กำแพงอากาศ’ ที่สร้างขึ้นด้วยคทาอวกาศสลายไป เขายังถูกแสงจันทร์สาดส่อง

ลูเซียนตัวสั่นอย่างหนัก เขารู้สึกได้ว่าลมหนาวกำลังพัดเข้ามาในเสื้อผ้าของเขา และร่างกายของอัศวินระดับตำนานกำลังสลายไป ดูเหมือนว่าจะมีเพียงเสื้อผ้าเช่น เสื้อคลุมจอมเวทเท่านั้นที่ไม่ได้รับผลกระทบ แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้เช่นกัน

เมื่อต้องเผชิญกับ ‘ตุ๊กตา’ ที่ไม่สามารถอนุมานได้ด้วยสามัญสำนึก ลูเซียนไม่ได้หันหลังกลับ แต่ยังคงบินไปที่ประตูสีดำ ในระหว่างนั้นเขาก็ฟาดฟันไปข้างหลังด้วยดาบแห่งสัจธรรมโดยไม่เล็งไปที่เป้าหมาย

“หวู่!”

ดาบสีเงินเปล่งประกาย และเสียงร้องที่น่าสังเวชนับไม่ถ้วก็ระเบิดออกมา สายลมเย็นยะเยือกที่พัดมาที่คอของเขาทำให้เขาหยุดชะงักทันที

ไม่มีเวลายืนยันผล หรือตรวจสอบประตูดำ ลูเซียนพุ่งเข้าชนเข้าอย่างจังทันที

“หวู่! หวู่! หวู่!”

หลังจากที่เขากระโดดเข้าไปในห้องโถงสีเทา เสียงร้องและเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นในหูของลูเซียน เขารีบอัญเชิญแสงจันทร์ และปิดประตูสีดำ

ดั้ม! ดั้ม! ดั้ม

เสียงของใครบางคนทุบประตูดังกึกก้อง ประตูสีดำโค้งงอไปข้างหน้าราวกับว่ามันจะถูกกระแทกให้เปิดออกเมื่อใดก็ได้

เลือดในกายของเขาเย็นเหยียบ ลูเซียนคำนวณตำแหน่ง และเดินไปตามประตูสีดำที่แตกต่างกัน

ถัดจากห้องโถงสีเทาหลายห้อง ในที่สุดลูเซียน และไรน์ก็กำจัดตุ๊กตาลึกลับออกไปได้

“ตำแหน่งที่มาสเกลีนทิ้งไว้นั้นอยู่ข้างๆเรา…” หลังจากการคำนวณของเขา รูม่านตาของลูเซียนก็หดตัวอย่างรุนแรง หัวใจของเขาเต้นแรงเกินกว่าจะควบคุมได้แม้เวทมนตร์จะสงบก็ตาม

เขาจะเห็นอะไรที่นั่น?

เขาสามารถค้นหาความลับของสัตว์ประหลาดได้หรือไม่?

มันจะเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ หรือเป็นลางบอกเหตุแห่งความสยองขวัญและความสิ้นหวัง?

ในทางกลับกันไรน์ค่อนข้างสงบ เขาทำความสะอาดเสื้อเชิ้ตสีดำ และเสื้อคลุมสีแดงของเขาก่อนที่เขาจะชี้ไปที่ประตูสีดำบานหนึ่ง “ข้าเชื่อว่ามันอยู่หลังประตูนั่นใช่ไหม”

“ใช่” ลูเซียนเดินไปตรวจสอบด้วยเวทมนตร์ก่อน หลังจากมั่นใจว่าไม่มีอันตรายเขาจึงผลักประตูให้เปิดออกช้าๆ

เมื่อประตูเคลื่อนไปข้างหลังโดยไม่มีเสียง ทุกอย่างที่อยู่เบื้องหลังประตูก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าลูเซียนและไรน์

“ทำไม?” ลูเซียนพยายามควบคุมตัวเองเพื่อไม่ให้ความเป็นเหตุเป็นผลของเขาจมอยู่กับความผิดหวัง

ด้านหลังประตูสีดำเป็นห้องโถงสีเทาแบบเดียวกับห้องโถงอื่น ๆ ไม่มีแม้แต่ลวดลายเวทมนตร์สีเงินหลงเหลืออยู่เลย

