กับดักรักในรอยแค้น – ตอนที่ 372 เหมือนกับว่าจะชอบเธอแล้ว / ตอนที่ 373 ลูกที่มีแม่มีความสุขกว่า
ตอนที่ 372 เหมือนกับว่าจะชอบเธอแล้ว
หลังจากฉู่เจียเสวียนกับกงจวิ้นฉือออกจากร้านชุดแต่งงานแล้ว ทั้งสองคนก็ไปดินเนอร์ใต้แสงเทียน เมื่อกินข้าวเสร็จ กงจวิ้นฉือก็ส่งฉู่เจียเสวียนกลับบ้าน
ในเวลานี้เอง ทั้งสองคนกำลังไปตามถนนเส้นเล็กๆ เพื่อกลับบ้านฉู่เจียเสวียน ขณะที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉู่เจียเสวียนนัก กงจวิ้นฉือก็บอกว่าอิ่มเกินไปแล้ว ฉะนั้นจึงแนะนำให้เดินกลับบ้าน ถึงอย่างไรก็อยู่ไม่ไกลมากแล้ว
ระหว่างทาง ทั้งสองคนไม่พูดไม่จา คนหนึ่งหล่อเหลาอีกคนก็มีเสน่ห์ ริมฝีปากของฉู่เจียเสวียนยกยิ้ม เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่งดงามเช่นนี้ ส่วนกงจวิ้นฉือก็มองด้านข้างของฉู่เจียเสวียน รู้สึกว่ามีความสุขอย่างหาที่เปรียบมิได้
แสงไฟถนนส่องบนตัวทั้งสองคน ทำให้เงาของพวกเขาเหยียดยาว สายลมยามราตรีพัดผ่าน ใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นดินโบกสะบัดเบาๆ ไปกับสายลม และเส้นผมของฉู่เจียเสวียนก็ปลิวตามลมแผ่วเบา
“เจียเสวียน…พวกเราเป็นแบบนี้ดีจังเลย ไม่มีความวุ่นวาย ไม่มีเรื่องในใจ มีแค่ผมกับคุณ” กงจวิ้นกล่าว เสียงที่นุ่มนวลมีความอบอุ่น
เขาต้องการปกป้องอยู่ข้างกายเธอตลอดไป ขอเพียงได้อยู่กับเธอ เขาก็มีความสุขแล้ว
ฉู่เจียเสวียนได้แต่ยิ้ม ไม่ได้ตอบ มองดูบรรยากาศรอบๆ ที่ชวนให้สดชื่น มันทำให้เธอรู้สึกดี
“เอาล่ะ คุณถึงบ้านแล้ว” ส่งฉู่เจียเสวียนมาถึงหน้าประตูบ้าน กงจวิ้นฉือยืนหันหน้าเข้าหาเธอ มองดูใบหน้าละเอียดอ่อนของเธอที่อ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัดภายใต้แสงจันทร์
“โอเคค่ะ งั้นคุณขับรถระวังหน่อยนะ” ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า มองเขาด้วยรอยยิ้มสดใส หลังจากพูดจบก็เดินขึ้นบันไดไปแล้ว
กงจวิ้นฉือมองตามฉู่เจียเสวียนตลอดเวลา จนกระทั่งประตูปิดลง กั้นสายตาของเขา เขาจึงละสายตา ความมืดมนจางๆ ปรากฏอยู่ในดวงตา
จนถึงเมื่อไรกันที่เธอและเขาไม่ต้องพรากจาก? เฮ้อ ถอนหายใจเบาๆ กงจวิ้นฉือก้าวเท้าเดินกลับเส้นทางสายเดิมอย่างช้าๆ
ฉู่เจียเสวียนเข้าบ้านไปแล้ว ซูซานรีบเข้าไปต้อนรับ “เจียเสวียน ทำไมลูกไม่ให้จวิ้นฉือเข้ามานั่งหน่อยล่ะ” เมื่อครู่เธออยู่ที่ระเบียง เห็นทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันมาตลอดทาง เธอยังนึกว่ากงจวิ้นฉือจะเข้ามานั่งเล่นเสียอีก
“ดึกมากแล้ว เดี๋ยวเขาขับรถจะไม่ปลอดภัย” ฉู่เจียเสวียนกล่าว พร้อมยิ้มกับซูซาน
“ก็จริง ยังมีน้ำแกงในห้องครัว ลูกอยากจะดื่มหน่อยไหม” ซูซานได้ยินคำพูดของเธอแล้ว พูด
“แม่คะ ไม่เอาแล้ว หนูอิ่มมากเลย ทำไมแม่ยังไม่นอนล่ะ” ฉู่เจียเสวียนยื่นมือควงแขนของซูซาน ดึงเธอมานั่งบนโซฟาในห้องรับแขก
“ก็เพราะว่ารอลูกน่ะสิ ลูกยังไม่กลับแม่จะนอนหลับได้ยังไง” ซูซานกล่าว เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่เจียเสวียนแล้ว ก็ยิ้มตามไปด้วย
