หลังจากผ่านความยากลำบากในที่สุดแสงแดดเล็กๆ ก็ทะลุผ่านเมฆและหมอกบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยช่องว่างเช่นเดียวกับมงกุฎที่หนาแน่นและใบไม้ของต้นไม้ทำให้เกิดแสงสีทองในความมืด และภูเขาเย็น
เปรี๊ยะ
เท้าหนาที่สวมรองเท้าบู๊ตของอัศวินเหยียบลงบนจุดสีทองแห่งหนึ่งพังใบไม้เน่าที่กองอยู่บนนั้นและหักกิ่งไม้ที่ซ่อนอยู่ในนั้น
แนสเดลล์ มนุษย์หมาป่าที่ติดตามเขาคิดกับตัวเองด้วยความประหลาดใจว่าทำไมเจ้าชายถึงควบคุมเท้าไม่ได้? เขากำลังพิจารณาบางสิ่งที่สำคัญหรือไม่?
มันคือดูเบนอลเจ้าชายหมาป่าที่เดินอยู่ข้างหน้า เขามีผมสั้นสีเทาเงินและร่างกายที่แข็งแรงพร้อมกับความหยิ่งผยองทั่วใบหน้าของเขา สามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่าเขาเป็นอัศวินชั้นตำนานที่เชี่ยวชาญการต่อสู้ระยะประชิด
ดูเบนอลสวมชุดเกราะสีดำแปลกๆ มันไม่ได้ดูเงอะงะเหมือนชุดเกราะเต็มตัวและไม่มีชิ้นส่วนเล็กๆ มันเหมือนกับชุดเกราะหนังที่สร้างขึ้นด้วยวัสดุและทักษะสำหรับเกราะเต็มตัว เขาเล่นด้วยหินหลายก้อนในมือขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่คาดเดาไม่ได้ว่า “นาสเดลล์เจ้าแปลกใจไหม”
“ท่านชาย เจ้ารู้ได้อย่างไร” แนสเดลล์โพล่งออกมาด้วยความตกใจ เจ้าชายสามารถบอกสิ่งที่อยู่ในใจของเขาได้โดยไม่ต้องพึ่งพาพลังเหนือธรรมชาติเลย? เขาสมควรเป็นมนุษย์หมาป่าที่ฉลาดที่สุดและเจ้าเล่ห์ที่สุด!
ดูเบนอลเหล่และมองไปที่เสาแห่งแสงที่รั่วไหลผ่านใบไม้ที่หนาแน่น มันชัดเจนและยอดเยี่ยมมากจนเขาเห็นเม็ดฝุ่นที่ลอยอยู่ในอากาศ
“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องสงสัยว่าทำไมข้าไม่ไปที่ หุบเขาหินเพลิง ผ่านทางประตูมิติไปยังอาณาจักรสำรอง แต่ตัดสินใจที่จะเดินช้าๆ ในป่า”
หุบเขาหินเพลิงเป็นที่ตั้งของ สภาแห่งความมืด
ข้าแค่สงสัยว่าทำไมเจ้าถึงไม่สามารถควบคุมแรงที่เท้าของเจ้าได้ เดี๋ยวก่อนข้าไม่พบว่ามันแปลกที่เจ้าชายเลือกเดินเลย เราต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงก่อนที่เราจะไปถึงหุบเขาหินเพลิง! ข้ายังห่างไกลเกินไปจากภูมิปัญญาของเจ้าชายที่ไร้ขอบเขตราวกับมหาสมุทร ข้าไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติที่ชัดเจนที่สุดและเจ้าชายต้องตรัสรู้ด้วยตนเอง!