“ตรวจสอบอย่างละเอียด” ไรน์หยุดยิ้ม และเดินเข้าไปในห้องโถงสีเทาเพื่อค้นหาร่องรอยต่าง ๆ

หลังจากยืนยันว่าตำแหน่งถูกต้อง ลูเซียนก็เดินตามเขาเข้าไปในห้องโถง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามงกุฎสุริยันบนหน้าอกของเขากระเพื่อมราวกับว่ามันกำลังโต้ตอบกับวัตถุบางอย่างภายในห้องโถง

หลังจากการโต้ตอบ ลูเซียนก็หยุดอยู่หน้าเสาสีเทา เขาตรวจสอบมันด้วยเวทมนตร์หลายบท

หลังจากนั้นไม่นาน ลูเซียนก็ถอนหายใจ “ตามที่ผู้พยากรณ์ระดับสามคาดไว้ ประตูนี้เป็นตัวอย่างของที่ซ่อนที่ดีที่สุด หากปราศจากคำสั่งของมงกุฎสุริยัน ข้าเกรงว่าจะมีเพียงระดับตำนานชั้นสูงเท่านั้นที่สามารถค้นพบมันได้ แต่ถ้าเขาประมาทแม้เพียงเล็กน้อยพวกเขาก็จะพลาดมันไป”

ในขณะที่เขาพูด ลูเซียนก็เปิดประตูลับและติดมงกุฎสุริยันไว้กับประตู แม้ว่าลูเซียนจะมีหลายวิธีในการทำลาย แต่วิธีที่ง่ายที่สุดและประหยัดเวลาที่สุดคือการการใช้มงกุฎสุริยัน

ความสว่างของสุริยันที่ไม่ได้เป็นของสถานที่แห่งนี้เปล่งประกายภายในห้องโถงสีเทา และประตูลับก็ค่อยๆ เปิดออกเผยให้เห็นห้องสีเทาที่ยุ่งเหยิงซึ่งมีท่อเวทมนตร์ที่หัก น้ำยาเล่นแร่แปรธาตุ หม้อและเครื่องใช้อยู่ทั่วไป

ดูเหมือนว่าเจ้านายของสถานที่แห่งนี้จะอารมณ์ไม่ดีหรือเขารีบร้อน เพราะถ้าเกิดการต่อสู้ของระดับตำนานขึ้นในสถานที่นี้ ลูเซียนมั่นใจมากว่าไม่มีใครรอดชีวิตมาได้

ห้องถูกจัดวางในรูปลักษณะของห้องทดลองเวทมนตร์โบราณ ลูเซียนใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะพบโต๊ะที่ซ่อนอยู่ซึ่งมีสิ่งของอยู่สามชิ้น: ลำตัวของหุ่นกระบอก สมุดบันทึกเวทมนตร์ และกระจกสีเทาที่มีลวดลายเวทมนตร์ลึกลับมากมายลอยอยู่

“ ‘กระจกแห่งชะตา’ นี่คือห้องทดลองของมาสเกลีนอย่างแท้จริง” ไรน์จำกระจกนั้นได้หลังจากมองครั้งแรก เขาอธิบายกับลูเซียนอย่างสบาย ๆ ว่า ครั้งหนึ่ง มาสเกลีนเคยทำงานกับแม็คลอยด์โดยหวังว่าจะสร้างสิ่งของระดับตำนานที่สามารถสะท้อนถึงแม่น้ำแห่งโชคชะตาได้ อย่างไรก็ตามแม้แต่มนุษย์กึ่งเทพก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ พวกเขาสามารถสร้างปกรณ์ที่สามารถใช้ได้ในเวลา จำกัด เท่านั้น แต่มันได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพมากในการใช้งาน 2 ครั้ง ครั้งแรกมันทำนายที่อยู่ของธานอสได้แม่นยำมาก และครั้งที่สองมันทำนายว่าเขาจะถูกกักขัง”

“นั้นมันของระดับตำนานของโรงเรียนแห่งการพยากรณ์” ลูเซียนตระหนักว่าไรน์รู้มากกว่าที่เขาคิด เขาตรวจสอบกระจกแห่งชะตาอย่างง่ายๆ

“ ‘กระจกแห่งชะตา’ อุปกรณ์ระดับตำนานสมบูรณ์แบบระดับสามสามารถบอกสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตได้ค่อนข้างแม่นยำ และทำนายอนาคตได้แม่นยำน้อยกว่า มันเป็นภาพสะท้อนของแม่น้ำแห่งโชคชะตาและไม่ควรมีอยู่จริงในโลกนี้ มันจะไม่สามารถใช้ได้อีกหลังจากใช้งานไปห้าครั้ง”