หลังจากทั้งสองคนคุยกันสักพัก ฉู่เจียเสวียนก็เริ่มหาวแล้ว ซูซานเห็นแล้วรีบพูดทันที “เอาล่ะ หนูก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบไปอาบน้ำนอนเถอะ”
ซูซาน พูดพลางผลักฉู่เจียเสวียนขึ้นไปชั้นบน
ยี่สิบนาที่ต่อมา ฉู่เจียเสวียนอาบน้ำออกมา ตอนนี้ไฟที่ชั้นล่างดับลงแล้ว เธอรู้ว่าซูซานนอนแล้ว
ยิ่งตกดึก ฉู่เจียเสวียนเอนกายอยู่บนเตียงแต่ทำอย่างก็นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
ทั้งๆ ที่ช่วงนี้ก็ไม่มีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นกับเธอ แต่ว่าระยะหลังนี้เธอหลับยากมาก อีกทั้งเงาของเผยหนานเจวี๋ยมักจะกระโดดเข้ามาในหัวของเธอเป็นครั้งคราว
“เจียเสวียน ผม…เหมือนว่าจะชอบคุณเข้าแล้ว” เมื่อนึกถึงประโยคนั้นของเผยหนานเจวี๋ย ในสมองของฉู่เจียเสวียนก็สับสน
บ้าจริง! หงุดหงิดจนลุกขึ้นนั่งบนเตียง ทำไมเธอถึงคิดถึงเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว แฟนของเธอในตอนนี้ก็คือกงจวิ้นฉือ ทำไมเธอถึงคิดถึงเผยหนานเจวี๋ยคนชั่วคนนั้นได้นะ?
ฉู่เจียเสวียนเอ๋ยฉู่เจียเสวียน พอบาดแผลเธอหายดีแล้วก็ลืมความเจ็บปวดไปแล้วงั้นเหรอ
เธอต้องรักกงจวิ้นฉือให้ดี อย่าไปคิดเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ในโลกใบนี้มีเพียงกงจวิ้นฉือเท่านั้นที่จริงใจกับเธอ
ตอนที่ 373 ลูกที่มีแม่มีความสุขกว่า
นอนกลับลงไปบนเตียงอีกรอบ ฉู่เจียเสวียนพูดกับตัวเองไม่หยุด
หลังจากความรู้สึกค่อยๆ กลับสู่สภาพเดิมแล้ว เปลือกตาของเธอก็ค่อยๆ หนักอึ้ง สุดท้ายก็ผล็อยหลับไปพร้อมกับสายลมยามค่ำคืน
เช้าวันุร่งขึ้น แสงยามรุ่งอรุณสาดส่อง นาฬิกาชีวิตของฉู่เจียเสวียนมักจะตรงเวลาอยู่เสมอ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ฉู่เจียเสวียนบิดขี้เกียจ สุดท้ายก็ลุกออกจากเตียงใหญ่โตอันอ่อนนุ่ม
ในห้องน้ำ เมื่อเห็นรอยคล้ำใต้ตาแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มขมขื่น แค่เมื่อคืนนอนไม่พอเท่านั้นเอง ทำไมวันนี้รอยคล้ำใต้ตาถึงได้ใหญ่แบบนี้ล่ะ
หลังจากออกจากห้องน้ำ ฉู่เจียเสวียนนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบรองพื้นขึ้นมาเพื่อปกปิดรอยคล้ำรอบดวงตา หลังจากทาปากแดงแล้ว เธอก็ดูสดใสขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด
หยุดอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีสีสันสว่างสดใส ทำให้ตัวเธอยิ่งดูมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างชัดเจน เรือนร่างที่สูงโปร่งเพรียวบาง ใส่รองเท้าส้นสูงสีฟ้าอ่อน
ผมยาวเป็นลอนสลวยปล่อยตัวอยู่ด้านหลัง ดูเป็นคนเก่งที่ไม่ทิ้งความสง่างาม รวมทั้งมีบุคลิกที่โดดเด่นชัดเจน
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็ไปทำงานทันที ในร้านชุดแต่งงาน ถังถังนั่งกินอาหารเช้าอยู่ในออฟฟิศ ฉู่เจียเสวียนเดินเข้าไป มองดูเธอกินอาหารเช้าก็ส่ายหน้า