แนสเดลล์ ผู้ซึ่งคิดว่าตัวเองฉลาดมาตลอดในตอนแรกก็ตะลึงในตอนแรก จากนั้นเขาก็เข้าใจ” ความรอบคอบ” ของเจ้าชาย รู้สึกละอายใจเพียงครึ่งเดียวเขาไม่สามารถชื่นชมเจ้าชายได้อีกแล้ว “ ใช่เจ้าชายของข้า ข้ารู้สึกประหลาดใจจริงๆ”
ฮ่าๆ ดูเบนอลหัวเราะเบาๆ โดยไม่มีเสียง จิตใจของเจ้าอ่านง่ายเกินไป ในฐานะเจ้าชายของมนุษย์หมาป่าที่ฉลาดที่สุดข้าสามารถรู้ได้อย่างง่ายดายว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่
“การประชุมครั้งนี้เรียกโดยดานิซอสและแดรกคูลาร่วมกัน พวกเขาหวังว่าจะรวมสภาแห่งความมืดเป็นกลุ่มที่มีการจัดระเบียบอย่างดีแทนที่จะเป็นองค์กรที่หลวมๆ ซึ่งไม่มีใครอยู่ภายใต้การยับยั้งชั่งใจใดๆ ซึ่งในกรณีนี้ความขัดแย้งภายในอาจระเบิดออกมาเมื่อทุกคนมีความคิดของตัวเอง
“โดยทั่วไปแล้วมันเป็นสิ่งที่ดี แต่ไม่จำเป็นสำหรับพวกเราเพราะมนุษย์หมาป่าเพราะมีเพียงข้าและโซไนต์เท่านั้นที่เป็นผู้มีพลังชั้นตำนาน เมื่อเทียบกับมังกรยุคดึกดำบรรพ์เจ็ดตัวและแวมไพร์รุ่นแรกทั้งสี่ตำนานของเรามีน้อยเกินไป นอกจากนี้ โซไนต์และข้ายังคงอยู่ในระดับสามของตำนานและดานิซอสและแดรกคูลาต่างก็อยู่ในจุดสูงสุด หากเราเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันอาจเป็นไปได้ที่เราจะกลายเป็นทาสของแวมไพร์ที่น่ารังเกียจเหล่านั้น”
ในขณะที่เจ้าชายของเขาวิเคราะห์สถานการณ์และโอกาสของมนุษย์หมาป่าอย่างชัดเจนและละเอียดถี่ถ้วนดวงตาของแนสเดลล์ก็เปล่งประกาย เขาตกใจกังวลและตกใจมาก เจ้าชายโซไนต์และเจ้าชายคนอื่นๆ มักจะเยาะเย้ยเสมอว่าเจ้าชายของเขาไม่มีอะไรเลยนอกจากกล้ามเนื้อในหัวของเขาและเขากระหายเลือดและโหดร้ายเกินกว่าจะคิดได้ อย่างไรก็ตาม พวกเขามีวิสัยทัศน์เช่นนี้หรือไม่?
มีเจ้าชายหลายคนในหมู่มนุษย์หมาป่า แต่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่เป็นผู้มีพลังชั้นตำนาน
ดูเบนอลดูค่อนข้างเคร่งขรึม “ ดังนั้นข้าเลือกที่จะเดินเพื่อที่ข้าจะได้มีเวลาคิดว่ามนุษย์หมาป่าจะหนีจากภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกได้อย่างไรและได้รับผลประโยชน์มากพอจากเรื่องนี้…”
เมื่อมองไปที่เงาที่สูงและแข็งแกร่งของเจ้าชายของเขาแนสเดลล์รู้สึกว่าดวงตาของเขาเปียก มันช่างซาบซึ้ง แม้แต่มนุษย์หมาป่าที่แข็งแกร่งเช่นตัวเขาเองก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกได้อีกต่อไป เจ้าชายของเขาเป็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและเป็นความหวังของมนุษย์หมาป่าอย่างแท้จริง เขาเป็นผู้ช่วยชีวิตของพวกเขา…
“เจ้าคิดวิธีแก้ปัญหาอะไรหรือเปล่าเจ้าชายของข้า”แนสเดลล์ถามอย่างกังวล
“…มันเป็นปัญหาที่ซับซ้อนและยากที่ไม่สามารถแก้ไขได้ง่ายๆ…” น้ำเสียงของดูเบนอลเริ่มหนักอึ้ง ทันใดนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “มีกลิ่นแปลกๆ “
กลิ่นแปลกๆ ? คนแปลกหน้าที่ประสบความสำเร็จในการเข้าถึงความลึกของเทือกเขาแห่งความมืด?แนสเดลล์รู้สึกว่าขนหมาป่าของเขากำลังขึ้น แต่เขาก็มั่นใจหลังจากได้เห็นด้านหลังอันงดงามของเจ้าชายของเขา
ทันใดนั้นดูเบนอลก็หันกลับมาและกระโจนไปข้างหน้า ลมแรงมหาศาลพัดพาต้นไม้ออกจากกันเผยให้เห็นทะเลสาบที่ส่องแสงแวววาวอยู่ไกล ๆ
ที่ริมทะเลสาบซึ่งมีลมพัดแรงเวลาและอวกาศกระเพื่อมและมีเงาโผล่ออกมาช้าๆ เขาสวมสูทกระดุมสองแถวสีดำและหมวกทรงสูงสีเดียวกันพร้อมนาฬิกาพกสีเงินอ่อนช้อยในมือขวา มันคือลูเซียน
ลูเซียนไม่แปลกใจหรือตื่นตระหนก แต่เพียงแค่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย มนุษย์หมาป่าชั้นตำนานมีความรู้สึกกระตือรือร้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อมรอบตัว มันไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าสิ่งที่สภาบันทึกไว้
โฮ่ววววววว!