“เวลาที่ใช้ไปแล้ว: สี่ครั้ง”

“ชะตากรรมของทุกคนถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า แต่ดวงตาของมนุษย์ไม่สามารถมองผ่านหมอกที่หนาทึบได้”

“โดย วัลโด เค มาสเกลีน”

“เหลืออีกแค่ครั้งเดียว ดูเหมือนว่าท่านมาสเกลีนจะใช้มันหลังจากที่เขาถูกขังอยู่ที่นี่” ลูเซียนกล่าวด้วยอารมณ์ที่หนักอึ้ง

ไรน์ยิ้ม “ถ้าเป็นข้า ข้าก็คงทำนายความลับของสัตว์ประหลาดด้วยกระจกแห่งชะตาเช่นกัน ข้าสงสัยว่าเขาเจออะไร”

ลูเซียนไม่รีบที่จะเปิดสมุดบันทึก เขาหยิบลำตัวของหุ่นกระบอกขึ้นมา “ทำไมหุ่นส่วนหนึ่งของแม็คลอยด์จึงมาอยู่ในห้องทดลองของท่านมาสเกลีน?”

“บางทีมาสเกลีนน่าจะพบว่ามันเป็นเบาะแสหลังจากที่แม็คลอยด์ ‘หายตัวไป’” ไรน์มองไปรอบ ๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “สถานที่นี้ถูกปรับปรุงจากมาสเกลีน กระแสเวลาภายในห้องรวดเร็วราวกับโลกภายนอก แม้ว่าในไม่ช้าสัตว์ประหลาดจะมาถึง แต่เราก็มีเวลาเพียงพอรู้จักพื้นพลังของเรา”

ลูเซียนยังคงไม่เปิดสมุดบันทึกเวทมนตร์ เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้ามีสองคำถาม”

“คืออะไร?” ไรน์ถาม

“คำถามแรกคือสิ่งที่ข้ามีมาก่อนแล้ว เหตุใดสัตว์ประหลาดจึงไม่ทำลายเศษซากเหล่านั้น ข้าไม่คิดว่าพวกเขาจะหลบหนีจากความสนใจของสัตว์ประหลาดได้ใช่มั้ย?” ลูเซียนกำหมัดและขบกรามแน่น “ลองคิดในทางกลับกัน ทำไมท่านมาสเกลีน และเพื่อนจึงทิ้งเรื่องที่สนใจไว้ บันทึกย่อ และรายการต่างๆ จากความพยายามครั้งสุดท้าย พวกเขาแน่ใจได้ยังไงว่าสัตว์ประหลาดจะไม่ทำลายพวกมัน”

ไรน์ไม่ได้พูดอะไร แต่ฟังการวิเคราะห์ของลูเซียนเงียบ ๆ

“คำถามที่สอง มีห้องโถงสีเทามากมาย แต่เราก็พบเศษกระดาษชิ้นส่วนหุ่น และเศษซากของเวทมนตร์ได้อย่างง่ายดาย มันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปเปล่า?”

“เจ้าคิดว่าสัตว์ประหลาดกำลังทำให้เราเข้าใจเจตนาผิด?” ไรน์เม้มริมฝีปาก

“เป็นไปได้ แต่ประเด็นคืออะไร? เพราะมันเอาชนะเราไม่ได้?” ลูเซียนสงสัยว่าสัตว์ประหลาดกำลังทำให้ภาพลวงตาอยู่ลึกลงไป หรือมีคำใบ้ผ่านความฝัน แต่เขาก็ยังสามารถเปิดห้องสมุดห่วงจิตของเขาได้อยู่

ลูเซียนพูดเสียงเบา “อาจมีเบาะแสในสมุดบันทึก”

เมื่อเปิดสมุดบันทึกเวทมนตร์ ลายมือของมาสเกลีนที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น:

“ …ผ่านกระจกแห่งชะตา เราพบหนึ่งในห้องทดลองลับของท่านธานอส การทดลองที่เขาทำนั้นเหลือเชื่อจริงๆ มันเป็นแรงบันดาลใจที่สำคัญสำหรับเรา…”

………………………………………