เฮ้อ ลูกที่มีแม่อยู่ข้างกายยังไงก็ดีกว่าจริงๆ ทุกวันตื่นนอนก็มีอาหารเช้ากิน อีกทั้งยังร้อนๆ ด้วย
“ถังถังเอ๊ย ต่อไปเธอไปกินข้าวเช้าที่บ้านฉันได้นะ เห็นเธอกินของพวกนี้ทุกวัน ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ” ฉู่เจียเสวียนกล่าว น้ำเสียงรื่นรมย์
ทั้งๆ ที่เป็นคุณหนูบ้านรวย แต่กลับกินอาหารเช้าแบบนี้ทุกวัน จ้างแม่บ้านไม่เป็นหรือไง
ได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียน ถังถังอดไม่ได้ที่จะมองค้อนเธอ
“ฉันรู้แล้วน่าว่าเธอมีแม่รัก คราวหน้าเธอเอาของมาให้ฉันกินน่าจะดีกว่า” ถังถังเอ่ยปากพูด แววตาที่มองฉู่เจียเสวียนมีรอยยิ้ม
ฉู่เจียเสวียนนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเธอ ยื่นมือหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา อ่านดูแล้วก็เริ่มทำงานของเธอ
ถังถังเห็นท่าทางของฉู่เจียเสวียน มุ่ยปาก เธอนี่ช่างสิ้นหวังเสียจริง ทันทีที่มาถึงก็ทำงานอย่างเอาเป็นเอาตายซะแล้ว
หลังจากถังถังทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็เริ่มทำงานทันที จะพูดเล่นหรือดีเลวอย่างไรเธอก็คือเจ้านายของที่นี่โอเคหรือเปล่า ถ้าเธอไม่ขยันสักหน่อย เดี๋ยวพนักงานหาว่าเธอขี้เกียจจะทำอย่างไรล่ะ
ทันทีที่ทั้งสองคนทำงานด้วยกันอย่างจริงจังแล้ว ก็ไม่มีใครพูดอะไร นอกเสียจากว่าประสบปัญหาเรื่องงานจึงจะหารือกันสองสามคำ
จนกระทั่งประตูออฟฟิศดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของทั้งสองคนโดยสิ้นเชิง พวกเธอจึงเงยหน้าขึ้นจากงาน
“พี่เจียเสวียนคะ ข้างนอกมีคุณหยางต้องการพบคุณค่ะ” ผู้จัดการร้านเสี่ยวลี่ยืนอยู่หน้าประตูออฟฟิศ พร้อมเอ่ยกับฉู่เจียเสวียน
“โอเค ฉันรู้แล้ว” ฉู่เจียเสวียนได้ยินแล้วก็พยักหน้า จากนั้นก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเพื่อเดินออกไปข้างนอก
ถังถังเห็นว่ามันไม่เกี่ยวกับเธอ จึงเริ่มทำงานของตัวเองต่อ
ฉู่เจียเสวียนตามเสี่ยวลี่ไปยังห้องรับรอง เห็นว่ามีหญิงวัยกลางคนยืนอยู่ข้างใน ตอนนี้เธอกำลังยืนหันหลังให้เธอ ฉู่เจียเสวียนมองเห็นหน้าเธอไม่ชัด ดูจากการแต่งตัวของเธอแล้ว ดูออกได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นคนมีหน้ามีตา
ยกมือขึ้นเคาะประตู ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปาก “คุณผู้หญิงท่านนี้ หาฉันหรือคะ”
ผู้หญิงคนนั้นหันมา มองฉู่เจียเสวียนพร้อมกับยิ้ม
“อาจารย์หยาง? นี่อาจารย์จริงเหรอ? อาจารย์มาได้ยังไง?” ฉู่เจียเสวียนมองดูใบหน้าของเธอให้ชัด เอ่ยปากทันที แววตาเปื้อนรอยยิ้ม
ผู้หญิงคนนี้คืออาจารย์สมัยที่ฉู่เจียเสวียนเรียนที่มหาวิทยาลัย ขณะที่เรียนมหาวิทยาลัย เธอมักจะดูแลเธออยู่เสมอ หากมีตรงไหนที่เธอไม่เข้าใจ เมื่อถามเธอ เธอก็จะบอกเธอเสมอ
หลังจากจบการศึกษาแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็ไม่ได้เจอเธออีก หลังจากแต่งงานกับเผยหนานเจวี๋ย ก็ขาดการติดต่อจากเธอ คิดไม่ถึงว่าวันนี้ พวกเธอจะได้เจอหน้ากันจริงๆ