ผมสั้นสีเงินของดูเบนอลลุกขึ้นและปากของเขาก็เปิดออก เขี้ยวแหลมยื่นออกมาและดวงตาสีทองของเขาย้อมสีเงิน
ร่างกายของเขางอครึ่งหนึ่งเขาเหมือนธนูยาวที่เต็มไปด้วยพลังโดยมีเงานับสิบล้อมรอบตัวเขา
ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกายและเงินในนั้นก็หายไป
อย่างไรก็ตาม ในป่าอันมืดมิดดวงจันทร์ที่เย็นยะเยือกกำลังลอยขึ้นบนยอดไม้!
ภายใต้ดวงจันทร์สีเงินเงานับร้อยกระจายและพุ่งเข้าใส่ ลูเซียนจากทุกทิศทาง บางตัวเลื้อยไปบนพื้นเหมือนเงาจริงบางตัวโฉบไปมาเหมือนกาดำและบางตัวก็โบกมืออุ้งเท้าเหมือนมนุษย์หมาป่าจริงๆ
หลังจากเงามืดสลายไปดูเบนอลก็สูญเสียร่องรอยราวกับว่าเงาใดๆ สามารถเป็นเขาได้!
“การแคร็กสุดหรู!” ลูเซียนชี้นิ้วและร่ายมนตร์
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ
เงามืดแตกสลายโดยไม่มีการต้านทานใดๆ ละลายในความมืดที่แสงจันทร์ไม่สามารถส่องถึงได้
ทันใดนั้นเงาที่อยู่ถัดจากเท้าของ ลูเซียนก็มีชีวิตชีวาขึ้นและกลายเป็นมนุษย์หมาป่าที่มีร่างกายแข็งแรงเป็นพิเศษซึ่งกระชากร่างของ ลูเซียนด้วยกรงเล็บสีเงินแวววาว!
เงาก่อนหน้าของดูเบนอลล้วนปลอมตัวและนี่คือการโจมตีที่ร้ายแรงของเขา!
เปรี๊ยะ
เมื่อเขาเห็นนาฬิกาพกที่สวยงามและลึกลับเขาก็ได้ยินเสียงที่คมชัด จากนั้นเขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกต่อไปราวกับว่าเขาถูกขังอยู่ในโลกที่แตกต่างออกไป
เปรี๊ยะ
มีบางอย่างในร่างกายของดูเบนอลแตกหัก มันปล่อยรังสีเงินสะท้อนกับดวงจันทร์เย็นบนท้องฟ้า
ความเป็นสีเทารอบๆ ก็จางหายไปและสีทั้งหมดก็กลับคืนมา อย่างไรก็ตามดูเบนอลไม่สามารถมองเห็นคนแปลกหน้าได้อีกต่อไปแม้ว่าเสียงรบกวนที่อยู่ห่างไกลของ” Mental Fulmination” จะดังก้องอยู่ในหูของเขา
ตู้ม!
ดูเบนอลรู้สึกว่ามีใครบางคนขว้างระเบิดเล่นแร่แปรธาตุใส่หัวของเขา เสียงดังขนาดใหญ่ทำให้เขาเวียนหัว เขาแทบจะไม่สามารถรักษาสมดุลของตัวเองได้ ในขณะเดียวกันจิตใจของเขาก็เชื่องช้าและจิตวิญญาณของเขาสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
ในฐานะอัศวินชั้นตำนานเขาล้มลงกับพื้นโดยไม่ได้คำนึงถึงภาพลักษณ์ของเขาด้วยสัญชาตญาณตามธรรมชาติของเขาก่อนที่เขาจะกลิ้งตัวและกระโดดลงไปในเงามืดหลบการโจมตีที่ตามมา
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากป่าใกล้ๆ “ดูเบนอลข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะดูแย่ขนาดนี้ ถ้าท่านอีวานส์ตั้งใจจะฆ่าเจ้าตอนนี้เจ้าก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้ง ‘เทพธิดาหิมะการให้อภัย’ หรือเวทมนตร์ปฏิสสารที่ทำร้ายเจ้าแห่งนรกอย่างหนักก็เป็นสิ่งที่เจ้าสามารถต้านทานได้”
ในขณะที่นางพูดแมวตัวน้อยที่มีร่างกายเป็นสีดำสนิท แต่มีอุ้งเท้าเป็นสีขาวคลานออกมาจากป่าและนอนลงบนพื้นอย่างเกียจคร้านเล่นกับท้องของมันเอง ด้านหลังแมวเด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนอ่อนแอและป่วยกำลังลอยอยู่กลางอากาศ นางมีใบหน้าที่สวยงามและบอบบางและนางสวมเสื้อคลุมยาวในสไตล์ของจักรวรรดิเวทมนตร์ซึ่งเต็มไปด้วยลวดลายที่ซับซ้อนและลึกลับ
เช่นเดียวกับแมวเด็กหญิงมีดวงตาสีเขียวและลึกคู่หนึ่ง ผมยาวสีน้ำผึ้งของนางม้วนไว้ข้างหลัง
แม้ว่านางจะพยายามปกปิดอากาศของนาง แต่ ลูเซียนผู้ซึ่งมาถึงจุดสูงสุดของตำนานก็รู้สึกดีว่านางเป็นแวมไพร์และเป็นผู้มีพลังชั้นตำนาน อย่างไรก็ตาม นางไม่ใช่เจ้าชายแวมไพร์ที่เขารู้จักและนางไม่ได้มีกลิ่นอายของแวมไพร์รุ่นแรก
หลังจากสร้างความสนุกให้กับดูเบนอลแล้วนางก็หันไปสบตากับ ลูเซียนซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล “ท่านอีวานส์ข้าชื่อฟิเทียผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าชายแดรกคูลา เขาสัมผัสได้ถึงการต่อสู้ของเจ้าและขอให้ข้าสอบถามเกี่ยวกับเหตุผลที่เจ้าไปที่หุบเขาหินเพลิง”
แม้ว่านางจะยอมรับว่านางเป็นลูกน้องของแดรกคูลาแต่น้ำเสียงของนางก็ขาดความเคารพ นางพูดอย่างเป็นกันเองราวกับว่าเขาเป็นแค่เพื่อนทั่วไป
“ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่หุบเขาหินเพลิงหรือ?” ลูเซียนถามกลับด้วยรอยยิ้ม “ ข้าบอกแล้วว่าท่านไรน์อยู่ใกล้ๆ ?”
ฟิเทีย? ชื่อนั้นฟังดูคุ้นๆ …
“เคานต์เนตรเงิน นั้นลึกลับมาโดยตลอด แต่ข้าแน่ใจว่าเขาจะเข้าร่วมในการประชุมครั้งต่อไปนี้” ฟิเทียบอก ลูเซียนเกี่ยวกับ ไรน์ด้วยรอยยิ้มโดยไม่เชื่อฟังคำสั่งของแดรกคูลาเลย
ฮ่าๆ!
เสียงหายใจฟุดฟิดดังก้อง ความมืดที่รุนแรงเพิ่มขึ้นและปกคลุมไปทั่วป่า การยับยั้งของตำนานชั้นยอดทำให้สิ่งมีชีวิตที่มืดมิดทั้งหมดในป่า
ใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง ลูเซียนก้าวไปข้างหน้าและเวลาและพื้นที่รอบตัวเขาก็เปลี่ยนไปทันที ดวงดาวที่มีสีต่างกันลุกขึ้นจากความมืด ดวงที่อยู่ตรงกลางปล่อยความร้อนและแสงที่รุนแรงเช่นนี้ส่องสว่างในความมืดเหมือนดวงอาทิตย์
ไร้เสียงความมืดจางหายไปและดวงดาวก็หายไป ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ สองตำนานชั้นนำได้ทำการทดสอบซึ่งกันและกันจากระยะไกล
ท่านอีวานส์ผู้ซึ่งเพิ่งก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของชั้นตำนานนั้นเก่งพอๆ กับเจ้าชายแดรกคูลา …
รอยยิ้มบนใบหน้าของ ฟิเทียหายไป
